And the winner is..."To Pimp A Butterfly"

                      Αδιαμφισβήτητα είναι το άλμπουμ της χρονιάς, ανεξάρτητα με τη μουσική που ακούει κανείς, το “To Pimp A Butterfly” του ταλαντούχου rapper από Compton Kendrick Lammar. Μπορεί η χρονιά να έκλεισε με την εμπορική κυρίως επιτυχία της Adele και στο metal όλοι να πανηγυρίζουν για την επιστροφή των Iron Maiden, αλλά αν ένα άλμπουμ στιγμάτισε το 2015 αυτό ήταν το τρίτο LP του Kendrick Lammar. Ευτυχώς μόνο για τους σωστούς καλλιτεχνικούς λόγους , κομματάκι δύσκολο αν σκεφτεί κανείς την δημοσιότητα που τυγχάνει η hip hop μουσική, από την κλασική δεκαετία των 90’s για το είδος και μετά.

         Χωρίς πολλές αναλύσεις και λόγια, τα οποία έχουν ειπωθεί άλλωστε για το συγκεκριμένο άλμπουμ από ειδικότερους στη hip hop από μένα, θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί το φαινόμενο Lammar δεν αφορά μόνο τους ακροατές της μαύρης μουσικής. Ο Kendrick Lammar εκτός από έξυπνος στιχουργός πάντα αντιμετωπίζει τις δουλειές του ως ένα κινηματογραφικό concept. Αυτό μπορεί να φαινόταν ξεκάθαρα στον προκάτοχο του “To Pimp A Butterfly” το “good kid m.A.A.d. city” που ξεδιπλωνόταν ως φιλμ στον ακροατή. Κι όμως η έμπνευση που έχει ο Αμερικάνος rapper φαντάζει αστείρευτη, με το νέο του πόνημα, στο οποίο συμμετέχει ο Tupac! Δεν θα κάνω παραπάνω spoiler, γιατί η έκπληξη και η απόλαυση θα δοθούν με μια ολοκληρωμένη ακρόαση του άλμπουμ. Το κοινωνικό «κήρυγμα» του Lammar υπάρχει διάχυτο μέσα στα τραγούδια όπως τα “Wesley’s Theory”, “Hood Politics” αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο κατηγορώ στο τέλος του πιο αισιόδοξου τραγουδιού της χρονιάς, “i”, προς τους τα «αδέρφια» του κάτι που έκανε και μέσα από τους στίχους του και το ίνδαλμα του Lammar, ο Tupac. Πέρα από τα πολλά μηνύματα αυτό που μένει να κρατήσει κάποιος από το άλμπουμ είναι η μουσική. Ναι, όσο περίεργο και να ακούγεται για ένα hip hop άλμπουμ, η μουσική εδώ κάνει την διαφορά σε συνδυασμό πάντα με τους στοίχους, το rap στοιχείο και την πολύ καλή παραγωγή. Τα beat που χρησιμοποιούνται είναι κυρίως soul, jazz και funk, με την βοήθεια του γνωστού πλέον σαξοφωνίστα Kamasi Washington,  δίνοντας ένα αρκετά ζεστό ηχόχρωμα στο τελικό αποτέλεσμα. Τέλος η παραγωγή έχει την επίβλεψη του Dr. Dre, αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία, με τον μαθητευόμενο του Dre στην μίξη Derek “MixedbyAli” να κάνει θαύματα με την ιδιαίτερη τεχνική του στο μιξάρισμα( mixes in mono ).

        Όπως είναι λογικό σε αυτά τα άλμπουμ δεν ξεχωρίζει κάποιο τραγούδι αλλά η δουλειά ως σύνολο, η οποία από την αρχή μέχρι το τέλος σφύζει από καλλιτεχνικότητα. Σαν μουσικό project το “To Pimp A Butterfly” φέτος δεν είχε αντίπαλο από την στιγμή που κυκλοφόρησε. Μια μικρή συμβουλή για το τέλος σε όσους θέλουν να το απολαύσουν σωστά, η ολοκληρωμένη ακρόαση απαιτείται! Καλές γιορτές!

Φροίξος Βικάτος

20 Επιλογές για το 2015 ( θέσεις 10-01 )

                 Αισίως η δεύτερη λίστα του riffstories κλείνει σήμερα με τις επιλογές μου με τα αγαπημένα μου άλμπουμ για την χρονιά που « φεύγει». Θέσεις 10-01 λοιπόν και όπως καταλαβαίνετε εδώ έχει πέσει «λιώσιμο». Τα λέμε το 2016 μέχρι τότε να ακούτε μόνο μουσική!

