Top 5 άλμπουμ για το 2017

                   Στα τέσσερα χρόνια του blog μπορώ να πω πως η χρονιά που σε λίγες ώρες μας αφήνει, μουσικά ήταν αρκετά «περίεργη» για μένα. Έμαθα να μην ακολουθώ τις οποιεσδήποτε εξελίξεις στη μουσική που έχω αδυναμία( βλ. metal ) και αυτό γιατί ο όγκος των κυκλοφοριών δεν αντιστοιχούσε στην επιθυμητή ποιότητα. Φωτεινή εξαίρεση το Nightmare Logic των Power Trip. Δε θέλω να κάνω ανάλυση του προβλήματος έτσι όπως το βλέπω στο metal, απλά σκεφτείτε την συνέπεια που έχουν δισκογραφικά τα συγκροτήματα του χώρου (ανα δυο χρόνια νέο άλμπουμ ) και μετά ας σκεφτούμε αν οι καλλιτέχνες δεν είναι δέσμιοι των δισκογραφικών τους συμβολαίων και όχι της έμπνευσης για δημιουργία. Πέραν του metal  που εν τέλει δεν έχει ανάγκη- άλλωστε είναι ένα είδος που αυτοσυντηρείται με μανία τα τελευταία χρόνια- κανείς δε μπορεί να αγνοήσει την άνοδο και την κυριαρχία της hip hop μουσικής. Με τους pop αστέρες σε «κρίση»(Justin Bieber) αλλά και την rock μουσική να έχει αφήσει την τύχη της στους indie τραγουδοποιούς(Father John Misty κτλ), με την jazz να βρίσκει το μεσσία της στο πρόσωπο του Kamashi Washington, η Hip Hop του Kendrick Lammar και Drake είναι δικαιολογημένα κατεστημένο. Όσο για τη δική μου λίστα θα αρκεστώ σε ένα top 5 δίσκων που απόλαυσα περισσότερο κα με δύο σημαντικές αλλαγές σε σχέση με αυτό που παρουσίασα στην εκπομπή Reload ένα μήνα πριν. Νιώθω πιο βέβαιος έστω και στο νήμα, να πω τους δίσκους που άκουσα περισσότερο αλλά και πιστεύω πως θα συνεχίσω να ακούω με το ίδιο πάθος και τις επόμενες- γιατι όχι;- χρονιές. Καλή ακρόαση σε όλους, καλή χρονιά, μέχρι το επόμενο blog- αρισμα να ακούτε πολύ μουσική.

     05) Kendrick Lammar – DAMN

     04) Mastodon – Emperor Of Sand

     03) Foo Fighters – Concrete And Cold

     02) Linkin Park – One More Light

     01) Jay Z – 4:44

Φροίξος Βικάτος

FOO FIGHTERS - There Is Nothing Left To Loose: Η εποχή της αθωότητας των Foo's

            Μήνας αφιερωμένος στους Foo Fighters αυτός που πέρασε στο Riffstories, δηλαδή για τον γράφοντα ας αφήσουμε τις βαρετές τυπικότητες στην άκρη. Καθώς σκοπεύω να γράψω για ένα από τα πιο «ζεστά» ροκ albums, γεμάτο συναίσθημα και αρκετά feel-good αισθητική. Τουλάχιστον για μένα αυτό είναι το There Is Nothing Left To Lose, το 3^ο πόνημα των Αμερικάνων που κυκλοφόρησε πίσω το 1999.

        Τους αγαπώ και τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία των Foo’s και ειδικά αυτή την περίοδο του χρόνου μπορώ να πω ότι τους λατρεύω! Οπότε έχω στείλει για λίγο την αντικειμενικότητα  στο περίπτερο για τσιγάρα. Ας ξεκινήσουμε φτιάχνοντας μια κούπα ζεστό καφέ, πριν ακουμπήσει η βελόνα τον δίσκο. Η επιλογή ροφήματος δεν είναι καθόλου τυχαία φίλε αναγνώστη(αν υπάρχεις) αφού το «Lose» ( για συντομία) είναι μια φωτογραφία στο χρόνο για τον Dave Ghrol δηλαδή τον ηγέτη του συγκροτήματος. Αποτελεί πιο απλά φίλε μου την επιστροφή του Ghrol στο «σπίτι» του την Virginia μετά από έναν χρόνο «μεθυσμένης» ζωής στο L.A. Επίσης είναι ο πρώτος δίσκος που θα συμμετέχει ο drummer Taylor Hawkins και ο πρώτος και τελευταίος παράλληλα που οι Foo’s θα ηχογραφήσουν σαν τρίο αφού το πάζλ θα συμπληρώσει ο Mendel στο μπάσο,  το μοναδικό μέλος των Αμερικάνων που ήταν από τον πρώτο δίσκο στο πλευρό του αρχηγού. Επόμενο βήμα για τον Ghrol ήταν η αγορά ενός σπιτιού και η χρήση του υπογείου του ως στούντιο ηχογράφησης, του γνωστού πλέον στους  φίλους του συγκροτήματος 606. Κίνηση που μεταφράστηκε από τους ίδιους ως  ελευθερία κίνησης από τις οποιεσδήποτε πιέσεις που μπορούσε να τους ασκήσει η δισκογραφική τους εταιρία. Όλα αυτά τα στοιχεία και οι συνθήκες έπαιξαν βασικό ρόλο στο πως θα ηχούσε ο δίσκος.

