ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ DRUMMER ΤΩΝ MEGADETH ΕΙΝΑΙ...(ΘΕΜΑ)

 

   Και το όνομα αυτού…Chris Adler ή αλλιώς ο drummer «χταπόδι» των Lamb Of God και προσφάτως νέος drummer των Megadeth, του ιδιαίτερου, δεξιοτέχνη κιθαρίστα Dave Mustaine. Είχε γίνει, η αλήθεια να λέγεται, ένα σίριαλ το ποιος θα κάλυπτε την θέση του drummer και του δεύτερου κιθαρίστα στους Deth, μετά την φυγή των Drover(drums) και Broderick(guitar). Με την πρώτη να καλύπτετε με την καλύτερη επιλογή-ή μια από τις 2-3 καλύτερες- που υπήρχε στην metal αγορά αυτή την στιγμή κατά την άποψη μου. Όσο για την δεύτερη θέση, αυτή του βιρτουόζου της κιθάρας που θα έχει το ρόλο να γεμίζει τα «κενά» του αφεντικού Dave, αναμένουμε ανακοινώσεις..

   Για να δούμε λίγο καλύτερα την επιλογή του Adler πίσω από το drum kit των Megadeth, ως guest όπως λέει και η ανακοίνωση. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι ο Adler παραμένει στους Lamb Of God-μια από τις καλύτερες metal μπάντες που μεγαλούργησαν στα 00’s-και ηχογραφεί τον νέο δίσκο των Deth αυτή την στιγμή με τους δύο ξανθό-μπάμπουρες(οι σχετικοί ξέρουν). Η αλήθεια είναι πως ο Adler δεν είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που κάνει κάτι τέτοιο, καθώς το 2013 είχε βοηθήσει τους Καναδούς θεούληδες progressive-άδες(βάλτε ότι θέλετε, παίζουν τα πάντα) Protest The Hero, με το αποτέλεσμα στο Volition να είναι εκπληκτικό. Η τεχνική του Adler είναι αδιαμφισβήτητη και όπως λέει και ο ίδιος στις συνεντεύξεις του είναι αποτέλεσμα συνεχούς σκληρής δουλειάς και εξάσκησης. Πολλές φορές-σχεδόν συνέχεια τα τελευταία χρόνια- έχει ανακηρυχτεί drummer της χρονιάς από των μουσικό τύπο, και παρότι οι Lamb Of God μοιάζουν να βρίσκονται στον «πάγο» από το 2012 και έπειτα μετά την δικαστική περιπέτεια του frontman τους o Adler ετοιμάζεται για ένα ακόμα «παράσημο», στην ήδη αξιοσημείωτη πορεία του στα metal «χωράφια». Γιατί, τι και αν έχουν φθαρεί οι Megadeth και η εικόνα του αναγεννημένου Χριστιανού Dave Mustaine τα τελευταία χρόνια, τι και αν το τελευταίο καλό studio album τους είναι το Cryptic Writings, το μακρινό  πλέον 1997, οι Αμερικάνοι πάντα θα παραμένουν το νούμερο 3(sorry, αλλά οι Slayer είναι καλύτεροι) του Big 4 του metal(Αμερικάνικου Thrash, ok).

  Δύσκολο να προβλέψω το τελικό αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, αλλά πιστεύω από τα άλλα δύο ονόματα που ακούστηκαν, όσο και αν λατρεύω των Dave Lombardo(ex- Slayer),ακόμα και αν μοιάζει πιο λογική-από άποψη hype και μόνο- η κάλυψη της θέσης από τον κλασικό Deth dummer Nick Menza, αυτή την φορά ο Mustaine έπραξε σωστά. Και αυτό γιατί το τεχνικό παίξιμο του Adler  σε συνδυασμό με το απόλυτα metal ύφος του, είναι πράγματα που οι Megadeth έχουν πολύ ανάγκη μετά το αφελές-ατυχές-πατάτα(δεν κρατήθηκα) Super Collider του 2013. Κλείνοντας θα μου πείτε μήπως το συζητάμε πολύ, ενώ ξέρουμε ότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο στις συνθέσεις θα τον έχει ο Dave Mustaine ; Όχι θα πω γιατί παρότι η παραπάνω πρόταση περιέχει μεγάλη δόση αλήθειας, οι Megadeth πάντα παρουσίαζαν κάτι καλό όταν ο αρχηγός τους, όσο «δικτάτορας» και αν φημολογείται ότι είναι στο στούντιο, είχε άξιους συμπαραστάτες στο όραμά του. Μένει να δούμε λοιπόν, αν ο αέρας ανανέωσης που φέρνει το άκουσμα και μόνο της επιλογής του Chris Adler ως guest drummer στο νέο δίσκο των Megadeth επαληθεύσει τις υψηλές πλέον προσδοκίες μας από την επερχόμενη δουλειά τους.