10) Steven Wilson – Hand.Cannot.Erase

           Το συγκεκριμένο άλμπουμ παραλίγο να ήταν το «καλύτερο» από αυτά που θα προσπέρναγα για το 2015. Κι όμως για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να χωνέψω την pop στροφή μετά το εκπληκτικό “Raven”. Παραλίγο η επιπολαιότητα μου να μου στοιχήσει έναν καταπληκτικό στο σύνολο του δίσκο. Ναι είναι η πιο “pop” δουλειά του Βρετανού καλλιτέχνη μέχρι σήμερα, αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την ποιότητα της μουσικής ή ακόμα περισσότερο των στίχων που είναι βασισμένοι στο ντοκιμαντέρ με τίτλο “Dreams of a Life”.

09) Paradise Lost – The Plague Within

         Μπορεί η επιστροφή σε πιο metal μονοπάτια να γινόταν σταδιακά από το 2007 και το “In Requiem” αλλά οι Βρετανοί εδώ ακουμπάνε τις «ρίζες» τους σχεδόν 25 χρόνια μετά. Και το επίτευγμα του δίσκου είναι ότι το κάνουν με τον πιο πιστικό τρόπο. Ναι υπάρχει doom, ναι υπάρχει death και ναι ο Holmes ξαναχρησιμοποιεί growls φωνητικά. Για τον γράφοντα ότι καλύτερο έχει ακούσει από Paradise Lost.

08) Slayer – Repentless

         Μετά το άλμπουμ των Metallica- που ακόμα περιμένω – η νέα δουλειά των Slayer με είχε βάλει στο τριπάκι της αναμονής τα τελευταία 4 χρόνια. Γιατί το άτιτλο τότε “Repentless” γραφόταν από το 2011, από όλα τα αυθεντικά μέλη του συγκροτήματος. Η ιστορία γνώστη με μοναδικό  συνθέτη τον King πλέον και βοήθεια από παλιούς γνωστούς ( Holt, Bostaph). Στο τέλος όμως αυτό που πάντα μετράει είναι η μουσική και όπως είπε ο ίδιος ο Araya, “for half of a Slayer…its Slayer!”

07) Killing Joke – Pylon

        Το Pylon σφύζει από έμπνευση και ενέργεια από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Συνοψίζει την καριέρα των Killing Joke, που διευρύνουν το σερί των πολύ καλών κυκλοφοριών μετά το reunion. Rock με metal, punk με industrial ένας εκφραστικός performer και ένα τραγούδι όπως το “Euphoria” που αν ζούσε ο Cobain ίσως να αντέγραφε!

06) Leprous – The Congregation

          Χωρίς πολλές κουβέντες ο καλύτερος progressive δίσκος της χρονιάς για μένα. Ροή και συνοχή, με την πρώτη μεριά να είναι αψεγάδιαστη και να επαναπροσδιορίζει την έννοια του prog. Με πολλές ιδέες και χωρίς επιδειξιομανία οι Νορβηγοί μεταπηδούν από το black στους Massive Attack με αξιοζήλευτη φυσικότητα.

05) Napalm Death – Apex Predator-Easy Meat

             Πολλά επίθετα μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτό το κτήνος ενέργειας. Οι Napalm Death έχουν σκοπό να βγάλουν τα πιο ζωώδη και επιθετικά ένστικτα του ακροατή τους. Στα 40 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ δίνει εύκολα την εντύπωση στον ακροατή ότι είναι ότι πιο ακραίο έχει ακούσει και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία όταν για τους Βρετανούς αυτός είναι ο 16^ος δίσκος της πολυετούς καριέρας τους.

04) Deafheaven – New Bermuda

         Δεν θα θελα να βρίσκομαι στην θέση των Αμερικάνων κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του διαδόχου, του αριστουργήματος “Sunbather”. Πλέον «όλοι» τους ξέρουν και τους περίμεναν στη γωνία για το ολίσθημα που ευτυχώς δεν ήρθε. Ο Kerry McCoy δουλεύει πολύ στις κιθάρες και κάνει πιο metal και σκοτεινή την μουσική των Deafheaven.H πιο ακραία προσέγγιση μαζί με τα γνωστά προσωπικά τους στοιχεία τους κρατάει ακόμα ψηλά.