            Οι κινήσεις αυτές του «επαναπατρισμού», ανασύνταξης και ρομαντισμού( ηχογραφήθηκε αναλογικά και όχι με pro tools) έχουν αποτυπωθεί στις 11 συνθέσεις του «Lose». Αν με ρωτούσε κάποιος πως θα χαρακτήριζα τον δίσκο αν είχα μόνο μία λέξη τότε αυτή η λέξη θα ήταν μελωδικός. Ακόμα και στα πιο «τσιτωμένα» εναρκτήρια τραγούδια, «stacked actors» και «breakout» η δύναμη της μελωδίας και τα καλοδουλεμένα ρεφρέν έκαναν την εμφάνιση τους σε τόσο μεγάλη κλίμακα για πρώτη φορά σε δουλεία των Αμερικάνων. Τα «σκαθάρια» φαίνεται ότι είναι η κύρια επιρροή του Ghrol σε αυτόν τον δίσκο καθώς ουδέποτε ο multiplayer των Foo Fighters δεν έκρυψε την αγάπη του για τους Βρετανούς θρύλους. Αποκορύφωμα όλων των συνθέσεων είναι δίχως δεύτερη σκέψη το «aurora», μελωδικά εύθραυστο  και ίσως λίγο μελαγχολικό είναι ένα από τα πιο εκφραστικά τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα. Ο δίσκος αποτέλεσε στροφή στον ήχο που είχαν ως τότε αφού είχε μια πιο pop/alternative αύρα σε σχέση με τις 2 προηγούμενες δουλειές τους. Τους απέφερε το πρώτο Grammy για τον καλύτερο ροκ δίσκο της χρονιάς(αν αυτό έχει κάποια σημασία) και τους έκανες πλατινένιους σε αρκετές χώρες.

            Ζεστός και "χαλαρωτικός" σαν ένα ποτήρι καφέ μέσα στο χειμώνα, αυτός άλλωστε είναι και ο αγαπημένος δίσκος του Ghrol και δεν έχω να σχολιάσω τίποτα παραπάνω εγώ, καθώς αυτά είναι γούστα αφού ο καθένας έχει να πει και κάτι διαφορετικό για την δισκογραφία των Αμερικάνων. Μιας και οι Foo Fighters από το 1994 έως σήμερα είναι ένα συγκρότημα που δεν απογοήτευσε ποτέ τους φίλους του χαρίζοντας μόνο ποιοτικές δουλειές. Η βελόνα σταμάτησε…δεν πειράζει repeat!

Φροίξος Βικάτος

METALLICA : Load/ReLoad mixtape

             

          Την αγάπη μου για τους Metallica δεν την έκρυψα ποτέ είναι η αλήθεια, όπως επίσης και την αδυναμία μου στη δεκαετία του 90 για το συγκρότημα. Εκεί πιστεύω πως βρίσκονται και τα τελευταία ψήγματα καλλιτεχνικής ανησυχίας των Αμερικάνων. Αυτή η νοοτροπία τους άλλωστε ήταν υπεύθυνη για το συγκρότημα που έγιναν. Στη δεκαετία του 90 οι Metallica δεν κυκλοφόρησαν μόνο το ομώνυμο άλμπουμ( a.k.a. Black Album ) που τους έκανε τεράστιους,  αλλά επίσης  με διαφορά ενός έτους μεταξύ τους τα Load και ReLoad. Οι πιο πολλές ιστορίες από εκείνη την εποχή γνωστές, «φλώρεψαν γιατί κούρεψαν τα μαλλιά τους, αρνήθηκαν το metal» αυτά τα ωραία και πολλά άλλα γραφικά. Η αλήθεια είναι πάντως πως μια φωτογραφία στο οπισθόφυλλο των Καλιφορνέζων προκαλούσε περισσότερο ενδιαφέρον από αρκετή μουσική των σύγχρονων τους. Ο ήχος άλλαξε φυσικά, γιατί οι επιρροές δεν ήταν ίδιες όπως στα 80’s, οι Diamond Head έδωσαν την θέση τους στον Νick Cave και οι Iron Maiden αντίστοιχα στο southern rock. Το Load με τα χρόνια δικαιώθηκε, το αδερφάκι του(βλ. ReLoad) αντιμετωπίζεται ακόμα ως ένα άλμπουμ μερικών καλών leftovers του πρώτου. Σκοπός μου να σας παρουσιάσω το δικό μου άτυπο  mixtape των δυο άλμπουμ σε διάρκεια 80 λεπτών ενός cd δηλαδή.

