Graveyard - Innocence & Decadence

                   Οι Σουηδοί Graveyard απολαμβάνουν την εκτίμηση και την ευρεία αναγνώριση του κόσμου, για τα δεδομένα του 70’s rock revival κινήματος, απ’ όπου και ξεπετάχτηκαν με ένας σωρό ακόμα πάντες κυρίως με έδρα την βόρεια Ευρώπη. Οι Graveyard όμως μπορούν να υπερηφανεύονται και για την σύντομη, αλλά άκρως επιδραστική παρουσία των Norrsken στα 90’s, συγκρότημα που οδήγησε στην αναγέννηση ενός underground ενδιαφέροντος για το hard/psych rock. Τι κοινό έχουν οι Norrsken με τους Graveyard(;) τους Joakim Nilsson και Rikard Edlund, φωνή-κιθάρα και μπάσο μέχρι πρότινος στους δεύτερους, για τους οποίους και ο λόγος σήμερα. Άλλος ένας παράγοντας ο οποίος έχει κάνει τους Σουηδούς να ξεπεράσουν κατά πολύ τον μέσο όρο των συγκροτημάτων της σκηνής είναι οι επιρροές τους, από blues rock και psych rock, αλλά και η διάθεση τους για αλλαγή και εξέλιξη.

       Θα μπορούσαν λοιπόν να γράψουν έναν ακόμα έντονο δίσκο όπως το καταπληκτικό “Hisingen Blues” του 2011 και να αναπαρήγαγαν έκτοτε αυτή την πολύ πετυχημένη συνταγή. Όμως όπως είπα και πιο πάνω ένας σημαντικός παράγοντας που τους έκανε να ξεχωρίσουν ήταν και είναι η διάθεση για διαφοροποίηση, ως στοιχείο φυσικής εξέλιξης και όχι ως ανάγκη επιβίωσης στη μουσική βιομηχανία. Πως αλλιώς εξηγεί κανείς την ποικιλία του φετινού πολυαναμενόμενου , τέταρτου πονήματος των Σουηδών με τίτλο “Innocence & Decadence”. Μέχρι και black επιρροές βρίσκουμε στο “From A Hole In The Wall” ενώ τα soul γυναικεία φωνητικά στο αρκετά smooth “Too Much Is Not Enough” αρχικά μπορεί να ξένισαν κάποιους, αλλά στην ροή του άλμπουμ το τραγούδι κερδίζει πόντους. Οι αλήθεια είναι ότι η ένταση σε σχέση με το παρελθόν έχει πέσει αισθητά αλλά ο ηλεκτρισμός υπάρχει ακόμα. Για παράδειγμα το εναρκτήριο “Magnetic Shuck” φλερτάρει έντονα με Motorhead σε ένα άκρως δυναμικό ξεκίνημα σε ένα άλμπουμ που θα μας δώσει εν τέλει την πιο blues και μελαγχολική πλευρά των Σουηδών. Κάτι που γίνεται αντιληπτό με τραγούδια όπως το καταπληκτικό “Exit 97” το οποίο είναι έντονα ατμοσφαιρικό με blues rock επιρροές διάχυτες σε όλη του την διάρκεια. Επίσης η αλλαγή φαίνεται και στις πιο «γυμνές» στιγμές του δίσκου όταν ο Joakim Nilsson μένει μόνος του με την κιθάρα του όπως στο “Far Too Close”. Επίσης δεν θα θελα να ξεχάσω να αναφερθώ στην πιο διαφοροποιημένη σύνθεση που μας έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα οι Graveyard, “Can’t Walk Out” αρκετά alternative και χορευτική rock διάθεση σε μία από τις καλύτερες συνθέσεις του “Innocence & Decadence”.

        Συνεπώς θα έλεγα πως οι Graveyard ξεπέρασαν εύκολα την πρόκληση που είχαν μπροστά τους να παρουσιάσουν τον πιο «καθαρό» εαυτό τους σε θέμα ήχου και παραγωγής και αυτό γιατί έδωσαν βάση στην σύνθεση. Η ποικιλία που βρίσκει κανείς στο “Innocence & Decadence” και η σειρά των τραγουδιών λειτουργούν πολύ όμορφα σε μία απολαυστική εν τέλει δουλειά έστω και αν δεν υπάρχει η φλόγα του παρελθόντος.

Φροίξος  Βικάτος                                                    8/10