Slipknot 16 χρόνια

                 Σε μια εβδομάδα που ο διχασμός του ερωτήματος «Ολυμπλιακός ή Παναθηναϊκός», μεταφέρεται ξεκάθαρα πλέον στο πολιτικό τερέν και όλοι θα δείξουμε τι άνθρωποι είμαστε και πως μεταφράζουμε στην ζωή μας ο καθένας την αξιοπρέπεια, εγώ σε αυτά τα ιντερνετικά debate θα πω ΟΧΙ και θα προσφύγω για λίγο στο δικό μου «καταφύγιο». Τη μουσική φυσικά φίλοι μου και πιο συγκεκριμένα τη Heavy Metal μουσική.

          Δεκαέξι χρόνια πριν έκαναν το «ντεμπούτο» τους οι Slipknot με τον ομώνυμο δίσκο τους. Τα εισαγωγικά πιο πριν στην λέξη ντεμπούτο φυσικά και έχουν λόγο ύπαρξης, αφού το πρώτο album των μασκοφόρων από την Αϊόβα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι το αποκηρυγμένο από τους ίδιους Mate. Feed. Kill. Repeat. Στο οποίο όμως το συγκρότημα δεν είχε βρει ακόμα τον ήχο του ούτε είχε την τελική του σύνθεση, τουλάχιστον όπως τους μάθαμε οι περισσότεροι. Το συγκρότημα διαχειριστικέ πολύ έξυπνα το momentum της εποχής( με το mileniοum θα άλλαζαν πολλά), μα πάνω απ’ όλα έκαναν τις επιρροές τους από την πρώτη στιγμή κτήμα τους, σε έναν εντελώς προσωπικό ήχο. Όπως καταλαβαίνεται δεν με ενδιαφέρει να κάνω άλλη μια «κριτική» ανάλυση του δίσκου μουσικά, πιο πολύ όμως με νοιάζει να ασχοληθώ με το τελευταίο πραγματικά brand name στο metal και πως τα κατάφεραν με το album αυτό. Οι Slipknot από τα μουσικά βίντεο του “Wait And Bleed” και του “Spit It Out”( The Shinning κανείς; ) κατάφεραν να περάσουν την παρανοϊκή τους εικόνα στο mainstream κοινό. Και με στίχους-σλόγκαν “fuck it all! Fuck this world!” (Surfacing) κατάφεραν να γίνουν οι ήρωες μιας νέας γενιάς που δεν έδινε καμία σημασία στο τι εστί ο όρος  true metal. Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού η μουσική των Αμερικάνων ήταν ένα απίστευτο μπαστάρδεμα death metal, nu metal, rap μέχρι και trip hop παρακαλώ! Με την βοήθεια του ιδιαίτερου παραγωγού Ross Robinson όλοι αυτοί οι ήχοι ακούγονται σαν μια γροθιά, όπως ακριβώς και τα εννέα μέλη του συγκροτήματος εκείνη την εποχή.

   Οι Slipknot σε μεγάλο βαθμό ότι έχουν χτίσει το χρωστάνε ακόμα στην φήμη του ονόματός τους εκείνη την εποχή. Ζωντανές εμφανίσεις, στις οποίες οι εννέα μασκοφόροι μπορεί μέχρι και να έβαζαν φωτιά ο ένας στον άλλο! Παρουσίασαν τον ήχο του «αύριο», εκείνη ακριβώς την εποχή και ακόμα ανάγκασαν τους επικριτές τους να τους  παραδεχτούν ως ένα από τα επιδραστικότερα  συγκροτήματα της γενιάς του. Σίγουρα το μεγαλύτερο και εμπορικότερο στο metal από αυτά , καθώς παραμένει headline σε πολλά μεγάλα festival του εξωτερικού. Κάτι τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η  ανωνυμία και η όποια μυστικότητα που υπήρχε τότε για την ταυτότητα των μασκοφόρων, βοηθούσε στην συνοχή του συγκροτήματος κάτι που έβγαινε και ως αποτέλεσμα στο μουσικό κομμάτι. Το τελευταίο μεγάλο μουσικό brand στο metal είναι η Slipknot.

Φροίξος Βικάτος.