0            01)   Until It Sleeps (Load)

0         02)   Fuel (ReLoad )

0         03)   Memory Remains ( ReLoad )

0         04)   King Nothing ( Load )

0         05)   Bleeding Me ( Load )

0         06)   Fixxxer (ReLoad )

0         07)   Where The Wild Things Are (ReLoad )

0         08)   Mama Said ( Load )

0         09)   Hero Of The Day ( Load )

1         10)   Low Man’s Lyric (ReLoad )

1         11)   Outlaw Torn ( Load )

Φροίξος Βικάτος 

MARILYN MANSON - HEAVEN UPSIDE DOWN: επιστροφή στις μουσικές του ρίζες

              Το δέκατο προσωπικό project του Marilyn Manson αρχικά είχε προγραμματιστεί να βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων το χειμώνα που μας πέρασε, πιο συγκεκριμένα στις 14 Φεβρουαρίου, με αρχικό τίτλο Say 10. Ένα teaser έδειχνε τότε τον «μπαμπούλα» της ροκ μουσικής να σκίζει την Βίβλο και μετά σιωπή… Η πολύμηνη καθυστέρηση του μετονομαζόμενου τελικά Heaven Upside Down ίσως είχε  να κάνει με τον θάνατο του πατέρα του καλλιτέχνη. Ευτυχώς το πολυαναμενόμενο άλμπουμ  ήρθε, υπεύθυνος για τον ήχο του Manson παραμένει τα τελευταία χρόνια ο κιθαρίστας/παραγωγός Tyler Bates που ευθύνεται για την καλλιτεχνική αναγέννηση που προηγήθηκε με το The Pale Emperor. Με την νέα τους συνεργασία όμως  Bates και Manson αρκούνται σε δοκιμασμένες συνταγές του παρελθόντος. Και ναι, είναι ευχάριστο για τον Marilyn Manson να επιστέφει σε μουσικές φόρμες που τον έκαναν γνωστό αλλά αυτό δεν αποδείχτηκε αρκετό. Υπάρχει η γοητεία στα εθιστικά“Kill4me” και  “Saturnalia” και ο επιθετικός τόνος στο industrial rock του “We Know Where You Fucking Live”, αλλά δεν καθιστούν τον Marilyn Manson το ίδιο επικίνδυνο με τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

 

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Kill4me, Saturnalia, Threats Of Romance

Φροίξος Βικάτος

THE KILLERS - WONDERFUL, WONDERFUL: το glitter φεύγει, η ωριμότητα έρχεται

        

          Έπειτα από μια τετραετή απουσία και με τελευταία ανάμνηση το άνισο Battle Born οι Killers επιστέφουν στον τόπο του εγκλήματος με τον πιο ώριμο(!) δίσκο τους. Κρίση μέσης ηλικίας που τραγούδησαν στα 90’s οι Faith No More; Πιθανόν, η αλήθεια είναι πως πολλά έχουν συμβεί στις ζωές των μελών του συγκροτήματος από τότε που μας τραγουδούσαν το “Somebody’s Told Me”, αλλαγή που αποτυπώνεται στο σύνολο του Wonderful Wonderful. Το glitter υπάρχει ακόμα στη μουσική που γράφει ο Brandon Flowers και η παρέα του, καταλαγιασμένο όμως πολλές φορές από τον απολογισμό  των περισσότερων στίχων. Το ύφος είναι πιο ταπεινό παρά corny, το ροκ επέστρεψε με τρανή απόδειξη το “Run For Cover”, ιδέα οχτώ χρόνων που προϋπήρχε από τα session του Day & Age. Ενώ επιπλέον η πολύ όμορφη ιστορία ενηλικίωσης του  Brandon Flowers στο “Tyson Vs Douglas” είναι από τις πιο προσωπικές στιγμές στην δισκογραφία των Αμερικάνων. Οι Killers μπορεί να απέφυγαν τον όρο ‘one hit wonders”  με το Sam’s Town αλλά τα χρόνια που ακολούθησαν αυτού δεν απέφυγαν την μετριότητα και τη συνθετική κόπωση κάτι που ευτυχώς το Wonderful Wonderful οριακά ξεπερνάει.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: Rut, Life To Come, Run For Cover, Tyson Vs Douglas

