MARILYN MANSON- THE PALE EMPEROR(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

     Ο Marilyn Manson σίγουρα αποτελεί μια μουσική περσόνα που είναι σχεδόν αδύνατο να σε έχει αφήσει αδιάφορο, γιατί έστω και για λίγο κατάφερε να σοκάρει και να προκαλέσει την συντηρητική κοινωνία με την θεματολογία των τραγουδιών του. Μέχρι και το 2000 με το «Holy Wood»  ο Manson πετύχαινε να σοκάρει τα media και κατ’ επέκταση το κοινό που παρακολουθούσε και αγόραζε με μανία το καλοπαιγμένο industrial rock/metal του. Και κάπου εκεί το κοινό του, «χορτασμένο» πλέον από ότι είχε αυτός ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης να προσφέρει δείχνει δίσκο με τον δίσκο να τον παρατάει. Οι προσπάθειες του ίδιου έμοιαζαν πιο ανέμπευστες  ( Eat Me, Drink Me ) και κάπως έτσι φτάνουμε στο φετινό του πόνημα , το «The Pale Emperor».

    Που παραδόξως είναι ο πιο ώριμος και καλύτερος ηχητικά δίσκος της καριέρας του! Η αλήθεια είναι πως μετά και το τελευταίο « Born Villain» που μου είχε περάσει αδιάφορο, είχα παρατήσει της όποιες ελπίδες για κάτι καλό από τον Αμερικάνο μουσικό/παραγωγό/ηθοποιό. Στο άκουσμα του πρώτου single «Third Day Of A Seven Day» με θυμάμαι να μένω έκπληκτος και με περίσσια χαζομάρα έτρεχα να ψάξω πληροφορίες για το καινούργιο πόνημα του ιδιαίτερου αν μη τι άλλο αυτού καλλιτέχνη.  Γιατί ιντερνετικέ μου φίλε, David Bowie επιρροές δεν περίμενα να ακούσω στο καινούργιο τραγούδι του Marilyn Manson! Εθισμένος λοιπόν στην ακρόαση της καινούργιας του σύνθεσης, άρχισα να ψάχνω για να βρώ τι άλλαξε το καθαρά industrial ύφος του. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην ενασχόληση του Manson με την τηλεοπτική σειρά Sons Of Anarchy και απ’ότι  φαίνεται δεν έπεσα και πολύ έξω.

     Σκέψη που αντικατοπτρίζεται και από τις δηλώσεις του Brian Hugh Warner( Marilyn Manson) που δήλωσε για τον καινούργιο δίσκο, ότι άκουγε πολύ blues και πολλές φορές τραγουδάει σαν redneck. Κάτι που είναι εμφανές στην καινούργια του δουλειά αλλά πάντα δοσμένο με τον trademark ήχο του. Μόνο καλά τραγούδια περιέχει το συγκεκριμένο LP  με τα «Third Day of A Seven Day», «The Mephistopheles of Los Angeles» και «Cupid Carries A Gun» να ξεχωρίζουν με την πρώτη κιόλας  ακρόαση. Πράγμα περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι είναι από τα πιο «γυμνά» τραγούδια όσο αφορά το industrial παρελθόν του καλλιτέχνη και έχουν έντονο rocky/blues ηχόχρωμα. Βεβαίως δεν ξεχνάει να μας προσφέρει και συνθέσεις πιο συμβατικές στο γνωστό του ύφος όπως το «Deep Six», αλλά όταν καταφέρνει και συνδυάζει το χθες με το σήμερα όπως στο τελευταίο τραγούδι «Odds of Even» το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Πρέπει να δοθεί όμως και μεγάλο credit στην παραγωγή του δίσκου που ανέλαβε ο ίδιος ο Manson μαζί με τον Tyler Bates, καθώς δίνει έναν κινηματογραφικό τόνο στις συνθέσεις, λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο δεύτερος είναι υπεύθυνος για πολλά soundtracks χολιγουντιανών παραγωγών.

      Εν κατακλείδι το «The Pale Emperor» είναι αδιαμφισβήτητα μια έκπληξη από έναν σχεδόν «ξεχασμένο» καλλιτέχνη, που αυτή τη φορά θα μας γνωστοποιήσει ή καλύτερα θα μας συστηθεί ξανά,  για τους σωστούς και μόνο μουσικούς λόγους.

      

Φροίξος Βικάτος                                            8.5/10