One More Light λοιπόν ο τίτλος του 7ου άλμπουμ των Αμερικάνων. Στην πιο θαρραλέα κίνηση μέχρι τώρα της καριέρας τους. Όχι τόσο για την pop κατεύθυνση του άλμπουμ, αλλά γιατί ήρθε αμέσως μετά το "The Hunting Party", δίσκου που θεωρήθηκε και ήταν επιστροφή στην ροκ πτυχή του ήχου τους. Να ξεκαθαρίσω πως το "One More Light" ίσως να μου αρέσει τόσο γιατί έρχεται σαν τεράστια απόδειξη πως το συγκρότημα δεν έχει γίνει μουσειακό, κάτι που μπορεί να δει και κάποιος αν παρατηρήσει το setlist των συναυλιών που δίνουν αυτή τη στιγμή στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης. Μιλάμε για το μεγαλύτερο συγκρότημα της γενιάς του που έχει αντέξει σε υψηλό επίπεδο, όσες μόδες και αν πέρασαν. Το μυστικό ήταν πως πάντα πειραματίζονταν με τον ήχο τους όπως έκαναν και σε αυτό το άλμπουμ.
Το OML είναι pop άλμπουμ. Αν έχεις ανοιχτά τα αυτιά σου θα καταλάβεις πως είναι ένα καλό pop άλμπουμ. Αρχικά η προσεγμένη παραγωγή από τους Mike Shinoda και Brad Delson η οποία με μια πιο προσεκτική ακρόαση θα σε κάνει να ανακαλύψεις πως υπάρχουν αρκετά layer από κιθάρες(!). Επίσης η δύναμη του OML βρίσκεται στο songwriting. Και τα δέκα τραγούδια είναι μικρές ιστορίες, επιτέλους οι LP γίνονται πιο προσωπικοί στο στιχουργικό κομμάτι. Μεγάλωσαν και αυτοί και γι αυτό πολλά τραγούδια είναι για το να είσαι πατέρας ή ακόμα και για το πως είναι να μεγαλώνεις, "Sorry For Now" και "Sharp Edges" αντίστοιχα. Ο ήχος "μαλάκωσε" αλλά δεν μπορείς να πεις πως δεν είναι Linkin Park με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα "Nobady Can Save Me" και "Battle Symphony".
Προσωπικά το OML με έχει κρατήσει πολύ περισσότερο σαν ακροατή σε σχέση με τα τρία προηγούμενα άλμπουμ των LP. Κάτι η μικρή του διάρκεια( 35 λεπτά ), κάτι το ταξιδιάρικο εξώφυλλο που δένει υπέροχα με τη μουσική, κάτι οι ιστορίες που τα τραγούδια έχουν να σου πουν, το One More Light αρνείται πεισματικά να βγει από το στερεοφωνικό μου εδώ και ένα μήνα.
Φροίξος Βικάτος
