CANCER BATS - SEARCHING FOR ZERO (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

        «And I remind my self who I really am…» Αυτά τα λόγια «φτύνει» από το μικρόφωνο του, ο Liam Cormier στην εισαγωγή του True Zero αποκαλύπτοντας τις διαθέσεις των Καναδών στον 5^ο τους δίσκο. Μπορεί σε πολλούς οι Cancer Bats να είναι γνωστοί μέσα από τα ξεκαρδιστικά video clips τους( πχ Bricks & Mortar ) ή ακόμα περισσότερο από την διασκευή τους στο κλασικό Sabotage των Beastie Boys. Tα πράγματα όμως ευτυχώς αλλάζουν με το φετινό Searching For Zero, με την πολύτιμη βοήθεια του πολύπειρου παραγωγού Ross Robinson (Slipknot, Sepultura, Korn).

      Στο Searching For Zero φαίνεται ότι τα πάντα άλλαξαν και όλα παρέμειναν τα ίδια, όσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό. Οι Καναδοί σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους μείωσαν το πλήθος των τραγουδιών, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνεται πιο εύκολα η ακρόαση του album και να μειωθούν τα fillers. Επίσης εμφανίζονται σε σημεία, πιο πολύ από ποτέ ως Bat Sabbath(το όνομα που έχουν δώσει οι ίδιοι όταν παίζουν live διασκευές των Black Sabbath, που στην ουσία είναι τα ίδια μέλη των Cancer Bats) παρά ως Cancer Bats, το οποίο δουλεύει πολύ καλά σε συνθέσεις όπως το True Zero και το Beezlebub. Όλα όμως παραμένουν ίδια μιας και στο τέλος έχουν φιλτραριστεί από το hardcore punk/metal των Καναδών. Επιπρόσθετα  παραμένουν οι ίδιοι working class heroes και το συγκρότημα που θα λιώσει το σανίδι και θα τραγουδήσει για τους φίλους του, στον hardcore δυναμίτη Arsenic In The Year Of The Snake(too many friends died this year).

   Η συνολική διάρκεια και το ποσοστό της ποιότητας που περιέχει το Searching For Zero είναι αρκετά ώστε να το θέσουν υποψήφιο ως το καλύτερο δίσκο των Καναδών. Οι μικρές αλλαγές που έγιναν και κυρίως οι stoner και Black Sabbath πινελιές σε αρκετές συνθέσεις ανεβάζουν το επίπεδο, άμα έλειπαν και ένα με δύο αχρείαστα κομμάτια το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα ακόμα πιο θετικό.

Φροίξος Βικάτος                                                        8/10 

SLAYER - WHEN THE STILLNESS COMES( ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ )

    Την εβδομάδα που μας πέρασε γιορτάσαμε, οι φίλοι των δίσκων και των λοιπών formats που αφορούν την μουσική, την μέρα του ανεξάρτητου δισκοπωλείου. Μέσα στα πολλά καλούδια που κυκλοφορούσαν για την συγκεκριμένη μέρα, ένα το περίμενα με μεγάλη αγωνία εδώ και έξι χρόνια. Και φυσικά αναφέρομαι στο νέο single-προπομπό του εντέκατου δίσκου των Slayer. To When The Stillness Comes δεν θα περιέκλειε μόνο την αγωνία της διαδοχής ενός Slayer δίσκου, αλλά στην ουσία θα μας έδινε το δεύτερο-είχε προηγηθεί το Implode ένα χρόνο πριν- δείγμα της μετά-Hanneman εποχής. Το τραγούδι ξεκινάει με μια μελωδία που θυμίζει Season In The Abyss είναι αρκετά μουντό και αργό για τα δεδομένα των «Σφαγέων» και κάπου στην μέση έρχεται το ξέσπασμα που αν κρατούσε λίγο παραπάνω τα σαγόνια μας θα ήταν ακόμα στο πάτωμα. Μου θύμισε αρκετά Diabolus In Musica στην αρχή και το δεύτερο μισό το World Painted Blood. Τι δεν ακούσαμε σε αυτό το τραγούδι που περιμέναμε; Σίγουρα δεν ακούσαμε τα leads του Gary Holt, αλλά ακούσαμε έναν δυνατό Paul Bostaph στο δεύτερο μισό, ένα πολύ εκφραστικό ερμηνευτικά Tom Araya και διπλή κιθαριστική επίθεση α λα Slayer παρά την μεγάλη απουσία. Σίγουρα μιλάμε για ένα τραγούδι και ένα album που πριν καν κυκλοφορήσουν έχουν ορκισμένους εχθρούς αλλά και φίλους. Χαίρομαι που το μεγαλύτερο και ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του ακραίου ήχου συνεχίζει και θα περιμένω με αγωνία τον Αύγουστο, μιας και όπως είπε πρόσφατα ο Kerry King τότε θα έχουμε στα χέρια μας το νέο δίσκο. Μέχρι τότε η βελόνα θα λιώνει στις 45 στροφές το When The Stillness Comes.

Φροίξος Βικάτος

TORCHE - RESTARTER(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

    Βαρύ και υπνωτικό, με αυτά τα δύο επίθετα μπορεί να περιγράψει κάποιος, πανεύκολα το νέο πόνημα του κουαρτέτου από το Μαϊάμι των Η.Π.Α. Με τον πρώτο τους δίσκο υπό την στέγη της Relapse Records, μας ξαφνιάζουν καθώς γίνονται όσο πιο φασαριόζοι και heavy γίνεται. Ο ήχος των Torche πάντα χαρακτηριζόταν από μια ευχάριστη, pop νοοτροπία-αισιοδοξία, που φιλτραρόταν από ένα sludge πρίσμα,που τους έκανε την πιο heavy μη-metal μπάντα.. Με το Restarter όμως μας παρουσιάζουν μακράν τον πιο heavy δίσκο τους και πιο αργό θα έλεγα.

