Clutch - Psychic Warfare

            Ευτυχώς που στην περίπτωση του καινούργιου άλμπουμ των Clutch θυμήθηκα έναν από τους βασικούς μου κανόνες πριν κάνω οποιαδήποτε παρουσίαση καινούργιας μουσικής. Ο κανόνας είναι ο εξής και λέει να αποφεύγω τα βιαστικά συμπεράσματα , μιας και ένα άλμπουμ αρκετές φορές δεν μας δίνει όλες του τις πληροφορίες από την πρώτη του ακρόαση. Και θα παραδεχτώ ότι αρχικά την «πάτησα» στην περίπτωση των Clutch και συγκεκριμένα, του νέου τους πονήματος, “Psychic Warfare”. Είναι ακόμα πιο περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι σε σχέση με το προηγούμενο, “Earth Rocker”, οι αλλαγές είναι πολύ μικρές.

     Η διαφορά των δύο άλμπουμ είναι ότι τα highlights στο “Earth Rocker” σε σχέση με το “Psychic Warfare”  ανιχνεύονται πιο εύκολα και εν τέλει είναι και περισσότερα. Με μια πρώτη ακρόαση μου έμειναν μόνο στο μυαλό να σιγοτραγουδάω τα δύο hit του δίσκου με τα πιο πιασάρικα ρεφρέν. Τα “Firebirds” και “Sucker For The Witch” με το δεύτερο να έχει, από τους πιο ξεκαρδιστικούς στίχους που έχει γράψει ποτέ ο Neil Fallon. Έχει κερδίσει  όμως αυτό το δικαίωμα ο τραγουδιστής των Αμερικάνων με το περίσσιο attitude, οπότε ας του τη χαρίσουμε άλλη μια φορά. Και εκεί που πίστευα ότι αυτό ήταν και ο καινούργιος  πολυαναμενώμενος δίσκος των αγαπητών Clutch δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω, αποδείχτηκε με την δεύτερη κιόλας ακρόαση ότι έσφαλα. Ναι το “X-Rays Visions” ακόμα πιστεύω ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα ούτε μέσα στο άλμπουμ όντας μετριότατο, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την southern ροκιά , “A Quick Death In Texas” το εξαιρετικό σόλο στην πιο ήρεμη στιγμή του “Psychic”, το “Our Lady Of Electric Light”. Αυτές οι λεπτομέρειες που βρίσκονται διάσπαρτες στα τραγούδια σαν πινελιές, δίνουν χρώμα σε ένα σύνολο που το χαρακτηρίζει η συνοχή. Για άλλη μια φορά ο παραγωγός Machine βοήθησε σε αυτόν τον τομέα, ένα συγκρότημα που είναι η αλήθεια ακόμα και όταν θυμίζει πολύ τις επιρροές του όπως οι Motorhead(άκου το “Noble Savage” ), έχει την απαραίτητη εμπειρία μετά από τόσους δίσκους, αλλά και την προσωπικότητα να το κάνει σωστά.

        Το “Psychic Warfare” αν και σε πιο blues/southern κατεύθυνση σε σχέση με το πιο heavy rock “Earth Rocker” μοιάζει η λογική του συνέχεια. Παρόλη την καθυστερημένη επιτυχία που απολαμβάνουν οι Αμερικάνοι πλέον, χαίρεσαι να τους ακούς αφού στην μουσική τους δεν υπάρχει ίχνος επιτήδευσης . Ένα σκαλί κάτω από το “Earth Rocker” για μένα αλλά εξίσου διασκεδαστικό.

Φροίξος  Βικάτος                                                           7/10

Best of 10's So Far

                        Επιτέλους θα ασχοληθώ με κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και αρκετό καιρό. Με αφορμή λοιπόν τις πάρα πολλές και καλές κυκλοφορίες δίσκων που έχουν μαζευτεί ήδη την δεκαετία που διανύουμε, θα τολμήσω να διαλέξω και να αναφερθώ σε αυτές που μου άρεσαν περισσότερο και εκτιμώ ότι και στο τέλος τις δεκαετίας θα τις βρω μπροστά μου. Οι δίσκοι λοιπόν τους οποίους θα σας προτείνω να ακούσετε, αν κάτι τέτοιο δεν το έχετε κάνει ακόμα, δεν έχουν χάσει την αξία τους και τον ενθουσιασμό του πρώτου ακούσματος μέχρι στιγμής και μάλλον για τον ίδιο τον γράφοντα δεν θα το κάνουν ποτέ.