Φροίξος Βικάτος

THE PRODIGY- THE DAY IS MY ENEMY(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

   Τα πράγματα στην ζωή, τις πιο πολλές φορές είναι πιο απλά απ’ ότι προσπαθούμε να τα αναλύσουμε και να τα παρουσιάσουμε. Ένα από αυτά τα πράγματα είναι να παρουσιάσεις τον καινούργιο δίσκο των The Prodigy, για αυτούς που δεν γνωρίζουν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα Βρετανικά συγκροτήματα της pop(electronic, ok) κουλτούρας. Όταν λοιπόν έχεις δεύτερες σκέψεις, για το αν θα χορέψεις στο beat του Liam Howlett-mastermind των Βρετανών- τότε τα πράγματα είναι ανησυχητικά.

    Από τα πρώτα single που είχαν κυκλοφορήσει, με εξαίρεση το The Day Is My Enemy υπήρχε ένας προβληματισμός, γιατί παρότι το ύφος δεν αλλάζει δραματικά, η έμπνευση έδειχνε λειψή. Βιαστικά συμπεράσματα δεν έβγαλα και περίμενα το album να πέσει στα χέρια μου και να το ακούσω όλο. Δυστυχώς οι ανησυχίες μου επιβεβαιώθηκαν μιας το highlight του The Day Is My Enemy είναι το ομότιτλο πρώτο τραγούδι, με την φοβερή συμμετοχή της Martina Tpley-Bird, η οποία μου είχε λείψει από το Heligoland  των Massive Attack. Στη συνέχεια έχουμε το Nasty(βρώμικος) που αν δικαιολογούσε κάπως των τίτλο του, ίσως να είχαμε κάτι πιο ενδιαφέρον. Θέλω να σταθώ λίγο στα Ibiza και Medicine ίσως δύο από τα χειρότερα τραγούδια που έχουν γράψει οι The Prodigy.Το πρώτο, πολύ θα ήθελα να μου αρέσει αφού τα χώνει στην νοοτροπία των DJ`s και την λογική των live εμφανίσεων με ένα usb…Όσο για το δεύτερο, όχι δεν δέχομαι να ακούσω από κανένα την δικαιολογία του και καλά ανατολίτικου beat, δυστυχώς μου θυμίζει άλλα πράγματα(πανηγύρια).Εννοείται πως υπάρχουν και καλές στιγμές όπως τα Roadblox και το πιο σκοτεινό instrumental  Beyond The Deathray  και αμέσως μετά ακολουθούν τα Wild Frontier και Invisible Sun. Αλλά αδυνατούν να σηκώσουν μόνες τους ένα μέτριο σύνολο 14 τραγουδιών, ειδικά όταν τα νέα τραγούδια έρχονται σε σύγκριση με το σπουδαίο παρελθόν του συγκροτήματος.

       Tα 6 χρόνια αναμονής από το πολύ καλό Invaders Must Die μοιάζουν ακόμα πιο πολλά με μία μέτρια κυκλοφορία πλέον. Δυσκολεύτηκα πολύ να ολοκληρώσω τη δεύτερη ακρόαση χωρίς να προσπεράσω συγκεκριμένα τραγούδια, αν και είμαι σίγουρος ότι ένα με δύο τραγούδια θα τα ξανά-επισκεφτώ πολλές φορές ακόμα, ειδικά το φετινό καλοκαίρι.

