Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

LOTUS THIEF- RERVM( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

          Δύο παρατηρήσεις έχω να κάνω που μου ήρθαν στο μυαλό αμέσως μετά την ανακάλυψη της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Η μία είναι ότι οι γραφιάδες που ασχολούμαστε με την μουσική, το Δεκέμβρη κατά κύριο λόγο το ενδιαφέρον μας εστιάζεται κυρίως στην ετήσια λίστα μας με τους καλύτερους( αγαπημένους ) δίσκους της χρονιάς, με αποτέλεσμα να «χάνουμε» το άκουσμα νέων κυκλοφοριών. Με το τελευταίο έρχομαι και στην δεύτερη παρατήρηση που αφορά το γεγονός ότι πολλά μουσικά διαμάντια τα ακούμε στο «λυκόφως» του έτους. Το «νεογέννητο» μουσικό σχήμα από το Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής με όνομα Lotus Thief καταφέρνει με το πρώτο LP του, να μας θυμίσει πόσο αληθινές είναι οι παρατηρήσεις που σημείωσα στην αρχή.
        Οι Lotus Thief είναι ένα ντουέτο που αποτελείται από τον mastermind των black metalers Botanist(για την ακρίβεια μιλάμε για περίπτωση one man band ) Otrebor στα drums και την Bezaelith σε ρόλο φωνητικών αλλά και μπάσου -κιθάρας. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται καθώς η Bezaelith είχε αναλάβει το μπάσο και στην τελευταία δισκογραφική δουλειά των Botanist. Έτσι οι δύο φίλοι και πολλοί καλοί συνεργάτες όπως όλα δείχνουν, με όχημα τους Lotus Thief πειραματίζονται μουσικά και διευρύνουν τους καλλιτεχνικούς τους ορίζοντες ,με βάση το black metal drumming του Otrebor που αποτελεί το backbone του ήχου τους. Η βάση είναι το black metal αλλά ο δίσκος φανερώνει την διάθεση των δημιουργών του να εισάγουν πολλά ετερόκλητα στοιχεία του heavy αλλά και του ευρύτερου μουσικού φάσματος. Οι έντονες κιθαριστικές μελωδίες που ξεπηδούν στο βάθος μέσα από ένα ηχητικό «τοίχος»  που έχει συνθέσει στο στιβαρό παίξιμο από drums και μπάσο είναι εμφανείς σε όλες τις συνθέσεις του δίσκου. Συνθέσεις κατά μέσο όρο είναι 7λεπτές που ακολουθούν την ίδια στρατηγική δομή καθώς ξεκινούν ως μια  μίξη doom και black metal μουσικής, που στην μέση τους περίπου διακόπτονται από space rock ήχους που σε πολλούς μπορεί να θυμίσουν τους Hakwind και κλείνουν συνήθως με την χρήση samples που οδηγούν κατευθείαν στο επόμενο τραγούδι. Αυτή η επαναλαμβανόμενη πατέντα μπορεί να κουράσει πολλούς, όμως η αλήθεια είναι ότι δίνει συνοχή σε έναν έντονα ποικιλόμορφο δίσκο. Αξίζει να σημειωθούν εκτός από το εκπληκτικό drumming του Otrebor και οι εξαιρετικές άλλοτε αιθέριες άλλοτε πιο σκοτεινές οι ερμηνείες της Bezaelith που δίνουν χαρακτήρα σε έναν «δύσκολο» δίσκο για καλομαθημένους ακροατές. Επίσης το κοινωνικό υπόβαθρο της Bezaelith ( καθηγήτρια Αγγλικής φιλολογίας) της δίνει την δυνατότητα να αποφύγει τετριμμένους στίχους και μας φέρνει σε επαφή με την ποίηση του φιλόσοφου/ποιητή Λουκρήτιου .
          Συνοψίζοντας το ντουέτο από τις Ηνωμένες Πολιτείες μας προσφέρει ένα εξαιρετικό και αρκετά ελπιδοφόρο ντεμπούτο και σίγουρα ένα από τα διαμάντια της χρονιάς, που δυστυχώς η ποικιλομορφία των συνθέσεων και το underground μουσικό υπόβαθρο των μελών του μπορεί να το κρατήσει μακριά από πολύ κόσμο. Περιμένω μετά το πρώτο εξαιρετικό LP το δεύτερο που θα είναι έτοιμο όπως όλα δείχνουν για τις αρχές του 2015.

