DEAFHEAVEN ( ΑΦΙΕΡΩΜΑ )

     Όλα ξεκίνησαν σε ένα γυμνάσιο του Σαν Φρανσίσκο  όταν ο «άσχετος» τότε με το metal Kerry McCoy(κιθάρα) εντυπωσιάστηκε από το μπλουζάκι που φορούσε ο George Clarke(φωνή). Όταν τον ρώτησε τι ακριβώς φορούσε η απάντηση του George ήταν πολύ απλή… «its fucking Slayer»! Κάπως έτσι οι δύο τους έγιναν φίλοι και ο George μύησε τον  Kerry στο metal και το punk. Κοινό ενδιαφέρον όμως έδειξαν και οι δύο για το «μαύρο» παρακλάδι του metal και μαζί δοκίμασαν την τύχη τους σε πολλά διαφορετικά συγκροτήματα τις τοπικής σκηνής μέχρι να σχηματίσουν τους Deafheaven.

     Η αρχή των Deafheaven έγινε το 2010 με τα μόνα μέλη να είναι ο Kerry και ο George και ο δρόμος τους όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα . Θα ηχογραφήσουν το πρώτο τους Demo με την βοήθεια του παραγωγού Jack Shirley( ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τον εξαιρετικό ήχο των επόμενων 2 LP’s). Το Demo ηχογραφήθηκε με budget μόλις 500 δολαρία και για να ηχογραφήσει ο Kerry τις κιθάρες του, χρειάστηκε να δανειστεί μια ακουστική κιθάρα καθώς δεν είχε τα λεφτά ο ίδιος να πάρει. Σαν πρώτη κυκλοφορία αυτό το Demo το υποδέχτηκε πολύ καλά ο underground χώρος του metal με το «Daedalus» να μπαίνει πολλές φορές ακόμα και σήμερα στο setlist του συγκροτήματος. Η αίσθηση που προκάλεσε το Demo τους προσέλκυσε την ίδια χρονιά το ενδιαφέρον της Deathwish Records, δισκογραφικής εταιρίας του Jacob Bannon των Coverge! O οποίος καταφέρνει να τους εντάξει στο δυναμικό της δισκογραφικής του εταιρείας.

       Ένα χρόνο μετά οι Αμερικάνοι θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους LP με τίτλο Roads to Judah. Η μίξη των black metal φωνητικών του George Crarke και η δύναμη του distortion της κιθάρας του Kerry McCoy που άλλοτε παίζει σαν black meta-άςl Νορβηγός και άλλες φορές σαν post rock-άς Βρετανός θα εντυπωσιάσει τον μουσικό τύπο στο σύνολο του. Το «Violet» από τον συγκεκριμένο δίσκο, τρία χρόνια μετά θεωρείται κλασικό Deafheaven τραγούδι και η αρχή τους αριστουργήματος που θα ακολουθούσε 2 χρόνια μετά το Roads to Judah.

      Το 2013 οι Deafheaven θα ηχογραφήσουν το διάδοχο του Road to Judah ως full-band πλέον και το αποτέλεσμα ίσως ξεπέρασε τις προσδοκίες και τον ίδιων. Ενδεικτικά θα αναφέρω την κωλοτούμπα που έκανε το περιοδικό Rolling Stone  με την κριτική του Sunbather, βαθμολογώντας το αρχικά με 3/5 αστεράκια και στο τέλος της χρονιάς μετά την εντυπωσιακή κριτική του αποδοχή από το σύνολο του μουσικού τύπου, το ανέδειξε metal δίσκο της χρονιάς! Το κλειδί της επιτυχίας του Sunbather είναι η μεγάλη ικανότητα των Αμερικάνων να συνθέτουν μουσική black metal επηρεασμένη από τους My Bloody Valentine. Σίγουρα οι shoegaze κιθάρες στο black metal είναι κάτι που αρχικά δοκίμασαν οι συμπατριώτες τους Wolves In The Throne Room, αλλά οι Deafheaven πετυχαίνουν με τις πολλές εναλλαγές δυναμικών στην μουσική τους, να κάνουν το black metal να ακούγεται πιο συναισθηματικό από ποτέ.

Το ροζ εξώφυλλο ακόμα και ένα χρόνο μετά φέρνει σε αμηχανία τους πιουρίστες του black αλλά η λογική corpse paint και τράγοι ως covers ανήκουν στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα του black, κάτι που ευτυχώς η Αμερικάνικη νέα σχολή του black( Krallice, Liturgy και Deafheaven) δεν ακολούθησε.

       Αυτή την εποχή οι Αμερικάνοι μετά από μια μεγάλη για το μέγεθος του συγκροτήματος περιοδεία(που έκανε και μία στάση στην Αθήνα), βρίσκονται στο στούντιο και σίγουρα οι επικριτές τους και αυτοί που τους κατηγοριοποιούν με τον γελοίο χαρακτηρισμό hipster black metal τους περιμένουν στην γωνία, καθώς το Sunbather έστριψε τα βλέμματα πολλών πάνω τους. Εγώ θα ακούσω ξανά το συγκεκριμένο LP και θα αφήσω για ακόμα μια φορά τον καλύτερο metal δίσκο του 2013 να με γεμίσει συναισθήματα.

Φροίξος Βικάτος