LOTUS THIEF- RERVM( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

          Δύο παρατηρήσεις έχω να κάνω που μου ήρθαν στο μυαλό αμέσως μετά την ανακάλυψη της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Η μία είναι ότι οι γραφιάδες που ασχολούμαστε με την μουσική, το Δεκέμβρη κατά κύριο λόγο το ενδιαφέρον μας εστιάζεται κυρίως στην ετήσια λίστα μας με τους καλύτερους( αγαπημένους ) δίσκους της χρονιάς, με αποτέλεσμα να «χάνουμε» το άκουσμα νέων κυκλοφοριών. Με το τελευταίο έρχομαι και στην δεύτερη παρατήρηση που αφορά το γεγονός ότι πολλά μουσικά διαμάντια τα ακούμε στο «λυκόφως» του έτους. Το «νεογέννητο» μουσικό σχήμα από το Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής με όνομα Lotus Thief καταφέρνει με το πρώτο LP του, να μας θυμίσει πόσο αληθινές είναι οι παρατηρήσεις που σημείωσα στην αρχή.

        Οι Lotus Thief είναι ένα ντουέτο που αποτελείται από τον mastermind των black metalers Botanist(για την ακρίβεια μιλάμε για περίπτωση one man band ) Otrebor στα drums και την Bezaelith σε ρόλο φωνητικών αλλά και μπάσου -κιθάρας. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται καθώς η Bezaelith είχε αναλάβει το μπάσο και στην τελευταία δισκογραφική δουλειά των Botanist. Έτσι οι δύο φίλοι και πολλοί καλοί συνεργάτες όπως όλα δείχνουν, με όχημα τους Lotus Thief πειραματίζονται μουσικά και διευρύνουν τους καλλιτεχνικούς τους ορίζοντες ,με βάση το black metal drumming του Otrebor που αποτελεί το backbone του ήχου τους. Η βάση είναι το black metal αλλά ο δίσκος φανερώνει την διάθεση των δημιουργών του να εισάγουν πολλά ετερόκλητα στοιχεία του heavy αλλά και του ευρύτερου μουσικού φάσματος. Οι έντονες κιθαριστικές μελωδίες που ξεπηδούν στο βάθος μέσα από ένα ηχητικό «τοίχος»  που έχει συνθέσει στο στιβαρό παίξιμο από drums και μπάσο είναι εμφανείς σε όλες τις συνθέσεις του δίσκου. Συνθέσεις κατά μέσο όρο είναι 7λεπτές που ακολουθούν την ίδια στρατηγική δομή καθώς ξεκινούν ως μια  μίξη doom και black metal μουσικής, που στην μέση τους περίπου διακόπτονται από space rock ήχους που σε πολλούς μπορεί να θυμίσουν τους Hakwind και κλείνουν συνήθως με την χρήση samples που οδηγούν κατευθείαν στο επόμενο τραγούδι. Αυτή η επαναλαμβανόμενη πατέντα μπορεί να κουράσει πολλούς, όμως η αλήθεια είναι ότι δίνει συνοχή σε έναν έντονα ποικιλόμορφο δίσκο. Αξίζει να σημειωθούν εκτός από το εκπληκτικό drumming του Otrebor και οι εξαιρετικές άλλοτε αιθέριες άλλοτε πιο σκοτεινές οι ερμηνείες της Bezaelith που δίνουν χαρακτήρα σε έναν «δύσκολο» δίσκο για καλομαθημένους ακροατές. Επίσης το κοινωνικό υπόβαθρο της Bezaelith ( καθηγήτρια Αγγλικής φιλολογίας) της δίνει την δυνατότητα να αποφύγει τετριμμένους στίχους και μας φέρνει σε επαφή με την ποίηση του φιλόσοφου/ποιητή Λουκρήτιου .

          Συνοψίζοντας το ντουέτο από τις Ηνωμένες Πολιτείες μας προσφέρει ένα εξαιρετικό και αρκετά ελπιδοφόρο ντεμπούτο και σίγουρα ένα από τα διαμάντια της χρονιάς, που δυστυχώς η ποικιλομορφία των συνθέσεων και το underground μουσικό υπόβαθρο των μελών του μπορεί να το κρατήσει μακριά από πολύ κόσμο. Περιμένω μετά το πρώτο εξαιρετικό LP το δεύτερο που θα είναι έτοιμο όπως όλα δείχνουν για τις αρχές του 2015.

Φροίξος Βικάτος                                                9/10

DEAFHEAVEN ( ΑΦΙΕΡΩΜΑ )

     Όλα ξεκίνησαν σε ένα γυμνάσιο του Σαν Φρανσίσκο  όταν ο «άσχετος» τότε με το metal Kerry McCoy(κιθάρα) εντυπωσιάστηκε από το μπλουζάκι που φορούσε ο George Clarke(φωνή). Όταν τον ρώτησε τι ακριβώς φορούσε η απάντηση του George ήταν πολύ απλή… «its fucking Slayer»! Κάπως έτσι οι δύο τους έγιναν φίλοι και ο George μύησε τον  Kerry στο metal και το punk. Κοινό ενδιαφέρον όμως έδειξαν και οι δύο για το «μαύρο» παρακλάδι του metal και μαζί δοκίμασαν την τύχη τους σε πολλά διαφορετικά συγκροτήματα τις τοπικής σκηνής μέχρι να σχηματίσουν τους Deafheaven.

     Η αρχή των Deafheaven έγινε το 2010 με τα μόνα μέλη να είναι ο Kerry και ο George και ο δρόμος τους όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα . Θα ηχογραφήσουν το πρώτο τους Demo με την βοήθεια του παραγωγού Jack Shirley( ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τον εξαιρετικό ήχο των επόμενων 2 LP’s). Το Demo ηχογραφήθηκε με budget μόλις 500 δολαρία και για να ηχογραφήσει ο Kerry τις κιθάρες του, χρειάστηκε να δανειστεί μια ακουστική κιθάρα καθώς δεν είχε τα λεφτά ο ίδιος να πάρει. Σαν πρώτη κυκλοφορία αυτό το Demo το υποδέχτηκε πολύ καλά ο underground χώρος του metal με το «Daedalus» να μπαίνει πολλές φορές ακόμα και σήμερα στο setlist του συγκροτήματος. Η αίσθηση που προκάλεσε το Demo τους προσέλκυσε την ίδια χρονιά το ενδιαφέρον της Deathwish Records, δισκογραφικής εταιρίας του Jacob Bannon των Coverge! O οποίος καταφέρνει να τους εντάξει στο δυναμικό της δισκογραφικής του εταιρείας.

       Ένα χρόνο μετά οι Αμερικάνοι θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους LP με τίτλο Roads to Judah. Η μίξη των black metal φωνητικών του George Crarke και η δύναμη του distortion της κιθάρας του Kerry McCoy που άλλοτε παίζει σαν black meta-άςl Νορβηγός και άλλες φορές σαν post rock-άς Βρετανός θα εντυπωσιάσει τον μουσικό τύπο στο σύνολο του. Το «Violet» από τον συγκεκριμένο δίσκο, τρία χρόνια μετά θεωρείται κλασικό Deafheaven τραγούδι και η αρχή τους αριστουργήματος που θα ακολουθούσε 2 χρόνια μετά το Roads to Judah.