Φροίξος Βικάτος                                                9/10


Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

DEAFHEAVEN ( ΑΦΙΕΡΩΜΑ )


     Όλα ξεκίνησαν σε ένα γυμνάσιο του Σαν Φρανσίσκο  όταν ο «άσχετος» τότε με το metal Kerry McCoy(κιθάρα) εντυπωσιάστηκε από το μπλουζάκι που φορούσε ο George Clarke(φωνή). Όταν τον ρώτησε τι ακριβώς φορούσε η απάντηση του George ήταν πολύ απλή… «its fucking Slayer»! Κάπως έτσι οι δύο τους έγιναν φίλοι και ο George μύησε τον  Kerry στο metal και το punk. Κοινό ενδιαφέρον όμως έδειξαν και οι δύο για το «μαύρο» παρακλάδι του metal και μαζί δοκίμασαν την τύχη τους σε πολλά διαφορετικά συγκροτήματα τις τοπικής σκηνής μέχρι να σχηματίσουν τους Deafheaven.
     Η αρχή των Deafheaven έγινε το 2010 με τα μόνα μέλη να είναι ο Kerry και ο George και ο δρόμος τους όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα . Θα ηχογραφήσουν το πρώτο τους Demo με την βοήθεια του παραγωγού Jack Shirley( ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τον εξαιρετικό ήχο των επόμενων 2 LPs). Το Demo ηχογραφήθηκε με budget μόλις 500 δολαρία και για να ηχογραφήσει ο Kerry τις κιθάρες του, χρειάστηκε να δανειστεί μια ακουστική κιθάρα καθώς δεν είχε τα λεφτά ο ίδιος να πάρει. Σαν πρώτη κυκλοφορία αυτό το Demo το υποδέχτηκε πολύ καλά ο underground χώρος του metal με το «Daedalus» να μπαίνει πολλές φορές ακόμα και σήμερα στο setlist του συγκροτήματος. Η αίσθηση που προκάλεσε το Demo τους προσέλκυσε την ίδια χρονιά το ενδιαφέρον της Deathwish Records, δισκογραφικής εταιρίας του Jacob Bannon των Coverge! O οποίος καταφέρνει να τους εντάξει στο δυναμικό της δισκογραφικής του εταιρείας.
       Ένα χρόνο μετά οι Αμερικάνοι θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους LP με τίτλο Roads to Judah. Η μίξη των black metal φωνητικών του George Crarke και η δύναμη του distortion της κιθάρας του Kerry McCoy που άλλοτε παίζει σαν black meta-άςl Νορβηγός και άλλες φορές σαν post rock-άς Βρετανός θα εντυπωσιάσει τον μουσικό τύπο στο σύνολο του. Το «Violet» από τον συγκεκριμένο δίσκο, τρία χρόνια μετά θεωρείται κλασικό Deafheaven τραγούδι και η αρχή τους αριστουργήματος που θα ακολουθούσε 2 χρόνια μετά το Roads to Judah.
      Το 2013 οι Deafheaven θα ηχογραφήσουν το διάδοχο του Road to Judah ως full-band πλέον και το αποτέλεσμα ίσως ξεπέρασε τις προσδοκίες και τον ίδιων. Ενδεικτικά θα αναφέρω την κωλοτούμπα που έκανε το περιοδικό Rolling Stone  με την κριτική του Sunbather, βαθμολογώντας το αρχικά με 3/5 αστεράκια και στο τέλος της χρονιάς μετά την εντυπωσιακή κριτική του αποδοχή από το σύνολο του μουσικού τύπου, το ανέδειξε metal δίσκο της χρονιάς! Το κλειδί της επιτυχίας του Sunbather είναι η μεγάλη ικανότητα των Αμερικάνων να συνθέτουν μουσική black metal επηρεασμένη από τους My Bloody Valentine. Σίγουρα οι shoegaze κιθάρες στο black metal είναι κάτι που αρχικά δοκίμασαν οι συμπατριώτες τους Wolves In The Throne Room, αλλά οι Deafheaven πετυχαίνουν με τις πολλές εναλλαγές δυναμικών στην μουσική τους, να κάνουν το black metal να ακούγεται πιο συναισθηματικό από ποτέ.
Το ροζ εξώφυλλο ακόμα και ένα χρόνο μετά φέρνει σε αμηχανία τους πιουρίστες του black αλλά η λογική corpse paint και τράγοι ως covers ανήκουν στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα του black, κάτι που ευτυχώς η Αμερικάνικη νέα σχολή του black( Krallice, Liturgy και Deafheaven) δεν ακολούθησε.
       Αυτή την εποχή οι Αμερικάνοι μετά από μια μεγάλη για το μέγεθος του συγκροτήματος περιοδεία(που έκανε και μία στάση στην Αθήνα), βρίσκονται στο στούντιο και σίγουρα οι επικριτές τους και αυτοί που τους κατηγοριοποιούν με τον γελοίο χαρακτηρισμό hipster black metal τους περιμένουν στην γωνία, καθώς το Sunbather έστριψε τα βλέμματα πολλών πάνω τους. Εγώ θα ακούσω ξανά το συγκεκριμένο LP και θα αφήσω για ακόμα μια φορά τον καλύτερο metal δίσκο του 2013 να με γεμίσει συναισθήματα.