Ghost – Opus Eponymous(2010)

           Στα 90΄s ήταν οι Pantera, στα 00’s οι Spilknot και την σκυτάλη για τον «σωτήρα»- όταν αναφερόμαστε στην metal βιτρίνα, αυτή που μπορεί να πάρουν πρέφα και οι τουρίστες βρε αδερφέ- του metal στα 10’s φαίνεται πως έχουν πάρει οι Σουηδοί Ghost. Με το ντεμπούτο τους, ”Opus Eponymous”, τα ρασοφόρα  φαντάσματα αρχικά  χτύπησαν τον μεταλά σε μία από τις αδυναμίες του, την παραφιλολογία. Κακά τα ψέματα όμως το image τους στοίχησε πολλούς επιπόλαιους fans. Και το λέω αυτό γιατί η μουσική που είναι η ουσία και το ζητούμενο, ήταν ανανεωτική αν και ρετρό. Ο συνδυασμός ήταν κατά βάσει οι Blue Oyster Cult με τον King Diamond, με τα πεντακάθαρα φωνητικά του Papa Emeritus στο προσκήνιο. Ωραίες και spooky ατμόσφαιρες με μοναδικό μειονέκτημα τους  παιδικούς στίχους που λατρεύουν τον Satan( ποιον άλλον! ). Το “Opus” τελικά ξεχώρισε γιατί είχε αντίκτυπο στο ευρύ φάσμα του metal, αποκτώντας γνωστούς θαυμαστές όπως ο Hetfield των Metallica αλλά και ο Fenriz των Darkthrone.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Ritual, Elizabeth, Death Knell

Kvelertak – Kvelertak(2010)

            Οι Kvelertak στο ντεμπούτο τους είχαν τόση ενέργεια και τόσο νεανικό θράσος όσο έλλειπε κατά την διάρκεια των 00’s. Οι τρείς κιθάρες έχουν νόημα και σημαντικό ρόλο στο απίστευτο πάρτι από riff που έχει στηθεί στο ομώνυμο ντεμπούτο τους. Τα ανά τον κόσμο μουσικά έντυπα έψαχναν πως στο καλό θα ονομάσουν αυτό το μπαστάρδεμα των επιρροών που είχαν στην μουσική τους οι Νορβηγοί και κάπως έτσι το black n’ Roll πήρε σάρκα και οστά. Ναι οι Kvelertak είναι Νορβηγοί και θα τιμήσουν με τα black, blastbeats ,την metal μουσική παράδοση της χώρας τους, αλλά παράλληλα στον ήχο τους μπολιάζουν hardcore και κλασικό rock n’ roll και φυσικά λίγο από Maiden. Στο όλο πακέτο ενός από τα καλύτερα ντεμπούτα άλμπουμ της δεκαετίας, ρόλο έπαιξαν και οι επιλογές του συγκροτήματος για τις θέσεις του παραγωγού και του καλλιτέχνη που θα έφτιαχνε το εξώφυλλο του δίσκου. Ο Kurt Ballou είναι με διαφορά ο καλύτερος παραγωγός στο metal αυτή τη στιγμή αφού καταφέρνει και δίνει αυτό το «ζωντανό» ήχο που σε κάνει να νιώθεις ότι το συγκρότημα παίζει στο δωμάτιό σου. Όσο για το καταπληκτικό εξώφυλλο το οποίο επιμελήθηκε ο John Baizley, έχει το μοναδικό στυλ του τραγουδιστή των Baroness.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Blodtorst, Ordsmedar Av Rang, Utrydd Dei Svake

Deafheaven – Sunbather(2013)

