PLAYLIST ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ #2

Μας αφήνει λοιπόν και αυτός ο μήνας ,γεμάτος με πολλές σημαντικές κυκλοφορίες για τον χώρο του metal γενικότερα. Κάποιες από αυτές πρόλαβα να τις παρουσιάσω , με τις υπόλοιπες να έρχονται τον καινούργιο μήνα. Θα σταθώ κυρίως στον καινούργιο δίσκο των Slipknot και ας μην αποτελεί τον δίσκο του μήνα για το blog . Αλλά αποτελεί την σημαντικότερη επιστροφή μαζί με αυτή των At The Gates , καθώς μας δείχνει ότι οι Αμερικάνοι είναι εδώ και συνεχίζουν δυνατοί παρά τις πολλές δυσκολίες που τους παρουσιάστηκαν. Για πάμε να δούμε τη μουσική μονοπώλησε το ενδιαφέρον του  riffstories αυτό το μήνα!

1)      Pearl Jam- Gateaway

2)      Foo Fighters- Let It Die

3)      Metallica- No Leaf Glover

4)      Slipknot- The One That Kills The Least

5)      Helms Alee- Slow Beef

6)      Exodus- Black 13

7)      Slayer- I Hate You

8)      Soundgarden- Room A Thousand Years Wide

9)      Converge- Sadness Come Home

10)  Electric Wizard- Time To Die

Album Of The Month: Electric Wizard- Time To Die

Dig It: Exodus- Bonded By Blood

Φροίξος Βικάτος

HELMS ALEE- SLEEPWALKING SAILORS( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

Πολλές φορές έχω οδηγηθεί στην ανακάλυψη και αγορά ενός δίσκου με μοναδική παρότρυνση αυτή ενός εμπνευσμένου και όμορφου εξωφύλλου. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό φανερώνει πολλά (Baroness),σε κάποιες άλλες πάλι τίποτα ( Machine Head στο locust). Ευτυχώς στην περίπτωση των Αμερικάνων Helms Alee και το φετινό τους πόνημα Sleepwalking Sailors, η «ριψοκίνδυνη» κατ’  άλλα  κίνησή μου αποδείχτηκε σωστή. Όλες μου οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν από την στιγμή που η βελόνα ακούμπησε το δίσκο τους , μιας και το τρίο από το Seattle με παρέσυρε κατευθείαν με το εναρκτήριο riff του «pleasure center». Τραγούδι που δείχνει από την αρχή σε πιο ύφος κινούνται οι συνθέσεις τους δίσκου. Ξεκινάει με μια  μελωδική κιθαριστική γραμμή που  χτίζεται καταπληκτικά από το μπάσο αλλά κυρίως τα drums της εξαιρετικής  Hozoji “Annie” Matheson μέχρι να φτάσει στo sludge ξέσπασμα στο ρεφρέν με τα φωνητικά του Ben Verellen να θυμίζουν έντονα αυτά του John Baizley  στο Blue Record των Baroness. Όλες οι συνθέσεις παρουσιάζουν αυτήν την μίξη ανάμεσα στις στιγμές γνήσιας έντασης και πιο ατμοσφαιρικών , χαλαρών μέχρι και pop μελωδιών με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα το τραγούδι «pinniped». Το Sleepwalking Sailors παρότι αποτελεί ένα πιο απαιτητικό άκουσμα για τον μέσο ακροατή καθώς η μουσική του είναι μια μίξη συγκροτημάτων όπως οι Isis(the band πάντα μην μπερδεύεστε) ,  Baroness, Kylesa –κυρίως λόγω της παρουσίας γυναικείων φωνητικών- αλλά και λίγο των Melvis, παράλληλα είναι και «προσβάσιμο» . Και αυτό γιατί μπορεί και κινείται εύκολα ανάμεσα στα noise rock και sludge ξεσπάσματα, εμπλουτίζοντας τα με αιθέριες μελωδίες. Χαρακτηριστικό αυτού το «slow beef», το καλύτερο τραγούδι για τον γράφοντα. Μια σύνθεση που πιστεύω ότι πρέπει να χρεωθεί εξ’ ολοκλήρου στην Hozoji με το στιβαρό παίξιμο της στα drums και την φωνητική της ερμηνεία, με την πινελιά από τα πλήκτρα στο τέλος να προσδίδει περισσότερο «βάθος» στο κομμάτι. Οι Helms Alee απευθύνονται σε αυτούς που θα τους δώσουν τον απαραίτητο χρόνο, σε αυτούς που θα βρουν την «κλωστή» που συνδέει όλα τα τραγούδια του Sailors σε ένα και όταν γίνει αυτό σίγουρα η ανταμοιβή θα είναι μεγάλη.