03) Lamb Of God – Sturm Und Drang

            Μεγάλο mainstream metal συγκρότημα βγάζει πολύ καλό δίσκο , καθόλου διεκπεραιωτικό. Μπορεί η προηγούμενη πρόταση να σας μοιάζει λογική-και θα έπρεπε- αλλά αν αναλογιστούμε τι μας προσφέρουν τα λεγόμενα μεγάλα συγκροτήματα τα τελευταία χρόνια τότε θα ανακαλύψουμε μια πικρή αλήθεια. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους οι LoG είχαν πολλά να πουν και να προσφέρουν, ένα απλό παράδειγμα το metal τραγούδι της χρονιάς “512”.

02) Ghost – Meliora

       Το τρίτο πόνημα των Σουηδών έρχεται να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους ότι οι Ghost ήρθαν για να μείνουν. Λυρισμός, ατμόσφαιρα, θεατρικότητα και metal groove που σταματάει τις ηλίθιες ερωτήσεις αν οι Ghost είναι metal. Η πιο μοντέρνα- παλιομοδίτικη μπάντα που ξέρει να γράφει πιασάρικα metal τραγούδια.

01)   Marilyn Manson – The Pale Emperor

            Ένα εθιστικό άλμπουμ από έναν ξεχασμένο καλλιτέχνη με μια κινηματογραφική ροκ μουσική κατεύθυνση. Εν έτη 2015 ο Manson είναι ξανά γοητευτικός και ώριμος όπως ποτέ ξανά! Το νέο του προφίλ του πηγαίνει, τα blues των αγαπάνε, η έκπληξη της χρονιάς και το “Third Day Of A Seven Day Binge” η αδυναμία αυτής.

Φροίξος Βικάτος

20 Επιλογές για το 2015 ( θέσεις 20-11 )

          Αν μη τι άλλο άλλη μια «πλούσια» από μουσικής άποψης χρονιά φτάνει στο τέλος της, με αναγκαστικές απουσίες από την ετήσια λίστα μου αλλά και εκπλήξεις τις τελευταίας στιγμής, ίσως και κάποιους ενδοιασμούς. Οι απουσία έχει να κάνει με το “Purple” των αγαπημένων μου Baroness, που δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει φτάσει στα χέρια μου για χωρέσει -πιθανώς- στη λίστα μου. Οι εκπλήξεις σε προσωπικό επίπεδο αρκετές, αφού πιστεύω πως κάποιος ακομπλεξάριστος οπαδός του metal  βγήκε πάλι κερδισμένος από το εύρος των ποιοτικών κυκλοφοριών. Για τους ενδοιασμούς που είχα και τελικά δεν ενέδωσα, στην αρχική μου ιδέα να διευρύνω την λίστα μου, ακόμα περισσότερο σε σχέση με το rock-metal περιεχόμενο της, έχει να κάνει με τον πραγματικό δίσκο της χρονιάς που δεν είναι άλλος από το “To Pimp A Butterfly”, αλλά δεν θα τον βρείτε παρακάτω. Κλείνοντας οφείλω να αναφέρω πως αν είχα στα χέρια μου νωρίτερα κάποια cd από εξαιρετικές κυκλοφορίες Ελληνικών συγκροτημάτων (βλ. Vermigod, Mortal Torment, Fuel Eater),τα πράγματα στην λίστα ίσως ήταν αρκετά διαφορετικά.

20) Tribulation – The Children Of The Night

          Οι Σουηδοί άλλαξαν αρκετά των ήχο τους στο φετινό τους πόνημα, αφήνοντας στην άκρη τις death metal ρίζες τους και πλησίασαν αρκετά την ατμόσφαιρα του ντεμπούτου των συμπατριωτών τους Ghost. Με αρκετά στοιχεία 70’s rock αλλά και black να διανθίζουν την κινηματογραφική προσέγγιση της φετινής τους δουλειάς.

19) Kadavar  - Berlin

           Το rock trio από την Γερμανία φέτος κατάφερε να βγάλει τον πιο ζωντανό, χορευτικό και εμπνευσμένο δίσκο από τα συγκροτήματα του λεγόμενου revival rock κινήματος. Από την εισαγωγή του “Lord Of The Sky” γίνεται σαφές ότι όλα έχουν δουλευτεί περισσότερο, από την ισορροπημένη παραγωγή που έχει «καθαρίσει» τον ήχο μέχρι και τα πιο διαφορετικά φωνητικά του Lindenman στο “Spanish Wild Rose”.

