And the winner is..."To Pimp A Butterfly"

                      Αδιαμφισβήτητα είναι το άλμπουμ της χρονιάς, ανεξάρτητα με τη μουσική που ακούει κανείς, το “To Pimp A Butterfly” του ταλαντούχου rapper από Compton Kendrick Lammar. Μπορεί η χρονιά να έκλεισε με την εμπορική κυρίως επιτυχία της Adele και στο metal όλοι να πανηγυρίζουν για την επιστροφή των Iron Maiden, αλλά αν ένα άλμπουμ στιγμάτισε το 2015 αυτό ήταν το τρίτο LP του Kendrick Lammar. Ευτυχώς μόνο για τους σωστούς καλλιτεχνικούς λόγους , κομματάκι δύσκολο αν σκεφτεί κανείς την δημοσιότητα που τυγχάνει η hip hop μουσική, από την κλασική δεκαετία των 90’s για το είδος και μετά.

         Χωρίς πολλές αναλύσεις και λόγια, τα οποία έχουν ειπωθεί άλλωστε για το συγκεκριμένο άλμπουμ από ειδικότερους στη hip hop από μένα, θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί το φαινόμενο Lammar δεν αφορά μόνο τους ακροατές της μαύρης μουσικής. Ο Kendrick Lammar εκτός από έξυπνος στιχουργός πάντα αντιμετωπίζει τις δουλειές του ως ένα κινηματογραφικό concept. Αυτό μπορεί να φαινόταν ξεκάθαρα στον προκάτοχο του “To Pimp A Butterfly” το “good kid m.A.A.d. city” που ξεδιπλωνόταν ως φιλμ στον ακροατή. Κι όμως η έμπνευση που έχει ο Αμερικάνος rapper φαντάζει αστείρευτη, με το νέο του πόνημα, στο οποίο συμμετέχει ο Tupac! Δεν θα κάνω παραπάνω spoiler, γιατί η έκπληξη και η απόλαυση θα δοθούν με μια ολοκληρωμένη ακρόαση του άλμπουμ. Το κοινωνικό «κήρυγμα» του Lammar υπάρχει διάχυτο μέσα στα τραγούδια όπως τα “Wesley’s Theory”, “Hood Politics” αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο κατηγορώ στο τέλος του πιο αισιόδοξου τραγουδιού της χρονιάς, “i”, προς τους τα «αδέρφια» του κάτι που έκανε και μέσα από τους στίχους του και το ίνδαλμα του Lammar, ο Tupac. Πέρα από τα πολλά μηνύματα αυτό που μένει να κρατήσει κάποιος από το άλμπουμ είναι η μουσική. Ναι, όσο περίεργο και να ακούγεται για ένα hip hop άλμπουμ, η μουσική εδώ κάνει την διαφορά σε συνδυασμό πάντα με τους στοίχους, το rap στοιχείο και την πολύ καλή παραγωγή. Τα beat που χρησιμοποιούνται είναι κυρίως soul, jazz και funk, με την βοήθεια του γνωστού πλέον σαξοφωνίστα Kamasi Washington,  δίνοντας ένα αρκετά ζεστό ηχόχρωμα στο τελικό αποτέλεσμα. Τέλος η παραγωγή έχει την επίβλεψη του Dr. Dre, αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία, με τον μαθητευόμενο του Dre στην μίξη Derek “MixedbyAli” να κάνει θαύματα με την ιδιαίτερη τεχνική του στο μιξάρισμα( mixes in mono ).

        Όπως είναι λογικό σε αυτά τα άλμπουμ δεν ξεχωρίζει κάποιο τραγούδι αλλά η δουλειά ως σύνολο, η οποία από την αρχή μέχρι το τέλος σφύζει από καλλιτεχνικότητα. Σαν μουσικό project το “To Pimp A Butterfly” φέτος δεν είχε αντίπαλο από την στιγμή που κυκλοφόρησε. Μια μικρή συμβουλή για το τέλος σε όσους θέλουν να το απολαύσουν σωστά, η ολοκληρωμένη ακρόαση απαιτείται! Καλές γιορτές!

Φροίξος Βικάτος

20 Επιλογές για το 2015 ( θέσεις 10-01 )

                 Αισίως η δεύτερη λίστα του riffstories κλείνει σήμερα με τις επιλογές μου με τα αγαπημένα μου άλμπουμ για την χρονιά που « φεύγει». Θέσεις 10-01 λοιπόν και όπως καταλαβαίνετε εδώ έχει πέσει «λιώσιμο». Τα λέμε το 2016 μέχρι τότε να ακούτε μόνο μουσική!

10) Steven Wilson – Hand.Cannot.Erase

           Το συγκεκριμένο άλμπουμ παραλίγο να ήταν το «καλύτερο» από αυτά που θα προσπέρναγα για το 2015. Κι όμως για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να χωνέψω την pop στροφή μετά το εκπληκτικό “Raven”. Παραλίγο η επιπολαιότητα μου να μου στοιχήσει έναν καταπληκτικό στο σύνολο του δίσκο. Ναι είναι η πιο “pop” δουλειά του Βρετανού καλλιτέχνη μέχρι σήμερα, αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την ποιότητα της μουσικής ή ακόμα περισσότερο των στίχων που είναι βασισμένοι στο ντοκιμαντέρ με τίτλο “Dreams of a Life”.

09) Paradise Lost – The Plague Within

         Μπορεί η επιστροφή σε πιο metal μονοπάτια να γινόταν σταδιακά από το 2007 και το “In Requiem” αλλά οι Βρετανοί εδώ ακουμπάνε τις «ρίζες» τους σχεδόν 25 χρόνια μετά. Και το επίτευγμα του δίσκου είναι ότι το κάνουν με τον πιο πιστικό τρόπο. Ναι υπάρχει doom, ναι υπάρχει death και ναι ο Holmes ξαναχρησιμοποιεί growls φωνητικά. Για τον γράφοντα ότι καλύτερο έχει ακούσει από Paradise Lost.

08) Slayer – Repentless

         Μετά το άλμπουμ των Metallica- που ακόμα περιμένω – η νέα δουλειά των Slayer με είχε βάλει στο τριπάκι της αναμονής τα τελευταία 4 χρόνια. Γιατί το άτιτλο τότε “Repentless” γραφόταν από το 2011, από όλα τα αυθεντικά μέλη του συγκροτήματος. Η ιστορία γνώστη με μοναδικό  συνθέτη τον King πλέον και βοήθεια από παλιούς γνωστούς ( Holt, Bostaph). Στο τέλος όμως αυτό που πάντα μετράει είναι η μουσική και όπως είπε ο ίδιος ο Araya, “for half of a Slayer…its Slayer!”

07) Killing Joke – Pylon

        Το Pylon σφύζει από έμπνευση και ενέργεια από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Συνοψίζει την καριέρα των Killing Joke, που διευρύνουν το σερί των πολύ καλών κυκλοφοριών μετά το reunion. Rock με metal, punk με industrial ένας εκφραστικός performer και ένα τραγούδι όπως το “Euphoria” που αν ζούσε ο Cobain ίσως να αντέγραφε!

06) Leprous – The Congregation

          Χωρίς πολλές κουβέντες ο καλύτερος progressive δίσκος της χρονιάς για μένα. Ροή και συνοχή, με την πρώτη μεριά να είναι αψεγάδιαστη και να επαναπροσδιορίζει την έννοια του prog. Με πολλές ιδέες και χωρίς επιδειξιομανία οι Νορβηγοί μεταπηδούν από το black στους Massive Attack με αξιοζήλευτη φυσικότητα.

05) Napalm Death – Apex Predator-Easy Meat

             Πολλά επίθετα μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτό το κτήνος ενέργειας. Οι Napalm Death έχουν σκοπό να βγάλουν τα πιο ζωώδη και επιθετικά ένστικτα του ακροατή τους. Στα 40 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ δίνει εύκολα την εντύπωση στον ακροατή ότι είναι ότι πιο ακραίο έχει ακούσει και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία όταν για τους Βρετανούς αυτός είναι ο 16^ος δίσκος της πολυετούς καριέρας τους.