Φροίξος Βικάτος                                                            8.5/10

DEFTONES (ΑΦΙΕΡΩΜΑ μέρος 3ο)

       “it’s the same sound”

Την τεράστια επιτυχία του White Pony ακολούθησε για το συγκρότημα μεγάλη headline περιοδεία που όξυνε την έλλειψη επικοινωνίας που είχε αρχίσει να διαφαίνεται  μεταξύ των μελών. Τους οδήγησε σε λάθος εκτιμήσεις , καθώς πίστευαν ότι είχαν βρει την φόρμουλα για την δημιουργία κάθε δίσκου, παίρνοντας και αυτή τη φορά πολύ χρόνο στο στούντιο. Οι «dark days» όπως αποκαλεί το ίδιο το συγκρότημα μια μεγάλη χρονική περίοδο γι’ αυτό, ξεκίνησαν με την δημιουργία του ομώνυμου τους δίσκου. Το Deftones είναι ότι πιο σκοτεινό έχουν δημιουργήσει κάτι που αντικατοπτρίζεται από το εξώφυλλο έως και την πιο heavy ηχητική κατεύθυνση αυτού. Ο Stephen με την κιθάρα του μεταλλοποιεί πιο πολύ τις συνθέσεις, ενώ οι ερμηνείες του Chino ταξιδεύουν τον ακροατή από ονειρικά ηχητικά τοπία σε στιγμές γνήσιας metal έντασης. To 2003 που κυκλοφόρησε το album δεν θα μπορούσε να μην έχει και τις Radiohead αναφορές του σε τραγούδια όπως το ηλεκτρονικό ambient «lucky you» δείχνει τους καλιφορνέζους να έχουν σε μεγάλη εκτίμηση το Kid A των Βρετανών.  Τα «deathblow» , «minerva» και το «battle axe» ξεχωρίζουν από το ποιοτικότατο αποτέλεσμα του δίσκου γιατί περικλείουν όλα τα στοιχεία του ήχου τους, εναρμονισμένα με την  πιο σκοτεινή και «αντιεμπορική» εξέλιξη του Deftones. Με αυτόν τον δίσκο οι Deftones καταφέρνουν να συνεχίσουν στο ίδιο μοναχικό καλλιτεχνικό δρόμο παρά τις «σειρήνες» που έδειχναν να τους καλούν, μετά την μεγάλη επιτυχία του White Pony.

“the universe breaking us down”

Η ατμόσφαιρα μεταξύ των μελών είναι δεδομένα ψυχρή μιας και η επικοινωνία φαντάζει κάτι ακόμα πιο δύσκολη μετά την μετακόμιση του Stephen(guitar) μόνιμα στο L.A. και την ενασχόληση των υπολοίπων με side project- κυρίως του Chino με τους Team Sleep-.O Chino βρίσκεται ανάμεσα σε έναν χωρισμό και την εξάρτιση του με τα ναρκωτικά που θα τον κάνουν ακόμα και αβέβαιο για την ικανότητα του να γράφει πλέον μουσική. Μέσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες , το συγκρότημα θα μπει στο στούντιο το 2005 για την ηχογράφηση του διαδόχου του Deftones. Σειρά στο «χάος» επιλέχτηκε να βάλει ο γνωστός από τις δουλειές του με τους Pink Floyd παραγωγός Bob Ezrin.Mε τον ίδιο να δηλώνει ότι η συνεργασία του με την μπάντα ήταν ότι πιο περίεργο έχει κάνει από άποψης ηχογραφήσεων. Το Saturday Night Wrist κυκλοφορεί το 2006 και οι αντιδράσεις μέχρι σήμερα είναι ανάμικτες, καθώς αποτελεί ότι πιο πειραματικό έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και λιγότερο heavy. Αδικημένο πολύ καθώς αποτελεί δίσκο εμπνευσμένο, με τις shoegaze αναφορές του  White Pony εδώ πέρα να βρίσκονται στο επίκεντρο των συνθέσεων. Ατμοσφαιρικό , δυνατό και πολύ πειραματικό, μας προσφέρει ακόμα μια πολύ ωραία συνεργασία στο «mein» με τον Serj Tankian των S.O.A.D. και πολλές ακόμα στα «hole in the earth» , «beware» και «cherry waves». Μετά την περιοδεία και προώθηση του Saturday Night Wrist οι Deftones ήταν έτοιμοι να αφήσουν πίσω τις δύσκολες μέρες και ετοιμάζονταν να μπουν στο στούντιο για την δημιουργία του Eros…

Φροίξος Βικάτος

METALLICA... και τώρα τι ; ( ΑΡΘΟΓΡΑΦΙΑ)