            Αν αναρωτιέστε γιατί έχετε βαρεθεί να ακούτε από φίλους σας ή το μουσικό τύπο για αυτούς τους Αμερικάνους, το φταίξιμο για το ενθουσιασμό αμφότερων προέρχεται από την ακρόαση του δεύτερού τους LP, με τον καθόλου black τίτλο “Sunbather”. Ένα λιτό ροζ  εξώφυλλο κοσμεί έναν δίσκο που κατά το ήμισυ-χοντροκωμένη προσέγγιση- περιέχει black metal! Και κάπως έτσι οι Καλιφορνέζοι είχαν ήδη κερδίσει την προσοχή, αν όχι και τις εντυπώσεις μαζί, πριν καν ακουμπήσει η βελόνα το νέο τους τότε LP. Το “Sunbather” δεν είναι κάτι καινούργιο σαν σύλληψη ιδεών, το black metal είχε ανακατευτεί με το shoegaze και πιο πριν από τους επίσης Αμερικάνους, Wolves Of The Throne Room.Tο “Sunbather” όμως διαφοροποιήθηκε και κέρδισε μεγάλο μέρος ακροατών, όντας ένας απίστευτος χείμαρρος συναισθημάτων, που λειτουργούν μέσα από τις έντονες αντιθέσεις των blastbeats και των dream pop μελωδιών, σαν κάθαρση για τον ακροατή. Επικές συνθέσεις που ξεπερνούν σε διάρκεια τα 10 λεπτά και ενδιάμεσα κάποια intro, με συμμετοχή σε ένα εξ αυτών του Stephane Paut των Γάλλων Alscest. Δεν είναι καθόλου νωρίς για να πούμε ότι ο δεύτερος δίσκος των Αμερικάνων είναι κλασικός.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Dream House, Sunbather, The Pecan Tree

Converge – All We Love We Leave Behind(2012)

            Ο Kurt Ballou όπως αναφέρθηκα και πιο πριν, όταν δεν είναι υπεύθυνος για εκπληκτικές παραγωγές στο στούντιο του στο Σάλεμ, σαν κύρια ασχολία του έχει τους θρυλικούς πλέον hardcore-άδες  Converge. Το διάστημα των τριών χρόνων από το προηγούμενο τους άλμπουμ, “Axe To Fall”, φάνταζε μεγάλο και αυτό γιατί μόνο οι ίδιοι μπορούν να καλύψουν το μουσικό τους κενό. Αν αυτό σαν σκέψη σας φαίνεται λογική ξανασκεφτείτε το. Η μουσική βιομηχανία μπορεί να μας τροφοδοτεί σωρηδόν νέα συγκροτήματα, μουσικά είδη, παρακλάδια κτλ. αλλά στην περίπτωση των Converge μόνο αυτοί είναι το αντίδοτο. Στο “All We Love We Leave Behind” ακούμε τους πιο προσιτούς Converge που έχουμε ακούσει ποτέ. Δύο παράγοντες είναι καθοριστική γι αυτή την πετυχημένη  αλλαγή. Πρώτος, η παραγωγή που είναι περισσότερο « καθαρή» από τον Ballou, δίνοντας σε σημεία την ευκαιρία στους υπέροχους, σχεδόν ποιητικούς στίχους του Bannon να ακουστούν. Δεύτερον η ποικιλία σταriff, σχεδόν όλο το metal κάνει παρέλαση στις μικρές  διάρκειες των τραγουδιών που λειτουργούν σαν punk ντόπες.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Sadness Come Home, Coral Blue, All We Love We Leave Behind

Baroness – Yellow & Green(2012)

