DEFTONES (ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΕΡΟΣ 1ο)

Στο πρώτο αφιέρωμα του Riffstories θα επιχειρήσω να αποδώσω , όσο καλύτερα γίνεται την αγαπημένη μου μουσική ιστορία που δεν είναι άλλη από αυτή των Deftones . Μια πορεία στη μουσική που τα περιέχει όλα , από την εμπορική επιτυχία και το ξεπέταγμα από το nu metal παρακλάδι, μέχρι την αποκοπή τους από το είδος και την καλλιτεχνική αναγνώριση, ως τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά το τροχαίο- δυστύχημα – ενός αδερφού, αλλά και την αναγέννηση με την κυκλοφορία των δύο τελευταίων δίσκων. Αυτό που τους κάνει ακόμα πιο μοναδικούς και τους έκανε να αντέξουν στις μόδες των καιρών, είναι ο πλουραλισμός του ήχου τους και η σταθερή ποιότητα των δίσκων τους, μιας και ο “χειρότερος” Deftone δίσκος μπορεί να χαρακτηριστεί με αυστηρότητα καλός. Ξεκινάμε λοιπόν…

                   ” I get bored…”

Πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του 90 οι παιδικοί φίλοι από τα σχολικά χρόνια Stephen Carpenter(guitars), Chino Moreno(vocals) και Abe Cunningham(drums) εκτός από την κοινή τους αγάπη για το skateboarding, αρχίζουν να τζαμάρουν  μαζί στο γκαράζ του πρώτου. Στις πρόβες τους θα δοκιμαστούν πολλοί μπασίστες με την θέση τελικά να παίρνει ένας κοκαλιάρης με rasta, ονόματι Chi Cheng ολοκληρώνοντας έτσι την αρχική σύνθεση της παρέας από το Σακραμέντο. Με την ηχογράφηση τεσσάρων demos και μια mini περιοδεία σε τοπικά clubs μαζί με τους Korn , καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν με τον δυναμισμό των ζωντανών εμφανίσεων τους ανθρώπους της Maverick Records και μπαίνουν στο στούντιο για την ηχογράφηση του ντεμπούτου άλμπουμ τους. Το 1995 λοιπόν θα κυκλοφορήσει το Adrenaline σε παραγωγή Terry Date –γνωστός για τις παραγωγές του σε δίσκους των Pantera και Soundgarden μεταξύ άλλων- και θα καταφέρει να κάνει εντύπωση μετά τις εμφανίσεις του συγκροτήματος σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το Ozzfest. To Adrenaline αποτελεί ότι πιο hardcore έχει παρουσιάσει ποτέ το συγκρότημα και τον μόνο δίσκο τους που μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει αμιγώς στο nu metal ιδίωμα αποτελώντας μαζί με το ντεμπούτο των Korn τους δίσκους “στυλοβάτες” , για την νέα κατεύθυνση που έπαιρνε τότε το metal. Δίσκος που περιέχει τα κλασικά για το συγκρότημα “bored” , “7 words” και “root” που μετά από 20 χρόνια δεν λείπουν ποτέ από το setlist σε κάθε τους live. Ο δίσκος  ανήκει σε έναν από τους τρεις πλατινένιους που έχουν οι Αμερικάνοι και αυτό αξίζει να σημειωθεί καθώς , όταν κυκλοφόρησε δεν είχε την υποστήριξη του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Μπορεί να αποτελεί την λιγότερο αγαπημένη τους δουλειά για τον πιο ώριμο με τα χρόνια frontman τους Chino Moreno αυτό όμως το διαμαντάκι αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε die-hard οπαδό τους που το νοσταλγεί σε κάθε νέα τους κυκλοφορία.

Φροίξος Βικάτος