BLACK STAR RIDERS - THE KILLER INSTICT (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

         Black Star Riders ή αλλιώς το συγκρότημα που έκανε τόσα χρόνια tribute lives υπό το «βαρύ» όνομα των Thin Lizzy.Oι τελευταίοι πέθαναν ουσιαστικά το 1986 μαζί με τον εμβληματικό ηγέτη τους Phil Lynott. Από μόνη της λοιπόν η κίνηση των Ιρλανδό-Αμερικάνων να ξεκινήσουν να δισκογραφούν χωρίς να χρησιμοποιούν το όνομα των Thin Lizzy είναι κάτι που τους δίνει ένα σημαντικό respect κατά την ταπεινή μου γνώμη.

       Δεύτερος δίσκος για τους BSR λοιπόν και ουσιαστικά ο μοναδικός που έχει μείνει από τους εναπομείναντες εν ζωή Thin Lizzy, είναι ο κιθαρίστας Scot Gorham. Tο νέο όνομα δίνει πολλές ελευθερίες στο συγκρότημα, που χωρίς άγχος για να αποδείξει την αξία του παραδίδει εύκολα και αβίαστα 10 συνθέσεις κλασικού καλοπαιγμένου hard rock.Μουσική που θα λατρέψεις να την ακούς με την συνοδεία άφθονης μπύρας…εεε Guinness συγκεκριμένα, αλλά όταν θα τελειώσει η μπύρα τι θα μείνει; Εκεί έγκειται το πιο δύσκολο ερώτημα το οποίο έχουν να απαντήσουν οι BSR. Το The Killer Instinct ξεκινάει πολύ ωραία έτσι όπως θα ήθελε ο ακροατής, που έχει επίγνωση του τι ζητάει από το συγκρότημα, δηλαδή με καλά τραγούδια up tempo, που μιλούν κατευθείαν στο συναίσθημα του ακροατή και ασχολούνται με καθημερινά θέματα. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό, πόσα τραγούδια που παίζουν με τετριμμένες λέξεις όπως « baby, blues και να να να να…» καλά έχει το The Killer Instict; Μετά από απίστευτο repeat του δίσκου μπορώ να πω ότι τουλάχιστον οι μισές συνθέσεις(σχεδόν η πρώτη μισή πλευρά του δίσκου) είναι αρκετά διασκεδαστικές και χαρακτηρίζονται από το την κλασική hard rock διπλή κιθαριστική επίθεση του Black Rose, ξέρετε ποιον, τα λέγαμε πιο πάνω. Ειδικά στο Soldierstown(το καλύτερο του album) και Finest Our οι ομοιότητες στην φωνή του Ricky Warwick με τον Phil Lynott, είναι τουλάχιστον τρομακτικές. Στα αρνητικά μπορώ να πω με βεβαιότητα μετά από πολλές ακροάσεις, ότι δυστυχώς κάποιες συνθέσεις βρίσκονται μόνο και μόνο για να γεμίζουν το album όπως τα Through The Motions και Sex, Guns & Gasoline και αυτό είναι κρίμα γιατί σχεδόν όλα τα κομμάτια ακόμα και τα πιο αδιάφορα  έχουν μερικά εξαιρετικά solo από τον Scott Gorham.

      Κλείνοντας και αφού έχω μια σαφή εικόνα του album, μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα και είναι μια δουλειά που κυλάει νεράκι, αν και 2 με 3 τραγούδια μετά την δεύτερη ακρόαση προσπερνιούνται εξίσου εύκολα στην ροή του. Ίσως αν κυκλοφορούσε καλοκαίρι το The Killer Instinct, να είχε καλύτερη τύχη, μέσα στην σωρεία των κυκλοφοριών και κάτω από το πέπλο του χειμώνα, μάλλον θα ξεχαστεί μετά από μερικές ακροάσεις αφού δεν έχει και το απαραίτητο single που θα επιβάλει την επανάληψη της ακρόασης. A decent rock record, that’s all, nothing more.