… Αλήθεια , πώς να ξεκινήσει κάποιος ένα κείμενο που αναφέρεται στους Metallica; Ok θα κάνει μια ιστορική αναδρομή στα κλασικά γι’ αυτούς 80’s που επηρέασαν τους πάντες στο metal και όχι μόνο. Μετά θα αναφερθεί στην άνιση για μερικούς δεκαετία του 90, με την πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία- που θα τους κολλήσει το παρατσούκλι λεφτά-llica – που  γιγάντωσε την φήμη παγκοσμίως. Και τέλος θα φτάσει στα 00’s με το συγκρότημα δημιουργικά να αποτελεί φάντασμα του εαυτού του, με εξαίρεση φυσικά τις live εμφανίσεις τους που διατηρούν τον θρύλο τους ακόμα ζωντανό. Το ερώτημα είναι το εξής, μιας και οι Metallica είναι όλοι τους πλέον 50άρηδες και βρίσκονται στην δημιουργία του 10^ου δίσκου τους, και τώρα τι ; Τι μπορούμε να περιμένουμε από ένα συγκρότημα χορτασμένο από επιτυχία εμπορική αλλά και καλλιτεχνική, που κουβαλάει στις  «πλάτες» του μια 30χρονη πορεία στην μουσική αρκετά ποικιλόμορφη και γεμάτη ; Με τις «κορυφές» ( λέγε με: Ride the Lighting, Master of Puppets, Black Album) του παρελθόντος να μοιάζουν πλέον απάτητες , ποιές πρέπει να είναι οι απαιτήσεις μας από αυτούς για τον νέο δίσκο ; Με βάση όσα μας έχουν μάθει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και με την κυκλοφορία του single Lords of Summer που αποτελεί «προάγγελο»  (;) της επερχόμενης δουλειάς τους και λιγότερο με βάση των δηλώσεων του ίδιου του συγκροτήματος-για ευνόητους λόγους- για τις ηχογραφήσεις, θα προσπαθήσω να κάνω μια μαντεψιά του τι να περιμένουμε από αυτούς. Οι καλιφορνέζοι το 2008 «επέστρεψαν» δυναμικά με το Death Magnetic μετά το ατόπημα του St. Anger-  με καλύτερη παραγωγή θα είχαν αποφύγει την μουρμούρα- στα μάτια του μέσου μεταλά οπαδού. Του έδωσαν με λίγα λόγια αυτό που ήθελε και αυτό που είχαν ανάγκη και οι ίδιοι εκείνη την χρονική στιγμή. Και ενώ βρισκόμασταν στο σημείο που οι fans τους είχαν αρχίσει να ξαναπαίζουν «ξύλο» για αυτούς , ο Δανός (Lars) και η παρέα του αποφασίσουν να πετάξουν στον κάδο σχεδόν μια ντουζίνα από πολύ καλά riffs στην συνεργασία τους με τον ανατρεπτικό rocker Lou Reed . Με το Lulu να καταφέρνει το εξής μοναδικό, να κάνει τους οπαδούς να λησμονούν ακόμα και τον «Άγιο Θυμωμενούλη» ! Αφού έχουμε φτάσει στο σημείο που ο Lars ικανοποίησε και την επιθυμία του με αυτή την συνεργασία να μπει στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Νέας Ϋορκης πλέον είμαστε έτοιμοι να περιμένουμε ένα Death Magnetic pt. 2 ; Αυτή η σκέψη είναι σωστή και λάθος ταυτόχρονα. Σωστή γιατί οι Metallica μας έχουν δείξει ότι μετά από κάθε στραπάτσο , δίνουν στο κοινό τους αυτό που θέλει όπως συνέβη και το 2008. Είναι όμως και λάθος ταυτόχρονα γιατί στους καλιφορνέζους μπορείς να προσάψεις χίλια κατηγορώ, ένα όμως δεν μπορείς να τους χρεώσεις, ότι έμειναν στάσιμοι σε έναν ήχο και κάθε τους δίσκος είναι ίδιος. Βέβαια με το Lords of Summer που κυκλοφόρησαν το καλοκαίρι υπάρχουν φόβοι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί για πρώτη φορά. Καθώς το συγκεκριμένο τραγούδι μοιάζει ξεχασμένο από τις ηχογραφήσεις του Death Magnetic, αφού είναι μεγάλο σε διάρκεια και μοιάζει με τζαμάρισμα πάνω στο Kill ‘Em All. Το συγκρότημα με δηλώσεις του στην αρχή των ηχογραφήσεων έλεγε ότι  το νέο υλικό είναι περισσότερο heavy και στο ύφος του Black Album ενώ σε πιο πρόσφατες συνεντεύξεις τους ότι θα είναι το ίδιο γρήγορο με το Death. H άποψή μου είναι ότι το συγκρότημα θα πρέπει να ξανακοιτάξει τις μέρες του Load , μιας και μιλάμε για ένα δίσκο που με τα χρόνια κερδίζει σε εκτίμηση όλο και πιο πολλούς φίλους των Metallica. Μιας και τα χρόνια του Kill ‘em All μοιάζουν να έχουν περάσει . Η αλήθεια είναι ότι είμαι αισιόδοξος γιατί στο μυαλό μου έχει κάτσει μια πολύ περίεργη σκέψη-συγκυρία , με τον Cliff Burton στο μπάσο οι Metallica μας χάρισαν τα «μνημεία» των 80’s , με τον Jason Newsted το Black Album και το Load με τον Robert Trujillo μάλλον μας χρωστάνε κάτι ακόμα…