Φροίξος Βικάτος                                                       4/10

LEVIATHAN - SCAR SIGHTED(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

    Κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημά, του εκάστοτε καλλιτέχνη, την αντίστοιχη χρονική στιγμή της αποκάλυψης του στο κοινό, αποτελεί την φωτογραφία της «ψυχής» του δημιουργού του την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Για τον Jef Whitehead( καλλιτεχνικό Wrest ) η δισκογραφία του φυσικά και δεν αποτελεί εξαίρεση στα παραπάνω. Το 2011 το True Traitor, True Whore αντικατόπτριζε τις δύσκολες στιγμές που περνούσε ο Wrest στην προσωπική του ζωή, με την τότε κοπέλα του να το καταγγέλλει για σεξουαλική κακοποίηση.

   Η κουβέντα, αν θέλει να την κάνει κάποιος φυσικά, για το αν οι πράξεις κάποιου καλλιτέχνη στην προσωπική του ζωή πρέπει να επηρεάζουν και τον ακροατή, είναι μεγάλη και έχει να κάνει με την οπτική γωνία, που ο ακροατής αντιλαμβάνεται την τέχνη. Εγώ άκουσα το καινούργιο δισκογραφικό καλλιτέχνημα του πιονέρου του Αμερικάνικου black metal, αρκετά, για να μην πω εξ ολοκλήρου αποστασιοποιημένος από το υπόλοιπο background, που καμία σχέση δεν έχει με την ουσία, τη μουσική δηλαδή.

   Στο καθαρά μουσικό κομμάτι τώρα το Scar Sighted δεν είναι άλλος ένας black metal δίσκος. Ούτως ή άλλως από το εξαιρετικό Massive Conspiracy Against All Life, ο Wrest πάντα έδινε κάτι παραπάνω στους ακροατές του. Προσθέτοντας είτε ambient είτε noise στοιχεία, όπως στο True Traitor, True Whore. Όσο για το τελευταίο, όταν κυκλοφόρησε με ξένιζε πολύ η παραγωγή του, που έκανε πολλές στιγμές, άβολη την ακρόαση του παρά την μικρή του διάρκεια σε σχέση με το φετινό Scar Sighted, το οποίο ξεπερνά σε διάρκεια την μια ώρα. Κάτι τέτοιο για τα γούστα μου συνήθως είναι ανασταλτικός παράγοντας, αλλά ευτυχώς αυτή την φορά ο Wrest θα εμπιστευτεί πίσω από την κονσόλα τον Billy Anderson( High On Fire, Pallbearer, Primordial). Το αποτέλεσμα ένας εξαιρετικός ήχος, που δίνει την δυνατότητα να αναδειχθούν από το βάθος, των πολύ-επίπεδων συνθέσεων, όλα τα σκοτεινά μουσικά θέματα του Wrest.

     Ο δίσκος ξεκινάει με το ambient “-“, που εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η ησυχία πριν από την καταιγίδα που θα ακολουθήσει. Στην ψυχή του αδύναμου να αντιδράσει ακροατή, η death metal καταιγίδα του «The Smoke Of Their Torment» που κάπου στην μέση διακόπτεται από ένα free jazz δυσαρμονικό ξέσπασμα, καταλήγει στην black metal δίνη των υπόλοιπων συνθέσεων. Black metal αλλά και κάτι παραπάνω πάντα, αφού ο Wrest εκφράζετε πάντα με τον πιο σκοτεινό και μαύρο-μεταλικό τρόπο ακόμα και όταν γίνεται πιο rock στο «Wicked Fields Of Calm» ή βάζει shoegaze επιρροές α λα Deafheaven, στα «Gardens Of Coprolite» και «All Tongues Toward». Μέχρι και doom metal θα βρεις εδώ, καθώς ο Wrest μας παρουσιάζει την άβυσσο στον πιο ατμοσφαιρικό του δίσκο, με την επική δεκάλεπτη ομώνυμη σύνθεση. Ο δίσκος κλείνει έτσι όπως ξεκίνησε με το αρκετά δύστροπο ambient «Aphonos» να κλείνει αρκετά ήρεμα, μια δουλειά γεμάτη ένταση και συναίσθημα.