Φροίξος Βικάτος                                      6/10

BLIND GUARDIAN- BEYOND THE RED MIRROR (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

   Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Αυτή η παρουσίαση άργησε όχι μόνο για προσωπικούς λόγους αλλά και γιατί δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan του Γερμανικού και γενικότερα του power metal. Βεβαίως οι Blind Guardian αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα γιατί στα αυτιά μου ηχούν διαφορετικοί, κάτι περισσότερο από το ίδιο το ιδίωμα και φυσικά αυτή η ποιότητα και η δυναμική τους αντικατοπτρίζεται και στην λατρεία του metal κοινού για την μπάντα, παρά τα πολλά χρόνια που έχουν στο κουρμπέτι.

    Η αλήθεια είναι πως το διάστημα των 5 χρόνων από το τελευταίο At The Edge Of Time είναι μεγάλο-το μεγαλύτερο για το συγκρότημα- και απ’ ότι βλέπω από το βιβλιαράκι του άλμπουμ που έχω στα χέρια μου αυτή τη στιγμή, οι ηχογραφήσεις κράτησαν δύο ολόκληρα χρόνια! Ωραία πρόγραμμα κατά την ταπεινή μου άποψη, το συγκρότημα νοιάζεται και δουλεύει σκληρά σκέφτομαι. Έχω ακούσει και ότι ηχογράφησαν με τις  μεγάλες ορχήστρες της Βοστόνης, της Πράγας και της Βιέννης και ονειρεύομαι ότι το μεγαλείο αυτό θα έχει δέσει υπέροχα με το λυρικό ύφος των Γερμανών. Ο δίσκος είναι θεματικός με την ιστορία να συνεχίζεται από το Imaginations του 1995. Πολλοί στίχοι, αρκετοί από τους οποίους επαναλαμβάνονται συχνά για τις ανάγκες του concept. Έχοντας ακούσει αμέτρητες φορές το Beyond the Red Mirror έχω πάντα τα ίδια ανάμεικτα συναισθήματα που είχα αμέσως μετά την πρώτη ακρόαση. Δεν απογοητεύει καθόλου στα κομμάτια με τις ορχήστρες όπως το μεγαλειώδες  10λεπτό εναρκτήριο The Ninth Wave αλλά δεν καταφέρνει ούτε μέσα στην ροή του να δικαιολογήσει την μετριότητα του πρώτου single Twilight Of The Gods. Ξεχωρίζω την δυάδα των The Prophecies, At The Edge Of Time και το The Holy Grail, τα δύο πρώτα με την καταπληκτική μελωδία στην φωνή του Kursch και το τρίτο για την χαρακτηριστική κιθαριστική δουλεία του Olbirch. Η μπαλάντα του δίσκου φέρει τον τίτλο Miracle Machine και σίγουρα είναι μια σύνθεση βασισμένη στο πιάνο και τα πολυφωνικά μέρη που θα έκανε τον Freddie Mercury των Queen περήφανο. Θέλω να θίξω δύο «θεματάκια» του Beyond The Red Mirror που δύσκολα ξεπερνιούνται ακόμα και από τους βαμμένους οπαδούς των Γερμανών. Το πρώτο έχει να κάνει με την παραγωγή του Charlie Bauerfeind που είναι αρκετά «μουντή» για τα δεδομένα ενός Blind Guardian δίσκου. Και δεύτερο είναι το drumming του Ehmke που δεν είναι όσο απαιτητικό και περιπετειώδες χρειάζονται οι συνθέσεις, που στο νέο δίσκο είναι αρκετά progressive.

    Συμπερασματικά όλα τα trademark στοιχεία των Γερμανών βρίσκονται και στο νέο LP από τα πολυφωνικά μέρη, την λυρικότητα, την ποιοτική δουλειά στις κιθάρες- όχι με την ταχύτητα του παρελθόντος- και τις μοναδικές ερμηνείες του Kursch. Απουσιάζει όμως η σύνθεση που θα σε κάνει να λιώσεις το replay button κάτι που οι Blind Guardian είχαν σχεδόν πάντα. Δύσκολος αλλά ποιοτικός δίσκος το Beyond The Red Mirror θέλει τον χρόνο του για να εκτιμηθεί και υπομονή για να μην ξεπεραστεί γρήγορα.