Φροίξος Βικάτος

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

AC/DC - ROCK OR BURST(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)


       Ουφ… 17 στούντιο albums, μια γεμάτη πορεία από τις αρχές της δεκαετίας του 70 με τα πάνω της αλλά και τα κάτω της, ιστορικά live και ο δεύτερος πιο μοσχοπουλημένος δίσκος στην ιστορία της μουσικής( Back In Black) μετά το «Thriller» του Michael Jackson. Μια σίγουρα τεράστια καριέρα που θα έκανε τους περισσότερους να σταματήσουν και να επαναπαυτούν στις «δάφνες» τους.
       Όλα αυτά όμως δεν ταιριάζουν με τον «keep walking» άγραφο κανόνα του rock nroll τρόπου ζωής που υπηρετούν δεκαετίες τώρα οι Αυστραλοί. Και όταν είσαι ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του rock nroll δεν σταματάς ούτε μετά την δεύτερη πιο σημαντική απώλεια μέλους στην καριέρα σου. Και αυτή τη φορά δυστυχώς μιλάμε για έναν εκ των δύο ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος, του Malcom Young που μετά το σοβαρό επεισόδιο υγείας που είχε μέσα στην χρονιά, δεν θα μπορέσει να ξαναπαίξει στην μπάντα που αυτός και ο αδερφός του ξεκίνησαν. Και τα προβλήματα δεν έχουν τελειωμό καθώς τα μπλεξίματα του Phill Rudd(drummer) με τον νόμο στην πατρίδα του, μάλλον οδηγούν τον ίδιο εκτός συγκροτήματος μιας και οι υπόλοιποι συνεχίζουν κανονικά χωρίς αυτόν την προώθηση του δίσκου.
       Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι ο Phill Rudd συμμετείχε κανονικά στις ηχογραφήσεις του Rock or Burst. Ηχογραφήσεις που αυτή την φορά περιέχουν ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που επηρέασε τον ήχο(καταπληκτικός) του δίσκου. Εκτός από τον παραγωγό Breadan OBrien( Pearl Jam, Bruce Springsteen, Mastodon) που για άλλη μια φορά μετά το πολυπλατινένιο Black Ice δουλεύει με τους Αυστραλούς αυτή την φορά σημαντικό ρόλο στον κλασικό ήχο έπαιξε η χρήση ενός ειδικά φτιαγμένου κιθαριστικόυ εφέ! The Schaffer replica όπως ονομάζεται η συσκευή που έχει φτιαχτεί από ένα φανατικό οπαδό του συγκροτήματος και μπορεί να αναπαράγει τον κλασικό ήχο της κιθάρας του Angus Young που άλλαξε την ιστορία του ροκ με δίσκους όπως τα Highway to Hell & Back In Black.
        Αυτός ο ήχος πετυχαίνεται και στο φετινό Rock or Burst, είναι όμως αυτό από μόνο του ικανό να κάνει τον εν’ λόγω δίσκο να αντέξει στο χρόνο όπως τα προαναφερθέντα albums; Μάλλον όχι και αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι οι AC/DC που σίγουρα δεν αγχώνονται για κάτι τέτοιο. Εκπλήξεις εννοείται πως δεν υπάρχουν αφού για άλλη μια φορά έχουμε hard rock μοναδικά παιγμένο με bluesy πινελιές. Οπότε αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό τι μένει κάποιος να περιμένει από τους AC/DC και γιατί να κινηθεί στην αγορά ενός νέου τους δίσκου; Μα σαφώς μπορεί να περιμένει καλογραμμένα καινούργια τραγούδια στο γνωστό τους ύφος. Αυτό επιτυγχάνεται ξανά από το συγκρότημα αλλά δυστυχώς για ακόμη μια φορά έχουμε δίσκο με fillers. Τραγούδια όπως το ομώνυμο το «Emission Control» και το πρώτο single «Play Ball» προσπερνιούνται εύκολα με το τελευταίο να με κάνει αρχικά να σχηματίσω αρνητική άποψη για τον δίσκο. Το πρόσημο όμως κλείνει θετικά για το Rock or Burst με το πολύ καλό και πιο heavy «Dogs of War» και το «Hard Times» με τις πολύ ωραίες lead κιθάρες του Angus Young. Πρέπει επίσης να αναφερθούν  και οι πολύ καλές ερμηνείες του αγέρωχου Brian Johnson που μοιάζει να μην τον «ακουμπάει» ο χρόνος, ευτυχώς για εμάς.
        Συμπερασματικά το Rock or Burst το έχω ακούσει ήδη περισσότερες φορές από το Black Ice που μάλλον μου πέρασε αδιάφορο. Αλλά και πάλι μου φαίνεται πως όσοι έχουν «χορτάσει» τον ήχο τον AC/DC, μάλλον ο συγκεκριμένος δίσκος θα αποτελέσει μια καλή αφορμή να ακούσουν ξανά τα κλασικά παλιά albums των Αυστραλών. Βέβαια γι’ αυτούς που δεν είναι μυημένοι  ακόμα στον ήχο αυτό, αποτελεί μια καλή αφορμή να ξεκινήσουν να τους ακούνε και σίγουρα θα λατρέψουν τον δίσκο.