      Το 2013 οι Deafheaven θα ηχογραφήσουν το διάδοχο του Road to Judah ως full-band πλέον και το αποτέλεσμα ίσως ξεπέρασε τις προσδοκίες και τον ίδιων. Ενδεικτικά θα αναφέρω την κωλοτούμπα που έκανε το περιοδικό Rolling Stone  με την κριτική του Sunbather, βαθμολογώντας το αρχικά με 3/5 αστεράκια και στο τέλος της χρονιάς μετά την εντυπωσιακή κριτική του αποδοχή από το σύνολο του μουσικού τύπου, το ανέδειξε metal δίσκο της χρονιάς! Το κλειδί της επιτυχίας του Sunbather είναι η μεγάλη ικανότητα των Αμερικάνων να συνθέτουν μουσική black metal επηρεασμένη από τους My Bloody Valentine. Σίγουρα οι shoegaze κιθάρες στο black metal είναι κάτι που αρχικά δοκίμασαν οι συμπατριώτες τους Wolves In The Throne Room, αλλά οι Deafheaven πετυχαίνουν με τις πολλές εναλλαγές δυναμικών στην μουσική τους, να κάνουν το black metal να ακούγεται πιο συναισθηματικό από ποτέ.

Το ροζ εξώφυλλο ακόμα και ένα χρόνο μετά φέρνει σε αμηχανία τους πιουρίστες του black αλλά η λογική corpse paint και τράγοι ως covers ανήκουν στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα του black, κάτι που ευτυχώς η Αμερικάνικη νέα σχολή του black( Krallice, Liturgy και Deafheaven) δεν ακολούθησε.

       Αυτή την εποχή οι Αμερικάνοι μετά από μια μεγάλη για το μέγεθος του συγκροτήματος περιοδεία(που έκανε και μία στάση στην Αθήνα), βρίσκονται στο στούντιο και σίγουρα οι επικριτές τους και αυτοί που τους κατηγοριοποιούν με τον γελοίο χαρακτηρισμό hipster black metal τους περιμένουν στην γωνία, καθώς το Sunbather έστριψε τα βλέμματα πολλών πάνω τους. Εγώ θα ακούσω ξανά το συγκεκριμένο LP και θα αφήσω για ακόμα μια φορά τον καλύτερο metal δίσκο του 2013 να με γεμίσει συναισθήματα.

Φροίξος Βικάτος

AC/DC - ROCK OR BURST(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

       Ουφ… 17 στούντιο albums, μια γεμάτη πορεία από τις αρχές της δεκαετίας του 70 με τα πάνω της αλλά και τα κάτω της, ιστορικά live και ο δεύτερος πιο μοσχοπουλημένος δίσκος στην ιστορία της μουσικής( Back In Black) μετά το «Thriller» του Michael Jackson. Μια σίγουρα τεράστια καριέρα που θα έκανε τους περισσότερους να σταματήσουν και να επαναπαυτούν στις «δάφνες» τους.

       Όλα αυτά όμως δεν ταιριάζουν με τον «keep walking» άγραφο κανόνα του rock n’ roll τρόπου ζωής που υπηρετούν δεκαετίες τώρα οι Αυστραλοί. Και όταν είσαι ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του rock n’ roll δεν σταματάς ούτε μετά την δεύτερη πιο σημαντική απώλεια μέλους στην καριέρα σου. Και αυτή τη φορά δυστυχώς μιλάμε για έναν εκ των δύο ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος, του Malcom Young που μετά το σοβαρό επεισόδιο υγείας που είχε μέσα στην χρονιά, δεν θα μπορέσει να ξαναπαίξει στην μπάντα που αυτός και ο αδερφός του ξεκίνησαν. Και τα προβλήματα δεν έχουν τελειωμό καθώς τα μπλεξίματα του Phill Rudd(drummer) με τον νόμο στην πατρίδα του, μάλλον οδηγούν τον ίδιο εκτός συγκροτήματος μιας και οι υπόλοιποι συνεχίζουν κανονικά χωρίς αυτόν την προώθηση του δίσκου.

       Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι ο Phill Rudd συμμετείχε κανονικά στις ηχογραφήσεις του Rock or Burst. Ηχογραφήσεις που αυτή την φορά περιέχουν ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που επηρέασε τον ήχο(καταπληκτικός) του δίσκου. Εκτός από τον παραγωγό Breadan O’ Brien( Pearl Jam, Bruce Springsteen, Mastodon) που για άλλη μια φορά μετά το πολυπλατινένιο Black Ice δουλεύει με τους Αυστραλούς αυτή την φορά σημαντικό ρόλο στον κλασικό ήχο έπαιξε η χρήση ενός ειδικά φτιαγμένου κιθαριστικόυ εφέ! The Schaffer replica όπως ονομάζεται η συσκευή που έχει φτιαχτεί από ένα φανατικό οπαδό του συγκροτήματος και μπορεί να αναπαράγει τον κλασικό ήχο της κιθάρας του Angus Young που άλλαξε την ιστορία του ροκ με δίσκους όπως τα Highway to Hell & Back In Black.

        Αυτός ο ήχος πετυχαίνεται και στο φετινό Rock or Burst, είναι όμως αυτό από μόνο του ικανό να κάνει τον εν’ λόγω δίσκο να αντέξει στο χρόνο όπως τα προαναφερθέντα albums; Μάλλον όχι και αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι οι AC/DC που σίγουρα δεν αγχώνονται για κάτι τέτοιο. Εκπλήξεις εννοείται πως δεν υπάρχουν αφού για άλλη μια φορά έχουμε hard rock μοναδικά παιγμένο με bluesy πινελιές. Οπότε αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό τι μένει κάποιος να περιμένει από τους AC/DC και γιατί να κινηθεί στην αγορά ενός νέου τους δίσκου; Μα σαφώς μπορεί να περιμένει καλογραμμένα καινούργια τραγούδια στο γνωστό τους ύφος. Αυτό επιτυγχάνεται ξανά από το συγκρότημα αλλά δυστυχώς για ακόμη μια φορά έχουμε δίσκο με fillers. Τραγούδια όπως το ομώνυμο το «Emission Control» και το πρώτο single «Play Ball» προσπερνιούνται εύκολα με το τελευταίο να με κάνει αρχικά να σχηματίσω αρνητική άποψη για τον δίσκο. Το πρόσημο όμως κλείνει θετικά για το Rock or Burst με το πολύ καλό και πιο heavy «Dogs of War» και το «Hard Times» με τις πολύ ωραίες lead κιθάρες του Angus Young. Πρέπει επίσης να αναφερθούν  και οι πολύ καλές ερμηνείες του αγέρωχου Brian Johnson που μοιάζει να μην τον «ακουμπάει» ο χρόνος, ευτυχώς για εμάς.

        Συμπερασματικά το Rock or Burst το έχω ακούσει ήδη περισσότερες φορές από το Black Ice που μάλλον μου πέρασε αδιάφορο. Αλλά και πάλι μου φαίνεται πως όσοι έχουν «χορτάσει» τον ήχο τον AC/DC, μάλλον ο συγκεκριμένος δίσκος θα αποτελέσει μια καλή αφορμή να ακούσουν ξανά τα κλασικά παλιά albums των Αυστραλών. Βέβαια γι’ αυτούς που δεν είναι μυημένοι  ακόμα στον ήχο αυτό, αποτελεί μια καλή αφορμή να ξεκινήσουν να τους ακούνε και σίγουρα θα λατρέψουν τον δίσκο.

