MONO- THE LAST DAWN/ RAYS OF DARKNESS( ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

        Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς και να παρουσιάσει την μουσική των MONO, καθώς αυτή αποτελεί κάτι βιωματικό και άκρως προσωπικό για τον κάθε ακροατή. Ο οποίος σε όλες τις κυκλοφορίες των γιαπωνέζων έχει την τύχη να ταξιδεύει σε μοναδικά μουσικά ηχοτόπια.

         Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι ΜΟΝΟ είναι μια instrumental rock μπάντα από το Τόκυο, που δισκογραφεί από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και έχει κυκλοφορήσει κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς post rock δίσκους. Αισίως με την φετινή τους διπλή κυκλοφορία θα φτάσουν τις οκτώ, μια άκρως τολμηρή κίνηση είναι η αλήθεια από ένα συγκρότημα όχι «μαζικής κατανάλωσης». Θα ξεκινήσω με το The Last Dawn που διαφοροποιείται σε σχέση με τους προκατόχους του. Για να μην παρεξηγηθώ όλα τα συστατικά που έχει αγαπήσει κάποιος στους Ιάπωνες είναι εδώ, όπως η έμφυτη μελαγχολία των μελωδιών, τα κλασικά μουσικά μέρη και τα noise/shoegaze κιθαριστικά ξεσπάσματα. Όλα εδώ με πιο μινιμαλιστική προσέγγιση σε σχέση με το πιο επικό και κορυφαίο τους ίσως Hymn To The Immortal Wind του 2009. Πολλούς αυτή η κίνηση θα τους ξενίσει γιατί μειώνεται ένα trademark στοιχείο του συγκροτήματος. Όσοι όμως επιμείνουν θα εκτιμήσουν  συνθέσεις σαν το «Kanata» με τις νότες του πιάνου να σου «αγγίζουν» από την πρώτη στιγμή την ψυχή κάνοντας έτσι την ακρόαση έντονα συναισθηματική.

         Και εκεί που έχεις γαληνέψει και ακολουθήσει τους MONO σε ονειρικούς ηχότοπους  έρχεται το δεύτερο μέρος να σε «ξυπνήσει» (;) με την πιο σκοτεινή, επιθετική και άμεση χροιά του. Το εναρκτήριο «Recoil, Ignite» από το Rays of Darkness αποτελεί το δικό μου αγαπημένο από αυτό το δίσκο καθώς μοιάζει στα αυτιά μου πολύ με σύνθεση του Clint Mansell από το The Fountain του Aronofsky . Όσο «κυλάει» το Rays γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο ακροατής οδηγείται πιο βαθιά στο σκοτάδι του, παρουσιάζοντας έτσι μια πτυχή της μουσικής τον Ιαπώνων που δεν είχαμε ακούσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ζοφερό «Surrender», με την σχεδόν doomy εισαγωγή του να με κάνει να το παραλληλίσω με το «Salowe Vision» των Γάλλων extreme/metallers  Deathspell Omega!

         Όπως έγραψα και στην αρχή είναι πολύ δύσκολο να γίνει μια αντικειμενική παρουσίαση για την μουσική των MONO, αφού αποτελούν ξεχωριστή εμπειρία για τον κάθε ακροατή. Όσο για την μουσική τους παραμένει μελαγχολική, ιδανική για τις μετακινήσεις σας με ακουστικά στον δρόμο ή για το «κλείσιμο» στο σπίτι τις βροχερές μέρες του χρόνου, ακόμα και στην πιο μινιμαλιστική έκδοση της.

Φροίξος Βικάτος                                                  8/10