04) Deafheaven – New Bermuda

         Δεν θα θελα να βρίσκομαι στην θέση των Αμερικάνων κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του διαδόχου, του αριστουργήματος “Sunbather”. Πλέον «όλοι» τους ξέρουν και τους περίμεναν στη γωνία για το ολίσθημα που ευτυχώς δεν ήρθε. Ο Kerry McCoy δουλεύει πολύ στις κιθάρες και κάνει πιο metal και σκοτεινή την μουσική των Deafheaven.H πιο ακραία προσέγγιση μαζί με τα γνωστά προσωπικά τους στοιχεία τους κρατάει ακόμα ψηλά.

03) Lamb Of God – Sturm Und Drang

            Μεγάλο mainstream metal συγκρότημα βγάζει πολύ καλό δίσκο , καθόλου διεκπεραιωτικό. Μπορεί η προηγούμενη πρόταση να σας μοιάζει λογική-και θα έπρεπε- αλλά αν αναλογιστούμε τι μας προσφέρουν τα λεγόμενα μεγάλα συγκροτήματα τα τελευταία χρόνια τότε θα ανακαλύψουμε μια πικρή αλήθεια. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους οι LoG είχαν πολλά να πουν και να προσφέρουν, ένα απλό παράδειγμα το metal τραγούδι της χρονιάς “512”.

02) Ghost – Meliora

       Το τρίτο πόνημα των Σουηδών έρχεται να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους ότι οι Ghost ήρθαν για να μείνουν. Λυρισμός, ατμόσφαιρα, θεατρικότητα και metal groove που σταματάει τις ηλίθιες ερωτήσεις αν οι Ghost είναι metal. Η πιο μοντέρνα- παλιομοδίτικη μπάντα που ξέρει να γράφει πιασάρικα metal τραγούδια.

01)   Marilyn Manson – The Pale Emperor

            Ένα εθιστικό άλμπουμ από έναν ξεχασμένο καλλιτέχνη με μια κινηματογραφική ροκ μουσική κατεύθυνση. Εν έτη 2015 ο Manson είναι ξανά γοητευτικός και ώριμος όπως ποτέ ξανά! Το νέο του προφίλ του πηγαίνει, τα blues των αγαπάνε, η έκπληξη της χρονιάς και το “Third Day Of A Seven Day Binge” η αδυναμία αυτής.

Φροίξος Βικάτος

20 Επιλογές για το 2015 ( θέσεις 20-11 )

          Αν μη τι άλλο άλλη μια «πλούσια» από μουσικής άποψης χρονιά φτάνει στο τέλος της, με αναγκαστικές απουσίες από την ετήσια λίστα μου αλλά και εκπλήξεις τις τελευταίας στιγμής, ίσως και κάποιους ενδοιασμούς. Οι απουσία έχει να κάνει με το “Purple” των αγαπημένων μου Baroness, που δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει φτάσει στα χέρια μου για χωρέσει -πιθανώς- στη λίστα μου. Οι εκπλήξεις σε προσωπικό επίπεδο αρκετές, αφού πιστεύω πως κάποιος ακομπλεξάριστος οπαδός του metal  βγήκε πάλι κερδισμένος από το εύρος των ποιοτικών κυκλοφοριών. Για τους ενδοιασμούς που είχα και τελικά δεν ενέδωσα, στην αρχική μου ιδέα να διευρύνω την λίστα μου, ακόμα περισσότερο σε σχέση με το rock-metal περιεχόμενο της, έχει να κάνει με τον πραγματικό δίσκο της χρονιάς που δεν είναι άλλος από το “To Pimp A Butterfly”, αλλά δεν θα τον βρείτε παρακάτω. Κλείνοντας οφείλω να αναφέρω πως αν είχα στα χέρια μου νωρίτερα κάποια cd από εξαιρετικές κυκλοφορίες Ελληνικών συγκροτημάτων (βλ. Vermigod, Mortal Torment, Fuel Eater),τα πράγματα στην λίστα ίσως ήταν αρκετά διαφορετικά.

20) Tribulation – The Children Of The Night

          Οι Σουηδοί άλλαξαν αρκετά των ήχο τους στο φετινό τους πόνημα, αφήνοντας στην άκρη τις death metal ρίζες τους και πλησίασαν αρκετά την ατμόσφαιρα του ντεμπούτου των συμπατριωτών τους Ghost. Με αρκετά στοιχεία 70’s rock αλλά και black να διανθίζουν την κινηματογραφική προσέγγιση της φετινής τους δουλειάς.

19) Kadavar  - Berlin

           Το rock trio από την Γερμανία φέτος κατάφερε να βγάλει τον πιο ζωντανό, χορευτικό και εμπνευσμένο δίσκο από τα συγκροτήματα του λεγόμενου revival rock κινήματος. Από την εισαγωγή του “Lord Of The Sky” γίνεται σαφές ότι όλα έχουν δουλευτεί περισσότερο, από την ισορροπημένη παραγωγή που έχει «καθαρίσει» τον ήχο μέχρι και τα πιο διαφορετικά φωνητικά του Lindenman στο “Spanish Wild Rose”.

18) Enslaved – In Times

      Σταθερή αξία στο χώρο του black metal εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι Νορβηγοί. Έχοντας πάντα ανοιχτά τα αυτιά τους προς την Αμερικάνικη σκηνή αλλά και την Γαλλική προσθέτουν και shoegaze στοιχεία στον prog/ black ήχο τους. Το “Building With Fire” ίσως αποτελεί την πιο pop στιγμή της καριέρας τους.

17) Armored Saint – Win Hands Down

     Από τις εκπλήξεις που λέγαμε ο συγκεκριμένος δίσκος, καλοπαιγμένο heavy metal με αρκετά hard rock στοιχεία και ίσως η καλύτερη φωνή στο είδος. Ο John Bush κάνει την διαφορά και είναι πραγματικά να απορεί κανείς γιατί δεν συνέχισε με τους Anthrax. Το ομώνυμο είναι από τα τραγούδια της χρονιάς.

16) Fear Factory – Genexus

     Τρίτος δίσκος μετά το reunion και οι Αμερικάνοι δείχνουν να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και απλά κυκλοφορούν έναν δίσκο με την προσωπική τους σφραγίδα. Πολλούς τους ξενέρωσε ότι δεν υπάρχει ο ανάλογος  πειραματισμός  αλλά οι Fear Factory έχουν το πλεονέκτημα να παίζουν μόνοι τους χωρίς αντίπαλο στο χώρο του industrial metal από τότε που οι ίδιοι δημιούργησαν το είδος.

15) Amorhis – Under The Red Cloud

       Όταν το headbanging  συνοδεύεται από τον ήχο του φλάουτου τότε είσαι σίγουρος πως οι Amorphis έχουν πετύχει τον στόχο τους. Ότι πιο κοντινό έχουν γράψει στο δικό τους αριστούργημα το Elegy.Death, μελωδία και folk στις σωστές τους δόσεις. Το “Tree Of Ages” θυμίζει έντονα την κλασική τους περίοδο.

14) Iron Maiden – The Book Of Souls

     Όταν μιλάμε για τους βρετανούς ξέρουμε ότι αναφερόμαστε σε έναν εκ των δύο γιγάντων αυτής της μουσικής. Οι Maiden παραμένουν φιλόδοξοι παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, κάτι που δηλώνει και το 18 λεπτό “Empire Of The Clouds” αλλά και το διπλό σε διάρκεια cd. Προσπαθούν χα χωρέσουν τα χρόνια της μουσικής τους ιστορίας σε αυτό το διπό cd και σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν. Ο καλύτερος τους δίσκος από το “Brave New World”.

13) Leviathan – Scar Sighted

       Ο Wrest βγάζει σε άλλη μια του δουλειά, τα εσώψυχα του στον πιο σκοτεινό δίσκο και ίσως τρομακτικό που θα ακούσετε για το 2015. Εμπλουτίζει το καταθλιπτικό του black με death metal αλλά και shoegaze( και αυτός ). Αρκετά καλή παραγωγή του Billy Anderson που κάνει κάτι σπάνιο για black δίσκο «μπασάροντας» τον ήχο του άλμπουμ.

