Slayer: The Paul Bostaph years(Αφιέρωμα)

                     Τους Slayer τους λατρεύω κακά τα ψέματα, και επειδή η συνεισφορά τους στη metal μουσική, ειδικά στον ακραίο ήχο είναι αδιαμφισβήτητη, έχοντας προσφέρει αρκετούς δίσκους που μπορούν να χαρακτηριστούν ακρογωνιαίοι λίθοι και σημεία αναφοράς για την εξέλιξη του ακραίου metal όπως τα “Hell Awaits” και”Reign In Blood”. Δεν θα ασχοληθώ όμως στο παρακάτω αφιέρωμα με την πιο γνωστή περίοδο του συγκροτήματος και τους κλασικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν στα 80’s, αλλά με την περίοδο που ακολούθησε την πρώτη φυγή του αρχικού τους drummer Dave Lombardo και τον ερχομό του Paul Bostaph από τους techichal thrashers Forbidden. Φυσικά ένας λόγος παραπάνω για το συγκεκριμένο αφιέρωμα, είναι η επιστροφή του Paul το 2013 πίσω από το drum kit των «Σφαγέων», μετά και την νέα φυγή του Dave Lombardo. Η ανακοίνωση της επιστροφής του, ειδικά μετά τον χαμό του κιθαρίστα Jeff Hanneman έκλεισε κάπως τις πληγές γιατί o Paul δεν πρέπει να θεωρείται ένας drummer ρολίστας για τους καλιφορνέζους ειδικά από την στιγμή που έχει ηχογραφήσει μαζί τους τέσσερα άλμπουμ. Ας δούμε αυτό το χρονικό των Slayer μαζί του.

1992:O Dave Lombardo φεύγει μετά το πέρας της τεράστιας περιοδείας για την προώθηση τότε του “Season In The Abyss” . Οι Slayer ψάχνουν μανιωδώς κάποιον που να μπορεί να «γεμίσει τα παπούτσια του» και μέσα στα πολλά tapes που είχαν στα χέρια τους οι Καλιφορνέζοι για την θέση του drummer, ο τεχνικός της κιθάρας του Kerry King θα τους προτείνει τον νεαρό τότε Paul. Μετά από αρκετές πρόβες με το συγκρότημα, ο Paul κερδίζει την θέση του drummer στους Slayer.

1994:Οι Slayer κυκλοφορούν το “Divine Intervention” με τέσσερα χρόνια διαφορά από το προηγούμενο τους άλμπουμ. Που μέχρι και το φετινό Repentless, αυτό ήταν και το μεγαλύτερο κενό ανάμεσα σε δύο δίσκους τους. Το άλμπουμ εμπορικά ήταν το πιο πετυχημένο της μέχρι τότε πορείας τους, αλλά καλλιτεχνικά φάνηκαν τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Το “Divine..” είναι ο λιγότερο αγαπημένος δίσκος του ίδιου του Paul, αν και η απόδοση του ιδίου είναι εξαιρετική, δίνοντας απάντηση στους επικριτές του. Με το καλημέρα στο άλμπουμ και το “Killing Fields”, μάλλον σκόπιμα και οι υπόλοιποι των αφήνουν να «γεμίζει» στα τύμπανα σαν μανιακός, κάνοντας έτσι παράλληλα και μια δήλωση. Το άλμπουμ καθεαυτό, έχει την χειρότερη παραγωγή που έχουμε ακούσει μετά τα δύο πρώτα άλμπουμ τους τα οποία όμως δεν είχαν το μπατζετ  αυτού. Συνθετικά είναι το πιο τεχνικό και progressive για τα δεδομένα τους πόνημα, που ξεκίνησε παράλληλα και ένα over the top τρόπο έκφρασης στα φωνητικά του Tom Araya.

1996:Undisputed Attitude, δηλαδή ο πιο αδικημένος τους δίσκος. Ως ένα σημείο και εγώ το είχα λίγο στη μπούκα αυτό το άλμπουμ, punk διασκευών ως επί το πλείστων, γιατί πολύ απλά έπεφτα στην παγίδα να το συγκρίνω με το αντίστοιχο, υπέροχο, “Garage Inc” των Metallica. Και όταν λέμε punk διασκευές, δεν εννοούμε σε τραγούδια συγκροτημάτων όπως οι  The Clash και οι Sex Pistols. Αλλά σε underground punk ή από την Αμερικάνικη σκηνή του hardcore punk της δεκαετίας του 80. Συγκροτήματα όπως οι Verbal Abuse,Minor Threat, Dr Know αλλά και οι πολύ πιο γνωστοί The Stooges του Iggy Pop διασκευάστηκαν από τους Slayer στο δίσκο. To “Undisputed Attitude” περιέχει και μία καινούργια σύνθεση, το  “Gemini”.  Αρκετά διαφοροποιημένο  σε σχέση με αυτά που μας είχαν παρουσιάσει οι Slayer στο παρελθόν, γεγονός που έδειχνε ότι στα 90΄s κανείς δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος και ανέγγιχτος από το κλίμα των αλλαγών που έφερνε η εποχή. Ο δεύτερος τους δίσκος με τον Paul Bostaph μπορεί να μην ήταν «κανονική» κυκλοφορία, όμως αξίζει να τον ακούσετε γιατί έχει αυτό το ζωντανό αίσθημα της punk μουσικής και έναν Tom Araya που ερμηνευτικά  είναι ο καλύτερος του δίσκος μαζί με το “South Of Heaven”. Και ο ίδιος άλλωστε έχει παραδεχθεί σε συνέντευξη του ότι το “Undisputed Attitude” είναι το αγαπημένο του άλμπουμ. Μετά την ηχογράφηση του ο Paul Bostaph αποχώρησε από το συγκρότημα για να ασχοληθεί με δικά του project, για να επιστρέψει ένα χρόνο μετά. Στο ενδιάμεσο την θέση του είχε αναλάβει ο John Dette.

