Megadeth - "Dystopia"

                   

    Δύσκολο άλμπουμ το Dystopia, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι τέτοιο. Ίσως εγώ να είμαι απαιτητικός από ένα συγκρότημα που με τον προηγούμενο του δίσκο έριξε τον πήχη των απαιτήσεων στα «τάρταρα». Τρία χρόνια μετά λοιπόν την αποτυχία του Super Collider, το line up του συγκροτήματος θα αλλάξει για ακόμα μια φορά. Και αν οι αλλαγές μελών δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον ιθύνοντα νου του συγκροτήματος, Dave Mustaine, η αποτυχούσα προσπάθεια να επανενώσει το κλασικό line up των Megadeth, πρέπει να ήταν ένα σοκ που αρχικά θα στοίχησε στον Mustaine. Με τα πολλά οι αντικαταστάτες βρέθηκαν  στα πρόσωπα των Chris Adler(τύμπανα) των Lamb of God και Kiko Loureiro(κιθάρα) των Angra, ενώ στο μπάσο έμεινε αμετακίνητος ο David Ellefson.

            Ξεκινώντας την ακρόαση του άλμπουμ γίνεται εύκολα αντιληπτή η επιστροφή στις πιο «σκληρές», metal μέρες του συγκροτήματος ,αποφεύγοντας την mainstream προσέγγιση του προκατόχου του. Δείγμα θετικό αφού ηχητικά και μόνο μας έχουν ξανακερδίσει οι Deth. Οι πιο πολλοί θα μείνουν σε αυτό το στοιχείο και θα αποθεώσουν σχεδόν άκριτα το άλμπουμ. Και εδώ έρχομαι να υπενθυμίσω τις «χαμηλές απαιτήσεις» τις οποίες την τελευταία δεκαετία έχει ένας οπαδός της μουσικής των Megadeth. Για να μην παρεξηγηθώ το άλμπουμ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό απλά για ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα και έναν τόσο σπουδαίο μουσικό όπως ο Mustaine, υπάρχουν αδυναμίες. Δυστυχώς πλέον η φωνή του δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες όλων των τραγουδιών και ο ειρωνικός τόνος, που τον έκανε ξεχωριστό performer έχει εκλείψει. Παρόλα αυτά στο Dystopia έχουμε μερικές από τις καλύτερες Deth στιγμές εδώ και πολλά χρόνια. Το ομώνυμο με τις 90’s μελωδικές κιθάρες, το “Bullet To The Brain” με το πιο μοντέρνο μεταλλικό παίξιμο, ίσως κάποια σημεία θυμίζει και LoG, επίσης πάντα είναι πολύ ενδιαφέρον οι instrumental συνθέσεις ενός Megadeth άλμπουμ ,με το “Conquer Or Die!” να μην αποτελεί εξαίρεση. Η σύνθεση που ξεχωρίζει όμως είναι το “Poisonous Shadows”, με το ακουστικό intro και το πιάνο του Loureiro στο outro. Αξίζει να σημειωθεί πως  ο Βραζιλιάνος βιρτουόζος κιθαρίστας είναι και ο μόνος που προσφέρει συνθετικά πέρα από τον Mustaine. Μακάρι το ίδιο να γινόταν και με τον Chris Adler, έναν από τους καλύτερους drummer στο σύγχρονο metal, ο οποίος είναι αρκετά «σφιγμένος» σε όλο το άλμπουμ για τα δεδομένα των ικανοτήτων του.

           Συνοψίζοντας νομίζω πως τα θετικά υπερτερούν των αρνητικών στο Dystopia, με το ομώνυμο τραγούδι και το “Poisonous Shadows” να αποτελούν Deth highlight, γεγονός που είχε να συμβεί σε αρκετούς δίσκους. Η επιστροφή στον γνώριμο ήχο είναι καλοδεχούμενη και θα εκτιμηθεί από τους οπαδούς ενώ ίσως οι πιο αποστασιοποιημένοι με το συγκρότημα να το θεωρήσουν άλλη μια τετριμμένη δουλειά. Όπως και να έχει έχουμε μια κάποια επιστροφή στη φόρμα για τους Megadeth.

Φροίξος Βικάτος                                                   7/10