    Όσο και να το αναλύσω, δεν έχω παρά να σχολιάσω ότι είναι τουλάχιστον ιδιοφυές όλη αυτή η μουσική, με την συγκεκριμένη συναισθηματική βαρύτητα, να έχει συντεθεί και παιχτεί από ένα μόνο άτομο. Η μεγάλη ηχητική ποικιλία και τα πολλά πρόσωπα του Scar Sighted δεν προδίδουν κάποιου είδους ξεπουλήματος για τον δημιουργό του, αλλά τον χαρακτηρίζουν ως ανήσυχο πνεύμα.

Φροίξος Βικάτος                                              10/10

30 ΧΡΟΝΙΑ HELL AWAITS (ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

   Πέρασαν 30 χρόνια από τότε που οι Slayer κυκλοφόρησαν το Hell Awaits και ταυτόχρονα «όργωσαν» το χωράφι, για ολόκληρο το ακραίο μεταλλικό φάσμα. Η επιρροή και η καθοριστικότητα του οποίου, δεν άφησε ούτε και τους ίδιους τους Slayer ανεπηρέαστους, ένα χρόνο μόλις μετά, με τα σημάδια του να είναι εμφανή  παρά την μεγάλη εξέλιξη που είχε πραγματοποιηθεί με το Reign In Blood.

    Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα από την αρχή και τον metal αναβρασμό που υπήρχε στις Η.Π.Α. στις αρχές της δεκαετίας του 80. Οι Slayer με το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους  Show No Mercy είχαν κάνει τον απαραίτητο Θόρυβο στους «νεογέννητους» τότε thrash metal κύκλους, με το εν λόγω album να φτάνει τις 40.000 πωλήσεις. Αυτό ευτυχώς για όλους όσους αγαπάνε αυτή τη μουσική, ώθησε τον ιδρυτή της δισκογραφικής Metal Blade να αναλάβει την παραγωγή/χρηματοδότηση του επόμενου δίσκου των Slayer. Με πιο επαγγελματικό εξοπλισμό αυτή τη φορά θα ηχογραφήσουν το Hell Awaits, αν και το αποτέλεσμα παραμένει αδύναμο σε σχέση με τις παραγωγές που ακολούθησαν. Στο Hell Awaits οι «Σφαγείς» χτίζουν σιγά-σιγά τον προσωπικό τους ήχο, καθώς οι Judas Priest του ντεμπούτου τους μπαίνουν στο background, με τις συνθέσεις να είναι πιο σκοτεινές και progressive. Στην εισαγωγή του ομώνυμου τραγουδιού ακούγεται η φράση «Join us» παιγμένη ανάποδα και κάπως έτσι παίρνει σάρκα και οστά το ακραίο metal.Τα τραγούδια ένα και ένα, ο Lombardo μας δίνει στην ουσία τα πρώτα δείγματα γραφής, του drummer που θα γινότανε ένα δίσκο μετά, King και Hanneman σε μόνιμη μάχη με τα riffs και τα αρρωστημένα solos(trademark τους) να δίνουν και να παίρνουν, επίσης με τις ερμηνείες του Araya να μας χαρίζουν μερικές από τις καλύτερες κραυγές του( Kill Again, At Dawn They Sleep). Πολλοί metal καλλιτέχνες πίνουν νερό στο όνομά του δίσκου αυτού, όπως ο Phil Anselmo και Dimebag Darrel, με τον τελευταίο να έχει πει πως αυτός ο δίσκος του έμαθες πώς να παίζει metal κιθάρα με αρχ…Επίσης οι Cradle of Filth και Six Feet Under είναι μερικά ονόματα συγκροτημάτων που έχουν διασκευάσει τραγούδια από το Hell Awaits.

      Ο δεύτερος δίσκος των Καλιφορνέζων στέκει στην ιστορία του heavy metal αγέρωχος παρά τα τριάντα του χρόνια και όπως το καλό κρασί με τα χρόνια γίνεται καλύτερο. Μπορεί οι Slayer με τους δίσκους που ακολούθησαν να συνέχισαν να ανεβάζουν το επίπεδο των δουλειών τους και να μην κοίταξαν ποτέ πίσω αλλά το Hell Awaits αποτελεί ένα cult μνημείο της δισκογραφίας τους και από τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού album σε επιδραστικότητα  στο σκληρό ήχο.