Fort Minor "Welcome"

                Ποτέ δεν έκρυψα, ούτε σκοπεύω να κρύψω την αγάπη μου στους Linkin Park και κυρίως στον άνθρωπο ορχήστρα πίσω από αυτούς ,τον Mike Kenji  Shinoda. Ναι ξέρω, οι καλιφορνέζοι είναι συγκρότημα «ταμπού» για τους μεταλάδες που έχουν περισσότερα μαλλιά από μυαλό, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς ηλικίας πλέον 20 και άνω, χρωστάνε την ενασχόληση τους με την μουσική σε αυτούς. Ευτυχώς για εμάς τους υπόλοιπους ο Mike Shinoda πίσω στο 2005 αποφασίζει με όχημα τους Fort Minor, που στην ουσία είναι ο Shinoda με την βοήθεια  των φίλων του Styles Of Beyond(hip hop συγκρότημα), να δημιουργήσουν hip hop μουσική, έτσι όπως αυτοί άκουγαν μικροί.

         “With big sounds…” ακούγεται να λέει στην εισαγωγή του T he Rising Tied ο Jay-z που εκτέλεσε χρέη ειδικού παραγωγού στο album, περιγράφοντας έτσι τον ήχο του. Τα τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν πάρα πολλά, με πρώτο και καλύτερο το μεγάλο hit το “Remember The Name”, έχει χιλιοακουστεί είναι η αλήθεια, από βίντεο στο youtube με αθλητικό περιεχόμενο μέχρι και σε βίντεο με τα Ιαπωνικά anime. Επίσης το συγκινητικό “Where’d You Go” με τον ίδιο τον Mike Shinoda στο πιάνο, το “Back Home” σε συμμετοχή του rapper Common. Σίγουρα αυτοί που αγάπησαν το ντεμπούτο τον Fort Minor, είχε ο καθένας ξεχωριστά το δικό του αγαπημένο τραγούδι, αν εγώ διάλεγα ένα, αυτό θα ήταν το “Kenji”(και γαμώ τις μποασογραμμές) στο οποίο οι στίχοι του Shinoda  είναι αρκετά προσωπικοί. Το καλό με το The Rising Tied είναι ότι αυτά τα δέκα χρόνια «μεγάλωσε» πολύ καλά ανάμεσα στους fans, με αποτέλεσμα όσοι το «ένιωσαν» τότε σε κάθε ευκαιρία να ρωτάνε τον αρχηγό των Linkin Park, πότε θα ακούσουμε κάτι καινούργιο από τους Fort Minor.

     Επιτέλους 10 χρόνια μετά ο Shinoda φαίνεται ότι έχει βάλει ξανά μπροστά στις «μηχανές» των Fort Minor. Το “Welcome” δόθηκε χθες για ακρόαση μέσω του καναλιού του συγκροτήματος στο youtube και η αλήθεια είναι ότι τα χαμόγελα επέστρεψαν. Πιο pop από hip hop, με ωραίες μελωδίες και solo για γέφυρα, από το αγαπημένο όργανο του Shinoda τα τελευταία πολλά χρόνια, τα πλήκτρα. Τώρα αν το “Welcome” είναι μέρος ενός επερχόμενου album αυτό είναι κάτι που οι φίλοι του συγκροτήματος ελπίζουμε. Όπως έγραψα και πιο πάνω το ντεμπούτο τον Fort Minor «γέρασε» πολύ καλύτερα σε σχέση με αρκετά από τα τελευταία album των LP, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θέλω να συγκρίνω ένα hip hop project με μία από τις πιο πετυχημένες ροκ μπάντες των τελευταίων 15 ετών. Fort Minor “Welcome” back!

Φροίξος Βικάτος

Metal 2015 so far ( μέρος β )

Minsk – The Crash & The Draw 

         Οι Αμερικάνοι επιστέφουν δισκογραφικά και μας προσφέρουν τον πιο διαφορετικό τους δίσκο. Ατμοσφαιρικός δίσκος χωρίς να χάνει καθόλου από την οργή του, το The Crash & The Draw είναι γεμάτο αντιθέσεις μεταξύ των ήρεμων και των πιο οργισμένων στιγμών του. Για φίλους των Neurosis και Isis (the band) 

Check: To The Initiate, To You There Is No End, To The Garish Remembrance Of Failure

Paradise Lost – The Plague Within

         Αν δεν έχεις κανένα τους album μέχρι σήμερα, μη σκας! Το The Plague Within είναι το ίδιο κλασικό με το Ιcon και το Draconian Times και ας μοιάζει πιο πολύ με το Gothic. Δε λέω είναι ωραίο να ανακαλύπτεις καινούργια συγκροτήματα, αλλά είναι ακόμα καλύτερο όταν δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν οι λεγόμενες  «παλιές αγάπες».