Φροίξος Βικάτος                                                        7/10

TOP 20- 2014 (ΘΕΣΕΙΣ 5-1)

05) Slipknot- 5: the Gray chapter

       Και μόνο που οι Slipknot καταφέρνουν με την φετινή τους κυκλοφορία και “νικάνε” έναν τουλάχιστον παλιό τους δίσκο( All Hope Is Gone ), πρώτη φορά χωρίς την κλασική τους σύνθεση, τότε αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Αν δεν με πιστεύετε καλά θα κάνετε να ακούσετε πρώτα τα «The Negative One» και «AOV» που είναι ότι πιο heavy έχουν γράψει από την εποχή του κλασικού πλέον Iowa. Α! Και ο Corey Taylor είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του και του συγκεκριμένου είδους μουσικής.

04) The War On Drugs- Lost In The Dream

      Χάνεσαι στην κυριολεξία στην ονειρική ροκ ατμόσφαιρα αυτού του δίσκου. Βγαλμένο από τα 80’s το Lost In The Dream ,τιμάει με την κυκλοφορία του όλους τους μεγάλους ροκ δίσκους της δεκαετίας –κυρίως του αμερικάνικου ήχου- και θα έκανε μέχρι και τον Bruce Springsteen να ζήλευε. «Under The Pressure» , «Red Eyes» & «Suffering» αξίζει να ακουστούν από όλους τους φίλους της καλής μουσικής! Δίσκος που θα κοσμήσει σχεδόν όλες τις λίστες με τα καλύτερα του 2014.

03) Mastodon- Once More Round The Sun

       Είναι τρελοί… Βάζω και το χέρι μου στη φωτιά για αυτό! Έκτη σερί ΔΙΣΚΑΡΑ παρακαλώ. Ποιος συνάδελφος τους μπορεί να τους συναγωνιστεί σε αυτό το κατόρθωμα; Δυστυχώς για τους Mastodon ζούνε σε λάθος εποχή και δεν θα μπορέσουν ποτέ να εκμεταλλευτούν την ποιότητα τους. Ο φετινός δίσκος είναι μια μίξη των Hunter και Crack the Skye, ξεπερνώντας ποιοτικά το πρώτο. Αυτό το riff του «Chimes at Midnight» παίρνει κεφάλια, όπως και η maiden-ική δισολία στο «Ember City», γιατί το α-λά Leviathan riff στο τέλος του «Aunt Lisa»…

02) Foo Fighters- Sonic Highways

       Και φτάσαμε στην κορυφή (ναι οι δύο πρώτες θέσεις είναι το ίδιο για τον γράφοντα) με το Sonic Highways να έχει δύο μήνες σερί να παίζει αδιάλειπτα σε αυτοκίνητο, πικ-απ , mp3 player  και στερεοφωνικό! Καλά καταλάβατε, ο Dave Ghrol και η παρέα του ξαναγράφουν τραγούδια που θα συντροφεύσουν την καθημερινότητα σου. Εμπνευσμένο από τις μουσικές σκηνές/παραδόσεις  της Αμερικής, είναι πιο πολύ ένα tribute στην δισκογραφία του συγκροτήματος. Φιλόδοξο και ρομαντικό, το φετινό blockbuster για τους «καμμένους» μουσικόφιλους.

01)  Behemoth- The Satanist

O metal δίσκος της χρονιάς.- Έτσι απλά χωρίς φανφάρες και δίχως ίχνος περιττής νότας το The Satanist των Πολωνών Behemoth βρίσκει σε δημιουργικό οργασμό το συγκρότημα που μπλέκει με μαεστρία τα δύο πιο ακραία παρακλάδια του metal( δηλαδή black & death). Βλάσφημο από τον πρώτο στίχο, αντισυμβατικό και επαναστατικό έτσι όπως πρέπει να ηχεί κάθε κλασικός ακραίος metal δίσκος. Μetal μανιφέστο από τους Behemoth του Nergal και αν δεν έχετε πειστεί ακόμα τότε ακούστε το ομώνυμο μιας και η rock n’ roll μελωδία του το κάνει πιο βατό ακόμα και στους «τουρίστες» του ήχου. 

Φροίξος Βικάτος

TOP 20- 2014 (ΘΕΣΕΙΣ 10-6)

10) Opeth- Pale Communion

       Οι Opeth και με την φετινή τους δουλειά τηρούν στο έπακρο την ταμπέλλα του progressive που κουβαλούν εδώ και 20 χρόνια. Αποποιούνται για δεύτερο σερί δίσκο τον όρο death metal (και metal γενικότερα θα έλεγα) και τιμούν τις μουσικές «ρίζες» του ηγέτη του συγκροτήματος Mikael Akerfeldt, δηλαδή το prog/rock των 60’s & 70’s. Μέχρι να επιστρέψουν ξανά στο metal, εγώ θα απολαμβάνω τις καλοδουλεμένες μελωδίες του Pale Communion.

09) SepticFlesh- Titan

      Εδώ πέρα οι Έλληνες symphonic death metallers βρίσκουν την «χρυσή τομή» ανάμεσα στο Communion και το The Great Mass, εξισορροπώντας  έτσι το metal στοιχείο με αυτό της κλασικής μουσικής. Έτσι καταφέρνουν και κλείνουν μεγαλειωδώς την άτυπη τριλογία που ξεκίνησαν το 2007 με την επαναδραστηριοποίηση του συγκροτήματος. Το Prometheus είναι η κορυφαία τους σύνθεση αυτά τα 7 χρόνια της επίμονης μίξης των δύο στοιχείων του ήχου τους.

08) At The Gates- At War With Reality

       «Το At War With Reality είναι το δικό μας South Of Heaven…» Αυτή η δήλωση του Lindberg, τραγουδιστή των Σουηδών από μόνη της με έβαλε σε ένα ωραίο παιχνίδι άτυπων και άχρηστων παραλληλισμών. 19 ολόκληρα χρόνια μετά το αριστουργηματικό Slauther  Of The Soul( δικό τους Reign In Blood ) τα αδέρφια Bjorler  «κεντάνε» τις πιο μεστές συνθέσεις τις καριέρας τους και εμείς σκάμε ένα χαμόγελο από εδώ μέχρι το Γκέτεμποργκ  που επέστρεψαν έστω και με μια μικρή καθυστέρηση!

07) Monster Magnet- Milking The Stars

       Δεύτερος καινούργιος δίσκος για τους Αμερικάνους stoner rockers μέσα σε διάστημα ενός μόλις χρόνου. Η προηγούμενη πρόταση περιέχει αλήθειες και ψέματα μιας και το Milking the Stars δεν είναι μια αμιγώς καινούργια κυκλοφορία καθώς είναι μια «επίσκεψη» στις συνθέσεις του περσινού Last Patrol, με 4 ολοκαίνουργια τραγούδια. Τα άστρα ίσως και να μετριούνται σε σχέση με την έμπνευση που έχει ο Dave Wyndorf το τελευταίο διάστημα! Fuzz rock με «τόνους» ψυχεδέλειας.

06) Linkin Park- The Hunting Party

       Το να περιμένεις από τους Καλιφορνέζους να φτιάξουν τον πιο heavy δίσκο τους μετά από σχεδόν 11 χρόνια, δεν ήταν και μια λογική σκέψη ειδικά μετά το περσινό πείραμα του Recharged. Αυτό που κάνει το Hunting Party δισκάρα δεν είναι το ότι είναι ο πιο heavy δίσκος τους, αλλά ότι δείχνουν εμπνευσμένοι και «πεινασμένοι» μετά από σχεδόν με τετραετία. Highlight του δίσκου το rebellion σε συνεργασία με τον πολύ Daron Malakian των SOAD στην κιθάρα.

