Amon Amarth - "Jomsviking"

                   

  Οι Amon Amarth  αποτελούν σταθερή αξία στο χώρο το «σκληρού» ήχου. Αξία αλλά και συνέπεια που θα μπορούσε να παρομοιαστεί ακόμα και με αυτή τεραστίων συγκροτημάτων όπως οι Slayer. Η συνέπεια αυτή περιγράφεται από ένα σπουδαίο σερί εξαιρετικών δίσκων, ξεκινώντας από την καλλιτεχνική αναγνώριση με το “Versus The World” έως και το εμπορικό breakthrough με το “Twilight Of The Thunder God”. Παράλληλα οι Σουηδοί όντας δουλευταράδες και επί σκηνής, έχουν κατακτήσει δίκαια σπουδαίο status στην μουσική βιομηχανία, γεγονός που εξαργύρωσαν με την υπογραφή τους σε μια πολυεθνική εταιρία όπως η Sony. Και με το άκουσμα αυτής της είδησης οι μισοί ακροατές είχαν αποφασίσει ήδη για το καλλιτεχνικό «ξεπούλημα» των Σουηδών.

               Στο 10^ο δίσκο τους οι Amon Amarth δεν θα επιβεβαιώσουν τις Κασσάνδρες αν και αποφασίζουν να «διαφοροποιηθούν» αρκετά από το μουσικό τους παρελθόν. Αυτό που έπαιζαν πάντα ήταν μελωδικό death metal, με επικά στοιχεία και θεματολογία που αφορούσε μύθους των Vikings. Από την προηγούμενη πρόταση αφαιρέστε την λέξη “death” και έχετε μια συνοπτική αν και πλήρη περιγραφή του “Jomsviking”. Το οποίο είναι και το πρώτο τους θεματικό άλμπουμ, αφού καταπιάνεται με την δραματική ιστορία ενός μισθοφόρου πολεμιστή Viking(Jomsviking). Για την συνοχή και την εξιστόρηση του concept θα ακούσουμε αρκετά spoken word σημεία ανάμεσα σε τραγούδια από τον Johan Hegg, ο οποίος σε αυτό το άλμπουμ ομολογουμένως μένει αρκετά «εκτεθειμένος» από το υπόλοιπο συγκρότημα. Όπως  είπα το death metal είναι παρελθόν, με τις μελωδίες πιο μπροστά από ποτέ στη μίξη. Αυτό δεν είναι αγκάθι όμως για το άλμπουμ γιατί οι Σουηδοί ανέκαθεν ήξεραν πώς να γράφουν catchy μελωδίες ακόμα και για τα growls φωνητικά του Johan Hegg. Ως επί το πλείστον η μουσική κατεύθυνση και ο κεντρικός πυρήνας του άλμπουμ είναι το heavy metal συνεπικουρούμενο από τον επικό χαρακτήρα του συγκροτήματος. Αρνητικά δεν μπορώ να βρω στο “Jomsviking” ακόμα και στις μέτριες  στιγμές του όπως το συναυλιακό “Raise Your Horns”. Αντιθέτως μικρές αλλαγές όπως στο «ξεθάψιμο» του μπάσου στο “First Kill”, η maiden-ινική δισολία στο “Wanderer” αλλά και το εναρκτήριο riff του “Back On Northern Shores” που θυμίζει το κορυφαίο εντελώς metal riff του “Snakes of the Divine” από High on Fire προσδίδει σε ένα πολυποίκιλο αποτέλεσμα, με αρκετή συνοχή.

           Συνοψίζοντας οι Amon Amarth διατηρούν τον χαρακτήρα τους παρά την στροφή τους στο κλασικό heavy metal, η οποία κρίνεται πετυχημένη. Θα μπορούσε σίγουρα το “Jomsviking” να λειτουργεί καλύτερα ως concept και να είχε τις αφηγηματικές του κορυφές κάτι που δεν γίνεται με την συμμετοχή της Doro στο προτελευταίο τραγούδι του άλμπουμ να καθυστερεί την κορύφωση αυτού. Όμως οι Amon Amarth δεν θα απογοητεύσουν κανέναν συνειδητοποιημένο οπαδό τους και γενικότερα οπαδό του σκληρού ήχου που θέλει να διασκεδάσει με έναν καλό mainstream metal δίσκο.

Φροίξος Βικάτος                                                                                8/10