Φροίξος Βικάτος                                         7/10

    

RICK RUBIN (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ,μέρος α)

    Αυτός ο κύριος με το ακανόνιστο μούσι και την πάντα ήρεμη έκφραση στο πρόσωπό του, που βλέπετε στην εικόνα πιο πάνω δεν είναι άλλος από τον Rick Rubin! Για αυτούς που δεν γνωρίζουν, είναι ο άνθρωπος «πίσω» από την μουσική τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια. Φυσικά όχι μόνο την heavy μουσική που αγαπάω και λατρεύω αλλά την μουσική γενικότερα χωρίς σύνορα, όρια και κανόνες. Άλλωστε όπως έχει πει και ο ίδιος .. « the quality of the elements is most important, not the number of the elements».

     O Rubin ξεκίνησε ως συνιδρυτής της θρυλικής πλέον δισκογραφικής εταιρείας  Def Jam, η οποία ειδικευόταν στην hip hop μουσική με σημαντικά ονόματα της εποχής στο δυναμικό της όπως οι Beastie Boys, RUN-D.M.C. και LL Cool J μεταξύ άλλων. Ο Rubin πρέπει να θεωρείται και υπεύθυνος για την «Ανάσταση» της καριέρας των  πολύ-λατρεμένων στις Η.Π.Α. κυρίως hard rockers Aerosmith, όταν με δική του πρωτοβουλία τους πρότεινε την συνεργασία με το hip hop συγκρότημα RUN-D.M.C. στο δικό τους Walk This Way. Αυτό ήταν μόνο η αρχή μιας και ο Rubin όλα αυτά τα χρόνια είχε πολλές ανατρεπτικές ιδέες που τον έκαναν γνωστό διάσημο και πετυχημένο. Η τρελή του άποψη για την μουσική, τον καθιστά για μένα κορυφαίο μουσικό παραγωγό και όχι οι γνώσεις του περί ηχοληψίας και λοιπών χαμαλοδουλειών του studio, σημαντικών εξίσου όμως. Στην συνέχεια θα γράψω για μερικούς δίσκους που αυτός ο Μίδας της μουσικής βιομηχανίας όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, έβαλε το χεράκι του για να μείνουν στην ιστορία της.

Slayer-Reign In Blood (1986)

Παραγωγή: Rick Rubin

     Αλήθεια είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω για τον καλύτερο metal δίσκο όλων των εποχών που έχει επηρεάσει όλο το ακραίο metal. Οι Σφαγείς μέχρι το 1986 όπου και κυκλοφόρησε αυτό το αριστούργημα, είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο LP’ς  και ένα EP που είχαν κάνει αρκετό θόρυβο στους metal κύκλους με την ακρότητα τους, αλλά και τις φοβερές live εμφανίσεις τους. Σε ένα τέτοιο ιδρωμένο live τους είδε και ο Rubin και εντυπωσιάστηκε τόσο που αποφάσισε να τους υπογράψει στο δικό του hip hop label! Η άποψη του ήταν να «καθαρίσει» την «σκόνη» των προηγούμενων παραγωγών και να ακούσει καλύτερα την οργή και το μίσος των Καλιφορνέζων. Μετακομίζει λοιπόν από το Brooklyn στο L.A. και στο γκαράζ του ντράμερ Dave Lombardo για τις ηχογραφήσεις του 3^ου LP των Slayer. Το αποτέλεσμα είναι οι Slayer να βγουν από το στούντιο με έναν δίσκο που θα τους ήταν αρκετός να τους κρατήσει πρώτο όνομα μέχρι σήμερα. 29 λεπτά απειλητικού, ακραίου metal. Επιτέλους η μαλακιά του reverb στα φωνητικά του Tom Araya φεύγει και η φράση στην αρχή του Angel of Death « Auscwitz, the meaning of pain…»  θα στοιχειώνει πάντα κάθε live τους εμφάνιση. Η επιλογή και μόνο ενός hip hop label να κυκλοφορήσει τον πιο ακραίο τότε metal δίσκο αρκούσε από μόνη της στο να στέψουν όλοι τα βλέμματα πάνω στους Slayer. O Rubin θα συνεργαστεί με τους Slayer και στα επόμενα δύο κλασικά South of Heaven και Season In The Abyss αλλά και στα επόμενα που θα ακολουθήσουν ως ειδικός παραγωγός , εκτός του Diabolus In Musica (1998) που αποτελεί την τελευταία του δουλεία με τους Καλιφορνέζους ως αποκλειστικός παραγωγός τους.