Φροίξος Βικάτος 

TOP 20- 2014( ΘΕΣΕΙΣ 15-11)

15) Helms Alee-Sleepwalking Sailors

       To Sleepwalking Sailors των Αμερικάνων Helm’s Alee μου ακούγεται σαν «πνευματικό παιδί» των συμπατριωτών τους Baroness.Σκέψη η οποία με έκανε να ευχαριστηθώ ακόμα περισσότερο την κάθε ακρόαση του εν λόγω δίσκου. Ποικιλία και εναλλαγές σε φωνητικά και ρυθμούς, μελωδία και sludge ξεσπάσματα σε συνεχή «κουβέντα». Από τα alternative διαμάντια του 2014.

14) Agalloch- The Serpent & the Sphere

         Oι Agalloch είναι το συγκρότημα που μπορεί να σε μυήσει στο black metal και σαν πρώτη επαφή με το μουσικό αυτό ιδίωμα είναι το ιδανικό συγκρότημα.Οι Αμερικάνοι μάστορες της «χειμωνιάτικης» ατμόσφαιρας, στο φετινό τους πόνημα γίνονται πιο πομπώδεις( σε θέμα παραγωγής) χωρίς όμως να χάνουν  την δυνατότητα να μαγεύουν και να σε ταξιδεύουν μέσα από κάθε τους σύνθεση. Ακούστε τώρα το Plateau of the Ages.

13) Mono- The Last Dawn/ Rays Of Darkness

       Οι Ιάπωνες post-rockers ρισκάρουν από πολλές απόψεις με την φετινή τους κυκλοφορία. Ρισκάρουν γιατί κυκλοφορούν διπλό δίσκο σε μια εποχή που δεν ευδοκιμούν τέτοιες κινήσεις  και παράλληλα αλλάζουν αισθητά το ύφος τους. Μινιμαλιστικό, σκοτεινό το Rays και πιο «φωτεινό» και μελαγχολικό το Dawn. Το ρίσκο τους αποδίδει εξαιρετικά σε καλλιτεχνικό τομέα, σε εμπορικό πάλι τα ξανάπαμε…δύσκολοι καιροί.

12) Cannibal Corpse- A Skeletal Domain

       Καμία γρουσουζιά το 13 για τους «κανίβαλους», άγχος για επιτυχία ή διατήρηση αυτά είναι για άλλους. Γιατί ακόμα και αν «καθάρισαν» τον ήχο τους οι Cannibal Corpse στο Skeletal Domain αυτό τους έκανε ακόμα πιο τρομακτικούς και έβγαλε πιο πολύ στην επιφάνεια το τρομερό μπάσο του Alex Webster. Παραμένουν επιθετικοί , άρρωστοι έτσι όπως αρμόζει σε κάθε  τους δουλειά και το σπουδαιότερο είναι ότι παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα death metal σχήματα και ας υπάρχουν πιουρίστες του είδους που διαφωνούν.

11) Solstafir- Otta

       «Ωραίο το ταξίδι στα ερημικά, μαγευτικά τοπία της Ισλανδίας…» Αυτή θα μπορούσε να είναι μια φυσιολογική αντίδραση μετά την πρώτη ακρόαση του Otta. Δίσκος «παντρεμένος» ιδανικά με ένα υπέροχο εξώφυλλο που σε τοποθετούν κατευθείαν συναισθηματικά εκεί που σε θέλουν οι Solstafir. Metal αντισυμβατικό χωρίς νόρμες…μάλλον post rock από πρώην μαυρο-μεταλλάδες. Το Lagnaetti αποτελεί μια από τις ωραιότερες εισαγωγές σε δίσκο για φέτος.

Φροίξος Βικάτος

TOP 20- 2014 ( ΘΕΣΕΙΣ 20-16)

     Καλό μήνα σε όλους! Ο Δεκέμβρης έφτασε και για τους απανταχού  μουσικο-γραφιάδες και μουσικόφιλους αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Λίστες, μα πολλές λίστες! Αγαπημένη μου περίοδος αυτή μιας και πάντα αποτελεί την αφορμή για μπόλικη κουβέντα. Αλλά το σημαντικότερο και πιο σπουδαίο είναι ότι από τότε που με θυμάμαι να ψάχνω τις ετήσιες λίστες με τα «καλύτερα» albums των συντακτών, αυτό που κέρδιζα είναι ότι πάντα, έστω και την ύστατη στιγμή ανακάλυπτα κάποιο συγκρότημα και δίσκο που είχα παραλείψει λόγο του μεγάλου όγκου των κυκλοφοριών. Αυτό θα σας  συμβουλέψω να κάνετε και εσείς με το δικό μου top 20. Έστω και μια κυκλοφορία να σας κερδίσει θα δείτε ότι είναι πολύ σημαντικότερο από τις διαφωνίες καφενειακού επιπέδου. Άλλωστε η λίστα μου αποτελεί τα «αγαπημένα» μου για το 2014, δηλαδή δίσκους που το repeat αποτέλεσε την «δεύτερη τους φύση». Ξεκινάμε λοιπόν…

20)  In Flames- Siren Charms

        Oι Σουηδοί πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα τον 2^ο δίσκο τους μετά την φυγή του κιθαρίστα Jesper.Πειραματίζονται με την πιο pop/electronica πτυχή του ήχου τους κάτι που οδήγησε σε ακραίες αρχικά εκτιμήσεις με το Siren Charms όμως να αποτελεί έναν ακόμα ποιοτικό δίσκο στο είδη γεμάτο οπλοστάσιο των In Flames. Ανανεωτικό για την πολύχρονη πορεία τους.

19) Electric Wizard- Time To Die

       Όποιος είπε ότι το metal δεν είναι τρομακτικό μάλλον δεν έχει ακούσει το τελευταίο πόνημα των Βρετανών και γενικότερα δεν έχει ασχοληθεί με αυτούς εδώ τους παλαβούς. Δεν πρωτοπορούν, ούτε μας εκπλήσσουν εδώ οι Wizard αλλά όταν καταφέρνουν με περίσσια  ευκολία να γράφουν τραγούδια όπως το «λασπώδες» και μελωδικό ομώνυμο του δίσκου, τότε τους βγάζεις το καπέλο.

18) Triptykon- Melana Chasmata

        Πιο σκοτεινό και από τα ορυχεία της Μόρια( για να μην ξεχνιόμαστε) το φετινό δημιούργημα του Tom G. Warrior με όχημα τους Triptykon αποτελεί ένα metal έργο τέχνης. Είναι ο καλύτερος δίσκος του από το 2006 όταν και είχε κυκλοφορήσει το Monotheist με τους Celtic Frost. Στην διάρκεια του δίσκου παρελαύνουν σχεδόν όλα τα είδη της metal μουσικής!

17) Dead Congregation- Promulgation of the Fall

        Αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους, όχι επειδή ανακάλυψαν τον τροχό αφού παλιομοδίτικο death metal παίζουν οι Αθηναίοι. Αλλά γιατί αυτό που παίζουν δεν μπορεί να το πλησιάσει κανείς τους συνάδελφος. Τεχνικό, συμπαγές death metal με μπόλικες δόσεις black metal μελωδιών. Η αναμονή των 6 ετών άξιζε και με το παραπάνω.