12) Periphery – Alpha/Omega

       Ο πιο απαιτητικός δίσκος τον Periphery μέχρι σήμερα τυχαίνει να είναι και ο καλύτερος τους. Πολύ δημιουργικοί οι Αμερικάνοι σε αυτή την διπλή κυκλοφορία έχουν χωρέσει όλο τον μοντέρνο ήχο του metal. Περισσότερο progreσsive παρά djent πλέον.

11) Faith No More – Sol Invictus

      Πραγματικά μεγάλη επιστροφή, αυτή των Αμερικάνων στα μουσικά δρώμενα, με έναν δίσκο που αρχικά δεν εντυπωσιάζει αφού οι απαιτήσεις είναι τεράστιες από αυτούς, αλλά ο ακροατής  που θα επιμείνει θα βρει την μαγεία στην χαλαρότητα τραγουδιών όπως το “Sunny Side Up”. Οι ακροβασίες των παλιών τους δίσκων λείπουν, αλλά η ποιότητα παραμένει σταθερά.

Φροίξος Βικάτος

Clutch - Psychic Warfare

            Ευτυχώς που στην περίπτωση του καινούργιου άλμπουμ των Clutch θυμήθηκα έναν από τους βασικούς μου κανόνες πριν κάνω οποιαδήποτε παρουσίαση καινούργιας μουσικής. Ο κανόνας είναι ο εξής και λέει να αποφεύγω τα βιαστικά συμπεράσματα , μιας και ένα άλμπουμ αρκετές φορές δεν μας δίνει όλες του τις πληροφορίες από την πρώτη του ακρόαση. Και θα παραδεχτώ ότι αρχικά την «πάτησα» στην περίπτωση των Clutch και συγκεκριμένα, του νέου τους πονήματος, “Psychic Warfare”. Είναι ακόμα πιο περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι σε σχέση με το προηγούμενο, “Earth Rocker”, οι αλλαγές είναι πολύ μικρές.

     Η διαφορά των δύο άλμπουμ είναι ότι τα highlights στο “Earth Rocker” σε σχέση με το “Psychic Warfare”  ανιχνεύονται πιο εύκολα και εν τέλει είναι και περισσότερα. Με μια πρώτη ακρόαση μου έμειναν μόνο στο μυαλό να σιγοτραγουδάω τα δύο hit του δίσκου με τα πιο πιασάρικα ρεφρέν. Τα “Firebirds” και “Sucker For The Witch” με το δεύτερο να έχει, από τους πιο ξεκαρδιστικούς στίχους που έχει γράψει ποτέ ο Neil Fallon. Έχει κερδίσει  όμως αυτό το δικαίωμα ο τραγουδιστής των Αμερικάνων με το περίσσιο attitude, οπότε ας του τη χαρίσουμε άλλη μια φορά. Και εκεί που πίστευα ότι αυτό ήταν και ο καινούργιος  πολυαναμενώμενος δίσκος των αγαπητών Clutch δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω, αποδείχτηκε με την δεύτερη κιόλας ακρόαση ότι έσφαλα. Ναι το “X-Rays Visions” ακόμα πιστεύω ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα ούτε μέσα στο άλμπουμ όντας μετριότατο, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την southern ροκιά , “A Quick Death In Texas” το εξαιρετικό σόλο στην πιο ήρεμη στιγμή του “Psychic”, το “Our Lady Of Electric Light”. Αυτές οι λεπτομέρειες που βρίσκονται διάσπαρτες στα τραγούδια σαν πινελιές, δίνουν χρώμα σε ένα σύνολο που το χαρακτηρίζει η συνοχή. Για άλλη μια φορά ο παραγωγός Machine βοήθησε σε αυτόν τον τομέα, ένα συγκρότημα που είναι η αλήθεια ακόμα και όταν θυμίζει πολύ τις επιρροές του όπως οι Motorhead(άκου το “Noble Savage” ), έχει την απαραίτητη εμπειρία μετά από τόσους δίσκους, αλλά και την προσωπικότητα να το κάνει σωστά.

        Το “Psychic Warfare” αν και σε πιο blues/southern κατεύθυνση σε σχέση με το πιο heavy rock “Earth Rocker” μοιάζει η λογική του συνέχεια. Παρόλη την καθυστερημένη επιτυχία που απολαμβάνουν οι Αμερικάνοι πλέον, χαίρεσαι να τους ακούς αφού στην μουσική τους δεν υπάρχει ίχνος επιτήδευσης . Ένα σκαλί κάτω από το “Earth Rocker” για μένα αλλά εξίσου διασκεδαστικό.

Φροίξος  Βικάτος                                                           7/10

Best of 10's So Far

                        Επιτέλους θα ασχοληθώ με κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και αρκετό καιρό. Με αφορμή λοιπόν τις πάρα πολλές και καλές κυκλοφορίες δίσκων που έχουν μαζευτεί ήδη την δεκαετία που διανύουμε, θα τολμήσω να διαλέξω και να αναφερθώ σε αυτές που μου άρεσαν περισσότερο και εκτιμώ ότι και στο τέλος τις δεκαετίας θα τις βρω μπροστά μου. Οι δίσκοι λοιπόν τους οποίους θα σας προτείνω να ακούσετε, αν κάτι τέτοιο δεν το έχετε κάνει ακόμα, δεν έχουν χάσει την αξία τους και τον ενθουσιασμό του πρώτου ακούσματος μέχρι στιγμής και μάλλον για τον ίδιο τον γράφοντα δεν θα το κάνουν ποτέ.

Ghost – Opus Eponymous(2010)

           Στα 90΄s ήταν οι Pantera, στα 00’s οι Spilknot και την σκυτάλη για τον «σωτήρα»- όταν αναφερόμαστε στην metal βιτρίνα, αυτή που μπορεί να πάρουν πρέφα και οι τουρίστες βρε αδερφέ- του metal στα 10’s φαίνεται πως έχουν πάρει οι Σουηδοί Ghost. Με το ντεμπούτο τους, ”Opus Eponymous”, τα ρασοφόρα  φαντάσματα αρχικά  χτύπησαν τον μεταλά σε μία από τις αδυναμίες του, την παραφιλολογία. Κακά τα ψέματα όμως το image τους στοίχησε πολλούς επιπόλαιους fans. Και το λέω αυτό γιατί η μουσική που είναι η ουσία και το ζητούμενο, ήταν ανανεωτική αν και ρετρό. Ο συνδυασμός ήταν κατά βάσει οι Blue Oyster Cult με τον King Diamond, με τα πεντακάθαρα φωνητικά του Papa Emeritus στο προσκήνιο. Ωραίες και spooky ατμόσφαιρες με μοναδικό μειονέκτημα τους  παιδικούς στίχους που λατρεύουν τον Satan( ποιον άλλον! ). Το “Opus” τελικά ξεχώρισε γιατί είχε αντίκτυπο στο ευρύ φάσμα του metal, αποκτώντας γνωστούς θαυμαστές όπως ο Hetfield των Metallica αλλά και ο Fenriz των Darkthrone.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Ritual, Elizabeth, Death Knell

Kvelertak – Kvelertak(2010)