Φροίξος Βικάτος

TRIVIUM - THE SIN AND THE SETENCE : επιστροφή στις κλασικές τους φόρμες

           

            Trivium… κλασική περίπτωση συγκροτήματος  που παίζει ΠΟΛΥ μοντέρνο ή mainstream metal για το μέσο οπαδό της μουσικής αυτής. Σε αυτή την περίπτωση ο καλλιτέχνης πάντα κάτι κερδίζει και κάτι χάνει. Προσωπικά πάντα εκτιμούσα τις δουλειές τους, άλλες φορές περισσότερο (βλ. Shogun, Silence In The Snow) και άλλες λιγότερο (βλ. Vengeance Falls). Ναι, δεν είμαι από τους ακροατές που «πέταξαν» με το πρώτο άκουσμα το Silence In The Snow μόνο και μόνο επειδή δεν είχε τα κλασικά screamo φωνητικά του Μatt Heafy. Οι Trivium ήταν συγκρότημα που δοκίμαζε να «ανοίξει» σε κάθε άλμπουμ τον ήχο του και με το φετινό 8^ο πόνημα τους να δηλώνει το «διάλειμμα» αυτής της δημιουργικής διαδικασίας. Το The Sin And The Sentence παραδίδει σχεδόν μια ώρα κλασικού Trivium ήχου βγαλμένο από την καλύτερη τους δουλειά το Shogun. Σε αυτό συνέβαλε και η έλευση του νέου ντράμερ Alex Bent του οποίου το στυλ (αρκετά death metal ) αλλά και η άριστη τεχνική φαίνεται πως «έλυσαν» κατά κάποιο τρόπο τα χέρια του Matt Heafy και της παρέας του.

Προτεινόμενα προς ακρόαση: The Sin And The Sentence, Beyond Oblivion, The Heart  From Your Hate, Beauty In The Sorrow, Betrayer

Φροίξος Βικάτος

Ακούγοντας στο repeat το νέο Foo Fighters

             

          Ευτυχώς που υπάρχει και ο Dave Grohl! Μπορεί κάποιος-εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω- να τον παρομοιάσει με τον Lemmy της rock μουσικής. Οι Foo Fighters του Dave Grohl θα μπορούσαν να έχουν «καθίσει πάνω στις δάφνες τους» εδώ και μια δεκαετία όταν δηλαδή έκαναν δύο συνεχόμενες sold out συναυλίες στο Wembley, προσκαλώντας στη σκηνή μέλη των Led Zeppelin. Αυτό το status, το οποίο η μουσική περσόνα του Dave Grohl έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια πολλοί θα ζήλευαν. Ο θαυμασμός μου στους Foo’s πηγάζει από την προσπάθεια τους να παραμείνουν δημιουργικοί και το συνεχές «ψάξιμο» της επόμενης πρόκλησης. Με το “Sonic Highways” το 2015 και το ντοκιμαντέρ του HBO νόμιζα πως οι Foo’s τερμάτισαν τις φιλοδοξίες τους, όμως  ο Dave Ghrol είναι ο άνθρωπος που κρατάει το rock ζωντανό τα τελευταία χρόνια. Η φιλοδοξία του αυτή τη φορά ήταν να δημιουργήσει το μεγαλύτερο ηχητικά αποτέλεσμα σε άλμπουμ Foo Fighters  με έναν παραγωγό pop μουσικής. O Greg Κurstin είναι περισσότερο γνωστός για τις παραγωγές του με Adele και Sia, δύο από τις μεγαλύτερες pop stars, παρά για το indie συγκρότημα του The Bird And The Bee.

             Αυτή η φαινομενικά αταίριαστη συνεργασία κατέληξε σίγουρα πετυχημένη στα αυτιά μου, μιας και το Concrete And Gold με «ανάγκασε» να επανέλθω στο blog με παρουσίαση δίσκου. Όντας θετικά προϊδεασμένος  από τα δύο single που προηγήθηκαν του άλμπουμ , “Run” και “The Sky Is A Neighborhood” , κάτι που όμως δε λειτούργησε καθόλου  καθησυχαστικά για την ακρόαση όλου του άλμπουμ αφού οι προσδοκίες ήταν ήδη αρκετά ψηλά. Ευτυχώς στην περίπτωση των Foo Fighters η δεξαμενή καλών τραγουδιών έχει μεγάλο βάθος. Ο Dave Ghrol και η παρέα του στο Concrete And Gold δίνει σε όλους τους ακροατές από κάτι που θα έψαχναν σε ένα Foo Fighters  άλμπουμ το 2017. Για μένα κορυφαίες στιγμές του Concrete And Gold μαζί με το “Run” που προανέφερα είναι το “The Line” μακράν η πιο Foo στιγμή του άλμπουμ και το “Arrows” που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά παρακαλώ στην συναυλία που έδωσαν οι Αμερικάνοι στην Αθήνα το καλοκαίρι. Φυσικά δεν είναι αυτός ο λόγος που το ξεχωρίζω αλλά οι στίχοι του σε συνδυασμό με το built up του τραγουδιού, πραγματικά εξαιρετικό.