Φροίξος Βικάτος

EXODUS- BLOOD IN, BLOOD OUT (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό μου, ότι το περσινό τραγικό γεγονός του θανάτου του Jeff Hanneman μόνο καλό έχει κάνει στον Gary Holt- κιθαρίστας και βασικός συνθέτης των Exodus-. Από το 2011 όταν και “γέμιζε” στις συναυλίες με τους Big 4 για λογαριασμό του ηγέτη των Slayer -εξαιτίας του σοβαρού ατυχήματος με την καταραμένη αράχνη-  μέχρι και σήμερα που αποτελεί  επίσημο μέλος των «Σφαγέων»  οι Exodus φαίνονταν σαν να είχαν μείνει στον «πάγο». Και να που μέσα στη χρονιά ο ηγέτης τους αντιλαμβανόμενος το καλό momentum γι’ αυτόν , επαναπροσδιορίζει την σύνθεση της αρχικής του μπάντα φέρνοντας πίσω τον «κλασικό» Steve Souza(vocals) ,αλλά και έχοντας ως καλεσμένους δυνατά ονόματα της Bay Area σκηνής, όπως ο πολύς Kirk Hammet- αλήθεια έχετε ξαναδεί συμμετοχή  ενεργού μέλους των Metallica σε άλλο project ;- και Chuck Billy(Testament). Blood in, blood out λοιπόν και μέχρι να το γράψω σωστά στον υπολογιστή μου πήρε κάποια λεπτάκια, μιας και το ρημάδι το χέρι μου έγραφε μονίμως Bonded by Blood . Από την αρχή καταλαβαίνεις τις προθέσεις εντυπωσιασμού, αλλά και ανάγκης για επιστροφή σε πιο thrash καταστάσεις με το εισαγωγικό “black 13”-σε συνεργασία με παραγωγό hip-hop, electonica μουσικής - να αποτελεί τέλειο παράδειγμα αυτών των δύο πραγμάτων. Τα τραγούδια κυλάνε εύκολα και οι thrash-ελογία είναι έκδηλη σε όλα τα κομμάτια είτε αυτά είναι πιο groov-άτα  όπως το “numb” είτε πιο γρήγορα όπως το ομώνυμο, το “collateral damage” και το “everybody have a good time when they bleed..” “food for the worms”. Oσο για το reunion στο “salt in the wound” ο Kirk Ηammet προσφέρει στην πρώτη του μπάντα ένα σόλο, που μπορεί να μην αλλάζει την ιστορία του metal αλλά θα μπει στη ιστορία του, μιας και αποτελεί την μεγαλύτερη συνεργασία του δίσκου. Περίεργη χρονιά για το thrash metal , αφού φαίνεται πως τη μάχη για τον δίσκο της χρονιάς στο είδος θα την δώσουν δύο «γερόλυκοι» όπως οι Exodus και οι Overkill με τους δεύτερους να έχουν το προβάδισμα μέχρι στιγμής. Δεν ξέρω αν οι πολλοί και γνωστοί καλεσμένοι από τον Gary Holt ήταν μια σκόπιμη κίνηση, αυτό που ξέρω είναι ότι βοήθησε στο να στραφούν τα αυτιά του metal ακροατηρίου ξανά στους Exodus. Κίνηση πετυχημένη μιας και το Blood in, Blood out μπορεί να σταθεί εύκολα ανάμεσα στους 3-4 καλύτερους  δίσκους τους.

Φροίξος Βικάτος                                                         8/10.

DEFTONES (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΕΡΟΣ 2ο)

      “ i don’t care where just far away “

Φωνάζει ο Chino στο “be quiet and drive(far away)” δηλώνοντας τις διαθέσεις του συγκροτήματος να σπάσει τα σύνορα του ήχου που τους χρέωσαν. Στο δεύτερο δίσκο τους οι Καλιφορνέζοι θα πειραματιστούν και θα ανεβάσουν πολύ την ποιότητα της δουλειάς τους σε σύγκριση με τα υπόλοιπα alternative/nu metal μουσικά σχήματα τις εποχής. Οι Deftones μεταφράζουν τις εμπειρίες από την περιοδεία που ακολούθησε μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, αλλά επηρεάζονται και από την τότε αναδυόμενη alternative rock σκηνή της Αμερικής με συγκροτήματα όπως οι Pimus , Smashing Pumpkins και Jane’s Addiction όχι τόσο ηχητικά, όσο εκμεταλλευόμενοι την χρονική συγκυρία που επέτρεπε σε συγκροτήματα του πιο εναλλακτικού χώρου να κάνουν καριέρα. Στις ηχογραφήσεις του Around the fur θα συνεισφέρει για πρώτη φορά σε τέσσερα τραγούδια  ο Frank Delgado(turntables, synths) πριν γίνει και επίσημα το 5^ο μέλος του συγκροτήματος, μεγαλώνοντας με τις “πινελιές” του στις συνθέσεις το φάσμα του ήχου της μπάντας. Ο Αbe για την ηχογράφηση των drums χρησιμοποιεί σε κάθε τραγούδι διαφορετικό drum kit θέλοντας να πετύχει τον διαφορετικό ήχο, που απαιτούσε η κάθε σύνθεση και μαζί με το μπάσο του Chi αποτελούσαν  από τα πιο δυνατά rhythm section τις εποχής. Αυτός που ξεχωρίζει όμως εδώ δεν είναι άλλος από τον Chino με τις ερμηνείες του να έχουν τεράστια ποικιλία καθώς άλλες φορές ψιθυρίζει( rickets), γίνεται αισθαντικός ( mascara) ή τα σπάει όπως στην συνεργασία με τον Max Cavalera στο  “head up”. Tην κυκλοφορία του Around The Fur το 1997 ακολούθησε ακόμα μεγαλύτερη περιοδεία, εμπορική επιτυχία αλλά αυτή τη φορά και αναγνώριση από τον μουσικό τύπο. Οι Deftones βρίσκονταν ήδη σε ανοδική πορεία..

          “ I watched you change”

