FAITH NO MORE - SOL INVICTUS(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

              Δεκαεφτά  ολόκληρα χρόνια από την διάλυση τους και 6 από την στιγμή που έγινε το πρώτο reunion live show τους. Τόσα χρόνια  χρειάστηκαν οι Faith No More για να μας παρουσιάσουν καινούργια μουσική, τόσα επίσης περίμεναν καρτερικά και οι οπαδοί αυτής της θεότρελης μπάντας σε όλο τον κόσμο. Το κενό που άφησαν με την διάλυση τους πίσω στο μακρινό πλέον 1998 οι Αμερικάνοι, δεν μπόρεσε να το καλύψει κανείς. Αν και η μουσική τους «γέννησε» πολλά συγκροτήματα, που προσπάθησαν να μιμηθούν τον απροσδιόριστο ήχο και στυλ τους.  Όταν οι Faith No More μπαστάρδευαν αδιάκοπα τις μουσικές τους επιρροές(άκου το The Real Thing), ο όρος alternative δεν είχε τοποθετηθεί ποτέ μέχρι τότε, δίπλα στη λέξη metal. Οπότε όλοι περιμέναμε την κυκλοφορία του καινούργιου Sol Invictus ως μάνα εξ ουρανού και αναμέναμε νέες καλλιτεχνικές  ακροβασίες όπως είχαν κάνει  στο πολυσυλλεκτικό  King For A Day…Fool For A Lifetime.

       Η αλήθεια είναι ότι η Faith No More με τον καινούργιο τους δίσκο μας επλήσουν γιατί δεν υπάρχει η αναμενόμενη έκπληξη και ο πειραματισμός. Οξύμωρο έτσι δεν είναι; Αλλά οι o Mike Patton και η παρέα του πάντα αυτό ήταν, απρόβλεπτοι! Βέβαια αυτή η στασιμότητα από μέρους τους μάλλον θα στοιχήσει σε καλές κριτικές, για τους υπόλοιπους που γουστάρουν ακόμα το Album Of The Year  πιθανότατα θα λατρέψουν την φυσική του συνέχεια 18 χρόνια μετά το Sol Invictus. Παρότι κλείνω προς την δεύτερη κατηγορία ακροατών περισσότερο πρέπει να επισημάνω ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε άσπρο ούτε μαύρο, αλλά πιο πολύ γκρι όπως και το εξώφυλλο του δίσκου. Την πρώτη ακρόαση διαδέχεται μια «παγωμάρα», γιατί εκτός από το φοβερό Superhero που περιέχει όλους τους λόγους που αγαπάμε τους Αμερικάνους, ο υπόλοιπος δίσκο ακούγεται σαν να χτίζει ένα κρεσέντο, ένα ξέσπασμα που μένει μετέωρο ή δεν έρχεται ποτέ. Στις επόμενες ακροάσεις τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Το εναρκτήριο ομώνυμο του album  ακούγεται ανολοκλήρωτο ενώ ακολουθείτε από το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι του δίσκου το Superhero. Το Sunny  Side Up είναι το πιο εύθυμο τραγούδι και έχει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν που εύκολα θα τραγουδήσετε ενώ το Separation Anxiety είναι έχει το πιο metal ξέσπασμα στο τέλος, αφού έχει «χτιστεί» σε μια αρκετά σκοτεινή μπασογραμμή του Billy Gould. Στα  επόμενα δύο Cone Of Shame(με την western εισαγωγή στην κιθάρα) και  Rise Of The Fall(ίσως το καλύτερο μετά το Superhero) οι Faith No More μας δείχνουν ότι είναι ακόμα μάστορες και ξέρουν να ενορχηστρώνουν έξυπνα τις διαφορετικές επιρροές τους. Το χιούμορ τους παραμένει ακμαίο στο Black Friday, όπως και ο κυνισμός τους στο αρκετά νωχελικό όμως Motherfucker. Το Matador δεν προσθέτει κάτι παραπάνω στην ήδη καλή άποψη που έχουμε για τον Mike Patton ως έναν άκρως δραματικό και θεατρικό performer. Και για κλείσιμο έχουμε το αρκετά νοσταλγικό From The Dead.

