Anthrax - "For All Kings"

                        

              Τρίτο συγκρότημα μέσα σε διάστημα λιγότερο του ενός χρόνου από το επονομαζόμενο Big 4 που επιστρέφει δισκογραφικά. Οι Νεοϋορκέζοι Anthrax άφησαν τέσσερα χρόνια να κυλίσουν από την τελευταία τους κυκλοφορία ενώ επίσης το φετινό “For All Kings” τους βρίσκει χωρίς τον κιθαρίστα/παραγωγό Rob Gaggiano. Τους Αμερικάνους τους συμπαθώ και τους βγάζω το καπέλο γιατί με το φετινό τους πόνημα αγνοούν επιδεικτικά τη μόδα της “back to the roots” λογικής. Η ρετρολαγνεία δεν βρίσκει την θέση της σε κανένα σημείο μέσα στο δίσκο αποτελώντας πλεονέκτημα αυτού.

                 Ακόμα και στα πιο γρήγορα thrash τραγούδια του δίσκου όπως τα “You Gotta Believe” & “Evil Twin” όλα γίνονται με μοντέρνο και αρκετά φρέσκο τρόπο. Το άλμπουμ σε κανένα σημείο δεν ακούγεται διαδικαστικό και η δουλειά που έχει γίνει στις μελωδικές γραμμές των ρεφρέν είναι αξιοπρόσεκτες. Για παράδειγμα στο πιο catchy ρεφρέν και ίσως τραγούδι του δίσκου το “Breathing Lighting”,ο Joy Belladonna τραγουδάει μερικούς από τους πιο αισιόδοξους και up-tempo στίχους που έχουν γραφτεί από metal συγκρότημα τελευταία, υπέροχο όπως και το σόλο του νεοφερμένου Jonathan Donais. Και τα θετικά δεν σταματάνε καθώς το στριφογυριστό, κοφτό riff του “Suzerain” θα αναγκάσει με το groove του, κάθε ακροατή σε headbanging. Η εισαγωγή του “Defend Avenge” θα θυμίσει το “Blackened” σε μία σύνθεση που μπαίνει αρκετά μπροστά το μπάσο του Frank Bello. Από τα highlight δεν μπορώ να παραλείψω την πιο «αργή» στιγμή του άλμπουμ το “Blood Eagle Wings”. Για τα δεδομένα τους σκοτεινό με ένα ακόμα καλογραμμένο ρεφρέν. Η έκπληξη μου όπως και στο “Worship Music” είναι ο Belladonna που τραγουδάει με αρκετά Bush-ικό τρόπο κάνοντας με πολλές φορές να αναρωτιέμαι πως θα ακούγονταν οι Anthrax σήμερα με τον Bush στο μικρόφωνο. Από άποψη ήχου σίγουρα μιλάμε για την καλύτερη παραγωγή σε άλμπουμ τον Αμερικάνων και ευτυχώς γιατί έτσι δεν χαραμίζονται τα πολλά καλά riff του Scott Ian.

           Συνοψίζοντας ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο το “For All Kings” από το “Dystopia” και το “Repentless”. Είναι ένας δίσκος αρκετά «ζωντανός» χωρίς ματιές στο παρελθόν. Έτσι δηλαδή όπως πρέπει να κάνουν τα μεγάλα συγκροτήματα που πάνω από όλα σέβονται τον εαυτό τους και μετά τους οπαδούς τους.

Φροίξος  Βικάτος                                                             8.5/10

Rotting Christ - "Rituals"

                     

 Πριν από τρία χρόνια οι Rotting Christ έφταναν στο καλλιτεχνικό τους ζενίθ με το “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού”, το οποίο ήρθε ως φυσική συνέχεια ενός εκπληκτικού σερί δίσκων που ξεκίνησε το 2007 με το “Theogonia”. Αυτό που κατάφεραν οι Rotting Christ ήταν να ενσωματώσουν στοιχεία της ελληνικής μουσικής παράδοσης-και όχι μόνο- στον δικό τους προσωπικό ήχο. Και ενώ φαινόταν ότι με το “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού” έκλεινε ένας κύκλος έντονου πειραματισμού με αρκετά folk, πολυπολιτισμικά στοιχεία στη μουσική τους, οι φωνές για επιστροφή στις μουσικές «ρίζες» του συγκροτήματος, από μερίδα οπαδών πλήθαιναν.

