MARDUK- FRONTSCHWEIN(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

     Μια από τις συνεπέστερες black metal μπάντες επιστρέφει φέτος με τον καινούργιο της δίσκο που ακούει στον τίτλο Frontschwein. Οι Σουηδοί με το καινούργιο τους πόνημα επιστρέφουν εξολοκλήρου στην πολεμική θεματολογία, κάτι που είχαν να δοκιμάσουν αποκλειστικά, από το 1999 και το Panzer Division Marduk.

    Η κίνηση τους αυτή φαίνεται ότι τους δικαιώνει, συμπέρασμα που βγαίνει από το πρώτο κιόλας άκουσμα.. Δεν πρωτοπορούν σίγουρα, αλλά από την στιγμή που δικαιολογούν με την απόδοση τους κάθε καινούργια τους κυκλοφορία μόνο θετικό μπορεί να είναι αυτό το στοιχείο στο συνολικό αποτέλεσμα. Αυτό που θέλουν να πετύχουν το καταφέρνουν με τον καλύτερο τρόπο, είτε με την χρήση samples από πεδία μαχών είτε με την ίδια τους την μουσική που είναι άκρως επιθετική και σου δημιουργεί αυτή την τρομακτική πολεμική ατμόσφαιρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τόσο καλά riffs από τους Σουηδούς, μερικά εκ των οποίων είναι κολλητικά όπως στο μεσαίων ταχυτήτων για τον δίσκο «503». Το παραδοσιακό τους black «βλέπει» ξεκάθαρα προς Νορβηγία μεριά, και συγκεκριμένα την κλασική δεκαετία των 90’s. Οι κιθάρες είναι «σιδηροδρομικές» και «ξυράφια» και σε συνδυασμό με τον καταιγισμό των τυμπάνων έχουμε το τέλειο μίγμα κλασικού black, που ευτυχώς βοηθιέται από την καλή παραγωγή. Αυτό που μου άρεσε αρκετά είναι ότι στα πιο αργά σημεία σε κομμάτια όπως τα «Watherland» και «Nebelwerfer» το συγκρότημα πετυχαίνει μια σπάνια post-apocalypse ατμόσφαιρα που μου θύμισε το αγαπημένο μου «South of Heaven». Βέβαια επειδή η ένταση σε όλη την διάρκεια είναι μεγάλη και οι ταχύτητες υψηλές, ίσως ένα με δύο τραγούδια λιγότερα να έκαναν πιο «ξεκούραστο» έναν γενικά απολαυστικό δίσκο.

      Για αυτούς που θέλουν το black metal τους να «πατάει» πάνω στις παραδόσεις των κλασικών δίσκων των 90’s, η καινούργια δουλειά των Marduk σίγουρα θα τους καλύψει, χωρίς όμως να αποτελεί νοσταλγικό δημιούργημα, αλλά περισσότερο πίστη και αγάπη για το ιδίωμα.

Φροίξος Βικάτος                                                 8/10   

NAPALM DEATH - APEX PREDATOR-EASY MEAT(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

      Ας ξεκινήσω λέγοντας πως το 2013 στο Heavy by the Sea παραλίγο να χάσω την ακοή μου με την εμφάνιση των Napalm Death, πράγμα στο οποίο δεν φέρει ευθύνη το συγκρότημα. Αφού το έβγαλα από μέσα μου αυτό, νομίζω πως ήρθε η ώρα να πούμε μερικά λόγια για μία από της πιο σημαντικές κυκλοφορίες στον ακραίο ήχο που θα ακούσουμε φέτος.