Οι Deftones μετά την επιτυχία του Around the Fur δεν βιάστηκαν…καθόλου για την ακρίβεια μιας και οι ηχογραφήσεις του White Pony κράτησαν ένα χρόνο. Το White Pony είναι ο πρώτος δίσκος με τον Frank Delgado ως μέλος του συγκροτήματος κάτι που φαίνεται και στην συνεισφορά του με τις ambient, dream pop και electronica πινελιές του στο συγκεκριμένο δίσκο. Εκτός από αυτό, καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η κιθάρα του Chino, κάτι που αρχικά δεν καλοφαινόταν στον κιθαρίστα του γκρουπ Stephen. Ο κιθαριστικός διαγωνισμός τους έβγαλε κερδισμένο το White Pony καθώς εκτός από τη metal παιδεία του Stephen για πρώτη φορά συναντάμε σε δίσκο Καλιφορνέζων τις shoegaze επιρροές του Chino. To White Pony κυκλοφόρησε το 2000 και περιέχει τα “digital bath”, “knife party”, “change(in  the house of flies)” και passenger σε συνεργασία με τον Maynard James Keenan των θεών Tool, τραγούδια διαμάντια για το alternative metal. Ο δίσκος αγκαλιάστηκε από κοινό και κριτικούς που αποθέωναν  την εξέλιξη του συγκροτήματος και την κυρίως του Chino τόσο ως ερμηνευτή αλλά και ως στιχουργού. Μέχρι και σήμερα για πολλούς αποτελεί το αριστούργημα που ποτέ δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν , άποψη που τα χρόνια που ακολούθησαν έβαλε ακόμα και το ίδιο το συγκρότημα σε λάθος σκέψεις και κινήσεις, με αποτέλεσμα την κορυφή να ακολουθήσουν όπως λέει και ο ίδιος ο Chino οι “dark days” για όλους μέσα στην μπάντα…

Φροίξος Βικάτος

DEFTONES (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΕΡΟΣ 1ο)

Στο πρώτο αφιέρωμα του Riffstories θα επιχειρήσω να αποδώσω , όσο καλύτερα γίνεται την αγαπημένη μου μουσική ιστορία που δεν είναι άλλη από αυτή των Deftones . Μια πορεία στη μουσική που τα περιέχει όλα , από την εμπορική επιτυχία και το ξεπέταγμα από το nu metal παρακλάδι, μέχρι την αποκοπή τους από το είδος και την καλλιτεχνική αναγνώριση, ως τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά το τροχαίο- δυστύχημα – ενός αδερφού, αλλά και την αναγέννηση με την κυκλοφορία των δύο τελευταίων δίσκων. Αυτό που τους κάνει ακόμα πιο μοναδικούς και τους έκανε να αντέξουν στις μόδες των καιρών, είναι ο πλουραλισμός του ήχου τους και η σταθερή ποιότητα των δίσκων τους, μιας και ο “χειρότερος” Deftone δίσκος μπορεί να χαρακτηριστεί με αυστηρότητα καλός. Ξεκινάμε λοιπόν…

                   ” I get bored…”

Πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του 90 οι παιδικοί φίλοι από τα σχολικά χρόνια Stephen Carpenter(guitars), Chino Moreno(vocals) και Abe Cunningham(drums) εκτός από την κοινή τους αγάπη για το skateboarding, αρχίζουν να τζαμάρουν  μαζί στο γκαράζ του πρώτου. Στις πρόβες τους θα δοκιμαστούν πολλοί μπασίστες με την θέση τελικά να παίρνει ένας κοκαλιάρης με rasta, ονόματι Chi Cheng ολοκληρώνοντας έτσι την αρχική σύνθεση της παρέας από το Σακραμέντο. Με την ηχογράφηση τεσσάρων demos και μια mini περιοδεία σε τοπικά clubs μαζί με τους Korn , καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν με τον δυναμισμό των ζωντανών εμφανίσεων τους ανθρώπους της Maverick Records και μπαίνουν στο στούντιο για την ηχογράφηση του ντεμπούτου άλμπουμ τους. Το 1995 λοιπόν θα κυκλοφορήσει το Adrenaline σε παραγωγή Terry Date –γνωστός για τις παραγωγές του σε δίσκους των Pantera και Soundgarden μεταξύ άλλων- και θα καταφέρει να κάνει εντύπωση μετά τις εμφανίσεις του συγκροτήματος σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το Ozzfest. To Adrenaline αποτελεί ότι πιο hardcore έχει παρουσιάσει ποτέ το συγκρότημα και τον μόνο δίσκο τους που μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει αμιγώς στο nu metal ιδίωμα αποτελώντας μαζί με το ντεμπούτο των Korn τους δίσκους “στυλοβάτες” , για την νέα κατεύθυνση που έπαιρνε τότε το metal. Δίσκος που περιέχει τα κλασικά για το συγκρότημα “bored” , “7 words” και “root” που μετά από 20 χρόνια δεν λείπουν ποτέ από το setlist σε κάθε τους live. Ο δίσκος  ανήκει σε έναν από τους τρεις πλατινένιους που έχουν οι Αμερικάνοι και αυτό αξίζει να σημειωθεί καθώς , όταν κυκλοφόρησε δεν είχε την υποστήριξη του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Μπορεί να αποτελεί την λιγότερο αγαπημένη τους δουλειά για τον πιο ώριμο με τα χρόνια frontman τους Chino Moreno αυτό όμως το διαμαντάκι αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε die-hard οπαδό τους που το νοσταλγεί σε κάθε νέα τους κυκλοφορία.

Φροίξος Βικάτος

SLIPKNOT 5: THE GRAY CHAPTER(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

“This song is not for the living, this song is for the dead…” Μας ψιθυρίζουν οι Slipknot στο “XIX”, με την εισαγωγή του 5^ου  τους πονήματος. Όχι άδικα μιας και στο διάστημα των έξι ετών που μεσολάβησε από την τελευταία τους κυκλοφορία, έκανε ακόμα και τις «σκοτεινές» μέρες των ηχογραφήσεων του Iowa να μοιάζουν με εκδρομή στην εξοχή.