             Ευτυχώς ο Σάκης δεν είναι αυτού του είδους ο καλλιτέχνης, δεν δέχεται «παραγγελιές», οι Rotting Christ άλλωστε υπάρχουν ακόμα καθώς υπηρετούν τόσο χρόνια το δικό του προσωπικό όραμα. Ένα εξώφυλλο συνήθως μαρτυράει πολλά για το περιεχόμενο ενός δίσκου και οι υποψιασμένοι αντιλήφτηκαν αμέσως την ευθεία αναφορά του εξωφύλλου στο  video clip του “ΧΞΣ”. Όντως το “Rituals” είναι η ατμοσφαιρική προέκταση του προκατόχου του. Αποτελώντας έτσι ένα μεγάλο ρίσκο το οποίο πράττει ο Σάκης με αυτό το άλμπουμ, αλλά έχει κερδίσει το δικαίωμα να το κάνει αυτό εδώ και χρόνια. Το “Rituals” αποβάλει και τα τελευταία ψήγματα black metal  που υπήρχαν στις προηγούμενες δουλειές τους. Ένα μονοθεϊστικό(βλ. Monotheist by Celtic Frost)riff πλανιέται σε όλο το “Rituals” δημιουργώντας την πιο πνιχτή και ζοφερή ατμόσφαιρα που έχει υπάρξει σε δίσκο των Rotting Christ. Συνθέσεις όπως τα “Ze Nigmar” & “Konx Om Pax” είναι σχεδόν tribute στους Celtic Frost. Το “Έλθε Κύριε” είναι παραδόξως το πιο εύκολο κομμάτι του άλμπουμ, παρά την απαγγελία αποσπασμάτων αρχαίας τραγωδίας, αφού μουσικά έχει όλα τα trademark του συγκροτήματος. Τα οποία είναι τα μελωδικά riff και σόλο που σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν στο “Rituals” ή μπαίνουν σε δεύτερο ρόλο. Οι καλεσμένοι τώρα στο δίσκο βοηθούν διακριτικά, με τον Holmes των Paradise Lost να απαγγέλει ποίημα του Blake, στην πιο riff-oriented σύνθεση του δίσκου, “For A Voice Like Thunder”. Το “Του Θανάτου” σε στίχους του Νίκου Ξυλούρη είναι από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές του δίσκου σε αντίθεση με το σχεδόν γραφικό “Άπαγε Σατανά”, στο οποίο συμμετέχουν και οπαδοί του συγκροτήματος. Το τελευταίο μαζί με το εναρκτήριο “In Domine Dei Nostri” ίσως είναι οι πιο αδιάφορες στιγμές όχι μόνο σε σύγκριση με το άλμπουμ αλλά ακόμη και σε σχέση με ότι έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια.

            Το “Rituals” θέλει πολλές ακροάσεις, αυτό είναι αναπόφευκτο αν θέλει κάποιος να το «νιώσει»  και να καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, αλλά κυρίως για να το ευχαριστηθεί. Εγώ μπορώ να πω πως μετά τις δύο πρώτες ακροάσεις και το μούδιασμα που ακολούθησε αυτές, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι Rotting Christ για ακόμα μια φορά θυσίασαν στοιχεία που τους έκαναν ξεχωριστούς-όπως οι μελωδίες- αλλά το στίγμα τους παραμένει μοναδικό και χαρακτηριστικό έστω και με την χρήση μόνο δύο-τριών riff.

Φροίξος Βικάτος                                                            7.5/10

Metallica: "Load" & "Reload" mixtape

                      

  Αν θεωρείς τον εαυτό σου σοβαρό οπαδό του συγκροτήματος η αλήθεια είναι πως έχεις κάνει ήδη αυτό το “mixtape”, το χεις αυτή τη στιγμή στο αμάξι σου και το ακούς κατά πάσα πιθανότητα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το όχι και τόσο κοντινό πλέον 1996 και 1997 το μεγαλύτερο συγκρότημα αυτού του πλανήτη- δώσε μου λόγους να στο αιτιολογήσω αυτό- οι Metallica, κυκλοφόρησαν αντίστοιχα τα «δίδυμα» άλμπουμ “Load” και “Reload”. Οι αντιδράσεις εκείνης της εποχής λίγο πολύ γνωστές με τους φανατικούς να μιλούν για ξεπούλημα. Όμως ο χρόνος δικαίωσε την αλλαγή πλεύσης που είχαν πάρει οι Metallica τότε, με τα άλμπουμ να έχουν «γεράσει» πολύ καλά μέσα στο χρόνο, ειδικά το “Load”. Τώρα, μιας και το “Load” είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ-προσοχή, όχι μόνο από αυτά των Metallica- η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα πολύ να χωρέσω σε 80 λεπτά μουσική 155 λεπτών, ειδικά από την στιγμή που έρχεται από την αγαπημένη μου περίοδο του συγκροτήματος. Ναι λατρεύω τα 90’s και ότι αυτά έδωσαν στο metal και γενικότερα στη μουσική. Δυστυχώς στο cd χώρεσαν μόλις 13 τραγούδια αφού μου ήταν αδύνατο να αφήσω  έξω ένα εκ των δύο μεγάλων και χρονικά συνθέσεων, “The Outlaw Torn” & “Fixxxer”. Κλείνοντας, εντύπωση μου έκανε ότι στις επιλογές μου, τα τραγούδια από το “Load” στο σύνολό τους, υπερισχύουν μόλις του ενός σε σχέση με αυτά από το “Reload”.

