FOO FIGHTERS- SONIC HIGHWAYS (ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

Θυμάμαι ότι πριν από τρία χρόνια τέτοια εποχή καθώς έφτιαχνα τη λίστα μου με τους αγαπημένους μου δίσκους για το 2011 στην 1^η θέση φιγουράριζε το Wasting Light των Foo Fighters. Τότε ο Dave Grohl και η παρέα είχαν καταφέρει να με εκπλήξουν με την φιλοδοξία τους ,αλλά και εν τέλει βάση αποτελέσματος, αφού εκτός από τις τυμπανοκρουσίες ( έγινε με τον παραγωγό του Nevermind των Nirvana και συμμετοχή του μπασίστα τους Novoselic σ ‘ ένα τραγούδι). Ο δίσκος είχε προσδώσει μια πιο heavy rock στροφή στον ήχο τους. Κάπου εκεί άφησα τους Αμερικάνους, καθώς πίστευα ότι δεν είχα και πολλά να περιμένω απ ‘ αυτούς. Να όμως που μέσα στη χρονιά ο Dave Grohl ανακοινώνει τα πλάνα του για τον νέο δίσκο και με κάνει να δαγκώνω τη γλώσσα μου που χρησιμοποίησα τη λέξη «φιλοδοξία» για τον προκάτοχο του Sonic Hightways, όπως και ονομάζεται ο νέος δίσκος. Οκτώ διαφορετικές πόλεις, οκτώ διαφορετικά στούντιο ηχογράφησης και οκτώ διαφορετικά τραγούδια. Ναι, μπορεί στη σημερινή εποχή της υπερκατανάλωσης του itunes και του fastforward τρόπου ζωής τα οκτώ τραγούδια να μοιάζουν λίγα. Αλλά για τους λίγους «ρομαντικούς» να θυμίζουν κατευθείαν την εποχή του βινυλίου. Τα ερωτήματα είναι δύο: Α) ο δίσκος άξιζε το buzz; Β) οι πολλοί καλεσμένοι και οι διαφορετικές επιρροές απ όλη την αμερικάνικη μουσική, δημιούργησαν πρόβλημα ταυτότητας στο Sonic Hightways; Ναι, άξιζε είναι η πρώτη απάντηση και με το παραπάνω, γιατί αν υπάρχει κάποιος που να είναι «μάστορας» στο να διαχειρίζεται το buzz που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, αυτός είναι ο Dave Grohl σίγουρα. Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, που είναι και το σημαντικότερο αφού έχει άμεση σχέση με το ποιοτικό αποτέλεσμα του δίσκου, οι Foo’s αποφεύγουν την τρικλοποδιά που πήγαν να βάλουν στον εαυτό τους, με όπλο τους την προσωπικότητα τους. Ναι ξέρω πολλοί θα πουν ότι το «something from nothing» είναι δανεισμένο από το «holy diver» του Dio, αλλά εγώ θα απαντήσω ότι η δομή του θυμίζει το «the pretender» των Foo Fighters. Το «feast and the famine» επίσης κάνει μια πολλή ωραία επιστροφή στον πιο punk ήχο του ντεμπούτου των Αμερικάνων. Το «in the clear» επιπλέον μετά την πιο Bruce Springsteen εισαγωγή του ακολουθείται από τα πιο χαρακτηριστικά Foo Fighters riff της περιόδου There is Nothing Left to Lose. Τέλος θ αναφερθώ και στο μελαγχολικά κινηματογραφικό κλείσιμο του « I am a river» που κλείνει γλυκά και μεγαλειωδώς το Sonic Hightways. Όπως έγραψα και πιο πάνω ο Dave Grohl είναι μεγάλος «μάστορας» και εδώ πέρα έχει χρησιμοποιήσει όλη του τη μαγεία καθώς ενώ με την πρώτη ακρόαση όλες οι συνθέσεις δείχνουν και είναι ξεχωριστές, στο τέλος όλες μέχρι και την τελευταία νότα είναι Foo Fighters. Αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς, γιατί υπενθυμίζει σε μας που ασχολούμαστε με τη μουσική βασικά πράγματα που ξεχνάμε στην καθημερινή μας αναζήτηση για το «next big thing», ότι τα καλύτερα πράγματα είναι τα πιο απλά και αυτά που αυθόρμητα μπαίνουν στο «repeat».

Φροίξος Βικάτος                                                       10/10