Check: No Hope In Sight, Beneath Broken Earth, Return Of The Sun

Enslaved – In Times

     Σε σταθερά ανοδική πορεία οι Νορβηγοί μας προσφέρουν για μία ακόμα φορά ένα black metal δίσκο με τον δικό τους επικό τρόπο. Επειδή όμως η αρτηριοσκλήρωση είναι μια λέξη που δεν τους χαρακτηρίζει με τίποτα, λαμβάνουν τα ερεθίσματα του Αμερικάνικου κυρίως κύματος black metal συγκροτημάτων, με αποτέλεσμα μερικών δόσεων shoegaze στο In Times.

Check: Building With Fire, One Thousand Years Of Rain, Daylight

Enforcer – From Beyond

              Αυτοί οι Σουηδοί φίλε μου είναι οι νέοι Maiden , Priest  και Metallica! Όχι, σίγουρα όχι γιατί το ημερολόγιο λέει 2015 και όχι 1985. Οι επιρροές τους είναι εκτεθειμένες όχι επειδή δεν έχουν προσωπικότητα σαν συγκρότημα, αλλά επειδή οι ίδιοι δεν νοιάζονται καθόλου για τις συγκρίσεις. Γιατί έχουν τα κότσια να γράφουν τέτοια δισκάρα  ΓΝΗΣΙΟΥ heavy metal που θα ζήλευαν σήμερα μέχρι και τα ιερά ονόματα του είδους.

Check: Destroyer, Undying Evil, Below The Slumber

Φροίξος Βικάτος

                                                                                                                                              

Metal 2015 so far( μέρος α )

             Φτάσαμε αισίως στη μέση άλλης μιας χρονιάς, πλούσιας ποιοτικά στο χώρο του «σκληρού» ήχου, οπότε σκέφτηκα να κάτσω να σας σπάσω τα νεύρα μέσα στο κατακαλόκαιρο και να σας προτείνω μια μίνι μουσική αναδρομή. Τι μας άρεσε βρε αδερφέ περισσότερο μέχρι στιγμή από τις καινούργιες κυκλοφορίες. Ακολουθούν φυσικά τα albums που μου άρεσαν περισσότερο μέχρι στιγμής.

Merilyn Manson – The Pale Emperor

          «Ποιος θα σώσει το rock n’ roll;» Σίγουρα ο Merilyn Manson έβαλε τα δυνατά του με το Pale Emperor, κάνοντας τους μουσικόφιλους να ξαναστρέψουν τα βλέμματά τους  σε αυτόν μετά από πάρα πολλά χρόνια. Σε έναν άρτιο ροκ δίσκο με το γνωστό σκοτεινό στυλ του Manson, που φαίνεται να αφορίζει το industrial παρελθόν του και να καλωσορίζει το νέο περισσότερο blues ύφος του.

Check: Third Day Of A Seven Day Binge, Cupid Carries A Gun, Killing Strangers

Faith No More – Sol Invictus

       Mε ανάμεικτα συναισθήματα το υποδέχτηκα για αρχή, αλλά με τις ακροάσεις να «μεγαλώνει» μέσα μου, το Sol Invictus αποτελεί την δισκογραφική επιστροφή των θεούληδων Faith No More μετά από διάλειμμα 17 χρόνων. Τώρα αν μας κάλυψαν τις απαιτήσεις που είχα με από αυτούς; Το αφήνω στα αυτιά του καθενός…

Check: Superhero, Sunny Side Up, Rise Of The Fall

Napalm Death – Apex Predator-Easy Meat

        Δύσκολα θα ακούσουμε κάτι καλύτερο φέτος σε αυτό το επίπεδο. Οι Βρετανοί Napalm Death «μασάνε» ακόμα σίδερα, στον πιο βίαια διασκεδαστικό δίσκο για φέτος. Κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα πιο πειστικά απ’ όλους τους ανταγωνιστές τους- αν τίθεται θέμα σύγκρισης-.

Check: Dear Slum Landlord, Cesspits, Hierarchies

Periphery – Alpha/Omega

     Προσωπική έκπληξη το φετινό διπλό album των Periphery. Progressive metal/ djent ή όπως θέλετε ονομάστε το, είναι από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές της  χρονιάς. Πλήθος μελωδιών, εναλλαγών αλλά και πιασάρικων hooks σε μια διπλή concept δουλειά που βρίθει ιδεών. Το Alpha ελαφρώς ανώτερο του Omega.

