Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

SLASH- WORLD ON FIRE(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

 

O Slash αποτελεί μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της ροκ κουλτούρας από την “χρυσή εποχή” με τους Guns nRoses, μέχρι τους Velvet Revolver και τα τελευταία 4 χρόνια με τους προσωπικούς του δίσκους. Κάτι απολύτως δικαιολογημένο για πολλούς, ενώ για τους υπόλοιπους έναν υπερτιμημένο κιθαρίστα. Για τον γράφοντα απολύτως δικαιολογημένα, μιας και ο Slash ανήκει σε ένα κλειστό κλαμπ κιθαριστών που αποτελείται από “ήρωες” της μουσικής που αγαπάμε, στο οποίο τα κύρια χαρακτηριστικά των μελών του είναι ο μοναδικός, ακοπιάριστος ήχος αλλά και οι επιρροή τους πάνω στην μουσική. Ο κύριος  Hudson(Slash) μπορεί περήφανα να κάθεται στο ίδιο τραπέζι και να τα πίνει με τους Angus Young, Tony Iommi και James Hetfield λόγω βεβαρημένου “hard rock” βίου, το θέμα είναι το 2014 σε τι φάση τον βρίσκει; Τα τελευταία τέσσερα χρόνια λοιπόν τον βρίσκουν σε δημιουργικό οίστρο, αφού με την φετινή του προσωπική δουλειά  φτάνει τις τρείς-αυτά να τα ακούς εσύ Axl Rose- με σταθερό υποστηρικτή σε αυτή του την προσπάθεια αναβίωσης της περσόνας του, τον Myles Kennedy( Alter Bridge) στο ρόλο των φωνητικών. Ο αφάνας, δεξιοτέχνης κιθαρίστας με το "World on Fire" μοιάζει πιο πολύ ο ίδιος on fire, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ μας δίνει στο “πιάτο” 17 παρακαλώ hard rock συνθέσεις. Συνθέσεις πιο heavy από αυτά που μας έχει συνηθίσει , χωρίς φυσικά να ξεφεύγει από το γνώριμο του στυλ εποχής “Appetite…” με τραγούδια όπως το “30 years of  life” να το παρακάνουν λίγο μιας και η εισαγωγή του φέρνει στο μυαλό εύκολα το “paradise city”. Ο δίσκος αποφεύγει την τρικλοποδία  που  βάζει η μεγάλη του διάρκεια, με μαεστρία  καθώς τα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια όπως το “wicked stoned” είναι εμπνευσμένα, με πολύ περίτεχνη κιθαριστική  δουλειά στην “γέφυρα”. Εν κατακλείδι  ο Slash στην τρίτη του απόπειρα πετυχαίνει καθώς πράττει πολύ  έξυπνα οδηγώντας τον δίσκο σε πιο heavy μονοπάτια ,σκοπεύοντας επομένως σε πιο metal ακροατήριο,  που λατρεύει τον πρώτο δίσκο των Guns nRoses.





Φροίξος Βικάτος                                                         8/10

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

The War On Drugs-Lost In The Dream(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

The War On Drugs-Lost In The Dream

                                                (secretly Canadian)



Το ωραιότερο πράγμα στην ενασχόληση με την μουσική είναι όταν μετά από ψάξιμο , έχει έρθει η στιγμή που έχεις ανακαλύψει ένα νέο “διαμαντάκι” που μέχρι εκείνη την στιγμή αγνοούσες. Ο λόγος για τους The War On Drugs, ένα ροκ συγκρότημα από την Φιλαδέλφεια της Αμερικής. Στο τελευταίο τους πόνημα οι Αμερικάνοι τιμούν το 80’s ροκ και η αλήθεια είναι πως με γυρνάνε λίγα χρόνια πίσω, όταν και αγόραζα την μία μετά την άλλη τις “κλασικές”  δουλειές  του Bruce Springsteen. Όπως καταλαβαίνετε τα keybords και τα synthesizers παίζουν σημαντικό ρόλο στις συνθέσεις, με τις shoegaze κιθάρες  να προσδίδουν μια γλυκιά μελαγχολία και ένα ταξιδιάρικο συναίσθημα καθώς στολίζουν τα τραγούδια Οι εικόνες που δημιουργεί ο δίσκος είναι πολύ ζωντανές και ονειρικές. Το κλίμα γίνεται ακόμα πιο ατμοσφαιρικό με το μοναδικό instrumental κομμάτι “the hunting idle” να είναι ambient σύνθεση που λειτουργεί σαν intro για το  “the burning”  που θυμίζει έντονα ακόμα και στο μέρος των φωνητικών το “Αφεντικό”. Από τις πιο ωραίες ροκ δουλειές των τελευταίων ετών και από τις καλύτερες  τις φετινής χρονιάς, τολμήστε και νοσταλγήστε μαζί με τους The War On Drugs.