        Όπως καλά θα καταλάβατε το Sol Invictus είναι μια καλή περίληψη του τι εστί Faith No More αλλά χωρίς την έκπληξη και το πάθος για πειραματισμό που είχαν τα κλασικά Angel Dust και King For A Day. Η επιλογή είναι πάντα δική σας, για το πώς θα βλέπετε το ποτήρι. Εγώ δεν θα το δω ούτε μισοάδειο ούτε μισογεμάτο, αλλά όπως είναι. Κλείνοντας είναι κάπως ειρωνικό, η αναγνώριση που έχουν οι Faith No More σήμερα να είναι μεγαλύτερη από αυτή που είχαν την δεκαετία του 90 και με τόσα χρόνια αποχής. Τουλάχιστον είναι κάτι που αξίζουν γιατί η επιρροή τους στη μουσική είναι τεράστια. Αν μη τι άλλο το Sol Invictus είναι ένας δίσκος που πρώτα απ’ όλους τον χαίρονται οι δημιουργοί του,  χωρίς να νοιάζονται καθόλου για την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Φροίξος   Βικάτος                                                                            7.5/10

EXARSIS - THE HUMAN PROJECT(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

               «Κάθε εμπόδιο  για καλό»… Έτσι λέει μια γνωστή παροιμία, και στην περίπτωση των old-school thrashers από το Κιάτο, αυτή η φράση πηγαίνει γάντι. Αφού λίγο πριν την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία για την προώθηση του The Brutal State τα 3/5 του συγκροτήματος αποχωρούν, καθώς δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τις υποχρεώσεις τους με αυτό. Οι εναπομείναντες δύο,  Χρήστος(μπάσο) και Παναγιώτης(κιθάρα), όχι μόνο δεν ακύρωσαν την περιοδεία αλλά κατάφεραν να βρουν και τους αντικαταστάτες που θα πλαισίωναν το συγκρότημα.

           Όσο αφορά τον καινούργιο τους δίσκο οι Exarsis κινήθηκαν αρκετά έξυπνα αφού ο νέος τραγουδιστής ο Νίκος Τραγάκης σίγουρα δεν θα διχάσει, όπως έκαναν οι τσιρίδες του Άλεξη. Υπάρχουν ακόμα οι τσιρίδες όπως είναι φυσικό, αφού αποτελούν trademark του ήχου των Exarsis , αλλά ο Νίκος στο The Human Project φέρνει μια απίστευτη ποικιλία φωνητικών που ανεβάζουν επίπεδο τον δίσκο. Ο οποίος δεν είναι μονόπλευρος και σε ένα είδος μουσικής που τα όρια τους έχουν σχηματιστεί τρεις δεκαετίες πριν, αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα από μόνο του. Βέβαια πολύ αυστηροί thrash-άδες μπορεί να μην δεχθούν ότι τα φωνητικά σε πολλά σημεία θυμίζουν περισσότερο heavy metal. Αλλά τα gang vocals παραμένουν και θα τους επαναφέρουν όλους στην τάξη. Για τις συνθέσεις δεν μπορεί να γίνει πολύς  λόγος, αφού είναι συνέχεια του The Brutal State, old-school thrash μέχρι τελικής νότας. Φυσική συνέχεια αποτελεί και στο στιχουργικό κομμάτι των συνθέσεων, αφού το συγκρότημα καταπιάνεται ξανά με το αγαπημένο του θέμα που είναι οι ιστορίες συνωμοσίας, κοινωνικά πειράματα κτλ.  Αξιοσημείωτο είναι ότι στο The Human Project δεν υπάρχει ίχνος «λίπους», μιας και όλες οι συνθέσεις έχουν λόγο ύπαρξης και η λέξη filler μοιάζει απαγορευμένη δια ροπάλου. Δύο ακόμα ωραίες πινελιές από τους Exarsis στον καινούργιο δίσκο είναι ,η συμμετοχή των πρώην μελών του συγκροτήματος στο εναρκτήριο Arrivals, και η συνέχεια της παράδοσης που θέλει την τελευταία σύνθεση κάθε δίσκου να παίρνει το όνομά  της από τον προηγούμενο δίσκο τους.

