Metallica "Hardwired...To Self-Destruct"

                  

                Τώρα που η «σκόνη» έπεσε και οι πρώτες αντιδράσεις καταλάγιασαν τον αρχικό τους ενθουσιασμό και ξανακούγοντας το 10^ο άλμπουμ των Metallica, ίσως έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το “Hardwired…to Self-Destruct”. Η αλήθεια είναι πως το “Hardwired” δεν κάνει το χατίρι σε αυτούς που περίμεναν το συγκρότημα άλλη μια φορά τα τελευταία 20 χρόνια να επιβεβαιώνει την αυτοκαταστροφική του φύση. Το “Death Magnetic” μπορεί να καθησύχασε αρχικά τους ακροατές των metallica αλλά η πάροδος των 8 χρόνων, στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μεταξύ δυο άλμπουμ κατά τη διάρκεια του οποίου οι Καλιφορνέζοι έπαιξαν με τα νευρά των οπαδών τους. Φωτογραφίζοντας  το “Lulu” και την συνεργασία τους με τον Lou Reed η οποία μπορεί να μην ευδοκίμησε, έχοντας όμως  ακούσει πολλές φορές το «πείραμα» που δοκίμασαν δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι καλλιτέχνες μπορώ να πω με ευκολία πως είχε τις στιγμές του. Πλατιάζω αλλά το τι έκαναν οι Metallica αυτή την «κενή» οκταετία ίσως εξηγεί και την επιτυχία του νέου τους πονήματος.

                Σίγουρα στους παράγοντες τις επιτυχίας του δεν είναι το κίνητρο, θα ήταν αστείο να πιστεύουμε πως ένα συγκρότημα του εκτοπίσματος των Καλιφορνέζων έχει την ανάγκη στην τριακονταετή καριέρα του να αποδείξει κάτι, ειδικά όταν έχει προσφέρει τα πάντα σε ένα είδος μουσικής. Απαριθμώντας έναν προς έναν τους λόγους που οδήγησαν στην επιτυχία του “Hardwired”-για τον γράφοντα το καλύτερο άλμπουμ τους μετά το “Load”- θα ξεκίναγα επισημαίνοντας την επιλογή του παραγωγού. Ο Greg Fidelman από τεχνικής άποψης μας δίνει το καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα σε άλμπουμ Metallica τα τελευταία 16 χρόνια. Ογκώδεις κιθάρες που αποφεύγουν τον πλαστικό ήχο πολλών σύγχρονων παραγωγών, επιτέλους τιθασευμένος ήχος στα τύμπανα-ο Lars από το Black Album και μετά ήθελε να ακούγεται μεγαλύτερος όλων…άκου”Death Magnetic “- και επιπλέον ακούμε πολλές φορές το μπάσο του Trujilo.

               Εμβαθύνοντας  περισσότερο με τις ακροάσεις καταλαβαίνεις κανείς πως οι Metallica επιτέλους απολαμβάνουν να είναι ο εαυτός τους και χωρίς ίχνος κόμπλεξ μας παρουσιάζουν στο διπλό αυτό αλμπούμ πολλά από τα διαφορετικά «πρόσωπα» της μουσικής τους τα οποία σε μια λανθασμένη, επιτηδευμένη κίνηση, της  λογικής back to the roots, μας στερούσαν την τελευταία δεκαετία και βάλε. Μπορεί το “Hardwired…” να έχει μερικά από τα καλύτερα riff που ξεπετάχτηκαν από το “Kill Em’ All” ή το “…And Justice For All” και μιλάω για το ομώνυμο και το επικό “Sit Out The Bone” αντίστοιχα αλλά μετά από πολλά χρόνια έχουμε επιστροφή στα 90’s για το συγκρότημα μια δεκαετία που τους πάει πολύ, ειδικά τώρα που είναι 50αρηδες. Η thrash-ίλα τους είναι μέρος του DNA τους και το απέδειξαν στις προαναφερθείς συνθέσεις, αλλά μεγαλώνουν και δεν θα μπορούν να «τρέχουν» πάντα. Το ξέρουν και το ξέρουμε, οπότε εστίασαν και στην heavy πλευρά της μουσικής τους. Βαρύ και ασήκωτο το riff του Dream No More, μελωδία και μεσαίες ταχύτητες στο “Moth Into The Flame”-ίσως το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ- όπως και στο  “Confusion”  το οποίο θα μπορούσε να ανήκει ξεκάθαρα στην Black Album περίοδο του συγκροτήματος. Και πριν αρχίσω να αναλύω όλα τα τραγούδια θα επικεντρωθώ στον σημαντικότερο παράγοντα όλων. James Hetfield. Η ηγετική φιγούρα του συγκροτήματος νιώθει καλά, έχει την αυτοπεποίθηση που του έλειπε από το “St. Anger” και έπειτα. Όλα τα riff στο άλμπουμ είναι δικής του έμπνευσης με τον Hammet να περιορίζεται σε ρόλο σολίστα.

            Συνοψίζοντας και προσπαθώντας να μαζέψω τις σκέψεις μου, αλλά και τα συναισθήματα μου μετά την νιοστή ακρόαση του “Hardwired…to Self-Destruct “, γιατί είναι το πρώτο άλμπουμ των Metallica μετά από 20 χρονιά που πραγματικά αφήνει την αίσθηση του διαχρονικού, χαίρομαι αρχικά σαν ακροατής με την μη επιτηδευμένη επιστροφή του συγκροτήματος στην πραγματική του φύση. Γιατί σκεπτόμενος καλά την εξίσωση, ένα καλό άλμπουμ Metallica είναι ανώτερο από πολλά αντίστοιχα συγκροτημάτων που στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν κακές καρικατούρες νιώθω την ανάγκη να φωνάξω THE KING IS BACK, LONG LIVE THE KING.

Φροίξος Βικάτος