Check: Heavy Heart, Alpha, Omega

Dodheimsgard – A Umbra Omega

           Οχτώ χρόνια μακριά από την παλαβομάρα των Νορβηγών είναι  αρκετά, παρότι το black metal είναι ένα από τα μονίμως εξελισσόμενα παρακλάδια του metal, πάντα θα έχει ανάγκη τους «νονούς» του avant garde. Όλα είναι εδώ, οι μεγάλες συνθέσεις που αποδομούν την έννοια της συνοχής, jazz και blastbeats γίνονται ένα.

Check: The Love Divine, Aphelion Void, Architect Of Darkness

Φροίξος Βικάτος

PARADISE LOST - THE PLAGUE WITHIN

                   Δεύτερη νιότη ή παρατεταμένη έμπνευση; Δεν ξέρω πως θα το ονομάζατε εσείς, αλλά από το 2007 και το In Requiem οι Paradise Lost μπορούν να καυχιούνται, ότι η επιστροφή τους στις μεταλλικές ρίζες των πρώτων ημερών, έχει γίνει πράξη  με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο. Το φετινό The Plague Within συνεχίζει την βουτιά στο παρελθόν του συγκροτήματος, με τέτοια επιτυχία μάλιστα που ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους  δεν θα το πίστευε. Κάποιος που παρακολουθούσε όμως τις κινήσεις των Βρετανών τα τελευταία χρόνια περίμενε την ακόμα πιο «back to the roots» συνθετική στροφή που πράττουν με το καινούργιο τους πόνημα.

               Από την μία το συγκρότημα του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη Greg Mackintosh, οι Vallenfyre, αποτέλεσαν την αφορμή ώστε ο δημιουργός τους να ασχοληθεί ξανά με το παλιομοδίτικο death metal. Και φυσικά η περσινή έκπληξη με την επιλογή του Nick Holmes πίσω από το μικρόφωνο, του επίσης death metal supergroup  Bloodbath. Αυτή η κίνηση πιστεύω «έλυσε» έμμεσα τα χέρια του Mackintosh, που βλέποντας πλέον ότι η φωνή των Paradise Lost το χει ακόμα με τα death growls, του στρώνει στο The Plague Within το ιδανικό μουσικό χαλί ώστε να βγάλει την απαραίτητη «σαπίλα» και ενίοτε μελαγχολία των πρώτων δίσκων. Οι δύο ηγετικές φιγούρες των Lost μεγαλουργούν και συγκινούν με την εμπνευσμένη αυτοαναφορικότητά τους στο δίσκο. Κινούνται κυρίως στα «χωράφια» των δικών τους Gothic και Shades Of God, με μπόλικες πινελιές από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Η διακριτική παρουσία των πλήκτρων και των εγχόρδων είναι παρούσα σε τρεις συνθέσεις και πιο πετυχημένα στο An Eternity Of Lies. Έντονη Σουηδική μελαγχολία στις κιθάρες του εναρκτήριου No Hope In Sight και του τελευταίου Return To The Sun. Κλασικοί Lost εποχής Draconian Times στο Punishment Through Time λίγο πριν την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Φυσικά και αναφέρομαι στο Beneath Broken Earth, doom ονείρωξη με τις lead κιθάρες να «κλαίνε» πάνω στο στιβαρό rhythm section και τον Holmes με το πιο εκφραστικό γρέζι εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες. Σε αντίθεση με τον doom χαρακτήρα του Beneath Broken Earth, οι Lost μπορούν με επιτυχία και ανεβάζουν τις ταχύτητες στο Flesh From Bone, που φλερτάρει έντονα με το death metal. Με λίγα λόγια οι Βρετανοί στην καινούργια τους δουλειά μας παρουσιάζουν  σχεδόν(τα synth απουσιάζουν) όλο το εύρος της πολύχρονης καριέρας τους, με την ροή των συνθέσεων να δίνει επιπλέον πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα κάνοντας ευχάριστη την επανάληψη.

        Συνοψίζοντας, στο The Plague Within έχουμε έναν ακόμα κλασικό δίσκο από τους Paradise Lost, που δεν σκοπεύει να ξεχαστεί και σίγουρα οι παλιότεροι οπαδοί του συγκροτήματος θα εκτιμήσουν και θα αγαπήσουν. Θα τολμήσω να συμπληρώσω ότι είναι η μόνη από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους που εύκολα μπορεί να σταθεί δίπλα σε δίσκους μνημεία του παρελθόντος( Icon, Draconian Times). Οι Βρετανοί σε αναγκάζουν να νοσταλγήσεις μαζί τους και όχι το αντίθετο, συνειδητή και γνήσια η επιστροφή τους, εκπλήσσει  με το πόσο εύκολα οι Paradise Lost «το έχουν» ακόμα.

Φροίξος Βικάτος