Ο δεσμός των 9 μασκοφόρων έσπασε με τον θάνατο το 2010 του ιδρυτικού μέλους και μπασίστα τους Paul Gray. Ακολούθησε αστάθεια μεταξύ των μελών σχετικά με το μέλλον του συγκροτήματος, με αποτέλεσμα να δει την πόρτα της εξόδου ο ντράμερ Joey Jordison. Παρ όλες  τις δυσκολίες οι Αμερικάνοι επέστρεψαν όντας εννιά στον αριθμό- τα δύο καινούρια μέλη δεν έχουν αποκαλύψει τις ταυτότητες τους- παρά τις απώλειες.

Με μια πρώτη ακρόαση επαληθεύονται οι δηλώσεις του Corey ότι ο δίσκος τους είναι μια μίξη μεταξύ του ακραίου Iowa με το πιο “φιλικό” στο κοινό Vol.3. Με άλλα λόγια μιλάμε για έναν δίσκο που θα ικανοποιήσει όλους τους οπαδούς του συγκροτήματος μιας και μοιάζει με μια περίληψη της δισκογραφίας τους. Κάτι τέτοιο βέβαια περιέχει τα θετικά του και τ αρνητικά του για’ μένα.

Ακούγοντας τραγούδια όπως τα: “sarcastrophe”, “devil in i”, “AOV”,”custer” και “the negative one”, ένας maggot θα σκάσει ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του μιας και μιλάμε για τραγούδια που περιέχουν όλα εκείνα τα συστατικά που αγαπάει στους Slipknot! Πιο συγκεκριμένα το “the negative one”- αλήθεια πόσο μου έλειψε αυτό το σκρατσάρισμα δίσκων- αποτελεί μια βουτιά στο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στις ημέρες του “άρρωστου”, πεσιμιστικού διαμαντιού τους Iowa. Ενώ  στο  “custer”  το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν “cut, cut, cut me up and fuck, fuck, fuck me up…”  θα πρέπει να λογίζεται ως νέο σλόγκαν, από αυτά που οι Knot έβγαζαν με το τσουβάλι στο κλασικό ντεμπούτο τους. Όλα καλά μέχρι  την μέση του δίσκου και μετά που κάνουν την εμφάνισή τους οι Stone Sour… Και το λέω αυτό ενώ το δεύτερο(?) συγκρότημα του Corey μου αρέσει και πιστεύω ότι το hard rock τους είναι πολύ συμπαθητικό, αλλά δεν έχει καμία δουλειά με την μοναδικότητα που μας παρουσίασαν οι 9 μασκοφόροι κάποτε και μερικώς επιτυχημένα επαναλαμβάνουν ξανά δείχνοντας πως “το’ χουν ακόμα”. Επομένως η μαγιά υπάρχει ακόμα και η μικρή “κοιλία” που κάνει ο δίσκος πιστεύω ότι θα ξεπεραστεί από τους περισσότερους και οι Slipknot εννοείται πως θα διατηρήσουν το status τους στην κορυφή. Σίγουρα είναι ευχάριστο το γεγονός που επέστρεψαν και δείχνουν και πάλι τα “δόντια” τους, έστω και λιγότερα αιχμηρά.

Φροίξος  Βικάτος                                                              7.5/10

IN FLAMES- SIREN CHARMS(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

Οι  In Flames από την εποχή του Clayman που αποτελεί και το breakthrough album τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είναι το πιο πετυχημένο Σουηδικό metal συγκρότημα. Το μουσικό τους μίγμα χαρακτηρίζεται από death metal μπολιασμένο με έντονες μελωδίες κυρίως maiden-ινικής προέλευσης και από τα “σχισμένα” φωνητικά του Anders Friden. Από το 2000 και έπειτα, με κάθε καινούργια τους δουλειά οι Σουηδοί δεν έμεναν στάσιμοι και προσκολλημένοι στο μουσικό ύφος που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς, αλλά λοξοκοιτούσαν όλο και περισσότερο τον Αμερικάνικο ήχο, με το death στοιχείο τους σταδιακά να μειώνεται και τις μελωδίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Το αποκορύφωμα αυτής της σταδιακής αλλαγής έρχεται με το φετινό Siren Charms. Όσοι τους παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια κάτι τέτοιο το έβλεπαν να έρχεται, οι υπόλοιποι που είχαν ελπίδες για ένα νέο Horacle ή Colony θα απογοητευτούν. Και θα χάσουν γιατί οι In Flames παρουσιάζονται πιο ενδιαφέροντες απ’ ότι στις δύο προηγούμενες δουλειές τους. Οι Maiden παραμένουν το “μεδούλι” στις συνθέσεις του συγκροτήματος, τα ηλεκτρονικά στοιχεία εδώ γίνονται ακόμα πιο έκδηλα ( paralyzed ), τα φωνητικά του Anders “καθάρισαν” τελείως ( through oblivion ), με εξαίρεση το “when the world explodes” και η στροφή σε πιο αμερικάνικο μοντέρνο metal είναι γεγονός και όχι απλή υποψία. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου άσχημο, με τραγούδια όπως τα πολύ καλά “with eyes wide open”, το ομώνυμο και “dead eyes” με χαρακτηριστικά, ευκολομνημόνευτα ρεφρέν να σου κολλάνε με την πρώτη ακρόαση στο μυαλό. Επίσης στιγμές που θυμίζουν το πιο πρόσφατο παρελθόν όπως τα εναρκτήρια  “in plain view” και το τσιτωμένο “everything’s gone”. Ευχάριστος δίσκος, που ρέει με μεγάλη ευκολία, δεν κουράζει και στο τέλος σε κάνει να πατάς το repeat. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω και δύο στοιχεία που με ξένισαν λίγο. Το ένα είναι ότι οι συνθέσεις σου δίνουν, όλες τους τις πληροφορίες σχεδόν από την πρώτη ακρόαση κάτι που μπορεί να κάνει τους πιο απαιτητικούς  να αφήσουν γρήγορα στο “ράφι” το δίσκο. Το δεύτερο στοιχείο αφορά τον ρόλο του Anders στο κομμάτι των στίχων. Από την στιγμή που το συγκρότημα αποφάσισε αυτή την στροφή στον ήχο του, που οι στίχοι και οι ερμηνεία έχουν πιο σημαντικό ρόλο, θα ήταν καλύτερο να αποφεύγονταν τετριμμένοι στίχοι και γενικευμένα νοήματα και ίσως πιο προσωπικοί, “κοφτεροί” και έξυπνοι στίχοι να ανέβαζαν το επίπεδο πολλών τραγουδιών και να ξεπερνούσαν το απλά “καλό”. Η αλήθεια είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που ίσως διχάσει, εμένα πάντως  μου ανανεώνει το ενδιαφέρον μου για τους Σουηδούς και θα περιμένω να εξελίξουν  κ’ άλλο την νέα τους μουσική κατεύθυνση.

