Iron Maiden και
heavy metal , δύο έννοιες συνυφασμένες
και απόλυτα άρρηκτες μεταξύ τους, σου αρέσει δεν σου αρέσει το συγκρότημα,
πρέπει να ξέρεις ότι εδώ μιλάμε για ζωντανή ιστορία. Σίγουρα υπάρχουν -πολλοί-μεγαλύτεροι
οπαδοί της «Σιδηράς Κυρίας» εκεί έξω από
τον γράφοντα και είχα την διάθεση να κριτικάρω έντονα το νέο άλμπουμ, μετά την απογοήτευση του πρώτου single “Speed of Light”, αλλά οι Βρετανοί στην
νέα τους δουλειά δεν ήταν καθόλου φειδωλοί δίνοντας μας 92 λεπτά μουσικής
παρακαλώ. Τα ρίσκα όμως είναι για αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα και η
αλήθεια είναι πως οι Iron Maiden στο 16ο άλμπουμ τους, δεν έχουν να χάσουν
απολύτως τίποτα.
Τα πέντε
χρόνια που μεσολάβησαν από το The Final Frontier,
μέχρι το φετινό The Book Of Souls είναι το μεγαλύτερο χρονικά διάστημα μεταξύ δύο δίσκων για
το συγκρότημα. Τα ερωτήματα που δημιούργησε το πρόβλημα υγείας που είχε o Bruce Dickinson, ξεπεράστηκαν με το
εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, “If Eternity Should Fail”. Δική του σύνθεση που
ξεκινάει με ένα περίεργο intro σχεδόν σαν αυτό του “Satellite 15…The Final Frontier”,
που ευτυχώς όμως σύντομα τα φωνητικά του Bruce την παίρνουν πάνω τους, ένα δυνατό
ρεφρέν και ήδη έχουμε μια αξιομνημόνευτη σύνθεση. Η συνεχεία δυστυχώς μας δίνει
δύο από τις πιο αδύναμες στιγμές του Book Of Souls, “Speed of Light”
ή αλλιώς “El Dorado pt2” και το “The Great Unknown” που θα μπορούσε να
ήταν περισσότερο κάποιο ξεχασμένο b-side του A Matter Of Life And Death
παρά του Piece Of Mind που φαντάζομαι θα ήθελε το συγκρότημα να είναι. Ευτυχώς η
συνέχεια της ακρόασης μας επιφυλάσσει το πρώτο μεγάλο τραγούδι, από όλες τις απόψεις.
Στα δεκατρία λεπτά του “The Red And The Black”
ο αρχηγός Harris παίρνει το όπλο του(μπάσο του) και ειδικά με του καλπασμούς
του από το 7 λεπτό και μετά επαναφέρει τα συναισθήματα του κλασικού Powerslave. Στο τέλος του
πρώτου μέρους αυτής της διπλής δουλειάς ,οι Maiden δοκιμάζουν πετυχημένα νέους
ρυθμούς, πιο σκοτεινούς ίσως ειδικά στο ομώνυμο τραγούδι. Το πρόσημο κλίνει
θετικά για το πρώτο μέρος, το The Final Frontier έχει ξεπεραστεί ήδη.
Οι Iron Maiden συνεχίζουν
την βουτιά στο παρελθόν τους και πιο συγκεκριμένα το παρακάνουν με την εισαγωγή
του “Shadows Of The Valley”,
το οποίο είναι αντιγραφή του κλασικού τους τραγουδιού,”Wasted Years”. Δεν μας ενοχλεί
καθόλου γιατί μιλάμε για ένα από τα πιο διασκεδαστικά τραγούδια του άλμπουμ. Ξανά
νεοτερισμοί από το συγκρότημα στο “Death Or Glory” και πιο μεσαίες ταχύτητες στο “Tears Of The Clown” που καταπιάνεται
στιχουργικά με το θέμα της κατάθλιψης. Βουτιά από ποιοτικής άποψης στην μόνη σύνθεση
που μετέχει ο Murray, “The Man Of Sorrows”, η μπαλάντα του
δίσκου που θα μπορούσε να βρίσκεται και σε κάποια από τις προσωπικές δουλειές
του Dickinson, δυστυχώς
δεν προσφέρει κάτι στην ήδη μεγάλη διάρκεια του άλμπουμ. Επίλογος με το 18
λεπτό “Empire Of The Clouds”.
Το μεγαλείο και η επίδειξη της μεγαλομανίας του συγκροτήματος, ξεπερνάει κάθε
προηγούμενο σε αυτή την επική σύνθεση που υπογράφει μόνο ο Dickinson! Τα πάντα σε 18 λεπτά,
εισαγωγή με πιάνο και έγχορδα, μεγάλα ρεφρέν και ερμηνείες από τον Bruce, αλλαγή και κάπου στη
μέση καλπασμός, δισολίες και μελωδίες που προσπαθούν να επιβληθούν η μία στην άλλη και ξανά από την αρχή μέχρι το
outro. Ο Dickinson έχει
ισχυρή προσωπικότητα και κάποια στιγμή θα μας έδινε το δικό του έπος.
Συνεπώς και
στα 2 cd το πρόσημο κλείνει θετικά. Εντύπωση και στα 92 λεπτά μου έκανε
η απόδοση του Bruce,
που δείχνει ακόμα ότι ο χρόνος δεν έχει αγγίξει τις ερμηνείες του. Όμως H διάρκεια
του άλμπουμ μπορεί να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα και να κουράσει. Με τις ακροάσεις
το The
Book Of Souls γίνεται καλύτερο και με σιγουριά θα έλεγα ότι τοποθετείται
ανάμεσα στο Dance Of Death και το A Matter Of Life And Death.
Σίγουρα μιλάνε για τον πιο ώριμο δίσκο της καριέρας τον Iron Maiden, που μπορούν και παντρεύουν
πλέον τις δύο περιόδους τους συγκροτήματος στην μουσική τους.
Φροίξος Βικάτος 7.5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου