Μια μικρή εισαγωγή στον "κόσμο" των Massive Attack

                  

     Τη δεκαετία του 80 η μουσική και όχι μόνο, κολεκτίβα με το όνομα The Wild Bunch εντυπωσιάζει με τα dj set την τοπική σκηνή του Μπρίστολ με αρκετά ιδιαίτερα live που δόθηκαν και στο Λονδίνο. Ιδιαίτερα, αφού η μουσική κατεύθυνση της κολεκτίβας διέφερε από αυτή της εποχής συνδυάζοντας πολλά ετερόκλητα μεταξύ τους μουσικά είδη, όπως το punk με την soul, reggae και την R&B. Mέλη αυτής της κολεκτίβας που διαλύθηκε το 1988 ήταν οι Djs Andrew Vowles και Daddy G όπως επίσης και ο graffiti artist Robert Del Naja(3D). Ο τελευταίος έγινε rapper και οι δύο Djs οι παραγωγοί μουσικής του συγκροτήματος πλέον, με το γνωστό όνομα Massive Attack.

        Η εκλεκτικότητα της μουσικής τους αλλά και οικονομικής φύσεως δυσκολίες οδήγησαν σε μικρή καθυστέρηση την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους που τελικά ήρθε το 1991. Το “Blue Lines” θα πρέπει να συγκαταλέγεται, από όλους τους μουσικόφιλους, ως ένα από τα καλύτερα και επιδραστικότερα  άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. Η μοναδική φωνή της Shara Nelson «πλημμυρίζεται» από τα νωχελικά beat του συγκροτήματος που συνδυάζει το hip hop με τη soul και τη reggae. Κάπως έτσι μια νέα μουσική σχολή γεννιέται, αυτή του Μπρίστολ με συγκροτήματα που κινούνται σε trip hop μονοπάτια. Η επιρροή των Massive Attack δεν θα είναι τεράστια μόνο σε καλλιτέχνες  όπως Bjork, Radiohead και Portishead αλλά και γενικότερα στο χώρο της electronica και της pop. Την τεράστια επιτυχία του ντεμπούτου τους διαδέχθηκε το εξίσου καλό “Protection” του 1995, το οποίο ανέδειξε και ένα από τα μόνιμα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε το συγκρότημα. Εκτός από τις πρώτες διαμάχες για την μουσική κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν, μεταξύ των Del Naja και Andrew Vowles, οι  Massive Attack σε όλη τους την καριέρα θα ταλανίζονται πάντα για την θέση της  κύριας τραγουδίστριας  που θα συμμετέχει σε κάθε άλμπουμ. Οι σχεδόν σταθεροί συνεργάτες θα είναι ο Tricky με τον Horacle Andy. Παρά τις συνεχιζόμενες έντονες διαφωνίες των 3D και Andrew Vowles, η άποψη του πρώτου θα υπερισχύσει και το νέο τους άλμπουμ με τον τίτλο “Mezzanine”(1998) μας σύστησε στις πιο ηλεκτρονικές, σκοτεινές, post rock διαθέσεις του γκρουπ. Το “Mezzanine” είναι αδιαμφισβήτητα το δικό τους αριστούργημα με τραγούδια όπως τα “Angel” και “Teardrop” να επιβεβαιώνουν με το παραπάνω αυτή την περιγραφή.

          Τα 90’s έφυγαν όμως και μαζί τους και ο Daddy G, προσωρινά τουλάχιστον, αφήνοντας υπεύθυνο για την δημιουργία του “100^th Window”(2003) μόνο τον 3D ο οποίος βασίστηκε σε αρκετούς καλεσμένους(Damon Albarn, Sinead O Connor) για την ολοκλήρωση του project.To οποίο συνέχιζε μουσικά εκεί που έμεινε ο προκάτοχος του, με περισσότερη διάθεση για ηλεκτρονικούς πειραματισμούς. Πάντως αν και θεωρείται σαν άλμπουμ, αυτό που οδήγησε στην απομυθοποίηση του συγκροτήματος  για πολλούς, πάντα με έλκυε η «δυσκολία» του ως άκουσμα και η πιο ενδοσκοπική προσέγγιση του. Ο Daddy G σιωπηλά και για κάποια live shows θα επιστρέψει, αλλά για να ακούσουμε νέα των Massive Attack θα χρειαστεί να περάσουν 7 ολόκληρα χρόνια. Το 2010 λοιπόν και μετά από την μεγαλύτερη «σιγή» στη καριέρα τους οι Massive Attack θα επιστρέψουν με το πέμπτο τους δίσκο με τίτλο “Heligoland”. Παρά τις μουδιασμένες πρώτες αντιδράσεις, το άλμπουμ με τα πολλά ακούσματα ξεδιπλώνει την μαγεία των μελωδιών του και το προσωπικό μου αγαπημένο “Paradise Circus” στέκει άφθαρτο 6 χρόνια μετά δίπλα στο κλασικό “Teardrop”, ως ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Βρετανοί.

         Αυτή η πολύ ΜΙΚΡΗ εισαγωγή, το τονίζω αυτό, στον «κόσμο» των Massive Attack  έχει σκοπό να κάνει μια πρώτη γνωριμία στην μουσική των Βρετανών και σας αφήνει η αλήθεια είναι, πολύ δουλειά για το σπίτι. Δεν αναφέρθηκα σε πολλά πράγματα που θα μπορούσα όπως οι φιλανθρωπικές και πολιτικές δράσεις του συγκροτήματος, τα βραβεία και οι συμμετοχές σε soundtrack ταινιών. Για τους Massive Attack θα μπορούσα να γράφω για ώρες αλλά προτιμώ να ανακαλύψετε με τον δικό σας τρόπο την μουσική τους και το αγαπημένο σας άλμπουμ, τραγούδι ή στίχο.

Φροίξος  Βικάτος