Φροίξος Βικάτος   

MOONSPELL - EXTINCT (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

    

        Τυχαίο παράδειγμα που μας καταδεικνύει ένα γεγονός, αν βγεις αυτή τι στιγμή στο δρόμο και ρωτήσεις 10 άτομα,  όταν ακούνε την λέξη «Πορτογαλία» τι τους έρχεται κατευθείαν στο μυαλό, οι 6 θα σου απαντήσουν Christiano Ronaldo, οι ΑΛΛΕΣ 2 θα απαντήσουν, « η χώρα δίπλα στην Ισπανία»(καταραμένες μόδες) και οι τελευταίοι 2 θα σου πουν, Moonspell φυσικά! Κλισέ ή όχι οι 2 τελευταίοι είναι βαμμένοι metalheads και κατά πάσα πιθανότητα οι γνώσεις τους περί Πορτογαλικής Ιστορίας τελειώνουν κάπου εκεί. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι Moonspell στον δέκατο αισίως δίσκο τους, έχουν ένα αναγνωρισμένο status και χρόνια τώρα στην συνείδηση του metalhead είναι κάτι «εξωτικό» όπως οι «Behemoth», «Rotting Christ» και «Primordial».

       Με το με τον καινούργιο τους, θεματικό δίσκο, Extinct(εξαφάνιση) οι Πορτογάλοι ρισκάρουν με μια μη προβλέψιμη κίνηση. Ενώ τα τελευταία χρόνια επικρατεί στον χώρο του metal η μόδα του επαναπροσδιορισμού της μουσικής, σε σχέση με τις «πρώτες», πιο άγριες μέρες των συγκροτημάτων, σε μια προσπάθεια «αναμασήματος» πετυχημένων συνταγών του παρελθόντος, οι Moonspell κόντρα σε αυτή τη μόδα που προσφέρει καλλιτεχνική ασφάλεια, αποδομούν τον ήχο τους προς μια πιο απλή συνθετική κατεύθυνση. Με κίνδυνο να χαρακτηριστούν από τους μέταλο-πατέρες ακόμα και pop, οι νέες συνθέσεις, έχουν σαν Ευαγγέλιο την απλότητα του gothic metal. Άτυπα ο δίσκος φαίνεται να χωρίζεται σε δύο μέρη, το πρώτο μισό και πιο πειραματικό με την εκτεταμένη χρήση εγχόρδων, με την βοήθεια Τούρκων και Ισραηλιτών μουσικών, κάτι που δικαιολογεί πολύ τις oriental πινελιές(μέχρι και μπουζούκι ακούμε στο Medusalem). Αν δεν σε ξενερώσουν τα oriental στοιχεία που προσθέτουν στον ήχο τους οι Moonspell στα «Breathe», «Extinct» και «Medusalem» τότε δεν έχεις παρά να λατρέψεις αυτό το δίσκο με τα αρκετά Paradise Lost στοιχεία του. Paradise Lost όμως απογυμνωμένους έτσι, εποχής Believe In Nothing, σίγουρα τους ακούς στην Mackintosh μελωδία στην κιθάρα του «Domina» και στην φωνή του Fernado Riberio στο κολλητικό-ατό πρώτο single «The Last Of Us». Όσοι έχουν μέχρι στιγμής τρομάξει με όσα ακούνε και ξενερώσει αφού δεν έχουν σπάσει το cd πριν το ακούσουν ολόκληρο, το δεύτερο μισό είναι γεμάτο συνθέσεις που σε επαναφέρουν στην τάξη. Το «Malignia» είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου με το σκοτεινό του ρεφρέν, με έναν πιο θυμωμένο Ribeiro να κορυφώνει την ένταση στο Extinct. Ένταση που παρότι ανεβαίνει στο δεύτερο μισό του δίσκου, είναι η πιο «χαμηλή» που μπορείτε να βρείτε σε δίσκο των Πορτογάλων. Αυτό βέβαια δεν έχει να καμία σχέση με την ποιότητα του Extinct.

