Queens Of The Stone Age - "Villains"

         

            Η εισαγωγή είναι το ποιο δύσκολο πράγμα, προσπαθείς να αποφύγεις ένα σωρό κλισέ, ειδικά όταν έχεις να γράψεις για άλμπουμ γνωστού-αγαπημένου συγκροτήματος. Επομένως η όποια ιστορική αναφορά σε ένα συγκρότημα όπως οι Queens Of The Stone Age έχει σημασία μόνο αν είσαι «νέος» με του Αμερικάνους ρόκερς . Επίσης όπου QOTSA μπορείς απλά να βάζεις Josh Homme. Eιδικά την τελευταία δεκαετία και μετά την φυγή του Nick Oliveri. Η αλήθεια είναι πως με όποιο μουσικό project έχει καταπιαστεί ο Josh Homme και πιστέψτε με είναι αρκετά αυτά( Them Crooked Vultures, Iggy Pop, Eagles Of Death Metal) καταφέρνει πάντα να αφήσει έντονη τη δική του μουσική σφραγίδα, μερικές φορές μάλιστα να επισκιάσει το όλο αποτέλεσμα.

                Οι γραμμές γεμίζουν και νομίζω πως μπορούμε να μπούμε στο καθαρά μουσικό κομμάτι. Το φετινό “Villains” όπως τιτλοφορείται το καινούργιο άλμπουμ των QOTSA για μένα σαν ακροατή αποφεύγει ένα σωρό τρικλοποδιές που θα μπορούσε να είχε βάλει το ίδιο το συγκρότημα στον εαυτό του. Τέσσερα χρόνια πριν με το απόλυτα πετυχημένο “Like A Clockwork” είχαμε τον πιο μουντό συναισθηματικά και προσωπικό δίσκο του Josh Homme ο οποίος παράλληλα ήταν γεμάτος από σπουδαίες συνεργασίες( Dave Ghrol, Nick Oliveri, Trent Reznor, Alex Turner). Με το “Villains” έχουμε τον πιο up tempo δίσκο των Αμερικάνων από εποχής του φοβερού “Songs For The Deaf” και μία μόνο συνεργασία αυτή με τον παραγωγό Mark Ronson!

               Ο τελευταίος είναι υπεύθυνος για πολλές μεγάλες επιτυχίες  από καλλιτέχνες όπως η Adele, η  Amy Winehouse και η Lady Gaga αλλά κυρίως το τραγούδι του Bruno Mars “Uptown Funk” ήταν ένας από τους λόγους που ο Josh ζήτησε από τον Mark να αναλάβει την θέση πίσω από την κονσόλα στο 7^ο άλμπουμ των Αμερικάνων. Να προλάβω να καθησυχάσω εκείνους που με τα παραπάνω φοβήθηκαν πως οι  QOTSA θα «έθαβαν» τις κιθάρες και θα έβγαζαν έναν pop δίσκο. Όχι αυτό δε συμβαίνει στο “Villains”,εκείνο που αλλάζει όπως έγραψα και πιο πριν είναι η διάθεση.  Το άλμπουμ ξεκινάει με το αρκετά up tempo “Feet Don’t Faill Me” και συνεχίζει στους ίδιους χορευτικούς-ροκ ρυθμούς με το πρώτο single “The Way You Uses To Do”. Η καλύτερη στιγμή για τον γράφοντα έρχεται λίγο πιο μετά με το “Fortress”. Μία από τις δυο πιο ήρεμες στιγμές του δίσκου αφού θέλω να αποφύγω τον όρο μπαλάντες, μιας και η τελευταία λέξη έχει χρησιμοποιηθεί για πολλές γλυκανάλατες μουσικές στιγμές. Το προαναφερθέν τραγούδι περιέχει από τους καλύτερους στίχους του “Villains”, όπως οι εξής: “ I don’t want to fail you so/ I tell you the awful truth/Everyone faces darkness on their own/ As I have done, so will you. Εμπνευσμένοι αν μη τι άλλο οι στίχοι του Josh Homme. To “Fortress” και το “Villains of the Circumstances” έχουν γραφτεί για τα παιδιά του Josh. Αλλά αν νομίζεται με τα παραπάνω πως το άλμπουμ θα ακολουθήσει την διάθεση του “Like A Clockwork” κάνετε λάθος. Οι ταχύτητες θα ανέβουν σε σχεδόν punk ρυθμούς στο “Head Like A Haunted House” και τις groove-ιές του “The Evil Has Landed”.

                  Συνοψίζοντας θα ήθελα να επισημάνω κάτι που παραλίγο να ξεχάσω και είναι το κλειδί της ακρόασης του “Villains”, το άλμπουμ είναι grower. Δώστε του πολλές ακροάσεις για βρείτε τα μυστικά του. Μπορεί φαινομενικά να μοιάζει απλό σαν άλμπουμ, η σημασία που έχει δοθεί στις ενορχηστρώσεις όπως επίσης και στο καθαρά ηχητικό αποτέλεσμά-λατρεύω το guitar tone του άλμπουμ- με έχουν κολλήσει στο repeat.  Σίγουρα από τις αγαπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύομε.

Φροίξος    Βικάτος