        Με λίγα λόγια άλλη μια δουλειά που επιβεβαιώνει την ανοδική πορεία του Ελληνικού thrash metal και μας δείχνει ότι οι Exarsis θα αποτελέσουν-αν δεν το κάνουν ήδη - τους σημαιοφόρους της ακμής του ιδιώματος.  Το The Human Project είναι από τους καλύτερους και πιο ολοκληρωμένους thrash metal δίσκους, όχι μόνο για την Ελληνική αλλά και την παγκόσμια σκηνή.

Φροίξος Βικάτος                                                                                   9/10

KAMELOT - HAVEN(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

          Το Αμερικάνικο power metal είχε την τύχη «να πεθάνει» κάποια χρόνια αργότερα από το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό ή αν θέλετε πιο ευγενικά να φθίνει με πιο αργούς ρυθμούς από αυτό. Οι Kamelot ευτυχώς είναι από τα συγκροτήματα που αν και στάσιμοι και επαναλαμβανόμενοι τα τελευταία χρόνια, -25 χρόνια ύπαρξης δεν είναι και λίγα βρε αδεφρέ- έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μια προσωπική ταυτότητα- πείτε το συμφωνικό power-και μια σταθερή ποιότητα, ικανή να κρατήσει όλους τους οπαδούς τους ικανοποιημένους, παρά τις αλλαγές μελών μέσα στα χρόνια.

       Στον καινούργιο τους δίσκο που τιτλοφορείτε Haven, οι Αμερικάνοι γίνονται ελαφρώς πιο συμφωνικοί, σε μια προσπάθειά τους να ακουστούν ίσως και κινηματογραφικοί. Σίγουρα σε ακόμα ένα δίσκο την κύρια ευθύνη των συνθέσεων την έχει ο ιθύνων νους του συγκροτήματος ο κιθαρίστας Thomas Youngblood. Αν και πιστεύω ότι το Haven είναι αποτέλεσμα της εξαιρετικής του συνεργασίας με τον «καινούργιο» Tommy Karevik. Οι ερμηνείες του οποίου είναι αρκετά δραματικές σε τραγούδια όπως το Here’s To The Fall, Citizen Zero και το πολύ δυναμικό και θεατρικό πρώτο single Insomnia. Οι δυνατότητες του Tommy είναι τέτοιες που με κάνουν να σκεφτώ ότι κάποιες guest συμμετοχές που υπάρχουν είναι περιττές, όπως αυτή της Alissa White-Gluz των Arch Enemy στο αρκετά heavy Revolution. Το Haven μοιάζει να φτιάχτηκε για να τους ικανοποιήσει «όλους» καθώς υπάρχουν τα δυνατά single όπως το Ιnsomnia, κάπου στην μέση του υπάρχει το ντουέτο-μπαλάντα Under Grey Skies που ακούγεται χιλιοειπωμένο, και οι πιο επιθετικές στιγμές και riff-oriented όπως τα Liar Liar και Beautiful Apocalypse. Σαφώς και το Haven υστερεί σε πρωτοπορία, μιας και αυτό δεν αποτελεί σκοπό των δημιουργών του.

       Ο νέος δίσκος των Kamelot γι’ αυτούς που θα ασχοληθούν σίγουρα θα αποτελέσει ένα ευχάριστο άκουσμα, ικανό να τους κρατήσει συντροφιά για αρκετό καιρό. Όμως για τους υπόλοιπους το Haven θα περάσει απαρατήρητο και μάλλον μετά από μια-δύο ακροάσεις θα το παρατήσουν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι Αμερικάνοι έχουν αποτύχει, κάθε άλλο, για τους πιστούς φίλους του  power θα παραμείνουν στις συνειδήσεις τους, μια σταθερά ποιοτική επιλογή.