      Ο χρόνος και η προσπάθεια που ο ίδιος ο Ribeiro λέει ότι έδωσε για την δημιουργία της νέας δουλειάς των Moonspell, αντικατοπτρίζεται στα καλοδουλεμένα ρεφρέν, στις στοχευμένες  μελωδίες στις κιθάρες που ώρες-ώρες μόνο με λοβοτομή μπορούν να σου ξεκαρφωθούν από το μυαλό. Βέβαια υπάρχουν και οι πιο αδύναμες στιγμές που με τις ακροάσεις θα προσπερνιούνται, αλλά τουλάχιστον τον σκόπελο των oriental πινελιών στον ήχο τους, τον περάσανε με σχετική ευκολία. Από τα ευκολότερα σε ροή albums για φέτος με πολλά αξιομνημόνευτα τραγούδια-η λοβοτομή που λέγαμε πιο πάνω-.

Φροίξος Βικάτος                                             8/10

ENFORCER - FROM BEYOND (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

      Κάτι έχει το κλίμα στην Σουηδία και είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό για τον heavy ήχο, γιατί δεν εξηγείτε αλλιώς η ποσότητα αλλά και η ποιότητα των συγκροτημάτων, που βγάζει αυτή η Σκανδιναβική χώρα. Συγκεκριμένα υπάρχει ένας αναβρασμός ρετρό-λαγνείας,  με συγκροτήματα όπως οι Ghost, Blues Pills και φυσικά οι Enforcer. Τους τελευταίους για τους οποίους γίνεται λόγος σε αυτές τις γραμμές, μπορώ να πω ότι δεν τους είχα πάρει και με καλό μάτι στην αρχή, όλα αυτά μέχρι το φετινό τους πόνημα From Beyond.

       Είναι αλήθεια ότι τους Enforcer, αν τους δεις επιφανειακά θα τους κρίνεις σαν μια heavy metal μπάντα που δεν μπορεί να αποχωριστεί τις επιρροές τις, οι οποίες είναι εμφανείς σε κάθε τους δουλειά. Με το From Beyond μπορώ να πω ότι και εγώ προσπέρασα αυτή την εύκολη παγίδα, με τα πρώτα μόλις δευτερόλεπτα του δίσκου. Με άκουσμα του ήχου των τυμπάνων, άρχισαν να φυτρώνουν λευκοί σταυροί στο πάτωμα του δωματίου μου και το ημερολόγιο έδειχνε πάλι 1986! Ναι το ξέρω όλα αυτά σας ακούγονται γλαφυρά και υπερβολικά σαν αντιδράσεις, αλλά δεν ξέρω τη να πρωτοπώ για τον ήχο του δίσκου, που τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος έχουν επιμεληθεί. Κιθάρες και διάθεση αλά Show No Mercy, punk αίσθημα και attitude αλά Killers. Αυτή τη φορά οι Σουηδοί δεν δανείζονται μόνο από τις επιρροές τους, αλλά κάνουν και κτήμα τους, την κληρονομιά κλασικών δίσκων της δεκαετίας του 80. Όσο αφορά τα τραγούδια έχουμε τα κλασικά speed, λέγε με Destroyer και Undying Evil, το instrumental κάπου στη μέση Hungry They Will Come, αλλά η διαφορά έγκειται στα πιο «αργά» Below The Slumber, Farewell και το ομότιτλο που είναι πιο σκοτεινά και μελαγχολικά, δείχνοντας έτσι μια πτυχή του συγκροτήματος που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

      Αν οι Enforcer κυκλοφορούσαν τέτοιους δίσκους, την «χρυσή» για τον κλασικό heavy metal ήχο δεκαετία του 80, θα γέμιζαν γήπεδα και θα πουλούσαν εκατομμύρια δίσκων. Επειδή όμως βρισκόμαστε στα 10’s και το ξέρουν και οι ίδιοι καλά αυτό, θα ιδρώνουν το σανίδι μικρών κυρίως clubs και θα κερδίζουν την εκτίμηση και την αγάπη του metal ακροατηρίου για δουλειές σαν το From Beyond. Από καρδιάς λοιπόν 10!

Φροίξος Βικάτος                                                        10/10