18) Enslaved – In Times

      Σταθερή αξία στο χώρο του black metal εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι Νορβηγοί. Έχοντας πάντα ανοιχτά τα αυτιά τους προς την Αμερικάνικη σκηνή αλλά και την Γαλλική προσθέτουν και shoegaze στοιχεία στον prog/ black ήχο τους. Το “Building With Fire” ίσως αποτελεί την πιο pop στιγμή της καριέρας τους.

17) Armored Saint – Win Hands Down

     Από τις εκπλήξεις που λέγαμε ο συγκεκριμένος δίσκος, καλοπαιγμένο heavy metal με αρκετά hard rock στοιχεία και ίσως η καλύτερη φωνή στο είδος. Ο John Bush κάνει την διαφορά και είναι πραγματικά να απορεί κανείς γιατί δεν συνέχισε με τους Anthrax. Το ομώνυμο είναι από τα τραγούδια της χρονιάς.

16) Fear Factory – Genexus

     Τρίτος δίσκος μετά το reunion και οι Αμερικάνοι δείχνουν να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και απλά κυκλοφορούν έναν δίσκο με την προσωπική τους σφραγίδα. Πολλούς τους ξενέρωσε ότι δεν υπάρχει ο ανάλογος  πειραματισμός  αλλά οι Fear Factory έχουν το πλεονέκτημα να παίζουν μόνοι τους χωρίς αντίπαλο στο χώρο του industrial metal από τότε που οι ίδιοι δημιούργησαν το είδος.

15) Amorhis – Under The Red Cloud

       Όταν το headbanging  συνοδεύεται από τον ήχο του φλάουτου τότε είσαι σίγουρος πως οι Amorphis έχουν πετύχει τον στόχο τους. Ότι πιο κοντινό έχουν γράψει στο δικό τους αριστούργημα το Elegy.Death, μελωδία και folk στις σωστές τους δόσεις. Το “Tree Of Ages” θυμίζει έντονα την κλασική τους περίοδο.

14) Iron Maiden – The Book Of Souls

     Όταν μιλάμε για τους βρετανούς ξέρουμε ότι αναφερόμαστε σε έναν εκ των δύο γιγάντων αυτής της μουσικής. Οι Maiden παραμένουν φιλόδοξοι παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, κάτι που δηλώνει και το 18 λεπτό “Empire Of The Clouds” αλλά και το διπλό σε διάρκεια cd. Προσπαθούν χα χωρέσουν τα χρόνια της μουσικής τους ιστορίας σε αυτό το διπό cd και σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν. Ο καλύτερος τους δίσκος από το “Brave New World”.

13) Leviathan – Scar Sighted

       Ο Wrest βγάζει σε άλλη μια του δουλειά, τα εσώψυχα του στον πιο σκοτεινό δίσκο και ίσως τρομακτικό που θα ακούσετε για το 2015. Εμπλουτίζει το καταθλιπτικό του black με death metal αλλά και shoegaze( και αυτός ). Αρκετά καλή παραγωγή του Billy Anderson που κάνει κάτι σπάνιο για black δίσκο «μπασάροντας» τον ήχο του άλμπουμ.

12) Periphery – Alpha/Omega

       Ο πιο απαιτητικός δίσκος τον Periphery μέχρι σήμερα τυχαίνει να είναι και ο καλύτερος τους. Πολύ δημιουργικοί οι Αμερικάνοι σε αυτή την διπλή κυκλοφορία έχουν χωρέσει όλο τον μοντέρνο ήχο του metal. Περισσότερο progreσsive παρά djent πλέον.

11) Faith No More – Sol Invictus

      Πραγματικά μεγάλη επιστροφή, αυτή των Αμερικάνων στα μουσικά δρώμενα, με έναν δίσκο που αρχικά δεν εντυπωσιάζει αφού οι απαιτήσεις είναι τεράστιες από αυτούς, αλλά ο ακροατής  που θα επιμείνει θα βρει την μαγεία στην χαλαρότητα τραγουδιών όπως το “Sunny Side Up”. Οι ακροβασίες των παλιών τους δίσκων λείπουν, αλλά η ποιότητα παραμένει σταθερά.

Φροίξος Βικάτος