Σχεδόν 9 χρόνια "Minutes to Midnight"

               

 Ούτε δέκα χρόνια δηλαδή δεν έχουν περάσει, από αυτό το κομβικό για τον γράφοντα άλμπουμ. Όπως καταλαβαίνετε δεν χρειάζομαι καν κάποια αφορμή για να γράψω για το τρίτο πόνημα των Καλιφορνέζων, που την χρονιά που κυκλοφόρησε αντιμετώπισε αρκετές άσχημες  κριτικές και για πολλούς ήταν η αφορμή να μην ξανασχοληθούν με τους Αμερικάνους. Ακόμα όμως δεν μπορώ να εξηγήσω την σημερινή μου παρόρμηση να ασχοληθώ με ένα άλμπουμ που πίστευα(;) πως είχα ξεπεράσει για τα καλά, ειδικά μέσα σε μια εβδομάδα που το ενδιαφέρον μου έχει μονοπωλήσει το “Purple” και το “Blackstar”, εξαιρετικά αμφότερα. Μάλλον σε στιγμές νοσταλγίας γυρνάμε πάντα σε άλμπουμ που μας «έφτιαξαν» και μας άνοιξαν νέους ορίζοντες και σίγουρα σε αυτή την κατηγορία βρίσκεται για μένα το “Minutes to Midnight” μαζί με το “Death Magnetic”.

            Σήμερα  και μετά από πολύ καιρό ξανακούστηκε από τα ηχεία του στερεοφωνικού μου η εισαγωγή του “Wake”. Και πριν ο ήχος του πικάπ με κάνει να ξανανιώσω έφηβος, ας κάνουμε λίγη ιστορία. Οι Linkin Park μετά από δύο πολυπλατινένια άλμπουμ βρίσκονταν στη κορυφή του μουσικού χάρτη και είχαν εισάγει το nu metal/alternative ήχο στο mainstream ακροατήριο. Όλα καλά μέχρι εδώ, όμως αυτό που τους έκανε να διαφέρουν από τους συνοδοιπόρους τους και που εν τέλει τους κράτησε ακμαίους-τουλάχιστον εμπορικά- ήταν η διάθεση για αλλαγή. Με καινούργιο παραγωγό, τον πολύ Rick Rubin, ηχογραφούν και πειραματίζονται με νέους ήχους στο σπίτι-studio, The Mansion at Laurel Canyon. Αν σας λέει κάτι αυτό το όνομα, ναι, εκεί έχει ηχογραφηθεί το “Vol 3” των Slipknot αλλά και το “Stadium Arcadium” των Red Hot Chili Peppers μεταξύ άλλων. Οι διάθεση για αλλαγή ήταν έκδηλη και οι καλιφορνέζοι ήθελαν να πλασάρουν την πιο ώριμη και γκρίζα πτυχή της μουσικής τους. Το άλμπουμ εν τέλει ξεκινάει εντυπωσιακά με το αρκετά punk “Given Up”, στο οποίο ο Chester μας χαρίζει ένα από τα highlight του δίσκου με την κραυγή των 17 δευτερολέπτων χωρίς ανάσα! Συνέχει με την μπαλάντα του δίσκου το “Leave Out All The Rest”, που σήμερα ακούγεται πολύ πιο ωραία ειδικά αν έχεις δεχτεί τις σφαλιάρες τραγουδιών όπως “Robot Boy” και “Castle of Glass”. Το συναυλιακό “Bleed it Out” αγαπήθηκε από τότε από τους φίλους του συγκροτήματος και το “Shadow of The Day” παρότι πολύ όμορφο θα μου θυμίζει πάντα το “With Or Without You” των U2. Ίσως η  κορυφαία στιγμή είναι το “What I’ve Done” που γράφτηκε τελευταίο και ενώνει τις δύο περιόδους που έφερε η δημιουργία του MtM για τους Linkin Park. Το άλμπουμ συνέχιζε να τεστάρει τα όρια των οπαδών με τις πιο μεταλλικές στιγμές του( No More Sorrow) αλλά και τις πιο γλυκανάλατες( Valentine’s Day). Θα κλείσει όμως υπέροχα υπογραμμίζοντας την συνθετική ωριμότητα του συγκροτήματος  με το “The Little Things Give You Away”.

        Πολλοί εκείνη την περίοδο μπέρδεψαν τα αυγά με τα πασχάλια μιλώντας για emo στροφή των Αμερικάνων, η αλήθεια είναι πως τόλμησαν να μην ακολουθήσουν την περπατημένη για μένα. Το “Minutes to Midnight”  μαζί με το πιο πρόσφατο “The Hunting Party” είναι πιο ώριμοι δίσκοι των  Linkin Park και ας μην είναι οι πιο πετυχημένοι. Σίγουρα το πρώτο θα είναι πάντα μια γλυκιά ανάμνηση για μένα και ίσως ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ που θα χω ακούσει γιατί υπήρξε η αφορμή να ακούσω πολύ περισσότερα πράγματα και να έρθω σε επαφή με μουσικά είδη που μέχρι τότε δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν. Από τότε μέχρι σήμερα η μουσική παραμένει ένα συγκλονιστικό ταξίδι.

Φροίξος  Βικάτος.