Beastie Boys-Licensed to Ill (1986)

Παραγωγή: Rick Rubin

 

      Στο ίδιο ακριβώς στούντιο που γινόντουσαν και οι ηχογραφήσεις του Reign In Blood των Slayer, σε ένα δωμάτιο πιο δίπλα ηχογραφούσαν και το ιστορικό τους ντεμπούτο οι Beastie Boys. Αυτό ενέπνευσε τον Rubin να προτείνει για λίγα δολάρια στον τότε όχι και τόσο πλούσιο κιθαρίστα τον Slayer , Kerry King να κάνει ένα guest lead solo στο No Sleep Till Brooklyn. Ιδέα που αρχικά δεν άρεσε στους Beastie Boys αφού εκτός του ότι ηχογραφούσαν ένα hip hop δίσκο background τους ήταν το punk και η συμπάθειά τους προς το metal σχεδόν μηδαμινή. Ιδέα που τελικά αποδείχτηκε σωστή και καινοτόμα για την εποχή ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στο σύνολο του το album περιέχει αρκετά samples από γνωστά metal και όχι μόνο riffs όπως το Rhymin & Stealin( Sweet Leaf από Black Sabbath και When the Leaves Breaks από Led Zeppelin ). Εμπορική επιτυχία για τους Beastie Boys λοιπόν αλλά και πολλά cult hip hop διαμαντάκια όπως το Fight For Your Right.

Red Hot Chili Peppers-Blood Sugar Sex Magik (1991)

Παραγωγή: Rick Rubin

     Οι «Πιπεριές» χρωστάνε όλη τους την καριέρα σε αυτό εδώ τον δίσκο και την εμπορική τους επιτυχία στο Californication(1999). Κοινός παρανομαστής και στα δύο καλά καταλάβατε ο μουσάτος κύριος για τον οποίο μιλάμε σε αυτό το μικρό αφιέρωμα. Μέχρι το εν λόγω LP οι RHCP είχαν ήδη στο ενεργητικό τους άλλους 4 δίσκους οι οποίοι έφτιαχναν σιγά αλλά σταθερά αυτό το funk/rock/metal(τότε) ήχο τους. Τι τους έλειπε; Η απαραίτητη προσωπικότητα η οποία θα ξεδιπλωνόταν με την βοήθεια τις ταστιέρας του John Frusciante. Ο Rick και οι τέσσερεις «Πιπεριές» μαζεύονται με πρωτοβουλία του πρώτου στην βίλα του γνωστού ταχυδακτυλουργού Houdini την οποία ο Rick Rubin έχει αγοράσει και έχει διαμορφώσει σαν στούντιο ηχογράφησης, αυτό που σε πολλές παραγωγές του βλέπετε ως The Mansion at Laurel Canyon. Όπως μπορεί να δει και κάποιος στο making of του δίσκου οι ηχογραφήσεις ήταν αρκετά «καπνισμένες» και τρελές. Το BSSM θεωρείται από πολλούς και από εμένα μαζί η κορυφαία δουλειά των Αμερικάνων, ήταν η πρώτη που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς και περιέχει τα κλασικά Give It Away και Under The Bridge.

Φροίξος Βικάτος