Οι
σωτήρες του Αμερικάνικου metal-του
mainstream κατά βάση- την τελευταία δεκαετία, επέστρεψαν πιο γρήγορα απ’ ότι θα περίμενε και ο πιο
αισιόδοξος οπαδός του συγκροτήματος, μετά την δικαστική περιπέτεια του frontman Randy Blythe.To συγκρότημα
μετά την αποφυλάκιση του Randy δήλωνε πως είχε ανάγκη από ένα διάλλειμα μετά από αυτή την
πρωτόγνωρη για αυτούς περιπέτεια, που τους στοίχησε φυσικά και αρκετά χρήματα.
Και ενώ την Άνοιξη που μας πέρασε μάθαμε πως ο drummer-χταπόδι των Αμερικάνων Chris Adler ηχογραφεί μαζί με τον Dave Mustaine το
νέο άλμπουμ των μεγάλων Megadeth,
οι βλέψεις μας για νέο δίσκο από τους Lamb Of God κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο προς το
παρόν μπαίνουν στον «πάγο»
Ευτυχώς οι
αρχικές μας σκέψεις δεν επαληθεύτηκαν και οι ηγέτες του new wave of American heavy metal μας
παρουσίασαν πριν από κάποιες μέρες το έβδομο πόνημα τους με τίτλο “Sturm Und Drang “. Τίτλος που στα
Γερμανικά σημαίνει «καταιγίδα και άγχος» και σύμφωνα με τους Αμερικάνους είναι
η φράση που περικλείει μέσα της αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν σαν συγκρότημα
και σαν άνθρωποι κάθε ένας ξεχωριστά.
Για εμάς σαν
ακροατές όλες οι προϋποθέσεις είναι ιδανικές ,αφού δυστυχισμένος καλλιτέχνης συνεπάγεται
ευτυχισμένους ακροατές, κάτι που η ιστορία μας το έχει αποδείξει πολλές φορές.
Αφήνοντας την όλη φιλολογία γύρω από την κυκλοφορία του “Sturm Und Drang” ήρθε η ώρα να μπούμε
επιτέλους στο ψητό. Ο δίσκος σε γραπώνει από τα μούτρα με το πρώτο κιόλας
τραγούδι το “Still Echoes”.
Πραγματικός δυναμίτης , συνθέσεις σαν αυτές από τις οποίες οι Αμερικάνοι μας
έχουν «χορτάσει» στο παρελθόν αλλά μας κάνουν να τους γουστάρουμε για αυτές. Η
παραπάνω φράση είναι και το δίκοπο μαχαίρι του δίσκου. Καταρχήν υπάρχει κάτι
τέτοιο στο νέο δίσκο; Ναι από τη στιγμή που θεωρούμε, πολύ σωστά αν με ρωτάτε,
τους Lamb Of God συγκρότημα που παίζει «μπάλα» στο Champions League και
όχι στο Europa. Τα
θετικά σίγουρα είναι περισσότερα σε σχέση με τα αρνητικά στο “Sturm Und Drang” και βρίσκονται στις
συνθέσεις που το συγκρότημα δοκιμάζει κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα και
μεγαλώνει τα όρια του ήχου του. Τραγούδια όπως το Embers με την
συμμετοχή του Chino Moreno των Deftones,
που με την αιθέρια χροιά της φωνής του χρωματίζει υπέροχα τον ήχο των
Αμερικάνων. Επίσης το hard rock των 90’s στο “Overload”
είναι πραγματική έκπληξη γιατί
δεν περίμενα να αφήσουν οι υπόλοιποι τον Mark Morton να
βγάλει την αγάπη του για το blues rock σε μια σύνθεση, ενός αμιγώς heavy metal συγκροτήματος
όπως οι LoG. Kαι φυσικά η κορύφωση έρχεται
με ένα από τα κορυφαία Lamb Of God τραγούδια, το “512”,με τους προσωπικούς στίχους του Blythe να
ταιριάζουν υπέροχα στο παθιασμένο ρεφρέν του τραγουδιού.Τα θετικά είναι πολλά
για τους φίλους του συγκροτήματος γιατί
πέρα από τους πειραματισμούς που επιχειρεί σε σχέση με τον ήχο του το
συγκρότημα, που κινείτε σε πιο κλασικά heavy metal μονοπάτια, δίνει και στους παλιούς fans αυτό που θέλουν με τις κλασικές brutal ερμηνείες
του Blythe, την διπλή
κιθαριστική επίθεση των Morton/Adler και
φυσικά το εξαιρετικό στιβαρό παίξιμο στα τύμπανα του Chris Adler.
Όλα τα παραπάνω
είναι ικανά να κρύψουν τις όποιες αδυναμίες των καλοδουλεμένων πλην όμως fillers όπως
τα Erase This και Footpints.
Συνεπώς οι συνεχιστές του Panter-ικού
ήχου συνεχίζουν μαζί με τους Machine Head να
μας «ξυλοφορτώνουν» με κάθε τους νέα δουλειά και να επιβεβαιώνουν ότι είναι τα
Αφεντικά του Αμερικάνικου metal-ικού
ήχου. Μία ακόμα τραγουδάρα σαν το –σίγουρα-κλασικό “512” να είχε ο νέος τους δίσκος
, την πρωτιά της καλύτερης metal κυκλοφορίας της χρονιάς θα την είχαν στο τσεπάκι της στρατιωτικής
βερμούδας του Randy Blythe.
Φροίξος Βικάτος