          Γεγονός είναι πως στην δεύτερη βδομάδα από την κυκλοφορία του άλμπουμ μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δύσκολα με αφήνει να το αφήσω. Σίγουρα με τις ακροάσεις προσπερνώ δύο το πολύ τραγούδια, αλλά στο σύνολό του το Concrete And Gold είναι η πιο ενδιαφέρουσα δουλεία των Foo’s από το πολύ καλό “Wasting Light”, το οποίο τώρα που το σκέφτομαι διανύει μόνο τον έκτο χρόνο ζωής του. Αυτό δείχνει και την συνέπεια των Αμερικάνων. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το “Everlong” δηλαδή το breakthrough των Foo Fighters με το άλμπουμ “The Colour And The Shape”, αλλά όλα αυτά τα χρόνια οι Αμερικάνοι έχουν πετύχει να είναι το συγκρότημα που πάντα θα ακούς ξέγνοιαστα τραγουδώντας τους στίχους του. Για τον γράφοντα άλλο ένα άλμπουμ που σίγουρα θα ακουστεί πολύ, γιατί η καθημερινότητα χρειάζεται πάντα έναν μουσικό ήρωα σαν τον Dave Grohl.

Φροίξος Βικάτος

Queens Of The Stone Age - "Villains"

         

            Η εισαγωγή είναι το ποιο δύσκολο πράγμα, προσπαθείς να αποφύγεις ένα σωρό κλισέ, ειδικά όταν έχεις να γράψεις για άλμπουμ γνωστού-αγαπημένου συγκροτήματος. Επομένως η όποια ιστορική αναφορά σε ένα συγκρότημα όπως οι Queens Of The Stone Age έχει σημασία μόνο αν είσαι «νέος» με του Αμερικάνους ρόκερς . Επίσης όπου QOTSA μπορείς απλά να βάζεις Josh Homme. Eιδικά την τελευταία δεκαετία και μετά την φυγή του Nick Oliveri. Η αλήθεια είναι πως με όποιο μουσικό project έχει καταπιαστεί ο Josh Homme και πιστέψτε με είναι αρκετά αυτά( Them Crooked Vultures, Iggy Pop, Eagles Of Death Metal) καταφέρνει πάντα να αφήσει έντονη τη δική του μουσική σφραγίδα, μερικές φορές μάλιστα να επισκιάσει το όλο αποτέλεσμα.

                Οι γραμμές γεμίζουν και νομίζω πως μπορούμε να μπούμε στο καθαρά μουσικό κομμάτι. Το φετινό “Villains” όπως τιτλοφορείται το καινούργιο άλμπουμ των QOTSA για μένα σαν ακροατή αποφεύγει ένα σωρό τρικλοποδιές που θα μπορούσε να είχε βάλει το ίδιο το συγκρότημα στον εαυτό του. Τέσσερα χρόνια πριν με το απόλυτα πετυχημένο “Like A Clockwork” είχαμε τον πιο μουντό συναισθηματικά και προσωπικό δίσκο του Josh Homme ο οποίος παράλληλα ήταν γεμάτος από σπουδαίες συνεργασίες( Dave Ghrol, Nick Oliveri, Trent Reznor, Alex Turner). Με το “Villains” έχουμε τον πιο up tempo δίσκο των Αμερικάνων από εποχής του φοβερού “Songs For The Deaf” και μία μόνο συνεργασία αυτή με τον παραγωγό Mark Ronson!