   Οι μεσαίες ταχύτητες κυριαρχούν καθ’ όλη την διάρκεια του Restarter, γεγονός που αφαιρεί σε κάποια σημεία την αφέλεια-ομορφιά που χαρακτήριζε τους Torche στους προηγούμενους δίσκους. Με το εναρκτήριο Annihilation Affairs γίνεται ξεκάθαρο ότι το μπάσο του Jonathan Nunez μαζί με τον drummer Andrew Elstner έχουν «χτίσει» ένα γιγαντιαίο wall of sound. Αυτό φυσικά επιτρέπει στους υπόλοιπους με τις κιθάρες τους να μας ισοπεδώνουν με τα doom/sludge/stoner riffs τους. Το Minnios είναι το hit-άκι του Restarter με το ευκολομνημόνευτο ρεφρέν και riff του, αλλά ο δίσκος «ζωντανεύει» κυρίως όταν οι ταχύτητες ανεβαίνουν όπως στο Loose Men που ακολουθεί. Το καλύτερο μας το κρατάνε για το τέλος με το 9 λεπτό ομότιτλό που φέρνει έντονα σε Kyuss. Η εξαιρετική δουλεία που έχει γίνει σε θέμα μίξης του ήχου, από τον Kurt Ballou- ίσως ο καλύτερος παραγωγός στο metal σήμερα – των Converge, επιβάλει την ακρόαση του Restarter από ακουστικά για πλήρη απόλαυση.

    Το Restarter  θα το ευχαριστηθεί εύκολα ο ακροατής του, γιατί η διάρκειά του είναι αυτή, που δεν επιτρέπει στο album να κάνει μεγάλη «κοιλιά». Κάτι που με τον πιο μονολιθικό και σοβαρό/heavy ήχο που μας παρουσιάζουν σε σχέση με τα προηγούμενά τους αφαιρεί από την μαγεία τους σαν συγκρότημα.

Φροίξος Βικάτος                                                     7/10

ENSLAVED - IN TIMES( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ )

    Μερικές αλήθειες που για αρχή πρέπει να ειπωθούν, πριν ξεκινήσω με τις εντυπώσεις μου από την ακρόαση του νέου δίσκου των Νορβηγών Enslaved. Λοιπόν, οι Emperor-μέχρι και την διάλυσή τους- μαζί με τους Enslaved είναι τα δύο πιο true(sick) black metal συγκροτήματα που έχει βγάλει η γενέτειρα του true( ξανά sick ) black metal, δηλαδή η Νορβηγία τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Θα το δώσω πιο απλά για να καταλάβετε τον τρόπο σκέψης μου. Το black metal για να είναι true, πρέπει να εξελίσσετε, να παραμένει προοδευτικό και επαναστατικό. Γιατί κάπως έτσι ξεκίνησε στις αρχές τις δεκαετίας του 90 και ευτυχώς υπάρχουν συγκροτήματα που μέχρι και σήμερα το κρατούν ζωντανό.

  Οι Enslaved όσο και να έχουν περιορίσει δίσκο με δίσκο τα black metal  χαρακτηριστικά τους, τα κρατάνε πάντα ζωντανά στα φωνητικά του Grutle Kjellson και σε ορισμένα χαοτικά, σιδηροδρομικά riffs, όπως στο εναρκτήριο Thurisaz Dreaming. Στο In Times οι Νορβηγοί γίνονται ακόμα πιο progressive και δεν φοβούνται να παίξουν και με πιο φωτεινές καθαρές  μελωδίες όπως γίνεται στο σχεδόν rock hit του δίσκου, το καταπληκτικό Building With Fire. Το οποίο μαζί με το One Thousand Years Of Rain αποτελούν τα κορυφαία τραγούδια στο δίσκο, με το τελευταίο να περιέχει όλα τα στοιχεία των Enslaved στα 10 λεπτά που διαρκεί. Με τα καθαρά φωνητικά του keyboard-ίστα Herbrand Larsen, να παίζουν σημαντικό ρόλο στις συνθέσεις και να δίνουν εξαιρετική ομορφιά, καθώς ακολουθούνται από τα εκ διαμέτρου αντίθετα black φωνητικά του Kjellson. Επιπλέον στο Daylight βλέπουμε και την κλίση τους σε πιο shoegaze/black ηχοτόπια, πράγμα που δείχνει πως οι Νορβηγοί ψάχνονται και ενδιαφέρονται για την εξέλιξη, τόσο του black  όσο και της μουσικής τους, λοξοκοιτάζοντας προς την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Η αλήθεια είναι πως με μια πρώτη, πολύ απλή ακρόαση το In Times μου θύμισε πολύ τις πιο παλιές-metal δηλαδή- δουλειές των Opeth, το οποίο αφού το ξανασκέφτηκα δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αρνητικό σαν γεγονός. Εξάλλου υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά συγκροτήματα, που δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.

    Συμπερασματικά το In Times κυλάει υπέροχα, με 6 άκρως ατμοσφαιρικές και progressive συνθέσεις, που δείχνουν ότι όταν υπάρχει έμπνευση και καλλιτεχνικότητα, δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος μουσικός στον κόσμο-παικτικά- για να προσηλώσεις τον ακροατή. Ίσως το μοναδικό μειονέκτημα του δίσκου, αν με αναγκάζεται να βρω ένα είναι ότι τα black σημεία του, θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο αιχμηρά, αλλά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες, μιας και το In Times είναι από τους καλύτερους metal δίσκους της χρονιάς και ένας από τους 10-τουλάχιστον- που πρέπει να αγοράσετε φέτος.

Φροίξος Βικάτος                                                          9/10