Φροίξος Βικάτος                                                        7/10

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

TOP 20- 2014 (ΘΕΣΕΙΣ 5-1)

05) Slipknot- 5: the Gray chapter
       Και μόνο που οι Slipknot καταφέρνουν με την φετινή τους κυκλοφορία και “νικάνε” έναν τουλάχιστον παλιό τους δίσκο( All Hope Is Gone ), πρώτη φορά χωρίς την κλασική τους σύνθεση, τότε αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Αν δεν με πιστεύετε καλά θα κάνετε να ακούσετε πρώτα τα «The Negative One» και «AOV» που είναι ότι πιο heavy έχουν γράψει από την εποχή του κλασικού πλέον Iowa. Α! Και ο Corey Taylor είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του και του συγκεκριμένου είδους μουσικής.

04) The War On Drugs- Lost In The Dream
      Χάνεσαι στην κυριολεξία στην ονειρική ροκ ατμόσφαιρα αυτού του δίσκου. Βγαλμένο από τα 80’s το Lost In The Dream ,τιμάει με την κυκλοφορία του όλους τους μεγάλους ροκ δίσκους της δεκαετίας –κυρίως του αμερικάνικου ήχου- και θα έκανε μέχρι και τον Bruce Springsteen να ζήλευε. «Under The Pressure» , «Red Eyes» & «Suffering» αξίζει να ακουστούν από όλους τους φίλους της καλής μουσικής! Δίσκος που θα κοσμήσει σχεδόν όλες τις λίστες με τα καλύτερα του 2014.

03) Mastodon- Once More Round The Sun
       Είναι τρελοί… Βάζω και το χέρι μου στη φωτιά για αυτό! Έκτη σερί ΔΙΣΚΑΡΑ παρακαλώ. Ποιος συνάδελφος τους μπορεί να τους συναγωνιστεί σε αυτό το κατόρθωμα; Δυστυχώς για τους Mastodon ζούνε σε λάθος εποχή και δεν θα μπορέσουν ποτέ να εκμεταλλευτούν την ποιότητα τους. Ο φετινός δίσκος είναι μια μίξη των Hunter και Crack the Skye, ξεπερνώντας ποιοτικά το πρώτο. Αυτό το riff του «Chimes at Midnight» παίρνει κεφάλια, όπως και η maiden-ική δισολία στο «Ember City», γιατί το α-λά Leviathan riff στο τέλος του «Aunt Lisa»…

02) Foo Fighters- Sonic Highways
       Και φτάσαμε στην κορυφή (ναι οι δύο πρώτες θέσεις είναι το ίδιο για τον γράφοντα) με το Sonic Highways να έχει δύο μήνες σερί να παίζει αδιάλειπτα σε αυτοκίνητο, πικ-απ , mp3 player  και στερεοφωνικό! Καλά καταλάβατε, ο Dave Ghrol και η παρέα του ξαναγράφουν τραγούδια που θα συντροφεύσουν την καθημερινότητα σου. Εμπνευσμένο από τις μουσικές σκηνές/παραδόσεις  της Αμερικής, είναι πιο πολύ ένα tribute στην δισκογραφία του συγκροτήματος. Φιλόδοξο και ρομαντικό, το φετινό blockbuster για τους «καμμένους» μουσικόφιλους.

