SLIPKNOT 5: THE GRAY CHAPTER(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

“This song is not for the living, this song is for the dead…” Μας ψιθυρίζουν οι Slipknot στο “XIX”, με την εισαγωγή του 5^ου  τους πονήματος. Όχι άδικα μιας και στο διάστημα των έξι ετών που μεσολάβησε από την τελευταία τους κυκλοφορία, έκανε ακόμα και τις «σκοτεινές» μέρες των ηχογραφήσεων του Iowa να μοιάζουν με εκδρομή στην εξοχή.

Ο δεσμός των 9 μασκοφόρων έσπασε με τον θάνατο το 2010 του ιδρυτικού μέλους και μπασίστα τους Paul Gray. Ακολούθησε αστάθεια μεταξύ των μελών σχετικά με το μέλλον του συγκροτήματος, με αποτέλεσμα να δει την πόρτα της εξόδου ο ντράμερ Joey Jordison. Παρ όλες  τις δυσκολίες οι Αμερικάνοι επέστρεψαν όντας εννιά στον αριθμό- τα δύο καινούρια μέλη δεν έχουν αποκαλύψει τις ταυτότητες τους- παρά τις απώλειες.

Με μια πρώτη ακρόαση επαληθεύονται οι δηλώσεις του Corey ότι ο δίσκος τους είναι μια μίξη μεταξύ του ακραίου Iowa με το πιο “φιλικό” στο κοινό Vol.3. Με άλλα λόγια μιλάμε για έναν δίσκο που θα ικανοποιήσει όλους τους οπαδούς του συγκροτήματος μιας και μοιάζει με μια περίληψη της δισκογραφίας τους. Κάτι τέτοιο βέβαια περιέχει τα θετικά του και τ αρνητικά του για’ μένα.

Ακούγοντας τραγούδια όπως τα: “sarcastrophe”, “devil in i”, “AOV”,”custer” και “the negative one”, ένας maggot θα σκάσει ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του μιας και μιλάμε για τραγούδια που περιέχουν όλα εκείνα τα συστατικά που αγαπάει στους Slipknot! Πιο συγκεκριμένα το “the negative one”- αλήθεια πόσο μου έλειψε αυτό το σκρατσάρισμα δίσκων- αποτελεί μια βουτιά στο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στις ημέρες του “άρρωστου”, πεσιμιστικού διαμαντιού τους Iowa. Ενώ  στο  “custer”  το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν “cut, cut, cut me up and fuck, fuck, fuck me up…”  θα πρέπει να λογίζεται ως νέο σλόγκαν, από αυτά που οι Knot έβγαζαν με το τσουβάλι στο κλασικό ντεμπούτο τους. Όλα καλά μέχρι  την μέση του δίσκου και μετά που κάνουν την εμφάνισή τους οι Stone Sour… Και το λέω αυτό ενώ το δεύτερο(?) συγκρότημα του Corey μου αρέσει και πιστεύω ότι το hard rock τους είναι πολύ συμπαθητικό, αλλά δεν έχει καμία δουλειά με την μοναδικότητα που μας παρουσίασαν οι 9 μασκοφόροι κάποτε και μερικώς επιτυχημένα επαναλαμβάνουν ξανά δείχνοντας πως “το’ χουν ακόμα”. Επομένως η μαγιά υπάρχει ακόμα και η μικρή “κοιλία” που κάνει ο δίσκος πιστεύω ότι θα ξεπεραστεί από τους περισσότερους και οι Slipknot εννοείται πως θα διατηρήσουν το status τους στην κορυφή. Σίγουρα είναι ευχάριστο το γεγονός που επέστρεψαν και δείχνουν και πάλι τα “δόντια” τους, έστω και λιγότερα αιχμηρά.

Φροίξος  Βικάτος                                                              7.5/10