     Τον 15^ο δίσκο τους φτάνουν αισίως οι γνωστοί grindcore-άδες  που αν τολμήσω και τους πω βετεράνους να πέσει φωτιά να με κάψει. Και αυτό γιατί οι Βρετανοί έχουν πολλά περισσότερα να πουν από τους μισούς και βάλε εκεί «έξω» στο metal. O Barney «φτύνει» για ακόμα μια φορά έξυπνους κοινωνικο-πολιτικούς στίχους ( στο σαρκασμό του «Metaphorically Screw You») κάνοντας έτσι την μουσική των Napalm Death «όχημα» όχι μόνο για τους θυμωμένους, αλλά προσφέροντας πάντα και σαφή άποψη, αν όχι τροφή για σκέψη. Από μουσικής σκοπιάς έχουμε ίσως τους πιο απλοποιημένους Napalm Death των τελευταίων δίσκων. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι χάνουν την ακρότητα τους, αυτός είναι κανόνας άλλωστε που δεν παραβίασαν ποτέ στην πολυετή τους καριέρα. Απλά εκεί που ο Mitch Harris πρόσφερε σε ένα δίλεπτο κομμάτι, riffs και οι ιδέες για άλλα τέσσερα τώρα το κάνει μόνο για τρία! Φυσικά και αστειεύομαι, αλλά με αυτό τον τρόπο θέλω να δείξω πως σε κάθε τραγούδι του δίσκου, από το πιο trhash-ατο «Smash a Single Digit», σε αυτό που έχει τις «ρίζες» του στο punk «Bloodless Coup», στο σχεδόν death metal «Beyond The Pale» έως και το κλασικό πειραματικό του δίσκου τους «Dear Slum Landlord» όλες οι συνθέσεις βρίθουν ιδεών και καλών riffs. Θα ξεχωρίσω όμως το «Hierachies» με τα «καθαρά» παρακαλώ φωνητικά στο ρεφρέν του Barney, να το κάνουν αξιομνημόνευτο και σίγουρα το highlight του Apex Predator-Easy Meat.

       Για όσους αγαπάνε τον ακραίο ήχο και δεν πείστηκαν ακόμα για την ποιότητα του δίσκου αλλά και το «βάθος» του, ας ξαναρίξουν μια ματιά στο αλληγορικό εξώφυλλο του δίσκου, από μία δουλειά που «φωνάζει» από την πρώτη ματιά ότι αξίζει τα λεφτά μας. Κλείνοντας θέλω να πω, ότι είναι πολύ ωραίο να βλέπεις συγκροτήματα με πολλά χρόνια στην πλάτη τους, να παλεύουν και να νοιάζονται για κάθε καινούργια τους δουλειά, ένα από αυτά να είστε σίγουροι πως είναι οι Napalm Death.

Φροίξος Βικάτος                                                     8/10

MANOWAR TOP 3 ALBUMS(ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

     Για την πρώτη περίοδο δυσκολεύτηκα περισσότερο να επιλέξω ένα και μόνο δίσκο, γιατί εκτός ότι αποτελεί την πιο παραγωγική τους δεκαετία, αφού στο διάστημα  αυτής ηχογράφησαν 6 δίσκους, οι 5 εκ των οποίων  αποτελούν αριστουργήματα του επικού ήχου( το Fighting the World και αριστούργημα δεν το λες). Και ο κλήρος πέφτει στο Sign of the Hammer του 1984. Καθώς περιέχει δύο από τα πιο επικές συνθέσεις των Αμερικάνων, που από μόνες τους θα τους ήταν ικανές να τους δώσουν το αλάθητο για τους επόμενους «x» δίσκους. To «Mountains», που στο άκουσμα της ερμηνείας του Adams και μόνο αντικρίζεις το Έβερεστ σαν λοφάκι, αλλά και το συγκλονιστικό «Guyana» που ο αρχηγός DeMaio ξεδιπλώνει τις συνθετικές του ικανότητες σε ένα αψεγάδιαστο επικό τραγούδι. Στα συν του δίσκου και της συγκεκριμένης δεκαετίας γενικότερα, η ύπαρξη στο συγκρότημα του κιθαρίστα Ross the Boss, που με το παίξιμο του βοηθούσε και ενέπνεε τον ηγέτη των Manowar.

