Iron Maiden "Η ώρα της νοσταλγίας"

                        Έφτασε ξανά εκείνη η ώρα που ο τύπος μεταλλά ,« μόνο Maiden ρε», θα πάρει την εκδίκηση του. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο όμως, μόνο τα δύο μεγαθήρια του heavy metal, μπορούν ακόμα να συσπειρώσουν, σύσσωμο το ενδιαφέρον του μεταλλικού κόσμου. Φυσικά από τα δύο αυτά μεγαθήρια, το ένα αντιμετωπίζεται ακόμα ως «Ιερή αγελάδα», από τους οπαδούς αυτής της μουσικής, θέμα το οποίο δεν πρόκειται να αναλύσω στο παρών κείμενο.

                  Είναι λογικό κάθε νέος δίσκος των Iron Maiden να προκαλεί έντονη νοσταλγία σε μεγάλη μερίδα του «χεβιμεταλικού» κοινού. Κυρίως στην κατηγορία των παλιομεταλλάδων(από ηλικιακής άποψης πάντα), οι οποίοι θα μας πρήξουν τις επόμενες μέρες για τον δίσκο της χρονιάς που έπεται. Και όσο καλό και να είναι το “Book of Souls”,κακά τα ψέματα το metal τα τελευταία χρόνια ζει «υπόγεια». Βέβαια κατανοώ τον παροξυσμό ειδικά από ανθρώπους που έζησαν την χρυσή εποχή των Βρετανών ,την δεκαετία του 80. Τότε που κυκλοφορήσαν μερικά άλμπουμ που αποτελούν μέχρι και σήμερα ακρογωνιαίους λίθους για το metal, όπως τα “Iron Maiden”, Number Of The Beast”, “Powerslave”  και “Seventh Son Of A Seventh Son”. Η αλήθεια είναι πως την δεκαετία που ακολούθησε, με εξαίρεση το μέτριο σε σχέση με ότι είχε προηγηθεί, “Fear Of The Dark”, οι Βρετανοί βάλτωσαν καλλιτεχνικά μετά την φυγή του Bruce Dickinson- κυρίως- και Adrian Smith, μέχρι την επιστροφή τους το 2000 και το “Brave New World”.  Άλμπουμ που αποτέλεσε την επιστροφή τους σε φόρμα κάτι που επιβεβαιώθηκε και στη ζωντανή ηχογράφηση του “Rock In Rio”, μπροστά σε ένα εκστασιασμένο κοινό 250.000 ανθρώπων. Εδώ πρέπει να γίνει αντιληπτό πως, οι Iron Maiden διατήρησαν την αίγλη τους ακόμα και στη δεκαετία του 90 με τα εκπληκτικά τους live. Ρωτήστε κάποιον πιο μεγάλο που τους είδε στην πρώτη τους, θρυλική πλέον εμφάνιση στην χώρα μας στο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας. Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε αφού τότε παρουσιάστηκαν καλλιτεχνικά δυσκίνητοι. Μην ξεχνάμε ότι τα 90’s ήταν η δεκαετία της μεγάλης αλλαγής για τη μουσική και γενικότερα στον κοινωνικοπολιτικό χάρτη.  Την δεκαετία που πέρασε οι Βρετανοί μετά την επιτυχία του “Brave New World” κινήθηκαν σε πιο progressive μονοπάτια, δίνοντας έτσι την αφορμή σε πολλούς να μιλήσουν για γεράματα, και κόπωση του ηγέτη Harris.

          Σήμερα και μετά από ένα σερί μέτριων(“A  Matter Of Life And Death”), έως αδιάφορων δίσκων(“Final Frontier”), είναι θαρρώ, πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα που μπορούν να προσφέρουν οι Iron Maiden. Σημαντικά όμως, καθώς άλλη μια νέα γενιά metal πιτσιρικάδων περιμένει να λατρέψει το νέο δίσκο του, από το μεγαθηρίο του παρελθόντος, που τόσο έχει ακουστά. Όσο για την κατηγορία των οπαδών που μεγάλωσαν με το συγκρότημα, έχουν όλα τα δίκια να μας τρελάνουν με τις φαμφάρες τους για τους Maiden αυτές τις μέρες, γιατί έζησαν παράλληλα με την μαγεία ενός συγκροτήματος  “one of a kind” που λένε Αγγλιστί. Συνεπώς για τις επόμενες, λίγες μέρες, ας μπούμε όλοι στη δίνη της νοσταλγίας, άλλων εποχών για την metal μουσική, όσο ακόμα θα υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Up the Irons; Γιατί όχι;

Φροίξος Βικάτος