Φροίξος Βικάτος                                                                  7.5/10

ELECTRIC WIZARD-TIME TO DIE(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα, που συχνά χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα από εμάς τους μεταλάδες προς τους “αλλόθρησκους” για να υπερασπίσουμε  την μουσική που αγαπάμε, είναι η μεγάλη της ποικιλομορφία, που εκφράζεται από τις εταιρίες της μουσικής βιομηχανίας κυρίως, σαν ένας ατελείωτος κατάλογος ιδιωμάτων. Τι σχέση έχουν όλα αυτά βέβαια με τον καινούργιο δίσκο των Electric Wizard; Πολύ απλά σε όποιο metal “παρακλάδι”  και να βρίσκεσαι δεν μπορείς να αποκαλείς τον εαυτό σου μεταλά, αν δεν έχεις ακούσει το Time to Die . Και αυτό φίλε μου γιατί αποτελεί μια από τις λίγες metal κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς που ξεχωρίζουν όπως η μύγα μέσα στο γάλα. Μιλάμε για HEAVY με όλα τα γράμματα κεφαλαία , γνήσιο, αυθεντικό που οι δημιουργοί του μπορούν να το υποστηρίξουν και δεν αποτελούν posers, wanna be σατανάκια. Οι Βρετανοί μπορούν να καφιούνται ότι έχουν κάνει “κτήμα” τους τον πρωτόλειο ήχο του Sabbath-ικού riff. Απίστευτος όγκος από κιθάρες και μπάσο , “ζωντανός”  και  “ζεστός” ήχος στα τύμπανα, παραγωγή που δίνει μαθήματα μοναδικότητας στις “πλαστικές” παραγωγές που βγαίνουν με το τσουβάλι. Τα φωνητικά μέρη του Jus Oborn εδώ πέρα είναι ακόμα πιο πίσω στην μίξη σε σχέση προηγούμενες δουλειές τους. Η ερμηνεία του παραμένει δύστροπη, άρρωστη και ακατάλληλη για τουρίστες ακροατές. Ο δίσκος “ντύνεται” υπέροχα με samples ταινιών και πλήκτρα που βοηθούν στην δημιουργία μιας μυστικιστικής, τρομακτικής ατμόσφαιρας. Άκουσε το ομώνυμο τραγούδι και δονήσου στην μελωδία της κιθάρας, που ξεπετάγεται λυτρωτικά ανάμεσα σε ένα βουνό που δημιουργούν η ρυθμική κιθάρα και το μπάσο που είναι βουτηγμένα στην παραμόρφωση. Σε αυτό το ύφος  ηχητικά κινείται όλος ο δίσκος χωρίς να κουράζει δευτερόλεπτο και αυτό γιατί την μονοτονία του doom την σπάνε noise ήχοι( I Am Nothing) και ψυχεδελικά πλήκτρα( Destroy Those Who Love God). Οι Electric Wizard παραμένουν ακραίοι, γνήσιοι και ικανοί να σε “ψαρώσουν” πως  είναι ότι πιο heavy κυκλοφορεί σήμερα…ρε μήπως είναι ;

Φροίξος Βικάτος                                                                     9.5/10

METAL RECORDS YOU MUST LISTEN THIS YEAR(ΜΕΡΟΣ 2ο)

         

     

 Dead Congregation- Promugation of the Fall

Ή αλλιώς ο death metal δίσκος της χρονιάς! Μη σας ακούγεται υπερβολικό αυτό, άλλωστε οι Αθηναίοι είχαν θέσει τις βάσεις από το 2008 με το Grave of the Archagels. Μιλάμε για μια μπάντα που παραδέχονται μέχρι και οι hipsters-λέγε με  pitchfork- και οι συναυλίες τους είναι λίγες και κυρίως έξω από την “χώρα του μπουζουκιού” .Σε αυτό το δίσκο θα ακούσετε τεράστια , δύστροπα και πολύπλοκα riffs που διακόπτονται από slayr-ικά leads και ασταμάτητα blastbeats από το εξαιρετικό drumming του V.V. H Ελληνική metal σκηνή στα καλύτερά της.