       Αρχικά να σημειώσω για όσους δεν το κατάλαβαν με τα παραπάνω, ότι στην δεύτερη περίοδο για προσωπική ευκολία στο αφιέρωμα δεν περιλαμβάνω το «Kings of Metal» του 1988. Αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό ας πάμε στην «πολύπαθη»(;) δεκαετία για το metal του 90. Η σκηνή του Seattle και συγκεκριμένα του grunge τα άλλαξε όλα, για σχεδόν 4 χρόνια, μόνο που εδώ μιλάμε για Manowar φίλε μου! Οι οποίοι το 1992 βγάζουν τον πιο HEAVY  δίσκο τους, αψηφώντας ότι το οικοδόμημα του κλασικού heavy τότε κατέρρεε. Εμπνευσμένοι και αυτοί από την Ομήρου Ιλιάδα στο Triumph of Steel μας προσφέρουν το 30λεπτο παρακαλώ(!) έπος (εντάξει κάποια σόλο είναι άχρηστα αλλά χαλάλι) «Achilles, Agony and Ecstasy in Eight Parts». Προσωπική αδυναμία αποτελεί το πομπώδες «Spirit Horse of the Cherokee». Το «Triumph…» εύκολα κερδίζει την μάχη για την καλύτερη τους δουλειά την συγκεκριμένη δεκαετία από το λιγότερο επικό Louder Than Hell του 1996 που άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια συνθετικής απομυθοποίησης.

       Τρίτη και πιο «ζόρικη» για την υστεροφημία του συγκροτήματος περίοδος. Θα ήθελα πάρα πολύ να επιλέξω το Gods of War του 2007 μόνο και μόνο για το συγκλονιστικό «Sleipnir» ένα τραγούδι αν μου επιτρέπετε γνήσια καύλα, που στα 5 και κάτι λεπτά του «ξυπνάει» από τον λήθαργο των τελευταίων δίσκων τους Manowar που όλοι έχουμε λατρέψει! Επειδή όμως το συγκεκριμένο LP έμεινε μόνο σε αυτό το τραγούδι και δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω, πέρα της σωστής «στροφής» στον ήχο τους θα επιλέξω το πιο ισορροπημένο Warriors of the World του 2002. Δίσκος που αγκαλιάστηκε από όλους τους Manowarrios με ένα μικρό πταίσμα για τους μη Αμερικάνους, την παρουσία έκδηλου πατριωτισμού λόγο των γεγονότων της 11^ης Σεπτεμβρίου. Παρόλα αυτά το «Warriors…»  θα λατρεύεται για τις κομματάρες που περιέχει όπως τα «Call to Arms», «Swords in the Wind» και το ομώνυμο. Δυστυχώς οι Manowar δεν είναι από τα συγκροτήματα που ηχογραφούν συχνά τις τελευταίες δεκαετίες με τα κενά ανάμεσα σε κάθε τους δουλειά να είναι μεγάλα, αυτό όμως δεν τους εμπόδισε ποτέ με τα live τους να κάνουν νέους Manowarriors εδώ και 3 δεκαετίες, HAIL!

Φροίξος Βικάτος

MANOWAR TOP 3 ALBUMS(ΑΦΙΕΡΩΜΑ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ)

    