Φροίξος Βικάτος                                              

SixForNinE - SixForNinE(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

         Τους SixForNinE οι περισσότεροι τους μάθαμε και ακούσαμε, ως μια παράλληλη δραστηριότητα του drummer των SepticFlesh. ‘Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι πρότινος, καθώς  μετά την ανακοίνωση των SepticFlesh , που ευχαριστούσε τον Foti Benardo για την προσφορά του στο συγκρότημα τα τελευταία 7 χρόνια, οι δρόμοι του συγκροτήματος με τον drummer χώρισαν. Πλέον πίσω από το μικρόφωνο και όχι από την θέση του drummer που τον έκανε ευρέως γνωστό στα «χωράφια» μας, ο Fotis Benardo συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Η γνωριμία έγινε στα Devasound Studios, την ώρα που ο Benardo έκανε την παραγωγή και ηχοληψία του δίσκου του συγκροτήματος. Μετά από πρόταση του κιθαρίστα του συγκροτήματος George Kapa, o Fotis αναλαμβάνει τον ρόλο του frontman και με τους SixForNinE  να έχουν πλέον την τελική τους μορφή, ήμασταν έτοιμη να τους ακούσουμε στο ομώνυμο ντεμπούτο τους.

     Μόνο ευχάριστη έκπληξη μου έκανε το άκουσμα του δίσκου των Αθηναίων. Ανανεωτικό σαν ήχος για την εγχώρια μουσική σκηνή, μιας και δεν ακολουθεί την πεπατημένη και κινείτε σε απαιτητικά ηχοτόπια, alternative metal αν έπρεπε να βάλω  μια ταμπέλα.  Το Sound Of Perfection δίνει το έναυσμα με ένα αρκετά κολλητικό ρεφρέν , δυνατό rhythm section και εξαιρετικό solo από τον George Kapa. Πολύ Αμερικάνικος ήχος και στην συνέχεια με το All My Heroes Dead και στο πιο ΤOOL-ικό Hourglass. To Save Me είναι το πρώτο single πολύ εύστοχα, καθώς μετά την 70’s εισαγωγή στις κιθάρες ακολουθεί ένα από τα πιο κολλητικά ρεφρέν της χρονιάς! Σιγά σιγά και φτάνοντας στη μέση του album με την πιο φιλόδοξη σύνθεση, που φέρει σαν τίτλο το όνομα του συγκροτήματος. Pink Floyd και 70’s rock στην εισαγωγή του κομματιού και στην συνέχεια μια βόλτα από το Seattle της δεκαετίας του 90 και συγκεκριμένα τους Alice In Chains. Για να κλείσω με τα θετικά τα οποία είναι πολλά, εκτός από το εκτελεστικό κομμάτι των συνθέσεων και τις ιδέες που είναι φρέσκιες κυρίως στην Ελληνική σκηνή. Εντύπωση μου έκαναν οι ικανότητες του Benardo ως frontman, θα σας πρότεινα να δείτε το βίντεο με την διασκευή στο Here Comes The Rain Again των Eurythmics για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ. Τώρα σε κάποια αρνητικά που αφορούν το στιχουργικό κομμάτι, που είναι αρκετά απλοϊκό και ενώ είναι προσωπικό δεν εμβαθύνει όσο θα έπρεπε. Άλλο ένα, είναι ότι το album προς το τέλος κάνει μια μικρή «κοιλιά» για να κλείσει όμως δυνατά με prog ρυθμούς στο God Among Silence.