9/10

             Vallenfyre- Splinters  

Οι “εξωσχολικές “ δραστηριότητες του Greg Mackintosh(Paradise Lost) με συνοδοιπόρους τους Glencross( My Dying Bride) και Αdrian Erlandsson( Paradise Lost , At The Gates) συνεχίζονται. Οι αλλαγές σε σχέση με το ντεμπούτο τους παρουσιάζονται κυρίως στην εξαιρετική, “ζωντανή ” παραγωγή του Kurt Ballou. Το συγκρότημα αγαπάει το παλιομοδίτικο death metal και το διατυμπανίζει για ακόμα μια φορά, εμπλουτίζοντας το μίγμα με μπόλικες δόσεις doom, τιμώντας έτσι τις “ρίζες” του.

8/10

          Mayhem- Esoteric Warfare

Οι  Νορβηγοί  ηγέτες του black metal μετά από 7 χρόνια σιωπής , επανέρχονται με τον πιο “στρωτό” δίσκο τους εδώ και μια δεκαπενταετία τουλάχιστον. Πειραματισμοί υπάρχουν , όμως οι συνθέσεις αυτή τη φορά βασίζονται πιο πολύ στην  “ παράδοση” του ήχου που δημιούργησαν οι ίδιοι πίσω στα early  90’s. Ο Attila(vocals) με την ξεχωριστή αν μη τι άλλο  ερμηνεία του και ο Teloch(guitar) που υπογράφει όλες τις συνθέσεις , στην πρώτη του δουλειά με τους Mayhem ξεχωρίζουν. Ενώ ο Hellhammer  με το drumming του μοιάζει 20 χρόνια νεότερος. Ποιοτικό black στο ύφος των Νορβηγών με μια δόση “ασφάλειας” που δεν μας  έχουν συνηθίσει.

7.5/10

Φροίξος Βικάτος

METAL RECORDS YOU MUST LISTEN THIS YEAR(ΜΕΡΟΣ 1ο)

           Behemoth-The Satanist

O Nergal ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που ήρθαν αντιμέτωποι με τον θάνατο-λευχαιμία συγκεκριμένα-και βγήκε νικητής. Πέντε χρόνια μετά την death metal “ καταιγίδα ” του Evangelion οι Πολωνοί  extreme metallers , επιστρέφουν με τον metal δίσκο της χρονιάς. Μια κατάθεση ψυχής, ένα μανιφέστο για αυτούς που μπορούν να λένε όχι και να πηγαίνουν κόντρα στο ρέμα. Black και death metal στην καλύτερή του μίξη.

                                                                                            

10/10

                 Triptykon-Melana Chasmata

Ο Tom Warrior στο δεύτερο του δισκογραφικό πόνημα με τους Triptykon, θυμίζει ακόμα πιο έντονα τις δουλειές του με τους Celtic Frost. Κάτι πολύ φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι αρκετές συνθέσεις που βρίσκονται εδώ πέρα , υπάρχουν από την εποχή του “Monotheist”  σε demo μορφή. Σκοτεινό έργο τέχνης από αυτά που η “μαύρη”  ψυχή του Ελβετού “γεννάει” με ευκολία .Ακούστε το “Aurore” και βυθιστείτε στην άβυσσο μαζί του.

                                                                                                                                     

 8.5/10

           Artificial Brain- Labyrinth Constellation

Η Νεουορκέζικη underground σύμπραξη μελών των Revocation και  Biolich, στο ντεμπούτο δίσκο της, μας προσφέρει τεχνικό death metal υψηλού επιπέδου. O ήχος τους είναι χαώδης αποτελώντας μια μίξη του, death metal των Gorguts με δόσεις από  black των Deathspell Omega και τη αστρική θεματολογία των θεούληδων Vektor. Πρόταση για απαιτητικούς ακροατές.

                                                                                                  

 8/10

Φροίξος Βικάτος

PLAYLIST ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ #1

Καλό μήνα σε όλους σας φίλοι μου, να έχουμε πάλι έναν μήνα γεμάτο riffs και μπόλικες ιστορίες να πούμε. Σήμερα θα εγκαινιάσουμε μια καινούργια στήλη στο riffstories που θα εμφανίζεται στο τέλος κάθε μήνα ή στις αρχές του επόμενου, όπως και σήμερα και θα είναι το μηνιαίο playlist. Αυτό θα περιέχει μια λίστα με δέκα τραγούδια που απόλαυσα τον μήνα που πέρασε-όχι απαραίτητα καινούργια-, το δίσκο του μήνα-απαραίτητα  κυκλοφορία που αφορά τον μήνα που πέρασε-και στην στήλη dig it θα σας προκαλώ να ανακαλύψετε ροκ –μεταλ κλασικούς δίσκους. Τα καλύτερα έρχονται με μπόλικες νέες κριτικές και τα πρώτα αφιερώματα.

1-Deftones-Leathers

2-Opeth-Eternal Rains Will Come

3-In Flames-Paralyzed

4-Pink Floyd-Take It Back

5-Metallica-Orion

6-Suicide Silence-Sacred Words

7-Slash-Wicked Stoned

8-Mastodon-Ember City

9-Dream Theater-Through Her Eyes

10-Baronnes-Psalms Alive

Record of the month: Opeth-Pale Communion

Dig It: King Crimson-In The Court Of The Crimson King