               Ο τελευταίος είναι υπεύθυνος για πολλές μεγάλες επιτυχίες  από καλλιτέχνες όπως η Adele, η  Amy Winehouse και η Lady Gaga αλλά κυρίως το τραγούδι του Bruno Mars “Uptown Funk” ήταν ένας από τους λόγους που ο Josh ζήτησε από τον Mark να αναλάβει την θέση πίσω από την κονσόλα στο 7^ο άλμπουμ των Αμερικάνων. Να προλάβω να καθησυχάσω εκείνους που με τα παραπάνω φοβήθηκαν πως οι  QOTSA θα «έθαβαν» τις κιθάρες και θα έβγαζαν έναν pop δίσκο. Όχι αυτό δε συμβαίνει στο “Villains”,εκείνο που αλλάζει όπως έγραψα και πιο πριν είναι η διάθεση.  Το άλμπουμ ξεκινάει με το αρκετά up tempo “Feet Don’t Faill Me” και συνεχίζει στους ίδιους χορευτικούς-ροκ ρυθμούς με το πρώτο single “The Way You Uses To Do”. Η καλύτερη στιγμή για τον γράφοντα έρχεται λίγο πιο μετά με το “Fortress”. Μία από τις δυο πιο ήρεμες στιγμές του δίσκου αφού θέλω να αποφύγω τον όρο μπαλάντες, μιας και η τελευταία λέξη έχει χρησιμοποιηθεί για πολλές γλυκανάλατες μουσικές στιγμές. Το προαναφερθέν τραγούδι περιέχει από τους καλύτερους στίχους του “Villains”, όπως οι εξής: “ I don’t want to fail you so/ I tell you the awful truth/Everyone faces darkness on their own/ As I have done, so will you. Εμπνευσμένοι αν μη τι άλλο οι στίχοι του Josh Homme. To “Fortress” και το “Villains of the Circumstances” έχουν γραφτεί για τα παιδιά του Josh. Αλλά αν νομίζεται με τα παραπάνω πως το άλμπουμ θα ακολουθήσει την διάθεση του “Like A Clockwork” κάνετε λάθος. Οι ταχύτητες θα ανέβουν σε σχεδόν punk ρυθμούς στο “Head Like A Haunted House” και τις groove-ιές του “The Evil Has Landed”.

                  Συνοψίζοντας θα ήθελα να επισημάνω κάτι που παραλίγο να ξεχάσω και είναι το κλειδί της ακρόασης του “Villains”, το άλμπουμ είναι grower. Δώστε του πολλές ακροάσεις για βρείτε τα μυστικά του. Μπορεί φαινομενικά να μοιάζει απλό σαν άλμπουμ, η σημασία που έχει δοθεί στις ενορχηστρώσεις όπως επίσης και στο καθαρά ηχητικό αποτέλεσμά-λατρεύω το guitar tone του άλμπουμ- με έχουν κολλήσει στο repeat.  Σίγουρα από τις αγαπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύομε.

Φροίξος    Βικάτος

Stone Sour - "Hydrograd"

             Stone Sour ή διαφορετικά το συγκρότημα που οι περισσότεροι έχουν ακουστά εξαιτίας των Slipknot.Mε το συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο πλέον να είναι μόνο ο Corey Taylor, αφού ο Jim Root αποχώρησε μετά τα δίδυμα House of Gold & Bones. Οπότε οι συσχετισμοί λιγοστεύουν ακόμα περισσότερο, ας αρχίσουμε λοιπόν να «ξετυλίγουμε το κουβάρι» της ακρόασης του νέου άλμπουμ των Αμερικάνων.

            Hydrograd ο τίτλος αυτού, με νέο κιθαρίστα όπως είπαμε και διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με το διπλό, θεματικό άλμπουμ πριν τετραετίας. Γεγονός που με ξένισε αρχικά μιας και θεωρούσα πολύ φιλόδοξη την προσπάθεια του συγκροτήματος με τα House of Gold & Bones. Όμως τι πραγματικά μας προσφέρουν οι ανανεωμένοι Stone Sour; 65 λεπτά καλοπαιγμένου μοντέρνου rock n’ roll. Και αν αρχικά δε με ενθουσίασε αυτή η στροφή στον ήχο των Αμερικάνων , με τις ακροάσεις δε μπορούσα να αποφύγω το ξέγνοιαστο headbanging  φοβερών anthem-ικών τραγουδιών όπως τα “Taipei Person/Allah Tea”, “Friday Knights”, Somebody Stole My Eyes” αλλά και τις πιο ήρεμες στιγμές του δίσκου-απαραίτητες λόγω διάρκειας- όπως το country “St. Marie”.

          Απ’ ότι φαίνεται το άλμπουμ διασκευών που προηγήθηκε του Hydrograd επηρέασε τους δημιουργούς του. Μπορεί να μην ακούσεις τίποτα καινούριο στο νέο πόνημα των Αμερικάνων αλλά σίγουρα θα εκτιμήσεις το καλό songwriting και την καλύτερη φωνή στο μοντέρνο σκληρό ήχο. Όπως φωνάζει και ο Corey Taylor στο “Fabuless” , ITS ONLY ROCK N’ ROLL BUT I LIKE IT!