01)  Behemoth- The Satanist
O metal δίσκος της χρονιάς.- Έτσι απλά χωρίς φανφάρες και δίχως ίχνος περιττής νότας το The Satanist των Πολωνών Behemoth βρίσκει σε δημιουργικό οργασμό το συγκρότημα που μπλέκει με μαεστρία τα δύο πιο ακραία παρακλάδια του metal( δηλαδή black & death). Βλάσφημο από τον πρώτο στίχο, αντισυμβατικό και επαναστατικό έτσι όπως πρέπει να ηχεί κάθε κλασικός ακραίος metal δίσκος. Μetal μανιφέστο από τους Behemoth του Nergal και αν δεν έχετε πειστεί ακόμα τότε ακούστε το ομώνυμο μιας και η rock nroll μελωδία του το κάνει πιο βατό ακόμα και στους «τουρίστες» του ήχου. 

Φροίξος Βικάτος


Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

TOP 20- 2014 (ΘΕΣΕΙΣ 10-6)


10) Opeth- Pale Communion
       Οι Opeth και με την φετινή τους δουλειά τηρούν στο έπακρο την ταμπέλλα του progressive που κουβαλούν εδώ και 20 χρόνια. Αποποιούνται για δεύτερο σερί δίσκο τον όρο death metal (και metal γενικότερα θα έλεγα) και τιμούν τις μουσικές «ρίζες» του ηγέτη του συγκροτήματος Mikael Akerfeldt, δηλαδή το prog/rock των 60’s & 70’s. Μέχρι να επιστρέψουν ξανά στο metal, εγώ θα απολαμβάνω τις καλοδουλεμένες μελωδίες του Pale Communion.

09) SepticFlesh- Titan
      Εδώ πέρα οι Έλληνες symphonic death metallers βρίσκουν την «χρυσή τομή» ανάμεσα στο Communion και το The Great Mass, εξισορροπώντας  έτσι το metal στοιχείο με αυτό της κλασικής μουσικής. Έτσι καταφέρνουν και κλείνουν μεγαλειωδώς την άτυπη τριλογία που ξεκίνησαν το 2007 με την επαναδραστηριοποίηση του συγκροτήματος. Το Prometheus είναι η κορυφαία τους σύνθεση αυτά τα 7 χρόνια της επίμονης μίξης των δύο στοιχείων του ήχου τους.

08) At The Gates- At War With Reality
       «Το At War With Reality είναι το δικό μας South Of Heaven…» Αυτή η δήλωση του Lindberg, τραγουδιστή των Σουηδών από μόνη της με έβαλε σε ένα ωραίο παιχνίδι άτυπων και άχρηστων παραλληλισμών. 19 ολόκληρα χρόνια μετά το αριστουργηματικό Slauther  Of The Soul( δικό τους Reign In Blood ) τα αδέρφια Bjorler  «κεντάνε» τις πιο μεστές συνθέσεις τις καριέρας τους και εμείς σκάμε ένα χαμόγελο από εδώ μέχρι το Γκέτεμποργκ  που επέστρεψαν έστω και με μια μικρή καθυστέρηση!

07) Monster Magnet- Milking The Stars
       Δεύτερος καινούργιος δίσκος για τους Αμερικάνους stoner rockers μέσα σε διάστημα ενός μόλις χρόνου. Η προηγούμενη πρόταση περιέχει αλήθειες και ψέματα μιας και το Milking the Stars δεν είναι μια αμιγώς καινούργια κυκλοφορία καθώς είναι μια «επίσκεψη» στις συνθέσεις του περσινού Last Patrol, με 4 ολοκαίνουργια τραγούδια. Τα άστρα ίσως και να μετριούνται σε σχέση με την έμπνευση που έχει ο Dave Wyndorf το τελευταίο διάστημα! Fuzz rock με «τόνους» ψυχεδέλειας.

