Witchcraft - "Nucleus"

                     

 Το τέταρτο πόνημα των Σουηδών Witchcraft με τίτλο “Legend” που κυκλοφόρησε το 2012, τους έβρισκε στην συνθετική τους κορύφωση και θεωρείτε από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τους αλλά και των κριτικών ως το δικό τους αριστούργημα. Αυτή η άποψη με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, αφού η πιο «μοντέρνα» ροκ στροφή του ήχου τους έδειξε τις τρομερές δυνατότητες του συγκροτήματος. Δυνατότητες οι οποίες είχαν φανεί από τότε που στο ντεμπούτο τους διασκεύαζαν τους αγαπημένους τους Pentagram, την εποχή που ακόμα οι ενισχυτές τους παρέμεναν πεισματικά «βρώμικοι» και ο Magnus Pelander δεν τραγουδούσε μόνο, αλλά στα καθήκοντά του ήταν και αυτό του κιθαρίστα. Όντας στο καλύτερο σημείο από την αρχή της καριέρας τους, για όλους έμοιαζε με αίνιγμα η επόμενη κίνηση των Σουηδών.

            Η ανακοίνωση για το φετινό “Nucleus” ήταν ξαφνική καθώς δεν είχε προηγηθεί κάποιο updateαπό το στούντιο, ενώ ακόμα πιο ξαφνικές ήταν οι αλλαγές των μελών μέσα στο γκρουπ. Οι Witchcraft πλέον λειτουργούν ως τρίο με ηγέτη τον Magnus Pelander, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την παραγωγή, την μουσική και τους στίχους του “Nucleus”. Κίνηση που με ξένισε αρχικά αφού όταν όλες οι εξουσίες-ακόμα και στον δημιουργικό τομέα- μαζεύονται σε ένα άτομο, οι δημιουργική διαδικασία γίνεται πιο «αυστηρή» και ίσως πιο περιορισμένη. Αν μη τι άλλο τολμηρή κίνηση η αλλαγή μιας ομάδας που κέρδισε πριν από 4 χρόνια και μιλώ φυσικά για το “Legend”. Προφανώς και αυτή η αλληλουχία των αλλαγών φέρνει και τα ανάλογα αποτελέσματα και στο συνθετικό, καθαρά μουσικό κομμάτι του φετινού “Nucleus”. Ο τίτλος του άλμπουμ πιστεύω ότι είναι αρκετά στοχευμένος μιας και το συγκρότημα κάνει απροσδόκητη στροφή προς τον «πυρήνα» της μουσικής του. Από το εναρκτήριο, εντελώς Sabbath-ικό riff του“Malstroem” οι Σουηδοί λένε όχι σε ένα δεύτερο μέρος του “Legend”, που πολλοί θα τους ζητούσαν. Στο καλύτερο όμως τραγούδι του δίσκου το “The Outcast” το συγκρότημα κλείνει πονηρά το μάτι στον προκάτοχο του “Nucleus”, με την αλλαγή στη μέση του τραγουδιού να το χωρίζει σε δύο καταπληκτικά μέρη, στο πιο folk και στο κλασικό hard rock δεύτερο μέρος. Δυστυχώς όσο ανέβηκαν οι ταχύτητες ανέβηκαν, αφού για την συνέχεια έχουμε το πολύ καλό ομώνυμο που στα 14 λεπτά του παρακαλώ(!) θα χωρέσει μέσα του μπόλικη 70’s ψυχεδέλεια, doom και κάποια γυναικεία χορωδιακά φωνητικά. Αρκετός πειραματισμός και προοδευτική διάθεση στο “Nucleus”, συστατικά τα οποία θα με χαροποιούσαν ιδιαιτέρως αν συνοδευόντουσαν από την απαραίτητη έμπνευση. Για να μην παρεξηγηθώ το άλμπουμ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, απλά ως αρκετά σκοτεινή και δύστροπη δουλειά, ειδικά σε σχέση με τον προκάτοχο του, απαιτεί περισσότερη προσοχή και υπομονή. Για μένα το επόμενο και ίσως τελευταίο highlight του δίσκου είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια(15 λεπτά) σύνθεση του δίσκου και η κατακλείδα αυτού, το “Breakdown”. Με το επαναλαμβανόμενο doom riff, την αλλαγή στην ερμηνεία του Pelander αλλά και το κρεσέντο από τα έγχορδα στο κλείσιμο να το καθιστούν εξαιρετικό και υπνωτικό.

          Παρά τις πολλές και θαρραλέες αλλαγές, το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Witchcraft παραμένει η χροιά της φωνής του Pelander, η οποία είναι και η κινητήρια δύναμη σε έναν αρκετά ριψοκίνδυνο μουσικά δίσκο. Οι Σουηδοί θα προκαλέσουν αρκετά τους οπαδούς τους με τις πιο heavy και σκοτεινές τους διαθέσεις, δείχνοντας έντονα καλλιτεχνικά αντανακλαστικά αφού αρνούνται να επαναλάβουν τους εαυτούς τους, γεγονός που την συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα τους εξασφάλιζε την θέση τους στην κορυφή του λεγόμενου revival hard rock/metal κινήματος. Συν ένα στο βαθμό από μένα για το καλλιτεχνικό ρίσκο.

Φροίξος Βικάτος                                                                      7/10