       Οι Manowar ανήκουν σε ένα πολύ κλειστό club συγκροτημάτων, που καθόρησαν και δημιούργησαν από το μηδέν, κάποια στιγμή στο παρελθόν ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα και στην περίπτωση τους μιλάμε φυσικά για το επικό metal. Ιδιάζουσα περίπτωση συγκροτήματος αφού παρά την σημαντικότητα και την καθοριστικότητα τους για το χώρο του metal, έχουν χλευαστεί και αποθεωθεί όσο λίγοι. Κάτι που στην περίπτωσή τους έζησα και εγώ από πρώτο χέρι καθώς από επικριτής του image(ντυνόντουσαν α λα Κόναν ο Βάρβαρος) και των απόψεων τους(;)( έχουν κατηγορηθεί για μισογυνισμό, άκου το Pleasure Slave ), έγινα ένας μικρός Manowarrior! Όλες αυτές οι αντίθετες καταστάσεις και συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας οπαδός του heavy metal για τους Αμερικάνους είναι εύλογες αν κοιτάξει κάποιος την πορεία της παρέας του De Maio (μπάσο, βασικός συνθέτης, ηγέτης κτλ. ) από το 1982 και το Battle Hymns μέχρι σήμερα. Οι στυλοβάτες του επικού ήχου αλλά και υπεύθυνοι για τον όρο «true metal» ή αλλιώς οι «Βασιλιάδες του Metal», όπως οι ίδιοι με τον ομώνυμο δίσκο αυτοαποκαλέστηκαν το 1988 είναι είτε διαφωνείς είτε όχι ένα συγκρότημα που έχει περάσει στο πάνθεον του σκληρού ήχου, με αρκετές κλασικές δουλειές για τον ήχο αυτό. Σκοπός μου είναι να φτιάξω ένα άτυπο top 3 δίσκων τους, με έναν δίσκο από τις τρείς χρονικές περιόδους τους συγκροτήματος, έτσι όπως αυτές χωρίζονται και χρονολογικά αλλά και μουσικά.

Φροίξος Βικάτος

https://www.youtube.com/watch?v=l_dLeRMnlyo

INGESTED- THE ARCHITECT OF EXTINCTION(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

        Oι Ingested αυτό που μας προσφέρουν και με το καινούργιο τους LP « The Architect of Extinction », δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι ριζοσπαστικό αλλά ούτε και ο πιο συμβατικός slam death metal δίσκος. Ένα είδος που αποτελεί την πιο extreme μορφή-και όμως υπάρχει- του brutal death metal και χαρακτηρίζεται από χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες, πολλά breakdowns και την απουσία της μελωδίας στις κιθάρες.

        Όλα τα παραπάνω τα τιμάνε και με το παραπάνω οι Βρετανοί και μπορώ να πω μετά από πολλές ακροάσεις ότι σε αυτό τον τομέα δείχνουν ικανοί και δυνατοί. Δεν παύει όμως αυτό να είναι και το σημείο που με ζόρισε περισσότερο ως προς την ακρόαση του δίσκου. Το « Architect…» μέχρι την μέση περίπου μοιάζει σαν μια επιτομή ως προς ένα ιδίωμα του metal και συγκεκριμένα του slam death metal και δείχνει ότι ενδιαφέρεται μόνο για την γνώμη των οπαδών του ιδιώματος. Κάποιοι μπορεί να το χαρακτηρίσουν και ότι είναι ακραίο με μοναδικό σκοπό να είναι ακραίο. Ευτυχώς το συγκρότημα ξεδιπλώνει την ποιότητα και τις δυνατότητες του σε τραγούδια όπως τα «I, Despoiler»,«Penance»(instrumental), «Extinction Event» και «Rotten Eden». Και αυτό συμβαίνει όταν οι δύο κιθαρίστες αποφασίζουν να μην ακολουθήσουν για λίγο τον εξαιρετικό πίσω από το drum kit Lyn Jeffs και να μας χαρίσουν μερικά μελωδικά leads, ακόμα και κιθαριστικά solo. Άλλο ένα συν στο όλο αποτέλεσμα είναι ο τραγουδιστής Jay Evans που ακολουθεί εξαιρετικά τα όργανα και οι ερμηνείες του λειτουργούν πολλές φορές σαν επιπλέον down tuned κιθάρα.