            Οι Kvelertak στο ντεμπούτο τους είχαν τόση ενέργεια και τόσο νεανικό θράσος όσο έλλειπε κατά την διάρκεια των 00’s. Οι τρείς κιθάρες έχουν νόημα και σημαντικό ρόλο στο απίστευτο πάρτι από riff που έχει στηθεί στο ομώνυμο ντεμπούτο τους. Τα ανά τον κόσμο μουσικά έντυπα έψαχναν πως στο καλό θα ονομάσουν αυτό το μπαστάρδεμα των επιρροών που είχαν στην μουσική τους οι Νορβηγοί και κάπως έτσι το black n’ Roll πήρε σάρκα και οστά. Ναι οι Kvelertak είναι Νορβηγοί και θα τιμήσουν με τα black, blastbeats ,την metal μουσική παράδοση της χώρας τους, αλλά παράλληλα στον ήχο τους μπολιάζουν hardcore και κλασικό rock n’ roll και φυσικά λίγο από Maiden. Στο όλο πακέτο ενός από τα καλύτερα ντεμπούτα άλμπουμ της δεκαετίας, ρόλο έπαιξαν και οι επιλογές του συγκροτήματος για τις θέσεις του παραγωγού και του καλλιτέχνη που θα έφτιαχνε το εξώφυλλο του δίσκου. Ο Kurt Ballou είναι με διαφορά ο καλύτερος παραγωγός στο metal αυτή τη στιγμή αφού καταφέρνει και δίνει αυτό το «ζωντανό» ήχο που σε κάνει να νιώθεις ότι το συγκρότημα παίζει στο δωμάτιό σου. Όσο για το καταπληκτικό εξώφυλλο το οποίο επιμελήθηκε ο John Baizley, έχει το μοναδικό στυλ του τραγουδιστή των Baroness.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Blodtorst, Ordsmedar Av Rang, Utrydd Dei Svake

Deafheaven – Sunbather(2013)

            Αν αναρωτιέστε γιατί έχετε βαρεθεί να ακούτε από φίλους σας ή το μουσικό τύπο για αυτούς τους Αμερικάνους, το φταίξιμο για το ενθουσιασμό αμφότερων προέρχεται από την ακρόαση του δεύτερού τους LP, με τον καθόλου black τίτλο “Sunbather”. Ένα λιτό ροζ  εξώφυλλο κοσμεί έναν δίσκο που κατά το ήμισυ-χοντροκωμένη προσέγγιση- περιέχει black metal! Και κάπως έτσι οι Καλιφορνέζοι είχαν ήδη κερδίσει την προσοχή, αν όχι και τις εντυπώσεις μαζί, πριν καν ακουμπήσει η βελόνα το νέο τους τότε LP. Το “Sunbather” δεν είναι κάτι καινούργιο σαν σύλληψη ιδεών, το black metal είχε ανακατευτεί με το shoegaze και πιο πριν από τους επίσης Αμερικάνους, Wolves Of The Throne Room.Tο “Sunbather” όμως διαφοροποιήθηκε και κέρδισε μεγάλο μέρος ακροατών, όντας ένας απίστευτος χείμαρρος συναισθημάτων, που λειτουργούν μέσα από τις έντονες αντιθέσεις των blastbeats και των dream pop μελωδιών, σαν κάθαρση για τον ακροατή. Επικές συνθέσεις που ξεπερνούν σε διάρκεια τα 10 λεπτά και ενδιάμεσα κάποια intro, με συμμετοχή σε ένα εξ αυτών του Stephane Paut των Γάλλων Alscest. Δεν είναι καθόλου νωρίς για να πούμε ότι ο δεύτερος δίσκος των Αμερικάνων είναι κλασικός.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Dream House, Sunbather, The Pecan Tree

Converge – All We Love We Leave Behind(2012)

            Ο Kurt Ballou όπως αναφέρθηκα και πιο πριν, όταν δεν είναι υπεύθυνος για εκπληκτικές παραγωγές στο στούντιο του στο Σάλεμ, σαν κύρια ασχολία του έχει τους θρυλικούς πλέον hardcore-άδες  Converge. Το διάστημα των τριών χρόνων από το προηγούμενο τους άλμπουμ, “Axe To Fall”, φάνταζε μεγάλο και αυτό γιατί μόνο οι ίδιοι μπορούν να καλύψουν το μουσικό τους κενό. Αν αυτό σαν σκέψη σας φαίνεται λογική ξανασκεφτείτε το. Η μουσική βιομηχανία μπορεί να μας τροφοδοτεί σωρηδόν νέα συγκροτήματα, μουσικά είδη, παρακλάδια κτλ. αλλά στην περίπτωση των Converge μόνο αυτοί είναι το αντίδοτο. Στο “All We Love We Leave Behind” ακούμε τους πιο προσιτούς Converge που έχουμε ακούσει ποτέ. Δύο παράγοντες είναι καθοριστική γι αυτή την πετυχημένη  αλλαγή. Πρώτος, η παραγωγή που είναι περισσότερο « καθαρή» από τον Ballou, δίνοντας σε σημεία την ευκαιρία στους υπέροχους, σχεδόν ποιητικούς στίχους του Bannon να ακουστούν. Δεύτερον η ποικιλία σταriff, σχεδόν όλο το metal κάνει παρέλαση στις μικρές  διάρκειες των τραγουδιών που λειτουργούν σαν punk ντόπες.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Sadness Come Home, Coral Blue, All We Love We Leave Behind

Baroness – Yellow & Green(2012)

        Αν με το “Blue Record” το 2009 είχαν κάνει μια τολμηρή κίνηση-κατάθεση προσωπικότητας και διαχώρισαν εαυτούς από τον κακώς ειπωμένο χαρακτηρισμό πολλών ως συγκρότημα κλώνος  των Mastodon, οι καινούργιοι τους δύο χρωματισμοί(Yellow & Green) έδειξαν ξεκάθαρα πως οι Αμερικάνοι έχουν χαράξει τον δικό τους μοναχικό δρόμο. Η παλέτα του ηγέτη τους John Baizley απαιτούσε δύο χρώματα και ο πειραματισμός δικαιολογούσε το κενό των 3 χρόνων από την προηγούμενη δουλειά τους. Στο “Yellow” διατηρείται η αγριάδα και κάποια sludge riff του “Blue”, αλλά πλέον με την ψυχεδέλεια των Pink Floyd.To “Green” είναι ακόμα πιο πειραματικό και αρκετά ακουστικό, γεμάτο έμπνευση όμως και πρόοδο. Παρά τις αλλαγές τα χαρακτηριστικά λυτρωτικά κιθαριστικά lead- trademark του συγκροτήματος παραμένουν προσδίδοντας προσωπικότητα. Ευτυχώς οι Baroness συνεχίζουν και μετά το παραλίγο μοιραίο ατύχημα με το tour bus τους το 2013.

Προτεινόμενα προς ακρόαση:March To The Sea, Little Things, Eula, Psalms Alive

Deftones – Koi No Yokan(2012)

        Ενώ όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε ικανοποιημένοι μόνο με το γεγονός ότι οι Deftones υπάρχουν, μιας και μετά το τροχαίο δυστύχημα του μπασίστα τους Chi Cheng έφτασαν μια ανάσα από τη διάλυση. Οι Αμερικάνοι απάντησαν με δύο δίσκους ογκόλιθους για το alt/metal σε διάστημα μόλις δύο χρόνων. Το “Koi No Yokan”(Κεραυνοβόλος  Έρωτας στα Ιαπωνικά) ακολούθησε δύο χρόνια μετά το ήδη πετυχημένο “Diamond Eyes”. Μόνο που ο νέος τους τότε δίσκος είναι ο πρώτος που κατάφερε να συγκριθεί με το magnum opus τους, “White Pony” ,που είχε κυκλοφορήσει το 2001. Και αυτό το κατάφεραν γιατί τα Meshugg-ικά  πλέον riff του Stephen Carpenter εναρμονίστηκαν υπέροχα με την αιθέρια φωνή του μοναδικού Chino Moreno, δημιουργώντας ηχοτόπια που παρασύρουν τον ακροατή. Την θέση των Tool στον alternative χώρο την γεμίζουν επάξια οι Deftones τα τελευταία χρόνια.

