Deafheaven - New Bermuda

                           Ήδη από το ντεμπούτο τους  το 2011, “Roads To Judah”, είχαν ξεχωρίσει σε ένα πιο underground ακροατήριο και για κάποιο σχεδόν ανεξήγητο λόγο με το καταπληκτικό δεύτερο τους “Sunbather” έρχεται η απρόσμενη αναγνώριση από ένα πιο ευρύ κοινό. Απρόσμενη αποδοχή γιατί η μουσική τους παρέμεινε αρκετά δύσκολη απρόσβατη από αυτό που μπορεί να ακούσει εύκολα ο μέσος ακροατής. Το buzz που δημιούργησαν με τις επικές δεκάλεπτες συνθέσεις του “Sunbather”, αλλά και η ομορφιά της αντίθεσης που προσφέρει η μουσική τους, η οποία συνδυάζει τις στιγμές χαοτικής έντασης εφάμιλλης του black metal, με στιγμές ηρεμίας και γαλήνης, σχεδόν pop έκφρασης. Τα φωνητικά κινούνταν πάντα σε black ή hardcore ύφος, γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι ότι το κατόρθωμα τους να ακουστούν στο ευρύτερο κοινό είναι μεγάλο.

             Όπως είχα γράψει και παλιότερα από το blog, τους Αμερικάνους τους θεωρώ μεγάλη ελπίδα για τον ακραίο ήχο και αυτό γιατί  με το εξαιρετικό “Sunbather” έβλεπα τεράστιες δυνατότητες και υποσχέσεις που ευτυχώς με το φετινό “New Bermuda” επιβεβαιώνονται σε μεγάλο βαθμό. Πως όμως ξεπερνάς έναν από τους καλύτερους  δίσκους της δεκαετίας που διανύουμε, όπως το “Sunbather”. Η πρόκληση που είχαν μπροστά τους τα μέλη του συγκροτήματος ήταν μεγάλη και περισσότερο από όλους ο κιθαρίστας  Kerry McCoy. Το “New Bermuda” είναι ο πιο κρίσιμος δίσκος της καριέρας τους μέχρι στιγμής και αυτό γιατί καλούνται να αποδείξουν από την κατεύθυνση και μόνο που θα ακολουθήσουν στο νέο τους άλμπουμ, αν άξιζε η προσμονή ή ήταν ένα πυροτέχνημα.

       Η έξυπνη κίνηση εκ μέρους τους είναι η αρχική διαφοροποίηση του “New Bermuda”  σε σχέση με τον προκάτοχο του, που εντοπίζεται αμέσως στο ήχο των δύο άλμπουμ με το νέο τους πόνημα να έχει σαφέστατα πιο metal επίστρωση. Δεύτερη παρατήρηση και διαφορά ή εξέλιξη, όπως το βλέπω εγώ, είναι τα φωνητικά του George Clarke που είναι αμιγώς black πλέον, θυμίζοντας  κλασικό νορβηγικό black των 90s, είναι πολύ πιο έντονα και κοφτερά με έντονες αιχμές, χάνοντας το hardcore χαρακτήρα του παρελθόντος.  Στις κιθάρες τώρα υπάρχει η μεγαλύτερη εξέλιξη, με τον McCoy να έχει βελτιώσει την συνθετική του ικανότητα και  αποφεύγοντας σχεδόν εξ ολοκλήρου τις shoegaze παραμορφώσεις του “Sunbather”, προσθέτοντας riff που έχουν αναφορές σε πρώιμους Slayer και Metallica. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δύο εναρκτήριες συνθέσεις, “Brought To The Water” και “Luna”, με το πρώτο να είναι ίσως ότι πιο αμιγώς black metal έχουν γράψει. Οι συνθέσεις είναι μόλις 5 στον αριθμό αλλά δεν υπάρχουν ιντερλούδα και είναι όλες 9 λεπτές και άνω. Το νέο “Dream House” πρέπει να είναι το “Come Back”, καθώς η ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στις στιγμές καταιγιστικών riffs και γαλήνιων dream pop και alt rock μελωδιών είναι παρόμοιες. Η πιο διαφοροποιημένη σύνθεση είναι αυτή που κλείνει με επιτυχία έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο όπως φαίνεται για τους Deafheaven. Το “Gift For The Earth” μας δίνει πιο απελευθερωμένες κλασικές μελωδίες στην κιθάρα ενώ φυσικά υπάρχει και εδώ καταιγισμός στα τύμπανα από τον Daniel Tracy.

       Αυτό που πετυχαίνουν ακόμα μια φορά οι Deafheaven με το νέο τους άλμπουμ είναι να συνεπάρουν τον ακροατή σε έναν χείμαρρο συναισθημάτων που δημιουργούν η ένταση, η ταχύτητα το χαοτικό παίξιμο από τα τύμπανα και τις κιθάρες σε συνδυασμό με τις στιγμές ηρεμίας που λειτουργούν σαν κάθαρση μετά την καταιγίδα. Καλλιτεχνικά κλείνουν στόματα με την επιτυχημένη κίνηση να μην αναπαράγουν τον εαυτό τους με ένα “Sunbather part 2” καλύπτοντας  ξανά τις μουσικές μας ορέξεις με έναν δίσκο αντάξιο του. Ο χρόνος θα δείξει στην σύγκριση αυτών των δύο αριστουργημάτων πιο θα αγαπηθεί περισσότερο.

Φροίξος Βικάτος                                                         9/10