Slayer - Repentless

                             Η απώλεια του Jeff Hanneman το 2013 δεν είχε σοβαρό αντίκτυπο μόνο στην καριέρα των Slayer, αλλά ήταν εξίσου σοβαρό πλήγμα και για το σύνολο του σκληρού ήχου. Θέτοντας το πιο απλοποιημένα, ο Jeff ήταν υπεύθυνος για το 50% τουλάχιστον των συνθέσεων του συγκροτήματος και κυρίως ήταν αυτός που είχε γράψει όλα τα κλασικά όπως “Raining Blood”, “South Of Heaven”, ”Angel Of Death” κτλ. Οπότε το έργο του μοναδικού συνθέτη πλέον στους Slayer, Kerry King, ήταν εξ αρχής δύσκολο. Επίσης φυγή ενός original μέλους όπως του drummer Dave Lombardo, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για το συγκρότημα. Επιστροφή  για έναν παλιό γνώριμο λοιπόν πίσω από το drum kit, τον μοναδικό ίσως αντικαταστάτη του Lombardo, τον Paul Bostaph και οι εναπομείναντες Araya και King συνεχίζουν το γράψιμο για τον 11^ο δίσκο της σπουδαίας αυτής καριέρας.

              Και λέω συνεχίζουν γιατί οι ηχογραφήσεις για το άτιτλο τότε άλμπουμ των Slayer είχαν ξεκινήσει από το 2011. Οι αλλαγές όμως έφεραν καθυστερήσεις, αλλά ο King ήταν πεισμωμένος ότι η κυκλοφορία του φετινού “Repentless”  θα συνέχιζε την παράδοση που θέλει τους Slayer να μην έχουν κυκλοφορήσει ποτέ κακό άλμπουμ. Η μουσική όμως των Αμερικάνων στηρίζονταν πάντα στην διπλή καθαριστική επίθεση, έτσι ο αντικαταστάτης του Jeff και κιθαρίστας των Exodus, Gary Holt, γίνεται μόνιμο μέλος του συγκροτήματος. To άλμπουμ τελικά είναι μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη δεδομένων των συνθηκών, συμπέρασμα που ο ακροατής μπορεί να βγάλει αμέσως, με μια μόνο ακρόαση. O King  δεν κατάφερε μόνο να διατηρήσει κάποια από τα trademark στοιχεία του συγκροτήματος, σε τραγούδια όπως το ομώνυμο και το “Take Control”, συνθέσεις που έχουν την ταχύτητα και την οργή που ζητάει από αυτούς ο ακροατής τους. Αλλά κατάφερε να επαναφέρει στοιχεία που  το συγκρότημα είχε να χρησιμοποιήσει καιρό. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την punk-ιά που θυμίζει “Undisputed Attitude” του “You Against You” ή το groove και την αρρώστια που σέρνει μαζί του το “Pride In Prejudice”, που θυμίζει πολύ το “Gemini”. Ακόμα τα γνωστά από πιο πριν “Implode” και “When The Stillness Comes” τα έχουν ξαναδουλέψει σε σημεία, απλά στο δεύτερο η προσπάθεια για ένα νέο “Spill The Blood” δεν κρίνεται με μεγάλη επιτυχία. Ίσως σε κάτι τέτοιες στιγμές να λείψει και ο Hanneman και μόνο εκεί γιατί στα lead ο Holt γεμίζει το κενό χωρίς να κοπιάρει, έχοντας ο ίδιος τη δική του μεγάλη προσωπικότητα στο thrash. Όσο για εκείνους που θεωρούν τον Lombardo αναντικατάστατο και ότι ο Bostaph δεν είναι το ίδιο καλός στο double bass, ας ακούσουν την απάντηση του ιδίου στο “Cast The First Stone”. Το “Repentless” είναι κυρίως δημιούργημα του King και αυτό φαίνεται και από τις πιο μεσαίες ταχύτητες που υπάρχουν στο άλμπουμ και το αρκετά heavy riffing. Η βοήθεια όμως του Araya και στους στίχους αλλά και στις ερμηνείες είναι σημαντική. Οι ερμηνείες του που έχουν «εμποτιστεί» με το γρέζι που έχει φέρει και το πέρασμα των χρόνων.

         Συνοψίζοντας, για τον γράφοντα και δεδομένων των συνθηκών το “Repentless” είναι μια μεγάλη νίκη για τους Slayer και τον King. Όσοι σας λένε το αντίθετο δυστυχώς αυθυποβάλλονται, είναι ήδη προκατειλημμένοι ή δεν έχουν ακούσει στην τελική το άλμπουμ. Η επιτυχία του 11^ου δίσκου των Slayer έγκειται στο γεγονός ότι το “Repentless”  είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ακόμα και όταν έρθει η στιγμή να τον συγκρίνεις με την δισκογραφία του συγκροτήματος.

Φροίξος Βικάτος                                                            8/10