Φροίξος Βικάτος

Και μια καλή άποψη για το One More Light των Linkin park

         

            Στους Linkin Park οι κριτικοί αλλά και οι "fans" προσάπτουν κατά καιρούς πολλά, αν όμως κάτι είναι πιο άστοχο απ' όλα τα άλλα επιχειρήματα που έχουν, είναι πως οι LP αποστασιοποιήθηκαν από τον αρχικό τους ήχο για τα λεφτά. Ένα τουλάχιστον αστείο επιχείρημα που πολλές φορές το ίδιο το συγκρότημα έχει απαντήσει. Το Hybrid Theory έχει γίνει διαμαντένιο( 10 εκτ. πωλήσεις και ανω) μόνο στις HΠΑ.
          One More Light λοιπόν ο τίτλος του 7ου άλμπουμ των Αμερικάνων. Στην πιο θαρραλέα κίνηση μέχρι τώρα της καριέρας τους. Όχι τόσο για την pop κατεύθυνση του άλμπουμ, αλλά γιατί ήρθε αμέσως μετά το "The Hunting Party", δίσκου που θεωρήθηκε και ήταν επιστροφή στην ροκ πτυχή του ήχου τους. Να ξεκαθαρίσω πως το "One More Light"  ίσως να μου αρέσει τόσο γιατί έρχεται σαν τεράστια απόδειξη πως το συγκρότημα δεν έχει γίνει μουσειακό, κάτι που μπορεί να δει και κάποιος αν παρατηρήσει το setlist των συναυλιών που δίνουν αυτή τη στιγμή στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης. Μιλάμε για το μεγαλύτερο συγκρότημα της γενιάς του που έχει αντέξει σε υψηλό επίπεδο, όσες μόδες και αν πέρασαν. Το μυστικό ήταν πως πάντα πειραματίζονταν με τον ήχο τους όπως έκαναν και σε αυτό το άλμπουμ.
         Το OML είναι pop άλμπουμ. Αν έχεις ανοιχτά τα αυτιά σου θα καταλάβεις πως είναι ένα καλό pop άλμπουμ. Αρχικά η προσεγμένη παραγωγή από τους Mike Shinoda και Brad Delson η οποία με μια πιο προσεκτική ακρόαση θα σε κάνει να ανακαλύψεις πως υπάρχουν αρκετά layer από κιθάρες(!). Επίσης η δύναμη του OML βρίσκεται στο songwriting. Και τα δέκα τραγούδια είναι μικρές ιστορίες, επιτέλους οι LP γίνονται πιο προσωπικοί στο στιχουργικό κομμάτι. Μεγάλωσαν και αυτοί και γι αυτό πολλά τραγούδια είναι για το να είσαι πατέρας ή ακόμα και για το πως είναι να μεγαλώνεις, "Sorry For Now" και "Sharp Edges" αντίστοιχα. Ο ήχος "μαλάκωσε" αλλά δεν μπορείς να πεις πως δεν είναι Linkin Park με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα "Nobady Can Save Me" και "Battle Symphony". 
           Προσωπικά το OML με έχει κρατήσει πολύ περισσότερο σαν ακροατή σε σχέση με τα τρία προηγούμενα άλμπουμ των LP. Κάτι η μικρή του διάρκεια( 35 λεπτά ), κάτι το ταξιδιάρικο εξώφυλλο που δένει υπέροχα με τη μουσική, κάτι οι ιστορίες που τα τραγούδια έχουν να σου πουν, το One More Light αρνείται πεισματικά  να βγει από το στερεοφωνικό μου εδώ και ένα μήνα.


Φροίξος Βικάτος

Metallica "Hardwired...To Self-Destruct"

                  

                Τώρα που η «σκόνη» έπεσε και οι πρώτες αντιδράσεις καταλάγιασαν τον αρχικό τους ενθουσιασμό και ξανακούγοντας το 10^ο άλμπουμ των Metallica, ίσως έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το “Hardwired…to Self-Destruct”. Η αλήθεια είναι πως το “Hardwired” δεν κάνει το χατίρι σε αυτούς που περίμεναν το συγκρότημα άλλη μια φορά τα τελευταία 20 χρόνια να επιβεβαιώνει την αυτοκαταστροφική του φύση. Το “Death Magnetic” μπορεί να καθησύχασε αρχικά τους ακροατές των metallica αλλά η πάροδος των 8 χρόνων, στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μεταξύ δυο άλμπουμ κατά τη διάρκεια του οποίου οι Καλιφορνέζοι έπαιξαν με τα νευρά των οπαδών τους. Φωτογραφίζοντας  το “Lulu” και την συνεργασία τους με τον Lou Reed η οποία μπορεί να μην ευδοκίμησε, έχοντας όμως  ακούσει πολλές φορές το «πείραμα» που δοκίμασαν δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι καλλιτέχνες μπορώ να πω με ευκολία πως είχε τις στιγμές του. Πλατιάζω αλλά το τι έκαναν οι Metallica αυτή την «κενή» οκταετία ίσως εξηγεί και την επιτυχία του νέου τους πονήματος.