Προτεινόμενα προς ακρόαση:Leathers, Tempest, Poltergeist

   Behemoth – The Satanist(2014)

           Εδώ και κάμποσα χρόνια οι Behemoth είναι ίσως το πιο αξιόπιστο συγκρότημα στο χώρο του extreme metal, με μια απίστευτη συνέπεια κυκλοφοριών αλλά και ποιοτικών κυρίως δίσκων. Το “The Satanist” όμως δεν είναι μόνο ένας πολύ καλός δίσκος, αλλά ένα μουσικό manifesto, ωδή στη φράση “Non Serviam”, αυτό άλλωστε δηλώνουν οι στίχοι και ο τίτλος του άλμπουμ με αλληγορικό τρόπο. Μουσικά έχουμε το ιδανικό πάντρεμα black και death, με ορισμένα μελωδικά περάσματα και καθαρά rock n roll σόλο. Μπορεί όλα αυτά να μη είναι καθόλου πρωτότυπα, αλλά ο τρόπος που ο Nergal φτύνει κάθε στίχο μαρτυρούν τον πόνο που πέρασε με το σοβαρό πρόβλημα υγείας του τα προηγούμενα χρόνια και ότι είναι εδώ δυνατός και νικητής. Άλμπουμ «θηρίο», ίσως ο metal δίσκος της δεκαετίας, μιας και από την στιγμή που κυκλοφόρησε δεν μπορώ να φανταστώ ποιος άλλος θα το κοντράρει σε καλλιτεχνικό πάντα επίπεδο.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Ora Pro Nobis Lucifer, The Satanist, O Father O Satan O Sun!

             

        Φροίξος Βικάτος

Graveyard - Innocence & Decadence

                   Οι Σουηδοί Graveyard απολαμβάνουν την εκτίμηση και την ευρεία αναγνώριση του κόσμου, για τα δεδομένα του 70’s rock revival κινήματος, απ’ όπου και ξεπετάχτηκαν με ένας σωρό ακόμα πάντες κυρίως με έδρα την βόρεια Ευρώπη. Οι Graveyard όμως μπορούν να υπερηφανεύονται και για την σύντομη, αλλά άκρως επιδραστική παρουσία των Norrsken στα 90’s, συγκρότημα που οδήγησε στην αναγέννηση ενός underground ενδιαφέροντος για το hard/psych rock. Τι κοινό έχουν οι Norrsken με τους Graveyard(;) τους Joakim Nilsson και Rikard Edlund, φωνή-κιθάρα και μπάσο μέχρι πρότινος στους δεύτερους, για τους οποίους και ο λόγος σήμερα. Άλλος ένας παράγοντας ο οποίος έχει κάνει τους Σουηδούς να ξεπεράσουν κατά πολύ τον μέσο όρο των συγκροτημάτων της σκηνής είναι οι επιρροές τους, από blues rock και psych rock, αλλά και η διάθεση τους για αλλαγή και εξέλιξη.

       Θα μπορούσαν λοιπόν να γράψουν έναν ακόμα έντονο δίσκο όπως το καταπληκτικό “Hisingen Blues” του 2011 και να αναπαρήγαγαν έκτοτε αυτή την πολύ πετυχημένη συνταγή. Όμως όπως είπα και πιο πάνω ένας σημαντικός παράγοντας που τους έκανε να ξεχωρίσουν ήταν και είναι η διάθεση για διαφοροποίηση, ως στοιχείο φυσικής εξέλιξης και όχι ως ανάγκη επιβίωσης στη μουσική βιομηχανία. Πως αλλιώς εξηγεί κανείς την ποικιλία του φετινού πολυαναμενόμενου , τέταρτου πονήματος των Σουηδών με τίτλο “Innocence & Decadence”. Μέχρι και black επιρροές βρίσκουμε στο “From A Hole In The Wall” ενώ τα soul γυναικεία φωνητικά στο αρκετά smooth “Too Much Is Not Enough” αρχικά μπορεί να ξένισαν κάποιους, αλλά στην ροή του άλμπουμ το τραγούδι κερδίζει πόντους. Οι αλήθεια είναι ότι η ένταση σε σχέση με το παρελθόν έχει πέσει αισθητά αλλά ο ηλεκτρισμός υπάρχει ακόμα. Για παράδειγμα το εναρκτήριο “Magnetic Shuck” φλερτάρει έντονα με Motorhead σε ένα άκρως δυναμικό ξεκίνημα σε ένα άλμπουμ που θα μας δώσει εν τέλει την πιο blues και μελαγχολική πλευρά των Σουηδών. Κάτι που γίνεται αντιληπτό με τραγούδια όπως το καταπληκτικό “Exit 97” το οποίο είναι έντονα ατμοσφαιρικό με blues rock επιρροές διάχυτες σε όλη του την διάρκεια. Επίσης η αλλαγή φαίνεται και στις πιο «γυμνές» στιγμές του δίσκου όταν ο Joakim Nilsson μένει μόνος του με την κιθάρα του όπως στο “Far Too Close”. Επίσης δεν θα θελα να ξεχάσω να αναφερθώ στην πιο διαφοροποιημένη σύνθεση που μας έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα οι Graveyard, “Can’t Walk Out” αρκετά alternative και χορευτική rock διάθεση σε μία από τις καλύτερες συνθέσεις του “Innocence & Decadence”.

        Συνεπώς θα έλεγα πως οι Graveyard ξεπέρασαν εύκολα την πρόκληση που είχαν μπροστά τους να παρουσιάσουν τον πιο «καθαρό» εαυτό τους σε θέμα ήχου και παραγωγής και αυτό γιατί έδωσαν βάση στην σύνθεση. Η ποικιλία που βρίσκει κανείς στο “Innocence & Decadence” και η σειρά των τραγουδιών λειτουργούν πολύ όμορφα σε μία απολαυστική εν τέλει δουλειά έστω και αν δεν υπάρχει η φλόγα του παρελθόντος.

Φροίξος  Βικάτος                                                    8/10

      

Monster Magnet - Cobras And Fire

                    Οι Monster Magnet τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά δραστήριοι και δημιουργικοί, με τον  Dave Wyndorf ο οποίος είναι και η ηγετική φυσιογνωμία του συγκροτήματος να περνάει ίσως μια δεύτερη νιότη.  Αυτό θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ακούγοντας το προ διετίας πετυχημένο και εμπνευσμένο “Last Patrol”. H επιτυχία του οποίου δημιούργησε ένα χρόνο αργότερα το “Milking The Stars”. Το οποίο είναι στην ουσία ένα remix άλμπουμ του “Last Patrol”, με τις συνθέσεις αρκετά «πειραγμένες» με λιγότερο stoner rock και περισσότερο space rock.H κατεύθυνση στην οποία βρισκόντουσαν  λοιπόν σαν συγκρότημα έμοιαζε σωστή και το ρίσκο πετυχημένο.

           Δυστυχώς όμως το φετινό τους “Cobras and Fire” είναι άλλο ένα remix άλμπουμ και όχι μια εξ ολοκλήρου καινούργιας έμπνευσης δουλειά. Το “Milking…” μου άρεσε πολύ ίσως γιατί βασίζονταν στην πετυχημένη συνταγή του “Last Patrol”. Το βασικό πρόβλημα του “Cobras” όμως είναι ότι βασίζεται σε συνθέσεις του μέτριου “Mastermind” του 2010. Ναι μεν είναι αρκετά διαφορετικές οι προσεγγίσεις των συνθέσεων, με αρκετά πειραματική διάθεση με έντονο το fuzz rock και psych rock στοιχείο αλλά σαν αποτέλεσμα λειτουργεί το όλο εγχείρημα καλά μόνο σαν ένα soundtrack, ίσως μιας road movie που διαδραματίζεται στην Αμερικάνικη έρημο. Στα θετικά παραμένει η διάθεση του Wyndorf για πιο πειραματικούς και ψυχεδελικούς ήχους που μακάρι να χρησιμοποιηθούν στο επόμενο ΝΕΟ άλμπουμ τους.

          Σε γενικές γραμμές το “Cobras” θα αγαπηθεί μόνο από τους φανατικούς του συγκροτήματος και ίσως του ήχου. Για τους υπόλοιπους που μάλλον θα επιστρέψουν στην ακρόαση του “Last Patrol” και σε μερικά τραγούδια του “Milking The Stars” και θα περιμένουν από ένα συγκρότημα που δείχνει σε φόρμα τα τελευταία χρόνια, να μην σπαταλάει άσκοπα τις ιδέες του και να κινηθεί σωστά τώρα που το timing είναι καλό για αυτό.

