20 Επιλογές για το 2015 ( θέσεις 20-11 )

          Αν μη τι άλλο άλλη μια «πλούσια» από μουσικής άποψης χρονιά φτάνει στο τέλος της, με αναγκαστικές απουσίες από την ετήσια λίστα μου αλλά και εκπλήξεις τις τελευταίας στιγμής, ίσως και κάποιους ενδοιασμούς. Οι απουσία έχει να κάνει με το “Purple” των αγαπημένων μου Baroness, που δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει φτάσει στα χέρια μου για χωρέσει -πιθανώς- στη λίστα μου. Οι εκπλήξεις σε προσωπικό επίπεδο αρκετές, αφού πιστεύω πως κάποιος ακομπλεξάριστος οπαδός του metal  βγήκε πάλι κερδισμένος από το εύρος των ποιοτικών κυκλοφοριών. Για τους ενδοιασμούς που είχα και τελικά δεν ενέδωσα, στην αρχική μου ιδέα να διευρύνω την λίστα μου, ακόμα περισσότερο σε σχέση με το rock-metal περιεχόμενο της, έχει να κάνει με τον πραγματικό δίσκο της χρονιάς που δεν είναι άλλος από το “To Pimp A Butterfly”, αλλά δεν θα τον βρείτε παρακάτω. Κλείνοντας οφείλω να αναφέρω πως αν είχα στα χέρια μου νωρίτερα κάποια cd από εξαιρετικές κυκλοφορίες Ελληνικών συγκροτημάτων (βλ. Vermigod, Mortal Torment, Fuel Eater),τα πράγματα στην λίστα ίσως ήταν αρκετά διαφορετικά.

20) Tribulation – The Children Of The Night

          Οι Σουηδοί άλλαξαν αρκετά των ήχο τους στο φετινό τους πόνημα, αφήνοντας στην άκρη τις death metal ρίζες τους και πλησίασαν αρκετά την ατμόσφαιρα του ντεμπούτου των συμπατριωτών τους Ghost. Με αρκετά στοιχεία 70’s rock αλλά και black να διανθίζουν την κινηματογραφική προσέγγιση της φετινής τους δουλειάς.

19) Kadavar  - Berlin

           Το rock trio από την Γερμανία φέτος κατάφερε να βγάλει τον πιο ζωντανό, χορευτικό και εμπνευσμένο δίσκο από τα συγκροτήματα του λεγόμενου revival rock κινήματος. Από την εισαγωγή του “Lord Of The Sky” γίνεται σαφές ότι όλα έχουν δουλευτεί περισσότερο, από την ισορροπημένη παραγωγή που έχει «καθαρίσει» τον ήχο μέχρι και τα πιο διαφορετικά φωνητικά του Lindenman στο “Spanish Wild Rose”.

18) Enslaved – In Times

      Σταθερή αξία στο χώρο του black metal εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι Νορβηγοί. Έχοντας πάντα ανοιχτά τα αυτιά τους προς την Αμερικάνικη σκηνή αλλά και την Γαλλική προσθέτουν και shoegaze στοιχεία στον prog/ black ήχο τους. Το “Building With Fire” ίσως αποτελεί την πιο pop στιγμή της καριέρας τους.

17) Armored Saint – Win Hands Down

     Από τις εκπλήξεις που λέγαμε ο συγκεκριμένος δίσκος, καλοπαιγμένο heavy metal με αρκετά hard rock στοιχεία και ίσως η καλύτερη φωνή στο είδος. Ο John Bush κάνει την διαφορά και είναι πραγματικά να απορεί κανείς γιατί δεν συνέχισε με τους Anthrax. Το ομώνυμο είναι από τα τραγούδια της χρονιάς.

16) Fear Factory – Genexus

     Τρίτος δίσκος μετά το reunion και οι Αμερικάνοι δείχνουν να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και απλά κυκλοφορούν έναν δίσκο με την προσωπική τους σφραγίδα. Πολλούς τους ξενέρωσε ότι δεν υπάρχει ο ανάλογος  πειραματισμός  αλλά οι Fear Factory έχουν το πλεονέκτημα να παίζουν μόνοι τους χωρίς αντίπαλο στο χώρο του industrial metal από τότε που οι ίδιοι δημιούργησαν το είδος.

15) Amorhis – Under The Red Cloud

       Όταν το headbanging  συνοδεύεται από τον ήχο του φλάουτου τότε είσαι σίγουρος πως οι Amorphis έχουν πετύχει τον στόχο τους. Ότι πιο κοντινό έχουν γράψει στο δικό τους αριστούργημα το Elegy.Death, μελωδία και folk στις σωστές τους δόσεις. Το “Tree Of Ages” θυμίζει έντονα την κλασική τους περίοδο.

14) Iron Maiden – The Book Of Souls

     Όταν μιλάμε για τους βρετανούς ξέρουμε ότι αναφερόμαστε σε έναν εκ των δύο γιγάντων αυτής της μουσικής. Οι Maiden παραμένουν φιλόδοξοι παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, κάτι που δηλώνει και το 18 λεπτό “Empire Of The Clouds” αλλά και το διπλό σε διάρκεια cd. Προσπαθούν χα χωρέσουν τα χρόνια της μουσικής τους ιστορίας σε αυτό το διπό cd και σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν. Ο καλύτερος τους δίσκος από το “Brave New World”.

13) Leviathan – Scar Sighted

       Ο Wrest βγάζει σε άλλη μια του δουλειά, τα εσώψυχα του στον πιο σκοτεινό δίσκο και ίσως τρομακτικό που θα ακούσετε για το 2015. Εμπλουτίζει το καταθλιπτικό του black με death metal αλλά και shoegaze( και αυτός ). Αρκετά καλή παραγωγή του Billy Anderson που κάνει κάτι σπάνιο για black δίσκο «μπασάροντας» τον ήχο του άλμπουμ.

12) Periphery – Alpha/Omega

       Ο πιο απαιτητικός δίσκος τον Periphery μέχρι σήμερα τυχαίνει να είναι και ο καλύτερος τους. Πολύ δημιουργικοί οι Αμερικάνοι σε αυτή την διπλή κυκλοφορία έχουν χωρέσει όλο τον μοντέρνο ήχο του metal. Περισσότερο progreσsive παρά djent πλέον.

11) Faith No More – Sol Invictus

      Πραγματικά μεγάλη επιστροφή, αυτή των Αμερικάνων στα μουσικά δρώμενα, με έναν δίσκο που αρχικά δεν εντυπωσιάζει αφού οι απαιτήσεις είναι τεράστιες από αυτούς, αλλά ο ακροατής  που θα επιμείνει θα βρει την μαγεία στην χαλαρότητα τραγουδιών όπως το “Sunny Side Up”. Οι ακροβασίες των παλιών τους δίσκων λείπουν, αλλά η ποιότητα παραμένει σταθερά.

Φροίξος Βικάτος