16) Slash- World On Fire

       Τριάντα χρόνια rock n’ roll ιστορίας. Πάθος, ωριμότητα αλλά και ανέλπιστα μεγάλη ποικιλία τραγουδιών στον 3^ο προσωπικό δίσκο του δεξιοτέχνη κιθαρίστα(ex- Guns n’ Roses) κυρίου Hudson. Η χημεία του με τον τραγουδιστή των Alter Bridge πλέον είναι αναμφισβήτητη, ο οποίος με τις ερμηνείες του εξυψώνει τις συνθέσεις του Slash. Σίγουρα πιο heavy σε σχέση με τα προηγούμενα 2 album, με hard rock ψυχή και attitude όμως. 

Φροίξος Βικάτος

FOO FIGHTERS-THERE IS NOTHING LEFT TO LOSE(ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

       Μήνας αφιερωμένος στους Foo Fighters αυτός που πέρασε στο Riffstories, δηλαδή για τον γράφοντα ας αφήσουμε τις βαρετές τυπικότητες στην άκρη. Καθώς σκοπεύω να γράψω για ένα από τα πιο «ζεστά» ροκ albums, γεμάτο συναίσθημα και αρκετά feel-good αισθητική. Τουλάχιστον για μένα αυτό είναι το There Is Nothing Left To Lose, το 3^ο πόνημα των Αμερικάνων που κυκλοφόρησε πίσω το 1999.

        Τους αγαπώ και τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία των Foo’s και ειδικά αυτή την περίοδο του χρόνου μπορώ να πω ότι τους λατρεύω! Οπότε έχω στείλει για λίγο την αντικειμενικότητα  στο περίπτερο για τσιγάρα. Ας ξεκινήσουμε φτιάχνοντας μια κούπα ζεστό τσάι και όχι καφέ, πριν ακουμπήσει η βελόνα τον δίσκο. Η επιλογή ροφήματος δεν είναι καθόλου τυχαία φίλε αναγνώστη(αν υπάρχεις) αφού το «Lose» ( για συντομία) είναι μια φωτογραφία στο χρόνο για τον Dave Ghrol δηλαδή τον ηγέτη του συγκροτήματος. Αποτελεί πιο απλά φίλε μου( που δεν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω με τα τσάγια κτλ) την επιστροφή του Ghrol στο «σπίτι» του την Virginia μετά από έναν χρόνο «μεθυσμένης» ζωής στο L.A. Επίσης είναι ο πρώτος δίσκος που θα συμμετέχει ο drummer Taylor Hawkins και ο πρώτος και τελευταίος παράλληλα που οι Foo’s θα ηχογραφήσουν σαν τρίο αφού το πάζλ θα συμπληρώσει ο Mendel στο μπάσο,  το μοναδικό μέλος των Αμερικάνων που ήταν από τον πρώτο δίσκο στο πλευρό του αρχηγού. Επόμενο βήμα για τον Ghrol ήταν η αγορά ενός σπιτιού και η χρήση του υπογείου του ως στούντιο ηχογράφησης, του γνωστού πλέον στους  φίλους του συγκροτήματος 606. Κίνηση που μεταφράστηκε από τους ίδιους ως  ελευθερία κίνησης από τις οποιεσδήποτε πιέσεις που μπορούσε να τους ασκήσει η δισκογραφική τους εταιρία. Όλα αυτά τα στοιχεία και οι συνθήκες έπαιξαν βασικό ρόλο στο πως θα ηχούσε ο δίσκος.

            Οι κινήσεις αυτές του «επαναπατρισμού», ανασύνταξης και ρομαντισμού( ηχογραφήθηκε αναλογικά και όχι με pro tools) έχουν αποτυπωθεί στις 11 συνθέσεις του «Lose». Αν με ρωτούσε κάποιος πως θα χαρακτήριζα τον δίσκο αν είχα μόνο μία λέξη τότε αυτή η λέξη θα ήταν μελωδικός. Ακόμα και στα πιο «τσιτωμένα» εναρκτήρια τραγούδια, «stacked actors» και «breakout» η δύναμη της μελωδίας και τα καλοδουλεμένα ρεφρέν έκαναν την εμφάνιση τους σε τόσο μεγάλη κλίμακα για πρώτη φορά σε δουλεία των Αμερικάνων. Τα «σκαθάρια» φαίνεται ότι είναι η κύρια επιρροή του Ghrol σε αυτόν τον δίσκο καθώς ουδέποτε ο multiplayer των Foo Fighters δεν έκρυψε την αγάπη του για τους Βρετανούς θρύλους. Αποκορύφωμα όλων των συνθέσεων είναι δίχως δεύτερη σκέψη το «aurora», μελωδικά εύθραυστο  και ίσως λίγο μελαγχολικό είναι ένα από τα πιο εκφραστικά τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα. Ο δίσκος αποτέλεσε στροφή στον ήχο που είχαν ως τότε αφού είχε μια πιο pop/alternative αύρα σε σχέση με τις 2 προηγούμενες δουλειές τους. Τους απέφερε το πρώτο Grammy για τον καλύτερο ροκ δίσκο της χρονιάς(αν αυτό έχει κάποια σημασία) και τους έκανες πλατινένιους σε αρκετές χώρες.

            Ζεστός και "χαλαρωτικός" σαν ένα ποτήρι καφέ μέσα στο χειμώνα, αυτός άλλωστε είναι και ο αγαπημένος δίσκος του Ghrol και δεν έχω να σχολιάσω τίποτα παραπάνω εγώ, καθώς αυτά είναι γούστα αφού ο καθένας έχει να πει και κάτι διαφορετικό για την δισκογραφία των Αμερικάνων. Μιας και οι Foo Fihters από το 1994 έως σήμερα είναι ένα συγκρότημα που δεν απογοήτευσε ποτέ τους φίλους του χαρίζοντας μόνο ποιοτικές δουλειές. Η βελόνα σταμάτησε…δεν πειράζει repeat!

Φροίξος Βικάτος

METALLICA- ST. ANGER(ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

          …Βαθιά ανάσα…Ξεκινάς το αφιέρωμα-άποψη φίλε μου για το πιο πολυσυζητημένο δίσκο των Metallica( το μεγαλύτερο συγκρότημα στον πλανήτη άσχετε). Οι απόψεις πολλές, κάποιοι μίλησαν για τενεκέδες στο metal, μερικοί πιο ακραίοι το πέταξαν σε αυτούς μετά την πρώτη ακρόαση. Από την άλλη μεριά οι τελευταίοι «πιστοί» οπαδοί του Lars Urlich, για λίγα χρόνια μέχρι να πέσει η σκόνη της κυκλοφορίας του St. Anger έκανα λόγω για avant garde metal και επιστροφή στον ωμό ήχο του Kill Em’ All. Η μόνη αδιαπραγμάτευτη αλήθεια είναι ότι οι Metallica «έμπασαν» στο heavy metal ακόμα μια γενιά οπαδών.