Φροίξος Βικάτος                                          5/10          

Deafheaven - New Bermuda

                           Ήδη από το ντεμπούτο τους  το 2011, “Roads To Judah”, είχαν ξεχωρίσει σε ένα πιο underground ακροατήριο και για κάποιο σχεδόν ανεξήγητο λόγο με το καταπληκτικό δεύτερο τους “Sunbather” έρχεται η απρόσμενη αναγνώριση από ένα πιο ευρύ κοινό. Απρόσμενη αποδοχή γιατί η μουσική τους παρέμεινε αρκετά δύσκολη απρόσβατη από αυτό που μπορεί να ακούσει εύκολα ο μέσος ακροατής. Το buzz που δημιούργησαν με τις επικές δεκάλεπτες συνθέσεις του “Sunbather”, αλλά και η ομορφιά της αντίθεσης που προσφέρει η μουσική τους, η οποία συνδυάζει τις στιγμές χαοτικής έντασης εφάμιλλης του black metal, με στιγμές ηρεμίας και γαλήνης, σχεδόν pop έκφρασης. Τα φωνητικά κινούνταν πάντα σε black ή hardcore ύφος, γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι ότι το κατόρθωμα τους να ακουστούν στο ευρύτερο κοινό είναι μεγάλο.

             Όπως είχα γράψει και παλιότερα από το blog, τους Αμερικάνους τους θεωρώ μεγάλη ελπίδα για τον ακραίο ήχο και αυτό γιατί  με το εξαιρετικό “Sunbather” έβλεπα τεράστιες δυνατότητες και υποσχέσεις που ευτυχώς με το φετινό “New Bermuda” επιβεβαιώνονται σε μεγάλο βαθμό. Πως όμως ξεπερνάς έναν από τους καλύτερους  δίσκους της δεκαετίας που διανύουμε, όπως το “Sunbather”. Η πρόκληση που είχαν μπροστά τους τα μέλη του συγκροτήματος ήταν μεγάλη και περισσότερο από όλους ο κιθαρίστας  Kerry McCoy. Το “New Bermuda” είναι ο πιο κρίσιμος δίσκος της καριέρας τους μέχρι στιγμής και αυτό γιατί καλούνται να αποδείξουν από την κατεύθυνση και μόνο που θα ακολουθήσουν στο νέο τους άλμπουμ, αν άξιζε η προσμονή ή ήταν ένα πυροτέχνημα.

       Η έξυπνη κίνηση εκ μέρους τους είναι η αρχική διαφοροποίηση του “New Bermuda”  σε σχέση με τον προκάτοχο του, που εντοπίζεται αμέσως στο ήχο των δύο άλμπουμ με το νέο τους πόνημα να έχει σαφέστατα πιο metal επίστρωση. Δεύτερη παρατήρηση και διαφορά ή εξέλιξη, όπως το βλέπω εγώ, είναι τα φωνητικά του George Clarke που είναι αμιγώς black πλέον, θυμίζοντας  κλασικό νορβηγικό black των 90s, είναι πολύ πιο έντονα και κοφτερά με έντονες αιχμές, χάνοντας το hardcore χαρακτήρα του παρελθόντος.  Στις κιθάρες τώρα υπάρχει η μεγαλύτερη εξέλιξη, με τον McCoy να έχει βελτιώσει την συνθετική του ικανότητα και  αποφεύγοντας σχεδόν εξ ολοκλήρου τις shoegaze παραμορφώσεις του “Sunbather”, προσθέτοντας riff που έχουν αναφορές σε πρώιμους Slayer και Metallica. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δύο εναρκτήριες συνθέσεις, “Brought To The Water” και “Luna”, με το πρώτο να είναι ίσως ότι πιο αμιγώς black metal έχουν γράψει. Οι συνθέσεις είναι μόλις 5 στον αριθμό αλλά δεν υπάρχουν ιντερλούδα και είναι όλες 9 λεπτές και άνω. Το νέο “Dream House” πρέπει να είναι το “Come Back”, καθώς η ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στις στιγμές καταιγιστικών riffs και γαλήνιων dream pop και alt rock μελωδιών είναι παρόμοιες. Η πιο διαφοροποιημένη σύνθεση είναι αυτή που κλείνει με επιτυχία έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο όπως φαίνεται για τους Deafheaven. Το “Gift For The Earth” μας δίνει πιο απελευθερωμένες κλασικές μελωδίες στην κιθάρα ενώ φυσικά υπάρχει και εδώ καταιγισμός στα τύμπανα από τον Daniel Tracy.

       Αυτό που πετυχαίνουν ακόμα μια φορά οι Deafheaven με το νέο τους άλμπουμ είναι να συνεπάρουν τον ακροατή σε έναν χείμαρρο συναισθημάτων που δημιουργούν η ένταση, η ταχύτητα το χαοτικό παίξιμο από τα τύμπανα και τις κιθάρες σε συνδυασμό με τις στιγμές ηρεμίας που λειτουργούν σαν κάθαρση μετά την καταιγίδα. Καλλιτεχνικά κλείνουν στόματα με την επιτυχημένη κίνηση να μην αναπαράγουν τον εαυτό τους με ένα “Sunbather part 2” καλύπτοντας  ξανά τις μουσικές μας ορέξεις με έναν δίσκο αντάξιο του. Ο χρόνος θα δείξει στην σύγκριση αυτών των δύο αριστουργημάτων πιο θα αγαπηθεί περισσότερο.

Φροίξος Βικάτος                                                         9/10

Slayer - Repentless

                             Η απώλεια του Jeff Hanneman το 2013 δεν είχε σοβαρό αντίκτυπο μόνο στην καριέρα των Slayer, αλλά ήταν εξίσου σοβαρό πλήγμα και για το σύνολο του σκληρού ήχου. Θέτοντας το πιο απλοποιημένα, ο Jeff ήταν υπεύθυνος για το 50% τουλάχιστον των συνθέσεων του συγκροτήματος και κυρίως ήταν αυτός που είχε γράψει όλα τα κλασικά όπως “Raining Blood”, “South Of Heaven”, ”Angel Of Death” κτλ. Οπότε το έργο του μοναδικού συνθέτη πλέον στους Slayer, Kerry King, ήταν εξ αρχής δύσκολο. Επίσης φυγή ενός original μέλους όπως του drummer Dave Lombardo, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για το συγκρότημα. Επιστροφή  για έναν παλιό γνώριμο λοιπόν πίσω από το drum kit, τον μοναδικό ίσως αντικαταστάτη του Lombardo, τον Paul Bostaph και οι εναπομείναντες Araya και King συνεχίζουν το γράψιμο για τον 11^ο δίσκο της σπουδαίας αυτής καριέρας.