                Σίγουρα στους παράγοντες τις επιτυχίας του δεν είναι το κίνητρο, θα ήταν αστείο να πιστεύουμε πως ένα συγκρότημα του εκτοπίσματος των Καλιφορνέζων έχει την ανάγκη στην τριακονταετή καριέρα του να αποδείξει κάτι, ειδικά όταν έχει προσφέρει τα πάντα σε ένα είδος μουσικής. Απαριθμώντας έναν προς έναν τους λόγους που οδήγησαν στην επιτυχία του “Hardwired”-για τον γράφοντα το καλύτερο άλμπουμ τους μετά το “Load”- θα ξεκίναγα επισημαίνοντας την επιλογή του παραγωγού. Ο Greg Fidelman από τεχνικής άποψης μας δίνει το καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα σε άλμπουμ Metallica τα τελευταία 16 χρόνια. Ογκώδεις κιθάρες που αποφεύγουν τον πλαστικό ήχο πολλών σύγχρονων παραγωγών, επιτέλους τιθασευμένος ήχος στα τύμπανα-ο Lars από το Black Album και μετά ήθελε να ακούγεται μεγαλύτερος όλων…άκου”Death Magnetic “- και επιπλέον ακούμε πολλές φορές το μπάσο του Trujilo.

               Εμβαθύνοντας  περισσότερο με τις ακροάσεις καταλαβαίνεις κανείς πως οι Metallica επιτέλους απολαμβάνουν να είναι ο εαυτός τους και χωρίς ίχνος κόμπλεξ μας παρουσιάζουν στο διπλό αυτό αλμπούμ πολλά από τα διαφορετικά «πρόσωπα» της μουσικής τους τα οποία σε μια λανθασμένη, επιτηδευμένη κίνηση, της  λογικής back to the roots, μας στερούσαν την τελευταία δεκαετία και βάλε. Μπορεί το “Hardwired…” να έχει μερικά από τα καλύτερα riff που ξεπετάχτηκαν από το “Kill Em’ All” ή το “…And Justice For All” και μιλάω για το ομώνυμο και το επικό “Sit Out The Bone” αντίστοιχα αλλά μετά από πολλά χρόνια έχουμε επιστροφή στα 90’s για το συγκρότημα μια δεκαετία που τους πάει πολύ, ειδικά τώρα που είναι 50αρηδες. Η thrash-ίλα τους είναι μέρος του DNA τους και το απέδειξαν στις προαναφερθείς συνθέσεις, αλλά μεγαλώνουν και δεν θα μπορούν να «τρέχουν» πάντα. Το ξέρουν και το ξέρουμε, οπότε εστίασαν και στην heavy πλευρά της μουσικής τους. Βαρύ και ασήκωτο το riff του Dream No More, μελωδία και μεσαίες ταχύτητες στο “Moth Into The Flame”-ίσως το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ- όπως και στο  “Confusion”  το οποίο θα μπορούσε να ανήκει ξεκάθαρα στην Black Album περίοδο του συγκροτήματος. Και πριν αρχίσω να αναλύω όλα τα τραγούδια θα επικεντρωθώ στον σημαντικότερο παράγοντα όλων. James Hetfield. Η ηγετική φιγούρα του συγκροτήματος νιώθει καλά, έχει την αυτοπεποίθηση που του έλειπε από το “St. Anger” και έπειτα. Όλα τα riff στο άλμπουμ είναι δικής του έμπνευσης με τον Hammet να περιορίζεται σε ρόλο σολίστα.

            Συνοψίζοντας και προσπαθώντας να μαζέψω τις σκέψεις μου, αλλά και τα συναισθήματα μου μετά την νιοστή ακρόαση του “Hardwired…to Self-Destruct “, γιατί είναι το πρώτο άλμπουμ των Metallica μετά από 20 χρονιά που πραγματικά αφήνει την αίσθηση του διαχρονικού, χαίρομαι αρχικά σαν ακροατής με την μη επιτηδευμένη επιστροφή του συγκροτήματος στην πραγματική του φύση. Γιατί σκεπτόμενος καλά την εξίσωση, ένα καλό άλμπουμ Metallica είναι ανώτερο από πολλά αντίστοιχα συγκροτημάτων που στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν κακές καρικατούρες νιώθω την ανάγκη να φωνάξω THE KING IS BACK, LONG LIVE THE KING.

Φροίξος Βικάτος