     Τα συμπέρασμα τα μου, μετά από πολλές ευχάριστες και εύκολες ακροάσεις είναι θετικά. Μελωδία και ένταση σε μοντέρνους και όχι κλασικό-μεταλικούς ρυθμούς, Αμερικάνικος ως επί το πλείστον ήχος, πράγμα που δεν συμβαίνει εύκολα στην εγχώρια σκηνή, με ήχο αντάξιο των συγκροτημάτων του είδους. Οι SixForNinE απ’ ότι φαίνεται θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον, αφού το ντεμπούτο τους είναι πολλά υποσχόμενο σε έναν ήχο που έστω και καθυστερημένα φαίνεται ότι βρίσκει ανταπόκριση και στην Ελλάδα.

Φροίξος Βικάτος                                                                  8/10

TRIBULATION - CHILDREN OF THE NIGHT( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ )

       Εξέλιξη, η λέξη που περιγράφει μια αλλαγή κατάστασης, προς μια νέα, διαφορετική κατεύθυνση από την ήδη υπάρχουσα. Αυτή η λέξη είναι που χαρακτηρίζει την έως τώρα δισκογραφική πορεία των Σουηδών Tribulation. Στο τρίτο τους αισίως πόνημα κάνουν το βήμα παραπάνω και αποκόπτονται κι άλλο από το death metal ντεμπούτο τους. Μη τρομάζετε βέβαια γιατί το σκοτάδι της μουσικής τους παραμένει αθυσίαστο, μόνο που οι δημιουργοί του, το προβάλουν πλέον με έναν πιο προσβάσιμο  κλασικό-μεταλικό τρόπο.

     Το Children Of  The Night είναι σχεδόν συγγενικό με το προ διετίας Sister των συμπατριωτών τους In Solitude, με τις διαφορές φυσικά να αφορούν την προσωπική σφραγίδα των δημιουργών τους. Τα πλήκτρα στην εναρκτήρια σύνθεση Strange Gateways Beckon δίνουν το στίγμα για την πιο ατμοσφαιρική προσέγγιση των Σουηδών στο νέο δίσκο. Εξαιρετική αρχή με τις δυο κιθάρες να το«ποτίζουν» με σκοτεινές μελωδίες καθ’ όλη την διάρκειά του. Στη συνέχεια ανεβαίνουν οι ταχύτητες στο πιο heavy  Melancholia, με τους δύο κιθαρίστες να συνεχίζουν να υφαίνουν υπέροχα, ουσιαστικά μελωδικά solos. Και κάπου εδώ θα ήθελα να εστιάσω στην διαφορετικότητα του Children Of The Night, το σημείο που το ξεχωρίζει από τον ορυμαγδό των heavy metal κυκλοφοριών. Το νέο πόνημα των Σουηδών δεν είναι άλλος ένας ατμοσφαιρικός δίσκος βουτηγμένος στην ρετρολαγνεία . Τα solos είναι τεχνικά αλλά και ουσιαστικά και «πατάνε» στο κλασικό rock των Led Zeppelin και Deep Purple, ακούστε το εξαιρετικό solo στο Strains Of Horror και θα καταλάβετε. Το ίδιο και τα πολλά, καλοδουλεμένα στρώματα κιθάρας που έχουν το ρόλο του οδηγού σε όλο το δίσκο. Φυσικά και  αν μπορώ να επισημάνω κάποιες αδυναμίες αυτές έχουν να κάνουν με την επανάληψη της μουσικής φόρμας σε σημεία κυρίως στο δεύτερο μισό του δίσκου. Επίσης τα φωνητικά, που αν και σε black metal ύφος είναι ευδιάκριτα, υστερούν σε ποικιλία και διάθεση να ρισκάρουν, με αποτέλεσμα κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν μονότονα.

   Το βήμα παραπάνω έγινε από τους Σουηδούς, που φαίνεται ότι έξυπνα «πηδάνε» και αυτοί στο τρένο με οδηγούς κάποιους άλλους συμπατριώτες τους Ghost. Η νύχτα απ’ ότι φαίνεται έχει πολλά παιδιά, εσείς πιο αγαπάτε περισσότερο;

Φροίξος Βικάτος                                                   8.5/10