              Και λέω συνεχίζουν γιατί οι ηχογραφήσεις για το άτιτλο τότε άλμπουμ των Slayer είχαν ξεκινήσει από το 2011. Οι αλλαγές όμως έφεραν καθυστερήσεις, αλλά ο King ήταν πεισμωμένος ότι η κυκλοφορία του φετινού “Repentless”  θα συνέχιζε την παράδοση που θέλει τους Slayer να μην έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κακό άλμπουμ. Η μουσική όμως των Αμερικάνων στηρίζονταν πάντα στην διπλή καθαριστική επίθεση, έτσι ο αντικαταστάτης του Jeff και κιθαρίστας των Exodus, Gary Holt, γίνεται μόνιμο μέλος του συγκροτήματος. To άλμπουμ τελικά είναι μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη δεδομένων των συνθηκών, συμπέρασμα που ο ακροατής μπορεί να βγάλει αμέσως, με μια μόνο ακρόαση. O King  δεν κατάφερε μόνο να διατηρήσει κάποια από τα trademark στοιχεία του συγκροτήματος, σε τραγούδια όπως το ομώνυμο και το “Take Control”, συνθέσεις που έχουν την ταχύτητα και την οργή που ζητάει από αυτούς ο ακροατής τους. Αλλά κατάφερε να επαναφέρει στοιχεία που  το συγκρότημα είχε να χρησιμοποιήσει καιρό. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την punk-ιά που θυμίζει “Undisputed Attitude” του “You Against You” ή το groove και την αρρώστια που σέρνει μαζί του το “Pride In Prejudice”, που θυμίζει πολύ το “Gemini”. Ακόμα τα γνωστά από πιο πριν “Implode” και “When The Stillness Comes” τα έχουν ξαναδουλέψει σε σημεία, απλά στο δεύτερο η προσπάθεια για ένα νέο “Spill The Blood” δεν κρίνεται με μεγάλη επιτυχία. Ίσως σε κάτι τέτοιες στιγμές να λείψει και ο Hanneman και μόνο εκεί γιατί στα lead ο Holt γεμίζει το κενό χωρίς να κοπιάρει, έχοντας ο ίδιος τη δική του μεγάλη προσωπικότητα στο thrash. Όσο για εκείνους που θεωρούν τον Lombardo αναντικατάστατο και ότι ο Bostaph δεν είναι το ίδιο καλός στο double bass, ας ακούσουν την απάντηση του ιδίου στο “Cast The First Stone”. Το “Repentless” είναι κυρίως δημιούργημα του King και αυτό φαίνεται και από τις πιο μεσαίες ταχύτητες που υπάρχουν στο άλμπουμ και το αρκετά heavy riffing. Η βοήθεια όμως του Araya και στους στίχους αλλά και στις ερμηνείες είναι σημαντική. Οι ερμηνείες του που έχουν «εμποτιστεί» με το γρέζι που έχει φέρει και το πέρασμα των χρόνων.

         Συνοψίζοντας, για τον γράφοντα και δεδομένων των συνθηκών το “Repentless” είναι μια μεγάλη νίκη για τους Slayer και τον King. Όσοι σας λένε το αντίθετο δυστυχώς αυθυποβάλλονται, είναι ήδη προκατειλημμένοι ή δεν έχουν ακούσει στην τελική το άλμπουμ. Η επιτυχία του 11^ου δίσκου των Slayer έγκειται στο γεγονός ότι το “Repentless”  είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ακόμα και όταν έρθει η στιγμή να τον συγκρίνεις με την δισκογραφία του συγκροτήματος.

Φροίξος Βικάτος                                                            8/10

Nile - What Should Not Be Unearthed

                      Οι Nile είναι η πιο αξιόπιστη death metal μπάντα, από τις λεγόμενες παλιοσειρές του είδους. Δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κακό δίσκο στην πολυετή καριέρα τους σε αντίθεση με τους συνοδοιπόρους τους και μέντορες τους, Morbid Angel, που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Επίσης όλα αυτά τα χρόνια έχουν υιοθετήσει ένα εντελώς προσωπικό ύφος και μουσικό και στιχουργικό, που παρότι βρήκε πολλούς μιμητές, δεν βρήκε ποτέ συνοδοιπόρο. Κυρίαρχοι όντας λοιπόν οι Αμερικάνοι στο τεχνικό death metal και ενώ μας πρόσφεραν πάντα έστω και κάτι διαφορετικό με το νέο τους πόνημα αποφασίζουν να γράψουν μουσική για τους οπαδούς τους.

         Το “What Should Not Be Unearthed”  είναι καλλιτεχνικά ότι πιο ασφαλές μας έχουν σερβίρει οι Nile. Το άλμπουμ ξεκινάει με ανεβασμένες τις ταχύτητες στα τρία πρώτα τραγούδια που ενώ είναι αρτιότατα από θέμα εκτέλεσης, από θέμα σύνθεσης  όμως  ανήκουν σε ένα τυποποιημένο μουσικό πλαίσιο, που κυριαρχεί στο death metal σήμερα. Ευτυχώς έστω και καθυστερημένα το άλμπουμ ξεκινάει με το “In The Name Of Amun”, τραγούδι που περιέχει μπόλικη από την προσωπικότητα που έκανε ξεχωριστούς τους Nile από τον σωρό στο χώρο αυτό, με μπόλικα «εξωτικά», ανατολίτικα στοιχεία. Οι ταχύτητες κάπως πέφτουν στο ομώνυμο και στη συνέχεια έχουμε την κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ, το “Evil to Cast Out Evil”. Σχεδόν Slayer-ικά τα lead στις κιθάρες από τους Κarl Sanders και Toler-Wade, που προσπαθούν να ακολουθήσουν τους τρελούς ρυθμούς του Kollia στα τύμπανα. Εννοείται πως σε ένα ακόμα δίσκο των Nile έχουμε μπόλικες στιγμές τεχνικής αποθέωσης, παρά το γεγονός πως σε αυτό το άλμπουμ επικεντρώθηκαν πιο πολύ στα riff σε σχέση με το προηγούμενο “Sethu..”. Ακόμα και η παραγωγή-μίξη του “What Should Not Be Unearthed” είναι ίσως η καλύτερη που έχει υπάρξει σε δίσκο τους. Αλλά παρότι η ποιότητα αναβαίνει στο άλμπουμ από την μέση και μετά και τα ανατολίτικα στοιχεία κάνουν πιο έντονη την παρουσία τους( Ushabti Reanimator ), υπάρχει έντονο το αίσθημα ότι κάτι λείπει στις συνθέσεις.

         Οι Nile δυστυχώς έκαναν κάποιες «εκπτώσεις» όσο αφορά το προσωπικό τους ύφος στο νέο τους πόνημα, χάνοντας κάποια στοιχεία του χαρακτήρα τους. Σίγουρα ούτε τώρα  αποτυγχάνουν και ο δίσκος απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί κακός, αλλά η ασφάλεια που βγάζει θα ικανοποιήσει σχεδόν και μόνο  αποκλειστικά τους οπαδούς του συγκροτήματος.

Φροίξος Βικάτος                                                                6/10

Slayer: The Paul Bostaph years(Αφιέρωμα)

                     Τους Slayer τους λατρεύω κακά τα ψέματα, και επειδή η συνεισφορά τους στη metal μουσική, ειδικά στον ακραίο ήχο είναι αδιαμφισβήτητη, έχοντας προσφέρει αρκετούς δίσκους που μπορούν να χαρακτηριστούν ακρογωνιαίοι λίθοι και σημεία αναφοράς για την εξέλιξη του ακραίου metal όπως τα “Hell Awaits” και”Reign In Blood”. Δεν θα ασχοληθώ όμως στο παρακάτω αφιέρωμα με την πιο γνωστή περίοδο του συγκροτήματος και τους κλασικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν στα 80’s, αλλά με την περίοδο που ακολούθησε την πρώτη φυγή του αρχικού τους drummer Dave Lombardo και τον ερχομό του Paul Bostaph από τους techichal thrashers Forbidden. Φυσικά ένας λόγος παραπάνω για το συγκεκριμένο αφιέρωμα, είναι η επιστροφή του Paul το 2013 πίσω από το drum kit των «Σφαγέων», μετά και την νέα φυγή του Dave Lombardo. Η ανακοίνωση της επιστροφής του, ειδικά μετά τον χαμό του κιθαρίστα Jeff Hanneman έκλεισε κάπως τις πληγές γιατί o Paul δεν πρέπει να θεωρείται ένας drummer ρολίστας για τους καλιφορνέζους ειδικά από την στιγμή που έχει ηχογραφήσει μαζί τους τέσσερα άλμπουμ. Ας δούμε αυτό το χρονικό των Slayer μαζί του.

1992:O Dave Lombardo φεύγει μετά το πέρας της τεράστιας περιοδείας για την προώθηση τότε του “Season In The Abyss” . Οι Slayer ψάχνουν μανιωδώς κάποιον που να μπορεί να «γεμίσει τα παπούτσια του» και μέσα στα πολλά tapes που είχαν στα χέρια τους οι Καλιφορνέζοι για την θέση του drummer, ο τεχνικός της κιθάρας του Kerry King θα τους προτείνει τον νεαρό τότε Paul. Μετά από αρκετές πρόβες με το συγκρότημα, ο Paul κερδίζει την θέση του drummer στους Slayer.

