Motorhead - Bad Magic

                          Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό στην ρουτίνα της καθημερινότητας ενός οπαδού του heavy metal, θα είναι πάντα οι Motorhead. Το θρυλικό αυτό συγκρότημα που μπορεί να μην έπαιξε ποτέ αμιγώς heavy metal, αλλά το «βρώμικο» και θορυβώδες rock n’ roll που έπαιζε πάντα ο Lemmy και οι εκάστοτε συνοδοιπόροι του, ήταν ανέκαθεν διασκεδαστικό και εξίσου τρομακτικό για τον οπαδό του σκληρού ήχου. Ο ηγέτης των Motorhead την έχει ζήσει την ζωή στα άκρα, με αποτέλεσμα στα 70 του πλέον χρόνια, να γεννάται για πρώτη φορά και στον 22^ο δίσκο της καριέρας του συγκροτήματος, το ερώτημα, κατά πόσο αξιόπιστοι-στουντιακά τουλάχιστον- παραμένουν οι Motorhead.

         Μουσικά εννοείται πως όποιος έχει την παραμικρή επαφή με το συγκρότημα ξέρει τι τον περιμένει με τον εκάστοτε δίσκο τον Motorhead και φυσικά το Bad Magic δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Το μεγάλο ζήτημα ήταν κατά πόσο η απόδοση του Lemmy θα ήταν ικανοποιητική μετά τα πολλά προβλήματα υγείας που του παρουσιάστηκαν τα τελευταία χρόνια. Ο ακροατής από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Victory Or Die”, όταν και βροντοφωνάζει την φράση ο Lemmy καταλαβαίνει ότι το Bad Magic αποτελεί δήλωση του συγκροτήματος πως είναι πάλι εδώ για να μας δείξει πως γίνεται. Όλα τα trademarks του συγκροτήματος δηλώνουν δυνατά το παρών. Τραγούδια με το κλασικό attitude του γκρούπ όπως τα ,”Victory Or Die”, Thunder & Lighting”, “Fire Storm Hotel”, επίσης η πιο σκοτεινή σύνθεση στην λογική του Orgasmatron, το “Chocking On Your Screams”, στο οποίο είναι εντυπωσιακό να ακούς τον Lemmy στα 70 του πλέον, να τραγουδά με πιο «λασπώδη» φωνητικά. Ακόμα στο “The Devil” έχουμε guest solo από τον πολύ Brian May των Queen και το “Till The End” είναι η blues μπαλάντα του άλμπουμ, με αναφορά στην κατάσταση υγείας του Lemmy, ένα  έντονα συναισθηματικό τραγούδι. Όπως και η διασκευή που υπάρχει μέσα στο άλμπουμ, το “Sympathy For The Devil” των Rolling Stones, εξαιρετικό και αρκετά προφητικό για την κατάσταση του αρχηγού των Motorhead. Πρέπει να αναφερθώ και στους συνήθως αφανείς ήρωες όταν έχουμε να κάνουμε με τους Motorhead. Mikkey  Dee(drums) και  Philip Campbell(guitars) δίνουν για ακόμη μια φορά τον καλύτερο τους εαυτό όντας από τους καλύτερους στο είδος τους. Το άλμπουμ μουσικά έχει μικρότερη ποικιλία από τον προκάτοχο του(Aftershock) και υστερεί ένα κλικ σε ποιότητα από το “The World Is Yours”, αλλά βρίσκει το συγκρότημα από το “Inferno” και έπειτα σε εξαιρετική και αξιοζήλευτη φόρμα, συνεχίζοντας έτσι  το σερί των πολύ καλών δίσκων.

         Το ωραιότερο με αυτό το σερί φυσικά και συνεπώς με κάθε νέο άλμπουμ των Motorhead είναι ότι μπορείς μετά από κάθε ακρόαση να βάλεις τα «παλιά», κλασικά άλμπουμ τους όπως “Overkill” , “Ace of Spades”, “Orgasmatron” κτλ. και να δεις την μεγάλη νίκη του συγκροτήματος ενάντια στον χρόνο. Είναι θαυμάσιο πραγματικά ότι οι Motorhead στον 22^ο δίσκο τους παραμένουν αξιόπιστοι και άφθαρτοι.

 Φροίξος  Βικάτος                                                           7/10