           Το τι συνέβαινε τότε στις τάξεις των Καλιφορνέζων απαντάται με λεπτομέρειες στο Some Kind Of Monster ντοκιμαντέρ που μας εισχωρεί στις ηχογραφήσεις του St. Anger.Περιεκτικά θα αναφέρω ότι τα αφεντικά(Hetfield-Urlich) τα είχα «σπάσει» δεν ήθελαν να βλέπουν ο ένας τον άλλο και ο Hammet για άλλη μια φορά ήταν σε ρόλο «πυροσβέστη». Η θέση του μπασίστα(η πιο πολύπαθη στους Metallica) ορφανή ξανά μετά την φυγή του Jason Newsted το Γενάρη του 2001 , καθώς όπως ο ίδιος ανέφερε όλα αυτά τα χρόνια στους Metallica είχε προκαλέσει φθορά στον εαυτό του! Τελικά το τετράχορδο θα κρατήσει για τις ηχογραφήσεις και μόνο μέχρι να προσληφθεί ο επιβλητικός πάνω στην σκηνή Robert Trujillo ο τότε παραγωγός τους Bob Rock. Στα Presidio Studios(ειδικά διαμορφωμένα μέσα σε παλιό στρατόπεδο) μπαινοβγαίνουν ένας αποτοξινωμένος Hetfield , παραγωγοί, υποψήφιοι μπασίστες και ψυχολόγοι που προσπαθούν να κρατήσουν τα κομμάτια ενωμένα. Το 2003 τελικά κυκλοφορεί ο δίσκος με κριτικούς και κοινό σε «τρικυμία». Χαρακτηριστικά θα αναφέρω τις εξής κριτικές: το βρετανικό NME δίνει 9/10 και το αμερικάνικο Pitchfork 0.8/10(ούτε το όνομα δηλαδή). Το St. Anger στιχουργικά ασχολείται με τους «δαίμονες» του Hetfield κάνοντας το δίσκο σε αυτό το στοιχείο ακόμα πιο προσωπικό και από το εξαιρετικό Load. Μουσικά επιστρέφουν σε πιο γρήγορες ταχύτητες και τραχύ ήχο επηρεασμένοι(;) όμως από την εποχή του nu-metal αποκηρύσσουν και οι ίδιοι τα solo με τον Hammet  να ακούει τα  εξ’ αμάξις. Βέβαια δεν άκουσε τίποτα σχέση με τα κατηγορώ που έπεφταν βροχή στον Lars για τον ήχο τον τυμπάνων, μετά την έμπνευση του για την snare-off  ηχογράφηση τους. Καλύτερα απ’ όλους πάντως περιγράφει τον δίσκο ο παραγωγός του Bob Rock λέγοντας πως «ηχεί σαν μια μπάντα που τζαμάρει στο γκαράζ, μόνο που αυτή η μπάντα είναι οι Metallica!

            Συμπερασματικά το St. Anger είναι σπουδαίο αλλά κυρίως αποτελεί τον τελευταίο γνήσιο δίσκο των Καλιφορνέζων. Σπουδαίος και κομβικής σημασίας για το ίδιο το συγκρότημα γιατί έδειξε να ξεπερνάει την πιο δύσκολη περίοδο του, ναι ακόμα και από εκείνη την περίοδο του Θανάτου του Cliff , δείχνοντας πως οι Metallica έχουν ακόμα σφυγμό. Και τίμιο γιατί αντικατοπτρίζει χωρίς φτιασιδώματα τους Metallica εκείνη την χρονική περίοδο, όντας «τέλειο» με τις πολλές του ατέλειες.

Φροίξος Βικάτος 

MONO- THE LAST DAWN/ RAYS OF DARKNESS( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

        Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς και να παρουσιάσει την μουσική των MONO, καθώς αυτή αποτελεί κάτι βιωματικό και άκρως προσωπικό για τον κάθε ακροατή. Ο οποίος σε όλες τις κυκλοφορίες των γιαπωνέζων έχει την τύχη να ταξιδεύει σε μοναδικά μουσικά ηχοτόπια.

         Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι ΜΟΝΟ είναι μια instrumental rock μπάντα από το Τόκυο, που δισκογραφεί από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και έχει κυκλοφορήσει κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς post rock δίσκους. Αισίως με την φετινή τους διπλή κυκλοφορία θα φτάσουν τις οκτώ, μια άκρως τολμηρή κίνηση είναι η αλήθεια από ένα συγκρότημα όχι «μαζικής κατανάλωσης». Θα ξεκινήσω με το The Last Dawn που διαφοροποιείται σε σχέση με τους προκατόχους του. Για να μην παρεξηγηθώ όλα τα συστατικά που έχει αγαπήσει κάποιος στους Ιάπωνες είναι εδώ, όπως η έμφυτη μελαγχολία των μελωδιών, τα κλασικά μουσικά μέρη και τα noise/shoegaze κιθαριστικά ξεσπάσματα. Όλα εδώ με πιο μινιμαλιστική προσέγγιση σε σχέση με το πιο επικό και κορυφαίο τους ίσως Hymn To The Immortal Wind του 2009. Πολλούς αυτή η κίνηση θα τους ξενίσει γιατί μειώνεται ένα trademark στοιχείο του συγκροτήματος. Όσοι όμως επιμείνουν θα εκτιμήσουν  συνθέσεις σαν το «Kanata» με τις νότες του πιάνου να σου «αγγίζουν» από την πρώτη στιγμή την ψυχή κάνοντας έτσι την ακρόαση έντονα συναισθηματική.

         Και εκεί που έχεις γαληνέψει και ακολουθήσει τους MONO σε ονειρικούς ηχότοπους  έρχεται το δεύτερο μέρος να σε «ξυπνήσει» (;) με την πιο σκοτεινή, επιθετική και άμεση χροιά του. Το εναρκτήριο «Recoil, Ignite» από το Rays of Darkness αποτελεί το δικό μου αγαπημένο από αυτό το δίσκο καθώς μοιάζει στα αυτιά μου πολύ με σύνθεση του Clint Mansell από το The Fountain του Aronofsky . Όσο «κυλάει» το Rays γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο ακροατής οδηγείται πιο βαθιά στο σκοτάδι του, παρουσιάζοντας έτσι μια πτυχή της μουσικής τον Ιαπώνων που δεν είχαμε ακούσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ζοφερό «Surrender», με την σχεδόν doomy εισαγωγή του να με κάνει να το παραλληλίσω με το «Salowe Vision» των Γάλλων extreme/metallers  Deathspell Omega!

         Όπως έγραψα και στην αρχή είναι πολύ δύσκολο να γίνει μια αντικειμενική παρουσίαση για την μουσική των MONO, αφού αποτελούν ξεχωριστή εμπειρία για τον κάθε ακροατή. Όσο για την μουσική τους παραμένει μελαγχολική, ιδανική για τις μετακινήσεις σας με ακουστικά στον δρόμο ή για το «κλείσιμο» στο σπίτι τις βροχερές μέρες του χρόνου, ακόμα και στην πιο μινιμαλιστική έκδοση της.

Φροίξος Βικάτος                                                  8/10

FOO FIGHTERS- SONIC HIGHWAYS (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