        Αν με το “Blue Record” το 2009 είχαν κάνει μια τολμηρή κίνηση-κατάθεση προσωπικότητας και διαχώρισαν εαυτούς από τον κακώς ειπωμένο χαρακτηρισμό πολλών ως συγκρότημα κλώνος  των Mastodon, οι καινούργιοι τους δύο χρωματισμοί(Yellow & Green) έδειξαν ξεκάθαρα πως οι Αμερικάνοι έχουν χαράξει τον δικό τους μοναχικό δρόμο. Η παλέτα του ηγέτη τους John Baizley απαιτούσε δύο χρώματα και ο πειραματισμός δικαιολογούσε το κενό των 3 χρόνων από την προηγούμενη δουλειά τους. Στο “Yellow” διατηρείται η αγριάδα και κάποια sludge riff του “Blue”, αλλά πλέον με την ψυχεδέλεια των Pink Floyd.To “Green” είναι ακόμα πιο πειραματικό και αρκετά ακουστικό, γεμάτο έμπνευση όμως και πρόοδο. Παρά τις αλλαγές τα χαρακτηριστικά λυτρωτικά κιθαριστικά lead- trademark του συγκροτήματος παραμένουν προσδίδοντας προσωπικότητα. Ευτυχώς οι Baroness συνεχίζουν και μετά το παραλίγο μοιραίο ατύχημα με το tour bus τους το 2013.

Προτεινόμενα προς ακρόαση:March To The Sea, Little Things, Eula, Psalms Alive

Deftones – Koi No Yokan(2012)

        Ενώ όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε ικανοποιημένοι μόνο με το γεγονός ότι οι Deftones υπάρχουν, μιας και μετά το τροχαίο δυστύχημα του μπασίστα τους Chi Cheng έφτασαν μια ανάσα από τη διάλυση. Οι Αμερικάνοι απάντησαν με δύο δίσκους ογκόλιθους για το alt/metal σε διάστημα μόλις δύο χρόνων. Το “Koi No Yokan”(Κεραυνοβόλος  Έρωτας στα Ιαπωνικά) ακολούθησε δύο χρόνια μετά το ήδη πετυχημένο “Diamond Eyes”. Μόνο που ο νέος τους τότε δίσκος είναι ο πρώτος που κατάφερε να συγκριθεί με το magnum opus τους, “White Pony” ,που είχε κυκλοφορήσει το 2001. Και αυτό το κατάφεραν γιατί τα Meshugg-ικά  πλέον riff του Stephen Carpenter εναρμονίστηκαν υπέροχα με την αιθέρια φωνή του μοναδικού Chino Moreno, δημιουργώντας ηχοτόπια που παρασύρουν τον ακροατή. Την θέση των Tool στον alternative χώρο την γεμίζουν επάξια οι Deftones τα τελευταία χρόνια.

Προτεινόμενα προς ακρόαση:Leathers, Tempest, Poltergeist

   Behemoth – The Satanist(2014)

           Εδώ και κάμποσα χρόνια οι Behemoth είναι ίσως το πιο αξιόπιστο συγκρότημα στο χώρο του extreme metal, με μια απίστευτη συνέπεια κυκλοφοριών αλλά και ποιοτικών κυρίως δίσκων. Το “The Satanist” όμως δεν είναι μόνο ένας πολύ καλός δίσκος, αλλά ένα μουσικό manifesto, ωδή στη φράση “Non Serviam”, αυτό άλλωστε δηλώνουν οι στίχοι και ο τίτλος του άλμπουμ με αλληγορικό τρόπο. Μουσικά έχουμε το ιδανικό πάντρεμα black και death, με ορισμένα μελωδικά περάσματα και καθαρά rock n roll σόλο. Μπορεί όλα αυτά να μη είναι καθόλου πρωτότυπα, αλλά ο τρόπος που ο Nergal φτύνει κάθε στίχο μαρτυρούν τον πόνο που πέρασε με το σοβαρό πρόβλημα υγείας του τα προηγούμενα χρόνια και ότι είναι εδώ δυνατός και νικητής. Άλμπουμ «θηρίο», ίσως ο metal δίσκος της δεκαετίας, μιας και από την στιγμή που κυκλοφόρησε δεν μπορώ να φανταστώ ποιος άλλος θα το κοντράρει σε καλλιτεχνικό πάντα επίπεδο.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Ora Pro Nobis Lucifer, The Satanist, O Father O Satan O Sun!

             

        Φροίξος Βικάτος