Nile - What Should Not Be Unearthed

                      Οι Nile είναι η πιο αξιόπιστη death metal μπάντα, από τις λεγόμενες παλιοσειρές του είδους. Δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κακό δίσκο στην πολυετή καριέρα τους σε αντίθεση με τους συνοδοιπόρους τους και μέντορες τους, Morbid Angel, που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Επίσης όλα αυτά τα χρόνια έχουν υιοθετήσει ένα εντελώς προσωπικό ύφος και μουσικό και στιχουργικό, που παρότι βρήκε πολλούς μιμητές, δεν βρήκε ποτέ συνοδοιπόρο. Κυρίαρχοι όντας λοιπόν οι Αμερικάνοι στο τεχνικό death metal και ενώ μας πρόσφεραν πάντα έστω και κάτι διαφορετικό με το νέο τους πόνημα αποφασίζουν να γράψουν μουσική για τους οπαδούς τους.

         Το “What Should Not Be Unearthed”  είναι καλλιτεχνικά ότι πιο ασφαλές μας έχουν σερβίρει οι Nile. Το άλμπουμ ξεκινάει με ανεβασμένες τις ταχύτητες στα τρία πρώτα τραγούδια που ενώ είναι αρτιότατα από θέμα εκτέλεσης, από θέμα σύνθεσης  όμως  ανήκουν σε ένα τυποποιημένο μουσικό πλαίσιο, που κυριαρχεί στο death metal σήμερα. Ευτυχώς έστω και καθυστερημένα το άλμπουμ ξεκινάει με το “In The Name Of Amun”, τραγούδι που περιέχει μπόλικη από την προσωπικότητα που έκανε ξεχωριστούς τους Nile από τον σωρό στο χώρο αυτό, με μπόλικα «εξωτικά», ανατολίτικα στοιχεία. Οι ταχύτητες κάπως πέφτουν στο ομώνυμο και στη συνέχεια έχουμε την κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ, το “Evil to Cast Out Evil”. Σχεδόν Slayer-ικά τα lead στις κιθάρες από τους Κarl Sanders και Toler-Wade, που προσπαθούν να ακολουθήσουν τους τρελούς ρυθμούς του Kollia στα τύμπανα. Εννοείται πως σε ένα ακόμα δίσκο των Nile έχουμε μπόλικες στιγμές τεχνικής αποθέωσης, παρά το γεγονός πως σε αυτό το άλμπουμ επικεντρώθηκαν πιο πολύ στα riff σε σχέση με το προηγούμενο “Sethu..”. Ακόμα και η παραγωγή-μίξη του “What Should Not Be Unearthed” είναι ίσως η καλύτερη που έχει υπάρξει σε δίσκο τους. Αλλά παρότι η ποιότητα αναβαίνει στο άλμπουμ από την μέση και μετά και τα ανατολίτικα στοιχεία κάνουν πιο έντονη την παρουσία τους( Ushabti Reanimator ), υπάρχει έντονο το αίσθημα ότι κάτι λείπει στις συνθέσεις.

         Οι Nile δυστυχώς έκαναν κάποιες «εκπτώσεις» όσο αφορά το προσωπικό τους ύφος στο νέο τους πόνημα, χάνοντας κάποια στοιχεία του χαρακτήρα τους. Σίγουρα ούτε τώρα  αποτυγχάνουν και ο δίσκος απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί κακός, αλλά η ασφάλεια που βγάζει θα ικανοποιήσει σχεδόν και μόνο  αποκλειστικά τους οπαδούς του συγκροτήματος.

Φροίξος Βικάτος                                                                6/10