06) Linkin Park- The Hunting Party
       Το να περιμένεις από τους Καλιφορνέζους να φτιάξουν τον πιο heavy δίσκο τους μετά από σχεδόν 11 χρόνια, δεν ήταν και μια λογική σκέψη ειδικά μετά το περσινό πείραμα του Recharged. Αυτό που κάνει το Hunting Party δισκάρα δεν είναι το ότι είναι ο πιο heavy δίσκος τους, αλλά ότι δείχνουν εμπνευσμένοι και «πεινασμένοι» μετά από σχεδόν με τετραετία. Highlight του δίσκου το rebellion σε συνεργασία με τον πολύ Daron Malakian των SOAD στην κιθάρα.



Φροίξος Βικάτος 

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

TOP 20- 2014( ΘΕΣΕΙΣ 15-11)

15) Helms Alee-Sleepwalking Sailors
       To Sleepwalking Sailors των Αμερικάνων Helms Alee μου ακούγεται σαν «πνευματικό παιδί» των συμπατριωτών τους Baroness.Σκέψη η οποία με έκανε να ευχαριστηθώ ακόμα περισσότερο την κάθε ακρόαση του εν λόγω δίσκου. Ποικιλία και εναλλαγές σε φωνητικά και ρυθμούς, μελωδία και sludge ξεσπάσματα σε συνεχή «κουβέντα». Από τα alternative διαμάντια του 2014.



14) Agalloch- The Serpent & the Sphere
         Oι Agalloch είναι το συγκρότημα που μπορεί να σε μυήσει στο black metal και σαν πρώτη επαφή με το μουσικό αυτό ιδίωμα είναι το ιδανικό συγκρότημα.Οι Αμερικάνοι μάστορες της «χειμωνιάτικης» ατμόσφαιρας, στο φετινό τους πόνημα γίνονται πιο πομπώδεις( σε θέμα παραγωγής) χωρίς όμως να χάνουν  την δυνατότητα να μαγεύουν και να σε ταξιδεύουν μέσα από κάθε τους σύνθεση. Ακούστε τώρα το Plateau of the Ages.


13) Mono- The Last Dawn/ Rays Of Darkness
       Οι Ιάπωνες post-rockers ρισκάρουν από πολλές απόψεις με την φετινή τους κυκλοφορία. Ρισκάρουν γιατί κυκλοφορούν διπλό δίσκο σε μια εποχή που δεν ευδοκιμούν τέτοιες κινήσεις  και παράλληλα αλλάζουν αισθητά το ύφος τους. Μινιμαλιστικό, σκοτεινό το Rays και πιο «φωτεινό» και μελαγχολικό το Dawn. Το ρίσκο τους αποδίδει εξαιρετικά σε καλλιτεχνικό τομέα, σε εμπορικό πάλι τα ξανάπαμε…δύσκολοι καιροί.


12) Cannibal Corpse- A Skeletal Domain
       Καμία γρουσουζιά το 13 για τους «κανίβαλους», άγχος για επιτυχία ή διατήρηση αυτά είναι για άλλους. Γιατί ακόμα και αν «καθάρισαν» τον ήχο τους οι Cannibal Corpse στο Skeletal Domain αυτό τους έκανε ακόμα πιο τρομακτικούς και έβγαλε πιο πολύ στην επιφάνεια το τρομερό μπάσο του Alex Webster. Παραμένουν επιθετικοί , άρρωστοι έτσι όπως αρμόζει σε κάθε  τους δουλειά και το σπουδαιότερο είναι ότι παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα death metal σχήματα και ας υπάρχουν πιουρίστες του είδους που διαφωνούν.


11) Solstafir- Otta
       «Ωραίο το ταξίδι στα ερημικά, μαγευτικά τοπία της Ισλανδίας…» Αυτή θα μπορούσε να είναι μια φυσιολογική αντίδραση μετά την πρώτη ακρόαση του Otta. Δίσκος «παντρεμένος» ιδανικά με ένα υπέροχο εξώφυλλο που σε τοποθετούν κατευθείαν συναισθηματικά εκεί που σε θέλουν οι Solstafir. Metal αντισυμβατικό χωρίς νόρμες…μάλλον post rock από πρώην μαυρο-μεταλλάδες. Το Lagnaetti αποτελεί μια από τις ωραιότερες εισαγωγές σε δίσκο για φέτος.