Θυμάμαι ότι πριν από τρία χρόνια τέτοια εποχή καθώς έφτιαχνα τη λίστα μου με τους αγαπημένους μου δίσκους για το 2011 στην 1^η θέση φιγουράριζε το Wasting Light των Foo Fighters. Τότε ο Dave Grohl και η παρέα είχαν καταφέρει να με εκπλήξουν με την φιλοδοξία τους ,αλλά και εν τέλει βάση αποτελέσματος, αφού εκτός από τις τυμπανοκρουσίες ( έγινε με τον παραγωγό του Nevermind των Nirvana και συμμετοχή του μπασίστα τους Novoselic σ ‘ ένα τραγούδι). Ο δίσκος είχε προσδώσει μια πιο heavy rock στροφή στον ήχο τους. Κάπου εκεί άφησα τους Αμερικάνους, καθώς πίστευα ότι δεν είχα και πολλά να περιμένω απ ‘ αυτούς. Να όμως που μέσα στη χρονιά ο Dave Grohl ανακοινώνει τα πλάνα του για τον νέο δίσκο και με κάνει να δαγκώνω τη γλώσσα μου που χρησιμοποίησα τη λέξη «φιλοδοξία» για τον προκάτοχο του Sonic Hightways, όπως και ονομάζεται ο νέος δίσκος. Οκτώ διαφορετικές πόλεις, οκτώ διαφορετικά στούντιο ηχογράφησης και οκτώ διαφορετικά τραγούδια. Ναι, μπορεί στη σημερινή εποχή της υπερκατανάλωσης του itunes και του fastforward τρόπου ζωής τα οκτώ τραγούδια να μοιάζουν λίγα. Αλλά για τους λίγους «ρομαντικούς» να θυμίζουν κατευθείαν την εποχή του βινυλίου. Τα ερωτήματα είναι δύο: Α) ο δίσκος άξιζε το buzz; Β) οι πολλοί καλεσμένοι και οι διαφορετικές επιρροές απ όλη την αμερικάνικη μουσική, δημιούργησαν πρόβλημα ταυτότητας στο Sonic Hightways; Ναι, άξιζε είναι η πρώτη απάντηση και με το παραπάνω, γιατί αν υπάρχει κάποιος που να είναι «μάστορας» στο να διαχειρίζεται το buzz που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, αυτός είναι ο Dave Grohl σίγουρα. Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, που είναι και το σημαντικότερο αφού έχει άμεση σχέση με το ποιοτικό αποτέλεσμα του δίσκου, οι Foo’s αποφεύγουν την τρικλοποδιά που πήγαν να βάλουν στον εαυτό τους, με όπλο τους την προσωπικότητα τους. Ναι ξέρω πολλοί θα πουν ότι το «something from nothing» είναι δανεισμένο από το «holy diver» του Dio, αλλά εγώ θα απαντήσω ότι η δομή του θυμίζει το «the pretender» των Foo Fighters. Το «feast and the famine» επίσης κάνει μια πολλή ωραία επιστροφή στον πιο punk ήχο του ντεμπούτου των Αμερικάνων. Το «in the clear» επιπλέον μετά την πιο Bruce Springsteen εισαγωγή του ακολουθείται από τα πιο χαρακτηριστικά Foo Fighters riff της περιόδου There is Nothing Left to Lose. Τέλος θ αναφερθώ και στο μελαγχολικά κινηματογραφικό κλείσιμο του « I am a river» που κλείνει γλυκά και μεγαλειωδώς το Sonic Hightways. Όπως έγραψα και πιο πάνω ο Dave Grohl είναι μεγάλος «μάστορας» και εδώ πέρα έχει χρησιμοποιήσει όλη του τη μαγεία καθώς ενώ με την πρώτη ακρόαση όλες οι συνθέσεις δείχνουν και είναι ξεχωριστές, στο τέλος όλες μέχρι και την τελευταία νότα είναι Foo Fighters. Αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς, γιατί υπενθυμίζει σε μας που ασχολούμαστε με τη μουσική βασικά πράγματα που ξεχνάμε στην καθημερινή μας αναζήτηση για το «next big thing», ότι τα καλύτερα πράγματα είναι τα πιο απλά και αυτά που αυθόρμητα μπαίνουν στο «repeat».

Φροίξος Βικάτος                                                       10/10

DEFTONES (ΑΦΙΕΡΩΜΑ μέρος 4ο) (β)

Το ενδιαφέρον για το διαδόχου του Diamond Eyes ήταν μεγάλο καθώς αυτός ο δίσκος αποθεώθηκε από κριτικούς και κοινό. Οι Καλιφορνέζοι όμως χαλαροί όπως πάντα-ο Stephen φαίνεται να έχει αδυναμία στο «χόρτο»- θα ηχογραφήσουν ξανά με παραγωγό τον Raskulinez καθώς ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Το Σεπτέμβρη του 2012 θα έχουμε μια πρώτη γεύση από το Koi No Yokan (κεραυνοβόλος έρωτας στα ιαπωνικά) όπως θα ονομάζεται ο επερχόμενος δίσκος τους. Η αλήθεια είναι ότι με την πρώτη ακρόαση του «leathers», έτρεχα να μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα. Ένα από τα καλύτερα alternative/metal τραγούδια όλων των εποχών(καλά διάβασες) και απόλυτα Defton-ικό! Η αναμονή ήταν μεγάλη που τελικά άξιζε και με το παραπάνω, καθώς ο «Κεραυνοβόλος  Έρωτας» τους μας έστειλε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Tα «leathers», «poltergeist», «tempest» και «rosemary» αποτελούν αδιαπραγμάτευτα διαμάντια αυτής της μουσικής και περιέχονται όλα στον ίδιο δίσκο που από τώρα θα πρέπει να θεωρείται κλασικός, αφού καταφέρνει να κοιτάζει στα «μάτια» το δικό τους White Pony. Καθώς εναρμονίζει τις Meshuggh-ικές  κιθάρες(που εδώ είναι πιο έντονες) με τα ambient , αιθέρια στοιχεία της μουσικής των αμερικάνων. Δυστυχώς –ή ευτυχώς- όμως , όπως και στην ζωή τα πράγματα δεν μπορούν να παραμείνουν ίδια. Τον Απρίλιο του 2013 το συγκρότημα θα χάσει οριστικά τον φίλο και αδερφό Chi Cheng και το «smile» από το ακυκλοφόρητο Eros θα αποτελέσει το αντίο τους σε αυτόν. Οι Deftones πλέον έχουν μπει στο στούντιο για το διάδοχο του  Koi No Yokan που πιθανότατα θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2015. Εγώ μέχρι τότε θα ακούω αυτή τη «χρυσή» δισκογραφία που μας έχουν αφήσει σαν κληρονομιά.

Φροίξος Βικάτος

DEFTONES(ΑΦΙΕΡΩΜΑ μέρος 4ο) (α)

“Eros…when the coffin shakes”

    Μετά και την πολύπαθη κυκλοφορία του Saturday Night Wrist( κυρίως λόγω της δυσλειτουργίας τους ως συγκρότημα ) και οι πέντε τους μαζεύονται στα τέλη του 2007 και αποφασίζουν από κοινού ότι θέλουν να συνεχίσουν να γράφουν νέα μουσική και να παίζουνε μαζί. Κάπου στα μισά της ηχογράφησης του Eros( πήρε το όνομά του από ένα αστείο για τις γερμανικές ερωτικές ταινίες!) , το Μάιο του 2008 ο Chi(μπασίστας) καθώς γύριζε στο σπίτι του από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο αδερφός του, θα εμπλακεί σε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο Chi Cheng από εκείνη την στιγμή θα πέσει σε κώμα και ταυτόχρονα το συγκρότημα θα μπει στο «πάγο» για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα. Οι υπόλοιποι Deftones αποφασίζουν να αφήσουν στην άκρη το σχεδόν έτοιμο Eros, αλλάζουν παραγωγό και στην θέση του επί χρόνια συνεργάτη τους Tery Date προσλαμβάνουν τον Nck Rasckulinez( Foo Fighters, Alice in Chains) . Ηχογραφούν με τον μπασίστα τον Quicksand, Sergio Vega τον νέο εξολοκλήρου δίσκο τους, περιμένοντας τον φίλο τους να αναρώσει. To 2010 κυκλοφορεί προς ανακούφιση της μουσικόφιλης κοινότητας το Diamond Eyes,και φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ η χιλιοειπωμένη φράση του Νίτσε « ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Οι Deftones εδώ πέρα παραμερίζουν τους πειραματισμούς του «Saturday», βάζουν στο μίγμα τους λίγο από Meshuggah στις κιθάρες( άκου το «you’ve seen the butcher»), παραμένουν ερωτικοί και νοσταλγικοί στα «sextape» και «beauty school» αντίστοιχα και μας κολλάνε στον τοίχο με τις alt/metal τραγουδάρες  «diamond eyes», «royal» και «rocket skates». Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους δεν θα περίμενε τέτοια επιστροφή από τους Αμερικάνους…μην βιάζεστε όμως γιατί το συγκρότημα έδωσε πολλά ακόμα! Τα λέμε στο β μέρος..

