METALLICA... και τώρα τι ; ( ΑΡΘΟΓΡΑΦΙΑ)

… Αλήθεια , πώς να ξεκινήσει κάποιος ένα κείμενο που αναφέρεται στους Metallica; Ok θα κάνει μια ιστορική αναδρομή στα κλασικά γι’ αυτούς 80’s που επηρέασαν τους πάντες στο metal και όχι μόνο. Μετά θα αναφερθεί στην άνιση για μερικούς δεκαετία του 90, με την πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία- που θα τους κολλήσει το παρατσούκλι λεφτά-llica – που  γιγάντωσε την φήμη παγκοσμίως. Και τέλος θα φτάσει στα 00’s με το συγκρότημα δημιουργικά να αποτελεί φάντασμα του εαυτού του, με εξαίρεση φυσικά τις live εμφανίσεις τους που διατηρούν τον θρύλο τους ακόμα ζωντανό. Το ερώτημα είναι το εξής, μιας και οι Metallica είναι όλοι τους πλέον 50άρηδες και βρίσκονται στην δημιουργία του 10^ου δίσκου τους, και τώρα τι ; Τι μπορούμε να περιμένουμε από ένα συγκρότημα χορτασμένο από επιτυχία εμπορική αλλά και καλλιτεχνική, που κουβαλάει στις  «πλάτες» του μια 30χρονη πορεία στην μουσική αρκετά ποικιλόμορφη και γεμάτη ; Με τις «κορυφές» ( λέγε με: Ride the Lighting, Master of Puppets, Black Album) του παρελθόντος να μοιάζουν πλέον απάτητες , ποιές πρέπει να είναι οι απαιτήσεις μας από αυτούς για τον νέο δίσκο ; Με βάση όσα μας έχουν μάθει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και με την κυκλοφορία του single Lords of Summer που αποτελεί «προάγγελο»  (;) της επερχόμενης δουλειάς τους και λιγότερο με βάση των δηλώσεων του ίδιου του συγκροτήματος-για ευνόητους λόγους- για τις ηχογραφήσεις, θα προσπαθήσω να κάνω μια μαντεψιά του τι να περιμένουμε από αυτούς. Οι καλιφορνέζοι το 2008 «επέστρεψαν» δυναμικά με το Death Magnetic μετά το ατόπημα του St. Anger-  με καλύτερη παραγωγή θα είχαν αποφύγει την μουρμούρα- στα μάτια του μέσου μεταλά οπαδού. Του έδωσαν με λίγα λόγια αυτό που ήθελε και αυτό που είχαν ανάγκη και οι ίδιοι εκείνη την χρονική στιγμή. Και ενώ βρισκόμασταν στο σημείο που οι fans τους είχαν αρχίσει να ξαναπαίζουν «ξύλο» για αυτούς , ο Δανός (Lars) και η παρέα του αποφασίσουν να πετάξουν στον κάδο σχεδόν μια ντουζίνα από πολύ καλά riffs στην συνεργασία τους με τον ανατρεπτικό rocker Lou Reed . Με το Lulu να καταφέρνει το εξής μοναδικό, να κάνει τους οπαδούς να λησμονούν ακόμα και τον «Άγιο Θυμωμενούλη» ! Αφού έχουμε φτάσει στο σημείο που ο Lars ικανοποίησε και την επιθυμία του με αυτή την συνεργασία να μπει στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Νέας Ϋορκης πλέον είμαστε έτοιμοι να περιμένουμε ένα Death Magnetic pt. 2 ; Αυτή η σκέψη είναι σωστή και λάθος ταυτόχρονα. Σωστή γιατί οι Metallica μας έχουν δείξει ότι μετά από κάθε στραπάτσο , δίνουν στο κοινό τους αυτό που θέλει όπως συνέβη και το 2008. Είναι όμως και λάθος ταυτόχρονα γιατί στους καλιφορνέζους μπορείς να προσάψεις χίλια κατηγορώ, ένα όμως δεν μπορείς να τους χρεώσεις, ότι έμειναν στάσιμοι σε έναν ήχο και κάθε τους δίσκος είναι ίδιος. Βέβαια με το Lords of Summer που κυκλοφόρησαν το καλοκαίρι υπάρχουν φόβοι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί για πρώτη φορά. Καθώς το συγκεκριμένο τραγούδι μοιάζει ξεχασμένο από τις ηχογραφήσεις του Death Magnetic, αφού είναι μεγάλο σε διάρκεια και μοιάζει με τζαμάρισμα πάνω στο Kill ‘Em All. Το συγκρότημα με δηλώσεις του στην αρχή των ηχογραφήσεων έλεγε ότι  το νέο υλικό είναι περισσότερο heavy και στο ύφος του Black Album ενώ σε πιο πρόσφατες συνεντεύξεις τους ότι θα είναι το ίδιο γρήγορο με το Death. H άποψή μου είναι ότι το συγκρότημα θα πρέπει να ξανακοιτάξει τις μέρες του Load , μιας και μιλάμε για ένα δίσκο που με τα χρόνια κερδίζει σε εκτίμηση όλο και πιο πολλούς φίλους των Metallica. Μιας και τα χρόνια του Kill ‘em All μοιάζουν να έχουν περάσει . Η αλήθεια είναι ότι είμαι αισιόδοξος γιατί στο μυαλό μου έχει κάτσει μια πολύ περίεργη σκέψη-συγκυρία , με τον Cliff Burton στο μπάσο οι Metallica μας χάρισαν τα «μνημεία» των 80’s , με τον Jason Newsted το Black Album και το Load με τον Robert Trujillo μάλλον μας χρωστάνε κάτι ακόμα…

Φροίξος Βικάτος