Φροίξος Βικάτος                                                        9/10

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Suicide Silensce-You Can't Stop Me(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

           Suicide Silence-You Can’t Stop Me

                                                              (Nuclear Blast)



Οι Suicide Silence μπορεί να μην έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στο εγχώριο metal κοινό και γενικότερα στην Ευρώπη, όσο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και συγκεκριμένα τις ΗΠΑ, την πατρίδα τους δηλαδή. Και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την κατηγοριοποίηση τους από τον μουσικό τύπο ως deathcore  συγκρότημα. Κάτι που ίσως και να αλλάξει με την νέα τους δουλειά και αυτό όχι γιατί αλλάζουν το ύφος και το είδος που υπηρετούν, αλλά γιατί κατά κάποιο τρόπο “ωριμάζουν”. Το “you cant stop me” αποτελεί τον πρώτο τους δίσκο χωρίς τον frontman Mitch Lucker πίσω από το μικρόφωνο , μετά τον θάνατο του σε τροχαίο το 2012. Την θέση του ανέλαβε ο Eddie Hermida τραγουδιστής των All Shall Perish με το στοίχημα να μοιάζει κερδισμένο, αφού ο Eddie δείχνει ικανότατος να γεμίσει το κενό του εμβληματικού Mitch. H κιθάρα του Mark Heylmun εξακολουθεί να ειναί ρυθμικός οδοστρωτήρας  και μαζί με το παίξιμο του Lopez στα drums εξακολουθούν  να πωρώνουν και να σπάνε αυχένες με τα  breakdowns σήμα κατατεθέν τους. Όμως οι ελπίδες για το κάτι παραπάνω σταματάνε στο πολύ καλό “sacred words” που ξεχωρίζει εύκολα από το σύνολο, με την μελωδία της κιθάρας στο background να το κάνει ευκολομνημόνευτο και anthem-ικό κάτι σαν το κλασικό τους “you only live once”. Οι υπόλοιπες συνθέσεις δεν κάνουν το βήμα παραπάνω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακές. Δείχνουν την αγάπη του κιθαρίστα Mark για συγκροτήματα όπως οι Pantera και Lamb Of God δηλαδή αυτό που λέμε “true American metal”. Αξίζει να σημειωθούν οι συμμετοχές των Greg Puciato(the dilliger escape plan)  και Fisher(cannibal corpse) σε δυο τραγούδια τα “monster within” και “control” αντίστοιχα, που δίνουν άλλη βαρύτητα στο δίσκο. Οι Suicide Silence δείχνουν να βρίσκονται στο σωστό δρόμο και να δυναμώνουν μετά την απώλεια του φίλου τους , ένα βήμα ακόμα έμεινε…







Φροίξος Βικάτος                                                             7/10

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Linkin Park- The Hunting Party( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

      Linkin Park-The Hunting Party

                                                      (warner bros.)