Φροίξος Βικάτος

MACHINE HEAD- KILLERS & KINGS(DEMO) (ΚΡΙΤΙΚΗ)

Οι Machine Head κυκλοφορούν σε λίγες μέρες τον 9^ο δίσκο της καριέρας τους  με τίτλο Bloodstone & Diamonds και με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία του, ξανακούσαμε το demo του “Killers & Kings” που κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη σαν πρόγευση αλλά και το πιο πρόσφατο single “Now We Die”.

      To “Killers & Kings” περιέχει δύο τραγούδια, το ομώνυμο και μια διασκευή στο “our darkest days/ bleeding του αμερικάνικου hardcore metal συγκροτήματος Ignite.Το “killers” από την πρώτη φορά που το άκουσα έως την τελευταία, μου προκάλεσε  το ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Ότι είναι δηλαδή μια σύνθεση που φαίνεται ότι έχει ΞΕΜΕΙΝΕΙ( και το τονίζω αυτό) από τις ηχογραφήσεις του αριστουργηματικού  The Blackening και του πολύ καλού Unto The Locust. Δηλαδή πολύ καλή κιθαριστική δουλειά από το δίδυμο Flynn και Demmel  με thrash καταγωγή και groove-άτη νοοτροπία. Με τα παθιασμένα φωνητικά του πρώτου και το αψεγάδιαστο drumming του ικανότατου Dave McClain. Παρότι όλα αυτά δείχνουν ειδυλλιακά μιας και βρε  αδερφέ Machine Head ακούμε όχι Tool , μοιάζει να λείπει το πιο σημαντικό στοιχείο που δεν είναι άλλο από την έμπνευση. Κάτι που φαίνεται ακόμα περισσότερο στο 2^ο τραγούδι το  “Now We Die” που  πατάει πάρα πολύ στις ενορχηστρώσεις του Locust. Η παραγωγή είναι εξαιρετική και επειδή δεν μπορούμε να κρίνουμε από 2 μόνο τραγούδια θα περιμένουμε με αγωνία το Bloodstone & Diamonds να κυκλοφορήσει ολόκληρο, καθώς οι αμερικάνοι τα τελευταία χρόνια μας έχουν κακομάθει και πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς και να μην βολευτούμε από τώρα με  ένα δικό τους “Death Magnetic”, γιατί είναι πολύ νωρίς για να «δικαιούνται» μια τέτοια κίνηση.

Φροίξος Βικάτος

METALHEAD (FILM)

Όχι λάθος καταλάβατε, δεν έγινα κριτικός κινηματογράφου-ούτε μουσικής είμαι άλλωστε- αλλά η αλήθεια είναι ότι το θέμα αυτής της Ισλανδικής ταινίας μου προσέλκυσε το ενδιαφέρον. Από το ιντριγκαδόρικο εξώφυλλο με την κοπέλα με το corpsepaint βάψιμο, η ταινία μου έδινε να καταλάβω ακόμα περισσότερα για το θέμα της και τον υφολογικό της χαρακτήρα. Θα κάνω μια προσπάθεια περισσότερο σχολιασμού της άποψης που εκφράζει η ταινία και λιγότερο μια παρουσίαση  από «τεχνικής» άποψης.

         Θα ξεκινήσω αναφέροντας λίγα όσα έχουν να κάνουν με το σενάριο της ταινίας. Η ιστορία εκτυλίσσεται  σε ένα αγροτικό χωριό της Ισλανδίας με πρωταγωνίστρια  Hela που σε μικρή ηλικία «σημαδεύεται» όταν βλέπει τον μεγάλο της αδερφό( φανατικός metalhead ) να σκοτώνεται μετά από εργατικό ατύχημα. H Hela μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον θλίψης με καταφύγιο της, την αγάπη της για την metal μουσική και το όνειρό της να γίνει rock star. Τα χρόνια περνούν και δεν μπορεί να αποχωριστεί το περιβάλλον που μεγάλωσε και η αγάπη της για τον αδερφό της την κρατάει πίσω. Με όλο και πιο αποκλείνουσα  συμπεριφορά , εναντιώνεται περισσότερο στα πρέπει και τα πιστεύω της μικρής τοπικής κοινωνίας αλλά και της οικογένειάς της. Το αποκορύφωμα θα έρθει όταν επηρεασμένη από το ξέσπασμα που( καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται στα μέσα της δεκαετίας του 90) συνέβη  στη Νορβηγία με το black metal κίνημα, θα οδηγηθεί και η ίδια σε ακραίες καταστάσεις. Μετανιωμένη καθώς είναι προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την κοινωνία και να «ωριμάσει» σύμφωνα με τα πρότυπα αυτής, αλλά η αγάπη της για την metal μουσική αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από ένα εφηβικό καπρίτσιο.

          Μέσα από αυτό το κοινωνικό δράμα κατέληξα στο συμπέρασμα πως παρουσιάζεται μόνο μια πτυχή όπως είναι φυσικό της μουσικής κουλτούρας που ακούει στο όνομα metal. Το θετικό είναι πως κάποιος προσεκτικός θεατής θα συμφωνήσει με αυτό που βλέπει. Για παράδειγμα η ταινία μας δείχνει ότι αρχικά η πρωταγωνίστρια από μικρή καταφεύγει στην metal μουσική επειδή ήταν η αγαπημένη μουσική του αδερφού της και όχι επειδή η κοινωνία θέλει να πιστεύει ότι αυτή η μουσική είναι για τους περιθωριακούς και προβληματικούς έφηβους. Πρέπει κάποιος να δώσει σημασία σε αυτή την λεπτομέρεια του σκηνοθέτη και να αποφύγει επιπόλαια γενικευμένα συμπεράσματα του τι εστί metal. Η άποψη μου αυτή επιβεβαιώνεται και από έναν ακόμα χαρακτήρα της ταινίας, τον καθολικό ιερέα που είναι και αυτός αθεράπευτος metalhead με πολύ χαρακτηριστική την σκηνή της αποκάλυψης του τατουάζ του στην πρωταγωνίστρια. Ακόμα σημαντική σκηνή που δείχνει ότι αυτή η μουσική κουλτούρα δεν αποτελεί μια εφηβική αρρώστια( μπορεί για τους τουρίστες προς αυτήν να αποτελεί μια) είναι αυτή του κλεισίματος της ταινίας γιατί ακόμα και όταν οι δυσκολίες έμοιαζαν για την Hela και την οικογένειά της να ανήκουν στο παρελθόν, αυτή έμεινε πιστή στην αγάπη της για το metal.

          Συμπερασματικά η ταινία είναι αρκετά καλή με περιθώρια για μεγάλη ανάλυση για θέματα όπως το Νορβηγικό black και τι σήμαινε για κάποιους αυτό το μουσικό και όχι μόνο κίνημα. Εγώ θα κρατήσω την προσεγμένη σε πολλά σημεία τοποθέτηση σκηνών που ανέφερα καθώς αποφεύγονται οι γενικεύσεις και τα λανθασμένα συμπεράσματα.

Φροίξος Βικάτος