1994:Οι Slayer κυκλοφορούν το “Divine Intervention” με τέσσερα χρόνια διαφορά από το προηγούμενο τους άλμπουμ. Που μέχρι και το φετινό Repentless, αυτό ήταν και το μεγαλύτερο κενό ανάμεσα σε δύο δίσκους τους. Το άλμπουμ εμπορικά ήταν το πιο πετυχημένο της μέχρι τότε πορείας τους, αλλά καλλιτεχνικά φάνηκαν τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Το “Divine..” είναι ο λιγότερο αγαπημένος δίσκος του ίδιου του Paul, αν και η απόδοση του ιδίου είναι εξαιρετική, δίνοντας απάντηση στους επικριτές του. Με το καλημέρα στο άλμπουμ και το “Killing Fields”, μάλλον σκόπιμα και οι υπόλοιποι των αφήνουν να «γεμίζει» στα τύμπανα σαν μανιακός, κάνοντας έτσι παράλληλα και μια δήλωση. Το άλμπουμ καθεαυτό, έχει την χειρότερη παραγωγή που έχουμε ακούσει μετά τα δύο πρώτα άλμπουμ τους τα οποία όμως δεν είχαν το μπατζετ  αυτού. Συνθετικά είναι το πιο τεχνικό και progressive για τα δεδομένα τους πόνημα, που ξεκίνησε παράλληλα και ένα over the top τρόπο έκφρασης στα φωνητικά του Tom Araya.

1996:Undisputed Attitude, δηλαδή ο πιο αδικημένος τους δίσκος. Ως ένα σημείο και εγώ το είχα λίγο στη μπούκα αυτό το άλμπουμ, punk διασκευών ως επί το πλείστων, γιατί πολύ απλά έπεφτα στην παγίδα να το συγκρίνω με το αντίστοιχο, υπέροχο, “Garage Inc” των Metallica. Και όταν λέμε punk διασκευές, δεν εννοούμε σε τραγούδια συγκροτημάτων όπως οι  The Clash και οι Sex Pistols. Αλλά σε underground punk ή από την Αμερικάνικη σκηνή του hardcore punk της δεκαετίας του 80. Συγκροτήματα όπως οι Verbal Abuse,Minor Threat, Dr Know αλλά και οι πολύ πιο γνωστοί The Stooges του Iggy Pop διασκευάστηκαν από τους Slayer στο δίσκο. To “Undisputed Attitude” περιέχει και μία καινούργια σύνθεση, το  “Gemini”.  Αρκετά διαφοροποιημένο  σε σχέση με αυτά που μας είχαν παρουσιάσει οι Slayer στο παρελθόν, γεγονός που έδειχνε ότι στα 90΄s κανείς δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος και ανέγγιχτος από το κλίμα των αλλαγών που έφερνε η εποχή. Ο δεύτερος τους δίσκος με τον Paul Bostaph μπορεί να μην ήταν «κανονική» κυκλοφορία, όμως αξίζει να τον ακούσετε γιατί έχει αυτό το ζωντανό αίσθημα της punk μουσικής και έναν Tom Araya που ερμηνευτικά  είναι ο καλύτερος του δίσκος μαζί με το “South Of Heaven”. Και ο ίδιος άλλωστε έχει παραδεχθεί σε συνέντευξη του ότι το “Undisputed Attitude” είναι το αγαπημένο του άλμπουμ. Μετά την ηχογράφηση του ο Paul Bostaph αποχώρησε από το συγκρότημα για να ασχοληθεί με δικά του project, για να επιστρέψει ένα χρόνο μετά. Στο ενδιάμεσο την θέση του είχε αναλάβει ο John Dette.

1998: Κοντεύουμε στο millennium και το nu metal βρίσκεται σε έξαρση, κατακλύζοντας μέχρι και το mainstream κοινό. Τα περισσότερα γκρουπ που μεγαλούργησαν στα 80’s έχουν εξαφανιστεί μετά και το δεύτερο οστικό κύμα( το πρώτο ήρθε μετά την έκρηξη της σκηνής του Seattle στις αρχές τις δεκαετίας). Οι Slayer όμως ήταν ακόμα εκεί γιατί το μουσικό τους εκτόπισμα δεν λύγιζε με μόδες. Επιστροφή στην κονσόλα για τον χρόνια συνεργάτη τους Rick Rubin, με αποτέλεσμα τον καλύτερο ήχο σε δίσκο των «Σφαγέων» μέχρι σήμερα. Η μουσική στο “Diabolus In Musica”  είναι-σχεδόν- αποκλειστικά γραμμένη από τον Jeff Hanneman καθώς ο King υπογράφει μόλις σε μία σύνθεση, το “In The Name Of God”, από τις έντεκα του άλμπουμ. O ίδιος σε μετέπειτα συνεντεύξεις του είχε δηλώσει απογοητευμένος με την τότε κατάσταση σ τη μουσική βιομηχανία. Μουσικά υπάρχει στο “Diabolus…” αρκετό groove, μέχρι και το μπάσο του Araya ακούγεται σε σημεία και κυριαρχούν οι μεσαίες ταχύτητες αφού οι Slayer υιοθέτησαν στοιχεία της εποχής πάντα μέσα από το δικό τους πιο άρρωστο και σκοτεινό πρίσμα. Η μεγάλη μερίδα οπαδών τους το θεωρεί το πιο αδύναμο τους άλμπουμ, γεγονός που ξεχνάω άμεσα όταν ακούω τα “Bitter Peace” και “Death’s Head”.

2001: “pessimist, terrorist targeting the next mark…Global chaos feeding on hysteria” Αυτοί οι στίχοι του “Disciple” από το “God Hate Us All”, ήταν πιο προφητικοί και επίκαιροι από ποτέ όταν κυκλοφόρησαν στις 11/9/01. Ημερομηνία που άλλαξε ο κόσμος μετά την πτώση των Δίδυμων Πύργων. Οι Slayer με την είσοδο στη νέα χιλιετία έδειχναν ακμαίοι και εξαιρετικά επικίνδυνοι με έναν δίσκο τρομερής έντασης όπως το ”God Hates Us All” κάνοντας πολλούς να το ονομάσουν “Reign In Blood pt2” . Στιχουργικά ασχολούνται με περισσότερο κοινωνικά ζητήματα πέρα από τα κλασικά όπως  οργανωμένη θρησκεία, μίσος κτλ. Συνθετικά ο King επιστρέφει με περισσότερες ιδέες, αλλά ο δίσκος χωλαίνει στα μεγάλα ρεφρέν και τις τραβηγμένες ερμηνείες του Araya. Τo “Disciple” τους χάρισε το πρώτο τους Grammy και μέχρι και σήμερα θεωρείτε ένα από τα καλύτερα τους τραγούδια. Μετά την ηχογράφηση και την κυκλοφορία του άλμπουμ ο Paul Bostaph αποχώρησε, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την επιστροφή του «άσωτου» Dave Lombardo.

           Αυτά τα τέσσερα άλμπουμ με τον Paul στη θέση του drummer  έγιναν με το συγκρότημα να διανύει την πιο πειραματική του περίοδο και έτσι πολύς κόσμος να κατηγορεί τον Paul αδίκως γι’ αυτό. Αντίθετα κάποιος άλλος μπορεί να ισχυριστεί  ότι ο Paul σε λιγότερα χρόνια έχει καταφέρει να έχει το όνομα του σε credits τραγουδιών των Slayer( Divine Intervention, Wicked) ενώ ο Dave όχι. Όπως και να χει αυτές είναι κουβέντες που μας αρέσει να κάνουμε, το θέμα είναι πως καλό θα ήταν πλέον να ακούσει κανείς και τους πιο διαφορετικούς Slayer αυτών των τεσσάρων δίσκων από το να ακούσει ξανά για νιοστή φορά το “Reign In Blood”.

Φροίξος Βικάτος