     To συγκεκριμένο LP είναι ένα καλό παράδειγμα extreme metal δουλείας. Δυστυχώς χωλαίνει στο ότι δεν καταφέρνει να γίνει πειραματικό εξ ολοκλήρου και μπορεί να ξεχαστεί ως ένας ακόμα καλός ακραίος δίσκος. Εγώ πάλι θα δω το ποτήρι μισογεμάτο και θα πω ότι έστω και οριακά περνάει το «μέτριο» και στέκεται άνετα στο «καλό».

Φροίξος Βικάτος                                                          6/10

SYLOSIS- DORMANT HEART(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

      Josh Middleton, κρατήστε αυτό το όνομα καλά στο μυαλό σας όσοι ασχολείστε με το metal. Ο Josh είναι ο βασικός συνθέτης-κιθαρίστας-φωνή των Βρετανών metalers Sylosis. Το συγκρότημα από το Reading δισκογραφεί από το 2008 όμως με το φετινό Dormant Heart φαίνεται πως ήρθε η ώρα τους, καθώς η έμπνευση στο συγκεκριμένο LP χτυπάει σε πολλά επίπεδα «κόκκινο».

     Η  αγάπη τους για το Bay Area thrash δεν καταλαγιάζει ούτε στην καινούργια τους δουλειά, μόνο που αυτή τη φορά μοιράζεται με την αγάπη τους για το Σουηδικό μελωδικό death metal. Μπορεί αυτή η μίξη να είναι κάτι που το συγκρότημα έχει ξαναδοκιμάσει και στο παρελθόν, αλλά αυτή την φορά το κάνει υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, κυρίως Mastodon-ικό. Πως αλλιώς εξηγείται η κομματάρα «To Built A Tomb» με το α λα Leviathan(ο δίσκος ) riff στο 2λεπτό, απλά επιβλητικό και μια από τις metal συνθέσεις τις χρονιάς. Πέρα από την εξαιρετική τεχνική των Βρετανών, φαίνεται ότι ο Josh Middleton εκτός από σπουδαίος παίκτης, είναι και εκπληκτικός συνθέτης. Μπορώ να πω με ευκολία ότι οι μισές και παραπάνω συνθέσεις που έχει σκαρώσει ο ηγέτης των Sylosis με τους υπόλοιπους είναι εξαιρετικές. Πράγμα διόλου εύκολο όταν έχεις δημιουργήσει έναν δίσκο με 12 συνθέσεις, πολυποίκιλες ηχητικά , με αρκετές εναλλαγές κιθαριστικών θεμάτων και με διάρκεια μίας ώρας. Αυτό για τους τεμπέληδες ακροατές που δεν έχουν συνηθίσει όλα τα παραπάνω θα αποτελέσει σίγουρα ανασταλτικό παράγοντα. Ο ακροατής που θα δώσει έστω και μια ολοκληρωμένη ακρόαση είναι σίγουρο ότι θα πατήσει το repeat εύκολα.

     Ολοκληρώνοντας δεν περίμενα να ακούσω έναν δίσκο με τόση λεπτομέρεια που να κρατάει τον ακροατή από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα όπως έκαναν οι πιο δύσκολοι Mastodon δίσκοι. Ο εξαιρετικός ήχος βοηθάει στο να μην σε κουράζουν τα πολλά ομολογουμένως τραγούδια και να ακούς πεντακάθαρα κάθε όργανο. Για εμένα η πρώτη υποψηφιότητα για τα καλύτερα του 2015 μόλις μπήκε.