Οι Καλιφορνέζοι είναι μεγάλο συγκρότημα, είτε τους αγαπάς είτε τους μισείς-ημίμετρα δεν υπάρχουν στην περίπτωσης τους-. Έχουν καταφέρει μέσα στα χρόνια που υπάρχουν, παρά τις συνεχόμενες αλλαγές στον ήχο τους από δίσκο σε δίσκο, να διατηρήσουν την θέση τους στο μουσικό χάρτη αρκετά ψηλά. Αυτό που μας απασχολούσε όσους ασχολούμαστε μαζί τους είναι αν θα γινόταν η επιστροφή τους στον αρχικό, πιο ροκ ήχο που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς. Κάτι που γίνεται με την φετινή τους δουλειά κατά το ήμισυ. Και  εξηγούμαι αμέσως , οι LP καταφέρνουν να φτιάξουν τον πιο σκληρό δίσκο της καριέρας τους, χωρίς να αντιγράψουν τους εαυτούς τους. Οι αλλαγές για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα ήταν σημαντικές. Την παραγωγή αναλαμβάνουν για πρώτη φορά οι ίδιοι, αφού ο Mike Shinoda-εγκέφαλος της μπάντας- αποφάσισε να πετάξει τα indie rock demos που είχε έτοιμα μαζί και τον παραγωγό στις τρείς τελευταίες δουλειές τους Rick Rubin και να ροκάρει  ξανά με τους υπόλοιπους. Επίσης για πρώτη φορά σε δίσκο τους βρίσκουμε συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Ο Daron Malakian (SOAD) τους δείχνει τον δρόμο για πιο  alternative metal συνθέσεις, με το τραγούδι “rebellion” να θυμίζει πολύ δουλειές του καλεσμένου τους από την εποχή Mezmerize/Hypnotize. O Page Hamilton(Helmet) τραγουδάει στο καλύτερο κομμάτι του “hunting party” και ο rapper Rakim ραπάρει στο “guilty all the same”,  καλύτερα απ’ ότι ο Shinoda σε ολόκληρο το “Living Thing”. Το αποτέλεσμα μειώνουν τα τραγούδια “wastelands” , “until its gone” και το  instrumental drawbar” σε συμμετοχή του Tom Morello(RATM), τα δύο πρώτα γιατί μοιάζουν ξεχασμένα από προηγούμενες δουλειές τους και το τελευταίο γιατί περιμένεις κάτι παραπάνω από μια τέτοια συνεργασία. Αυτό που κάνει αίσθηση είναι η βελτίωση τους drummer Rob Burdon που μας παρουσιάζει την πιο speed και heavy δουλειά του, αλλά και τα πολλά-ναι καλά διαβάσατε- κιθαριστικά solos του Delson.  Συνοψίζοντας οι Αμερικάνοι ξανακερδίζουν την χαμένη πίστη αρκετών οπαδών τους, επιστρέφοντας με πιο οργανικό  punk/rock ήχο σε σχέση με το ηλεκτρονικό πρόσφατο παρελθόν τους.







Φροίξος Βικάτος                                                              7.5/10

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Mastodon-Once More Round The Sun



        Mastodon-Once More Round The Sun

                      (Warner Bros.)


 
 Είναι οι Mastodon οι νέοι Metallica ; γίνεται  μουσάτοι να παίζουν prog-metal; είναι οι Mastodon πολύ hipster για να ασχολούμαστε εμείς μαζί τους; Αυτά και άλλα τέτοια γραφικά ερωτήματα έχουν τεθεί εκατοντάδες φορές διαδικτυακά με τους Μαστόδοντες να μην δίνουν καμία απολύτως σημασία. Αντιθέτως αποδεικνύουν με κάθε τους καινούργιο δίσκο ότι είναι οι πιο cool τύποι που βρίσκονται στο metal. Συμπεριφορά που επιβεβαιώνεται με τρανό τρόπο από το πρώτο άκουσμα του τραγουδιού “Aunt Lisa” με την συμμετοχή των  Coathangers. Τραγούδι που στέλνει στον μέταλ-ψυχίατρο τους “δεινόσαυρους” μεταλλάδες. Το νέο δισκογραφικό χτύπημα βρίσκει τους αμερικάνους τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από το τελευταίο “The Hunter”. Δείχνουν να ξέρουν πλέον καλύτερα πώς να γράφουν metal τραγούδια δίνοντας σημασία στο riff , αφήνοντας τις επιδεξιότητες του τεχνικού ντεμπούτου τους , “Remission” στην άκρη για μελλοντική χρήση. Αν βέβαια κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο , μιας και συνθέσεις όπως το “Chimes at Midnight” δείχνουν ότι η έμπνευση και το ταλέντο είναι ακόμα εκεί. Σύνθεση η οποία αξίζει ειδικής αναφοράς μιας και περιέχει όλο το δίσκο στα λεπτά που διαρκεί. Χτίζεται ξεκινώντας με ψυχεδελικές κιθάρες μέχρι το 33 δευτερόλεπτο όταν και βίαια διακόπτονται από γιγαντιαία riff των Hinds και Kelliher, με την ερμηνεία του Troy να είναι απολύτως πειστική. Το γρανάζι αυτού του συγκροτήματος ο Brann Dailor, εκτός από την αυξημένη συμμετοχή στο κομμάτι των φωνητικών, παραμένει ένας από τους καλύτερους drummers στο metal, με τα συνεχόμενα drum-rolls του να μας το υπενθυμίζουν. Επίσης στο “Diamonds in the Witch House” ξανασυναντάμε τον πολύ  Scot Kelly ( Neurosis ) σε μια συνεργασία που είναι η αλήθεια ότι έχουμε μάθει να ζητάμε πιο πολλά. Το “Once More…”δείχνει την διάθεση των δημιουργών του να ακολουθήσουν πιο απλές συνθετικές φόρμες όπως ακριβώς και στο “The Hunter”, εμπλουτίζοντας το μίγμα με δόσεις, από την ψυχεδέλεια και αιθέρια ατμόσφαιρα του “Crack the Skye” με την riff-ολογία του “Leviathan”. Επομένως η παρέα από την Ατλάντα της Αμερικής φτάνοντας στον 6ο δίσκο της συνεχίζει το σερί των μοναδικών κυκλοφοριών, με σταθερή εξελικτική λογική. Οι Mastodon δεν θα γίνουν  Metallica
ποτέ, γιατί κανείς πιθανότατα δεν θα τα καταφέρει, δεν είναι αυτές οι βλέψεις τους άλλωστε. Το μόνο που μπορούμε να ζητάμε από αυτούς είναι δίσκους σαν και αυτόν, που μας ανανεώνει το ενδιαφέρον μέχρι τον επόμενο.




