IN FLAMES- SIREN CHARMS(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

Οι  In Flames από την εποχή του Clayman που αποτελεί και το breakthrough album τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είναι το πιο πετυχημένο Σουηδικό metal συγκρότημα. Το μουσικό τους μίγμα χαρακτηρίζεται από death metal μπολιασμένο με έντονες μελωδίες κυρίως maiden-ινικής προέλευσης και από τα “σχισμένα” φωνητικά του Anders Friden. Από το 2000 και έπειτα, με κάθε καινούργια τους δουλειά οι Σουηδοί δεν έμεναν στάσιμοι και προσκολλημένοι στο μουσικό ύφος που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς, αλλά λοξοκοιτούσαν όλο και περισσότερο τον Αμερικάνικο ήχο, με το death στοιχείο τους σταδιακά να μειώνεται και τις μελωδίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Το αποκορύφωμα αυτής της σταδιακής αλλαγής έρχεται με το φετινό Siren Charms. Όσοι τους παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια κάτι τέτοιο το έβλεπαν να έρχεται, οι υπόλοιποι που είχαν ελπίδες για ένα νέο Horacle ή Colony θα απογοητευτούν. Και θα χάσουν γιατί οι In Flames παρουσιάζονται πιο ενδιαφέροντες απ’ ότι στις δύο προηγούμενες δουλειές τους. Οι Maiden παραμένουν το “μεδούλι” στις συνθέσεις του συγκροτήματος, τα ηλεκτρονικά στοιχεία εδώ γίνονται ακόμα πιο έκδηλα ( paralyzed ), τα φωνητικά του Anders “καθάρισαν” τελείως ( through oblivion ), με εξαίρεση το “when the world explodes” και η στροφή σε πιο αμερικάνικο μοντέρνο metal είναι γεγονός και όχι απλή υποψία. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου άσχημο, με τραγούδια όπως τα πολύ καλά “with eyes wide open”, το ομώνυμο και “dead eyes” με χαρακτηριστικά, ευκολομνημόνευτα ρεφρέν να σου κολλάνε με την πρώτη ακρόαση στο μυαλό. Επίσης στιγμές που θυμίζουν το πιο πρόσφατο παρελθόν όπως τα εναρκτήρια  “in plain view” και το τσιτωμένο “everything’s gone”. Ευχάριστος δίσκος, που ρέει με μεγάλη ευκολία, δεν κουράζει και στο τέλος σε κάνει να πατάς το repeat. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω και δύο στοιχεία που με ξένισαν λίγο. Το ένα είναι ότι οι συνθέσεις σου δίνουν, όλες τους τις πληροφορίες σχεδόν από την πρώτη ακρόαση κάτι που μπορεί να κάνει τους πιο απαιτητικούς  να αφήσουν γρήγορα στο “ράφι” το δίσκο. Το δεύτερο στοιχείο αφορά τον ρόλο του Anders στο κομμάτι των στίχων. Από την στιγμή που το συγκρότημα αποφάσισε αυτή την στροφή στον ήχο του, που οι στίχοι και οι ερμηνεία έχουν πιο σημαντικό ρόλο, θα ήταν καλύτερο να αποφεύγονταν τετριμμένοι στίχοι και γενικευμένα νοήματα και ίσως πιο προσωπικοί, “κοφτεροί” και έξυπνοι στίχοι να ανέβαζαν το επίπεδο πολλών τραγουδιών και να ξεπερνούσαν το απλά “καλό”. Η αλήθεια είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που ίσως διχάσει, εμένα πάντως  μου ανανεώνει το ενδιαφέρον μου για τους Σουηδούς και θα περιμένω να εξελίξουν  κ’ άλλο την νέα τους μουσική κατεύθυνση.

Φροίξος Βικάτος                                                                  7.5/10