The mixtape:

1)    Fuel (Reload)

2)    Bad Seed (Reload)

3)    The House Jack Built (Load)

4)    Until It Sleeps (Load)

5)    Bleeding Me (Load)

6)    Memory Remains (Reload)

7)    Devils Dance (Reload)

8)    Hero Of The Day (Load)

9)    Mama Said (Load)

10)  King Nothing (Load)

11)  Fixxer (Reload)

12)  The Unfogiven II (Reload)

13)  The Outlaw Torn (Load)

Φροίξος Βικάτος

Abbath - "Abbath"

                   

 Η πορεία ενός συγκροτήματος μέσα στη διάρκεια του χρόνου αναπόφευκτα δημιουργεί φθορές, παρόμοιες με αυτές των ανθρωπίνων σχέσεων. Ως ένα βαθμό ένα συγκρότημα είναι και ένα εν δυνάμει ζευγάρι κατά μία έννοια. Όπως και στη περίπτωση των Immortal, τα δύο ιδρυτικά μέλη, Demonaz και Abbath, πίσω το 2003 αποφάσισαν να βάλουν το συγκρότημα στον «πάγο», κοινώς να χωρίσουν τους καλλιτεχνικούς τους ορίζοντες. Το 2009 ήρθε το πολυπόθητο reunion που συνοδεύτηκε από έναν καταπληκτικό δίσκο όπως το “All Shall Fall”. Τα reunion συνήθως δεν έχουν την απαιτούμενη διάρκεια και ενώ όλοι περίμεναν το νέο δίσκο των Νορβηγών, ο Abbath απολύεται από το ίδιο του το συγκρότημα το καλοκαίρι που μας πέρασε.

          Έχοντας έτοιμα σχεδόν όλα τα riff του νέου δίσκου των Immortal, αποφασίζει πολύ ορθά να μη τα πετάξει στον κάδο των αχρήστων αλλά να τα χρησιμοποιήσει στο νέο του σχήμα που εύστοχα θα φέρει το όνομά του. Ο Abbath είναι ίσως η πιο γνωστή μορφή με το χαρακτηριστικό του corpsepaint , ακόμα και στους παντελώς άσχετους με το χώρο του black metal. Η αναγνωρισημότητα αλλά και η προσφορά του σε ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα του δεύτερου κύματος  του black metal(δηλαδή στα μέσα των 90’s), τον βοήθησαν στο να βρει αντάξιους συνεργάτες για το νέο του project.

           Ως τρίο λοιπόν με τον King στο μπάσο και τον Creature στα τύμπανα να πλαισιώνουν τον Abbath σε κιθάρα και φωνή. Το συγκρότημα, μουσικά, επιχειρεί πολύ σωστά να μη μας εκπλήξει καθόλου. Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους οι Abbath παίζουν ότι και οι Immortal. Απολύτως φυσιολογικό και λογικό αφού  η μουσική των δεύτερων γραφόταν τα τελευταία χρόνια αποκλειστικά από τον Abbath. Μια μικρή διαφορά όμως εμφανίζεται στο παίξιμο του τελευταίου, καθώς πέρα από τα γνωστά σιδηροδρομικά riff, η rock n’ roll ψυχή του άλμπουμ είναι αποτέλεσμα της προσωπικότητας του δημιουργού της. Αυτό δεν γίνεται μόνο αντιληπτό από το εναρκτήριο black n’ roll riff του “Root of the Mountain” ή ακόμα από τις κλασικομεταλλικές επιρροές του “Ocean of Wounds” αλλά και από τις αρκετά μεσαίες ταχύτητες που υπάρχουν σε πολλές συνθέσεις. Το “Winter Bane” αποτελεί ίσως το καλύτερο Immortal τραγούδι που δεν θα μπει ποτέ σε δίσκος τους, ενώ η ποικιλία των riff αυξάνεται με το thrash-ίζων “Count the Dead”. Άξιο αναφορά είναι και το θηριώδες drumming της σχολής Behemoth από τον Creature.

         Σαν πρώτη προσωπική προσπάθεια ο Abbath μας διασκεδάζει ακόμα μια φορά με τα «χειμερινά» και παγωμένα του riff. Για τους ακροατές metal μουσικής, ακομπλεξάριστους και χωρίς παρωπίδες, δεν βρίσκω τον λόγο που δεν θα απολαύσουν ένα άλμπουμ γνήσιου καλοπαιγμένου  black n’ roll. Τώρα οι ειδικοί στο black metal μάλλον θα το βρουν παρωχημένο αλλά προσωπικά πιστεύω ότι το άλμπουμ μπορεί να μυήσει αρκετό κόσμο στον «παγωμένο» κόσμο του black metal.

Φροίξος Βικάτος                                                                  8/10