1998: Κοντεύουμε στο millennium και το nu metal βρίσκεται σε έξαρση, κατακλύζοντας μέχρι και το mainstream κοινό. Τα περισσότερα γκρουπ που μεγαλούργησαν στα 80’s έχουν εξαφανιστεί μετά και το δεύτερο οστικό κύμα( το πρώτο ήρθε μετά την έκρηξη της σκηνής του Seattle στις αρχές τις δεκαετίας). Οι Slayer όμως ήταν ακόμα εκεί γιατί το μουσικό τους εκτόπισμα δεν λύγιζε με μόδες. Επιστροφή στην κονσόλα για τον χρόνια συνεργάτη τους Rick Rubin, με αποτέλεσμα τον καλύτερο ήχο σε δίσκο των «Σφαγέων» μέχρι σήμερα. Η μουσική στο “Diabolus In Musica”  είναι-σχεδόν- αποκλειστικά γραμμένη από τον Jeff Hanneman καθώς ο King υπογράφει μόλις σε μία σύνθεση, το “In The Name Of God”, από τις έντεκα του άλμπουμ. O ίδιος σε μετέπειτα συνεντεύξεις του είχε δηλώσει απογοητευμένος με την τότε κατάσταση σ τη μουσική βιομηχανία. Μουσικά υπάρχει στο “Diabolus…” αρκετό groove, μέχρι και το μπάσο του Araya ακούγεται σε σημεία και κυριαρχούν οι μεσαίες ταχύτητες αφού οι Slayer υιοθέτησαν στοιχεία της εποχής πάντα μέσα από το δικό τους πιο άρρωστο και σκοτεινό πρίσμα. Η μεγάλη μερίδα οπαδών τους το θεωρεί το πιο αδύναμο τους άλμπουμ, γεγονός που ξεχνάω άμεσα όταν ακούω τα “Bitter Peace” και “Death’s Head”.

2001: “pessimist, terrorist targeting the next mark…Global chaos feeding on hysteria” Αυτοί οι στίχοι του “Disciple” από το “God Hate Us All”, ήταν πιο προφητικοί και επίκαιροι από ποτέ όταν κυκλοφόρησαν στις 11/9/01. Ημερομηνία που άλλαξε ο κόσμος μετά την πτώση των Δίδυμων Πύργων. Οι Slayer με την είσοδο στη νέα χιλιετία έδειχναν ακμαίοι και εξαιρετικά επικίνδυνοι με έναν δίσκο τρομερής έντασης όπως το ”God Hates Us All” κάνοντας πολλούς να το ονομάσουν “Reign In Blood pt2” . Στιχουργικά ασχολούνται με περισσότερο κοινωνικά ζητήματα πέρα από τα κλασικά όπως  οργανωμένη θρησκεία, μίσος κτλ. Συνθετικά ο King επιστρέφει με περισσότερες ιδέες, αλλά ο δίσκος χωλαίνει στα μεγάλα ρεφρέν και τις τραβηγμένες ερμηνείες του Araya. Τo “Disciple” τους χάρισε το πρώτο τους Grammy και μέχρι και σήμερα θεωρείτε ένα από τα καλύτερα τους τραγούδια. Μετά την ηχογράφηση και την κυκλοφορία του άλμπουμ ο Paul Bostaph αποχώρησε, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την επιστροφή του «άσωτου» Dave Lombardo.

           Αυτά τα τέσσερα άλμπουμ με τον Paul στη θέση του drummer  έγιναν με το συγκρότημα να διανύει την πιο πειραματική του περίοδο και έτσι πολύς κόσμος να κατηγορεί τον Paul αδίκως γι’ αυτό. Αντίθετα κάποιος άλλος μπορεί να ισχυριστεί  ότι ο Paul σε λιγότερα χρόνια έχει καταφέρει να έχει το όνομα του σε credits τραγουδιών των Slayer( Divine Intervention, Wicked) ενώ ο Dave όχι. Όπως και να χει αυτές είναι κουβέντες που μας αρέσει να κάνουμε, το θέμα είναι πως καλό θα ήταν πλέον να ακούσει κανείς και τους πιο διαφορετικούς Slayer αυτών των τεσσάρων δίσκων από το να ακούσει ξανά για νιοστή φορά το “Reign In Blood”.

Φροίξος Βικάτος