Φροίξος Βικάτος                                                           9/10

MARILYN MANSON- THE PALE EMPEROR(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

     Ο Marilyn Manson σίγουρα αποτελεί μια μουσική περσόνα που είναι σχεδόν αδύνατο να σε έχει αφήσει αδιάφορο, γιατί έστω και για λίγο κατάφερε να σοκάρει και να προκαλέσει την συντηρητική κοινωνία με την θεματολογία των τραγουδιών του. Μέχρι και το 2000 με το «Holy Wood»  ο Manson πετύχαινε να σοκάρει τα media και κατ’ επέκταση το κοινό που παρακολουθούσε και αγόραζε με μανία το καλοπαιγμένο industrial rock/metal του. Και κάπου εκεί το κοινό του, «χορτασμένο» πλέον από ότι είχε αυτός ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης να προσφέρει δείχνει δίσκο με τον δίσκο να τον παρατάει. Οι προσπάθειες του ίδιου έμοιαζαν πιο ανέμπευστες  ( Eat Me, Drink Me ) και κάπως έτσι φτάνουμε στο φετινό του πόνημα , το «The Pale Emperor».

    Που παραδόξως είναι ο πιο ώριμος και καλύτερος ηχητικά δίσκος της καριέρας του! Η αλήθεια είναι πως μετά και το τελευταίο « Born Villain» που μου είχε περάσει αδιάφορο, είχα παρατήσει της όποιες ελπίδες για κάτι καλό από τον Αμερικάνο μουσικό/παραγωγό/ηθοποιό. Στο άκουσμα του πρώτου single «Third Day Of A Seven Day» με θυμάμαι να μένω έκπληκτος και με περίσσια χαζομάρα έτρεχα να ψάξω πληροφορίες για το καινούργιο πόνημα του ιδιαίτερου αν μη τι άλλο αυτού καλλιτέχνη.  Γιατί ιντερνετικέ μου φίλε, David Bowie επιρροές δεν περίμενα να ακούσω στο καινούργιο τραγούδι του Marilyn Manson! Εθισμένος λοιπόν στην ακρόαση της καινούργιας του σύνθεσης, άρχισα να ψάχνω για να βρώ τι άλλαξε το καθαρά industrial ύφος του. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην ενασχόληση του Manson με την τηλεοπτική σειρά Sons Of Anarchy και απ’ότι  φαίνεται δεν έπεσα και πολύ έξω.

     Σκέψη που αντικατοπτρίζεται και από τις δηλώσεις του Brian Hugh Warner( Marilyn Manson) που δήλωσε για τον καινούργιο δίσκο, ότι άκουγε πολύ blues και πολλές φορές τραγουδάει σαν redneck. Κάτι που είναι εμφανές στην καινούργια του δουλειά αλλά πάντα δοσμένο με τον trademark ήχο του. Μόνο καλά τραγούδια περιέχει το συγκεκριμένο LP  με τα «Third Day of A Seven Day», «The Mephistopheles of Los Angeles» και «Cupid Carries A Gun» να ξεχωρίζουν με την πρώτη κιόλας  ακρόαση. Πράγμα περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι είναι από τα πιο «γυμνά» τραγούδια όσο αφορά το industrial παρελθόν του καλλιτέχνη και έχουν έντονο rocky/blues ηχόχρωμα. Βεβαίως δεν ξεχνάει να μας προσφέρει και συνθέσεις πιο συμβατικές στο γνωστό του ύφος όπως το «Deep Six», αλλά όταν καταφέρνει και συνδυάζει το χθες με το σήμερα όπως στο τελευταίο τραγούδι «Odds of Even» το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Πρέπει να δοθεί όμως και μεγάλο credit στην παραγωγή του δίσκου που ανέλαβε ο ίδιος ο Manson μαζί με τον Tyler Bates, καθώς δίνει έναν κινηματογραφικό τόνο στις συνθέσεις, λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο δεύτερος είναι υπεύθυνος για πολλά soundtracks χολιγουντιανών παραγωγών.

      Εν κατακλείδι το «The Pale Emperor» είναι αδιαμφισβήτητα μια έκπληξη από έναν σχεδόν «ξεχασμένο» καλλιτέχνη, που αυτή τη φορά θα μας γνωστοποιήσει ή καλύτερα θα μας συστηθεί ξανά,  για τους σωστούς και μόνο μουσικούς λόγους.

      

Φροίξος Βικάτος                                            8.5/10