20 Επιλογές για το 2015 ( θέσεις 10-01 )

                 Αισίως η δεύτερη λίστα του riffstories κλείνει σήμερα με τις επιλογές μου με τα αγαπημένα μου άλμπουμ για την χρονιά που « φεύγει». Θέσεις 10-01 λοιπόν και όπως καταλαβαίνετε εδώ έχει πέσει «λιώσιμο». Τα λέμε το 2016 μέχρι τότε να ακούτε μόνο μουσική!

10) Steven Wilson – Hand.Cannot.Erase

           Το συγκεκριμένο άλμπουμ παραλίγο να ήταν το «καλύτερο» από αυτά που θα προσπέρναγα για το 2015. Κι όμως για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να χωνέψω την pop στροφή μετά το εκπληκτικό “Raven”. Παραλίγο η επιπολαιότητα μου να μου στοιχήσει έναν καταπληκτικό στο σύνολο του δίσκο. Ναι είναι η πιο “pop” δουλειά του Βρετανού καλλιτέχνη μέχρι σήμερα, αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την ποιότητα της μουσικής ή ακόμα περισσότερο των στίχων που είναι βασισμένοι στο ντοκιμαντέρ με τίτλο “Dreams of a Life”.

09) Paradise Lost – The Plague Within

         Μπορεί η επιστροφή σε πιο metal μονοπάτια να γινόταν σταδιακά από το 2007 και το “In Requiem” αλλά οι Βρετανοί εδώ ακουμπάνε τις «ρίζες» τους σχεδόν 25 χρόνια μετά. Και το επίτευγμα του δίσκου είναι ότι το κάνουν με τον πιο πιστικό τρόπο. Ναι υπάρχει doom, ναι υπάρχει death και ναι ο Holmes ξαναχρησιμοποιεί growls φωνητικά. Για τον γράφοντα ότι καλύτερο έχει ακούσει από Paradise Lost.

08) Slayer – Repentless

         Μετά το άλμπουμ των Metallica- που ακόμα περιμένω – η νέα δουλειά των Slayer με είχε βάλει στο τριπάκι της αναμονής τα τελευταία 4 χρόνια. Γιατί το άτιτλο τότε “Repentless” γραφόταν από το 2011, από όλα τα αυθεντικά μέλη του συγκροτήματος. Η ιστορία γνώστη με μοναδικό  συνθέτη τον King πλέον και βοήθεια από παλιούς γνωστούς ( Holt, Bostaph). Στο τέλος όμως αυτό που πάντα μετράει είναι η μουσική και όπως είπε ο ίδιος ο Araya, “for half of a Slayer…its Slayer!”

07) Killing Joke – Pylon

        Το Pylon σφύζει από έμπνευση και ενέργεια από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Συνοψίζει την καριέρα των Killing Joke, που διευρύνουν το σερί των πολύ καλών κυκλοφοριών μετά το reunion. Rock με metal, punk με industrial ένας εκφραστικός performer και ένα τραγούδι όπως το “Euphoria” που αν ζούσε ο Cobain ίσως να αντέγραφε!

06) Leprous – The Congregation

          Χωρίς πολλές κουβέντες ο καλύτερος progressive δίσκος της χρονιάς για μένα. Ροή και συνοχή, με την πρώτη μεριά να είναι αψεγάδιαστη και να επαναπροσδιορίζει την έννοια του prog. Με πολλές ιδέες και χωρίς επιδειξιομανία οι Νορβηγοί μεταπηδούν από το black στους Massive Attack με αξιοζήλευτη φυσικότητα.

05) Napalm Death – Apex Predator-Easy Meat

             Πολλά επίθετα μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτό το κτήνος ενέργειας. Οι Napalm Death έχουν σκοπό να βγάλουν τα πιο ζωώδη και επιθετικά ένστικτα του ακροατή τους. Στα 40 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ δίνει εύκολα την εντύπωση στον ακροατή ότι είναι ότι πιο ακραίο έχει ακούσει και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία όταν για τους Βρετανούς αυτός είναι ο 16^ος δίσκος της πολυετούς καριέρας τους.

04) Deafheaven – New Bermuda

         Δεν θα θελα να βρίσκομαι στην θέση των Αμερικάνων κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του διαδόχου, του αριστουργήματος “Sunbather”. Πλέον «όλοι» τους ξέρουν και τους περίμεναν στη γωνία για το ολίσθημα που ευτυχώς δεν ήρθε. Ο Kerry McCoy δουλεύει πολύ στις κιθάρες και κάνει πιο metal και σκοτεινή την μουσική των Deafheaven.H πιο ακραία προσέγγιση μαζί με τα γνωστά προσωπικά τους στοιχεία τους κρατάει ακόμα ψηλά.

03) Lamb Of God – Sturm Und Drang

            Μεγάλο mainstream metal συγκρότημα βγάζει πολύ καλό δίσκο , καθόλου διεκπεραιωτικό. Μπορεί η προηγούμενη πρόταση να σας μοιάζει λογική-και θα έπρεπε- αλλά αν αναλογιστούμε τι μας προσφέρουν τα λεγόμενα μεγάλα συγκροτήματα τα τελευταία χρόνια τότε θα ανακαλύψουμε μια πικρή αλήθεια. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους οι LoG είχαν πολλά να πουν και να προσφέρουν, ένα απλό παράδειγμα το metal τραγούδι της χρονιάς “512”.

02) Ghost – Meliora

       Το τρίτο πόνημα των Σουηδών έρχεται να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους ότι οι Ghost ήρθαν για να μείνουν. Λυρισμός, ατμόσφαιρα, θεατρικότητα και metal groove που σταματάει τις ηλίθιες ερωτήσεις αν οι Ghost είναι metal. Η πιο μοντέρνα- παλιομοδίτικη μπάντα που ξέρει να γράφει πιασάρικα metal τραγούδια.

01)   Marilyn Manson – The Pale Emperor

            Ένα εθιστικό άλμπουμ από έναν ξεχασμένο καλλιτέχνη με μια κινηματογραφική ροκ μουσική κατεύθυνση. Εν έτη 2015 ο Manson είναι ξανά γοητευτικός και ώριμος όπως ποτέ ξανά! Το νέο του προφίλ του πηγαίνει, τα blues των αγαπάνε, η έκπληξη της χρονιάς και το “Third Day Of A Seven Day Binge” η αδυναμία αυτής.

Φροίξος Βικάτος