Φροίξος Βικάτος                                                                                 9/10

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Opeth-Pale Communion

Opeth-Pale Communion(roadrunner records)












Οι  Opeth, οι αγαπημένοι μας Σουηδοί του Mikael Akerfeldt επέστρεψαν μετά το Heritage του 2011, με καινούργιο δίσκο που φέρει τον τίτλο Pale Communion.
 Επιτρέψτε μου να αναφέρω λίγα, τα οποία έχουν να κάνουν με την κυκλοφορία του συγκεκριμένου δίσκου. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα θρυλικά Rockfield Studios της Ουαλίας και αυτός ο χαρακτηρισμός μπορεί να φαντάζει λίγος  αν αναλογιστεί κανείς ότι εκεί οι Queen ηχογράφησαν το “Bohemian Rhapsody”. Παράλληλα είναι η πρώτη δουλεία του συγκροτήματος  με τον καινούργιο πληκτρά  Joakim Svalberg  που ανέλαβε στη θέση του Per Wiberg μετά την φυγή του τελευταίου το 2011. Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε για ακόμη μια φορά ο ίδιος ο Akerfeldt και την μίξη του ο φίλος και χρόνια συνεργάτης  Steve Wilson, ο οποίος για ακόμη μια φορά έκανε εξαιρετική δουλεία. 
 To Pale Communion ανοίγει με το eternal rains will come σε αρκετά prog-rock ύφος όπως ακριβώς τελείωσε το Heritage. Το επόμενο κομμάτι που είναι το cusp of eternity αποτελεί την πιο riff-oriented δουλεία σε αυτό το δίσκο κάτι που δικαιολογεί την επιλογή της εταιρείας για πρώτο single. H συνέχεια γίνεται με το moon above, sun below το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου και αυτό που με δίχασε περισσότερο.  H διάρκεια του αποτελεί και τη παγίδα γιατί σε σημεία κουράζει καθώς επαναλαμβάνεται.  Ακολουθεί το πιο ακουστικό elysian woes που μαζί με το river έχουν από τα πιο όμορφα κιθαριστικά solo στο Pale Communion. Τo goblin είναι ένα instrumental κομμάτι με τους Mendez(bass) και Axenrot(drums) να ξεχωρίζουν με το groove τους. Στα δύο τελευταία τραγούδια( voice of treason, faith in others) γίνεται  έντονα αντιληπτή η δουλεία που έγινε στις ενορχηστρώσεις με έγχορδα, ένα στοίχημα που βρίσκει νικητές τον Akerfeldt και την παρέα του με το faith in others να κλείνει πολύ όμορφα , μια πολύ μελωδική δουλεία στο σύνολο της.
 Το συμπέρασμα μου ακούγοντας πολλές φορές το τελευταίο πόνημα των σουηδών, -κάτι το οποίο σας συμβουλεύω να κάνετε γιατί είναι καλλιτέχνες που με κάθε τους νέα δουλεία ζητούν την προσοχή σας και τον χρόνο σας- είναι ότι η ποιότητα σε κάθε τους δουλεία είναι κάτι το δεδομένο. Πολλοί θα συνεχίζουν να νοσταλγούν την περίοδο “Still Life” , “Blackwater Park” και  “Deliverance” και κάποιοι άλλοι θα δηλώσουν ότι το συγκρότημα δεν παρουσιάζει κάτι καινούργιο. Η αλήθεια είναι ότι το Pale Communion μοιάζει σαν φυσική συνέχεια του Heritage, λιγότερο περιπετειώδες  άλλα με περισσότερη μελωδία κρατώντας τον πήχη ψηλά για την μπάντα. Από τις καλύτερες μελωδίες που μπορείτε να συντροφεύσετε το φθινόπωρό σας σύμφωνα με τον γράφοντα , καλές ακροάσεις.




Φροίξος Βικάτος                                                                                                       8/10