Disturbed - Immortalized

                        Τέρμα το διάλειμμα τα κεφάλια μέσα… που λέει και ένα γνωστό τραγούδι . Από το 2010 και το μετριότατο Asylum, είχαν να μας παρουσιάσουν κάτι καινούργιο οι Αμερικάνοι Disturbed. Και αφού στο πέρας της συγκεκριμένης περιοδείας τα μέλη του γκρούπ είχαν ανακοινώσει πως θα πάρουν τον χρόνο τους μακριά από το συγκρότημα, για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα. Οι πραγματικά πολλοί fans των Disturbed μπορούν να ηρεμίσουν γιατί το αγαπημένο τους συγκρότημα φέτος επέστρεψε με ένα άλμπουμ καλύτερο του προκατόχου του. Αυτό από μόνο του όμως αρκεί για να κάνει το Immortalized αξιομνημόνευτο και πέρα από το fan base των Αμερικάνων;

          Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή ώστε να δούμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται την περίπτωση των Αμερικάνων. Με το ντεμπούτο τους  το 2000,The Sickness, κατάφεραν να ξεπηδήσουν με το ασταμάτητο τότε τρένο του nu metal/alternative ήχου. Συνέχισαν πολύ έξυπνα παίρνοντας το groove των Pantera, εκ  μοντερνίζοντας  κατά κάποιο τρόπο τον heavy ήχο με minimal, απλούς ρυθμούς, ογκώδη ήχο και τα κολλητικά ρεφρέν  του Draiman. Ενώ οι περισσότεροι συνοδοιπόροι τους πλέον έχουν χάσει το status τους, οι Disturbed παραμένουν εμπορικά δυνατοί κατακτώντας την μία κορυφή μετά την άλλη στα charts. H μουσική όμως δεν είναι τα charts και το μουσικό σύνολο του καινούργιου τους πονήματος Immortalized χωλαίνει σε αρκετά σημεία.  Σίγουρα το άλμπουμ ξεκινάει εντυπωσιακά με το ένα hit να διαδέχεται το άλλο. Δυνατός ήχος, κοφτές κιθάρες στίχοι σλόγκαν από τον μάστορα του είδους David Draiman στα “The Vengeful One”, “Open Your  Eyes” και το ομώνυμο τραγούδι. Το άλμπουμ κρατάει αυτό τον ρυθμό σε όλη του την διάρκεια με άλλοτε πιο σκοτεινό ύφος “Who” και άλλοτε πιο ανάλαφρο μοντέρνο alt/rock  “The Light”.  Το Immortalized στο σύνολο του είναι η αλήθεια ότι θα μπορούσε να παιχτεί ραδιοφωνικά εξ ολοκλήρου  όπως και η μουσική των Disturbed που γενικότερα αυτό εξυπηρετεί. Δεν έχω κάποιοι πρόβλημα τόσο με αυτό όσο με την κίνηση του συγκροτήματος να μην εκμεταλλευτεί τον χρόνο που πήρε ώστε να ρισκάρει λίγο συνθετικά και να εκπλήξει τους οπαδούς του. Σε αντίθεση αυτού μας παρουσιάζει ίσως και την χειρότερη σύνθεση που έχουν γράψει ποτέ οι Disturbed, το “Fire It UP”. Με τους παιδικούς στίχους “I like to fire it up and it feels so right”. Οξύμωρο αλλά αμέσως μετά ακολουθεί η πολύ όμορφη διασκευή στο κλασικό τραγούδι των  Simon & Garfunkel, “Sound Of Silence”.

             Συνοψίζοντας η επιστροφή των Disturbed θα κριθεί επιτυχημένη από τους οπαδούς γιατί τους  δίνουν πραγματικά μεγάλα hit για άλλη μια φορά με το Immortalized. Υπάρχει όμως και το αντίβαρο της μη εξέλιξης και του καλλιτεχνικού “ξεχειλώματος” μιας πατέντας, που από το Indestructible και μετά είναι επαναλαμβανόμενη. Επειδή όμως το άλμπουμ δεν  κουράζει και σε πολλές στιγμές δίνει στον ακροατή αυτό που πρέπει και είναι, ζητούμενο από ένα άλμπουμ των Disturbed, την διασκέδαση,  το Immortalized περνάει την μετριότητα.

Φροίξος Βικάτος                                                              6/10