Graveyard - Innocence & Decadence

                   Οι Σουηδοί Graveyard απολαμβάνουν την εκτίμηση και την ευρεία αναγνώριση του κόσμου, για τα δεδομένα του 70’s rock revival κινήματος, απ’ όπου και ξεπετάχτηκαν με ένας σωρό ακόμα πάντες κυρίως με έδρα την βόρεια Ευρώπη. Οι Graveyard όμως μπορούν να υπερηφανεύονται και για την σύντομη, αλλά άκρως επιδραστική παρουσία των Norrsken στα 90’s, συγκρότημα που οδήγησε στην αναγέννηση ενός underground ενδιαφέροντος για το hard/psych rock. Τι κοινό έχουν οι Norrsken με τους Graveyard(;) τους Joakim Nilsson και Rikard Edlund, φωνή-κιθάρα και μπάσο μέχρι πρότινος στους δεύτερους, για τους οποίους και ο λόγος σήμερα. Άλλος ένας παράγοντας ο οποίος έχει κάνει τους Σουηδούς να ξεπεράσουν κατά πολύ τον μέσο όρο των συγκροτημάτων της σκηνής είναι οι επιρροές τους, από blues rock και psych rock, αλλά και η διάθεση τους για αλλαγή και εξέλιξη.

       Θα μπορούσαν λοιπόν να γράψουν έναν ακόμα έντονο δίσκο όπως το καταπληκτικό “Hisingen Blues” του 2011 και να αναπαρήγαγαν έκτοτε αυτή την πολύ πετυχημένη συνταγή. Όμως όπως είπα και πιο πάνω ένας σημαντικός παράγοντας που τους έκανε να ξεχωρίσουν ήταν και είναι η διάθεση για διαφοροποίηση, ως στοιχείο φυσικής εξέλιξης και όχι ως ανάγκη επιβίωσης στη μουσική βιομηχανία. Πως αλλιώς εξηγεί κανείς την ποικιλία του φετινού πολυαναμενόμενου , τέταρτου πονήματος των Σουηδών με τίτλο “Innocence & Decadence”. Μέχρι και black επιρροές βρίσκουμε στο “From A Hole In The Wall” ενώ τα soul γυναικεία φωνητικά στο αρκετά smooth “Too Much Is Not Enough” αρχικά μπορεί να ξένισαν κάποιους, αλλά στην ροή του άλμπουμ το τραγούδι κερδίζει πόντους. Οι αλήθεια είναι ότι η ένταση σε σχέση με το παρελθόν έχει πέσει αισθητά αλλά ο ηλεκτρισμός υπάρχει ακόμα. Για παράδειγμα το εναρκτήριο “Magnetic Shuck” φλερτάρει έντονα με Motorhead σε ένα άκρως δυναμικό ξεκίνημα σε ένα άλμπουμ που θα μας δώσει εν τέλει την πιο blues και μελαγχολική πλευρά των Σουηδών. Κάτι που γίνεται αντιληπτό με τραγούδια όπως το καταπληκτικό “Exit 97” το οποίο είναι έντονα ατμοσφαιρικό με blues rock επιρροές διάχυτες σε όλη του την διάρκεια. Επίσης η αλλαγή φαίνεται και στις πιο «γυμνές» στιγμές του δίσκου όταν ο Joakim Nilsson μένει μόνος του με την κιθάρα του όπως στο “Far Too Close”. Επίσης δεν θα θελα να ξεχάσω να αναφερθώ στην πιο διαφοροποιημένη σύνθεση που μας έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα οι Graveyard, “Can’t Walk Out” αρκετά alternative και χορευτική rock διάθεση σε μία από τις καλύτερες συνθέσεις του “Innocence & Decadence”.

        Συνεπώς θα έλεγα πως οι Graveyard ξεπέρασαν εύκολα την πρόκληση που είχαν μπροστά τους να παρουσιάσουν τον πιο «καθαρό» εαυτό τους σε θέμα ήχου και παραγωγής και αυτό γιατί έδωσαν βάση στην σύνθεση. Η ποικιλία που βρίσκει κανείς στο “Innocence & Decadence” και η σειρά των τραγουδιών λειτουργούν πολύ όμορφα σε μία απολαυστική εν τέλει δουλειά έστω και αν δεν υπάρχει η φλόγα του παρελθόντος.

Φροίξος  Βικάτος                                                    8/10

      

Monster Magnet - Cobras And Fire

                    Οι Monster Magnet τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά δραστήριοι και δημιουργικοί, με τον  Dave Wyndorf ο οποίος είναι και η ηγετική φυσιογνωμία του συγκροτήματος να περνάει ίσως μια δεύτερη νιότη.  Αυτό θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ακούγοντας το προ διετίας πετυχημένο και εμπνευσμένο “Last Patrol”. H επιτυχία του οποίου δημιούργησε ένα χρόνο αργότερα το “Milking The Stars”. Το οποίο είναι στην ουσία ένα remix άλμπουμ του “Last Patrol”, με τις συνθέσεις αρκετά «πειραγμένες» με λιγότερο stoner rock και περισσότερο space rock.H κατεύθυνση στην οποία βρισκόντουσαν  λοιπόν σαν συγκρότημα έμοιαζε σωστή και το ρίσκο πετυχημένο.

           Δυστυχώς όμως το φετινό τους “Cobras and Fire” είναι άλλο ένα remix άλμπουμ και όχι μια εξ ολοκλήρου καινούργιας έμπνευσης δουλειά. Το “Milking…” μου άρεσε πολύ ίσως γιατί βασίζονταν στην πετυχημένη συνταγή του “Last Patrol”. Το βασικό πρόβλημα του “Cobras” όμως είναι ότι βασίζεται σε συνθέσεις του μέτριου “Mastermind” του 2010. Ναι μεν είναι αρκετά διαφορετικές οι προσεγγίσεις των συνθέσεων, με αρκετά πειραματική διάθεση με έντονο το fuzz rock και psych rock στοιχείο αλλά σαν αποτέλεσμα λειτουργεί το όλο εγχείρημα καλά μόνο σαν ένα soundtrack, ίσως μιας road movie που διαδραματίζεται στην Αμερικάνικη έρημο. Στα θετικά παραμένει η διάθεση του Wyndorf για πιο πειραματικούς και ψυχεδελικούς ήχους που μακάρι να χρησιμοποιηθούν στο επόμενο ΝΕΟ άλμπουμ τους.

          Σε γενικές γραμμές το “Cobras” θα αγαπηθεί μόνο από τους φανατικούς του συγκροτήματος και ίσως του ήχου. Για τους υπόλοιπους που μάλλον θα επιστρέψουν στην ακρόαση του “Last Patrol” και σε μερικά τραγούδια του “Milking The Stars” και θα περιμένουν από ένα συγκρότημα που δείχνει σε φόρμα τα τελευταία χρόνια, να μην σπαταλάει άσκοπα τις ιδέες του και να κινηθεί σωστά τώρα που το timing είναι καλό για αυτό.

Φροίξος Βικάτος                                          5/10