Φροίξος Βικάτος

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

TOP 20- 2014 ( ΘΕΣΕΙΣ 20-16)


     Καλό μήνα σε όλους! Ο Δεκέμβρης έφτασε και για τους απανταχού  μουσικο-γραφιάδες και μουσικόφιλους αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Λίστες, μα πολλές λίστες! Αγαπημένη μου περίοδος αυτή μιας και πάντα αποτελεί την αφορμή για μπόλικη κουβέντα. Αλλά το σημαντικότερο και πιο σπουδαίο είναι ότι από τότε που με θυμάμαι να ψάχνω τις ετήσιες λίστες με τα «καλύτερα» albums των συντακτών, αυτό που κέρδιζα είναι ότι πάντα, έστω και την ύστατη στιγμή ανακάλυπτα κάποιο συγκρότημα και δίσκο που είχα παραλείψει λόγο του μεγάλου όγκου των κυκλοφοριών. Αυτό θα σας  συμβουλέψω να κάνετε και εσείς με το δικό μου top 20. Έστω και μια κυκλοφορία να σας κερδίσει θα δείτε ότι είναι πολύ σημαντικότερο από τις διαφωνίες καφενειακού επιπέδου. Άλλωστε η λίστα μου αποτελεί τα «αγαπημένα» μου για το 2014, δηλαδή δίσκους που το repeat αποτέλεσε την «δεύτερη τους φύση». Ξεκινάμε λοιπόν…


20)  In Flames- Siren Charms
        Oι Σουηδοί πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα τον 2ο δίσκο τους μετά την φυγή του κιθαρίστα Jesper.Πειραματίζονται με την πιο pop/electronica πτυχή του ήχου τους κάτι που οδήγησε σε ακραίες αρχικά εκτιμήσεις με το Siren Charms όμως να αποτελεί έναν ακόμα ποιοτικό δίσκο στο είδη γεμάτο οπλοστάσιο των In Flames. Ανανεωτικό για την πολύχρονη πορεία τους.


19) Electric Wizard- Time To Die
       Όποιος είπε ότι το metal δεν είναι τρομακτικό μάλλον δεν έχει ακούσει το τελευταίο πόνημα των Βρετανών και γενικότερα δεν έχει ασχοληθεί με αυτούς εδώ τους παλαβούς. Δεν πρωτοπορούν, ούτε μας εκπλήσσουν εδώ οι Wizard αλλά όταν καταφέρνουν με περίσσια  ευκολία να γράφουν τραγούδια όπως το «λασπώδες» και μελωδικό ομώνυμο του δίσκου, τότε τους βγάζεις το καπέλο.


18) Triptykon- Melana Chasmata
        Πιο σκοτεινό και από τα ορυχεία της Μόρια( για να μην ξεχνιόμαστε) το φετινό δημιούργημα του Tom G. Warrior με όχημα τους Triptykon αποτελεί ένα metal έργο τέχνης. Είναι ο καλύτερος δίσκος του από το 2006 όταν και είχε κυκλοφορήσει το Monotheist με τους Celtic Frost. Στην διάρκεια του δίσκου παρελαύνουν σχεδόν όλα τα είδη της metal μουσικής!

17) Dead Congregation- Promulgation of the Fall
        Αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους, όχι επειδή ανακάλυψαν τον τροχό αφού παλιομοδίτικο death metal παίζουν οι Αθηναίοι. Αλλά γιατί αυτό που παίζουν δεν μπορεί να το πλησιάσει κανείς τους συνάδελφος. Τεχνικό, συμπαγές death metal με μπόλικες δόσεις black metal μελωδιών. Η αναμονή των 6 ετών άξιζε και με το παραπάνω.


16) Slash- World On Fire
       Τριάντα χρόνια rock nroll ιστορίας. Πάθος, ωριμότητα αλλά και ανέλπιστα μεγάλη ποικιλία τραγουδιών στον 3ο προσωπικό δίσκο του δεξιοτέχνη κιθαρίστα(ex- Guns nRoses) κυρίου Hudson. Η χημεία του με τον τραγουδιστή των Alter Bridge πλέον είναι αναμφισβήτητη, ο οποίος με τις ερμηνείες του εξυψώνει τις συνθέσεις του Slash. Σίγουρα πιο heavy σε σχέση με τα προηγούμενα 2 album, με hard rock ψυχή και attitude όμως. 


Φροίξος Βικάτος