MANOWAR TOP 3 ALBUMS(ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

     Για την πρώτη περίοδο δυσκολεύτηκα περισσότερο να επιλέξω ένα και μόνο δίσκο, γιατί εκτός ότι αποτελεί την πιο παραγωγική τους δεκαετία, αφού στο διάστημα  αυτής ηχογράφησαν 6 δίσκους, οι 5 εκ των οποίων  αποτελούν αριστουργήματα του επικού ήχου( το Fighting the World και αριστούργημα δεν το λες). Και ο κλήρος πέφτει στο Sign of the Hammer του 1984. Καθώς περιέχει δύο από τα πιο επικές συνθέσεις των Αμερικάνων, που από μόνες τους θα τους ήταν ικανές να τους δώσουν το αλάθητο για τους επόμενους «x» δίσκους. To «Mountains», που στο άκουσμα της ερμηνείας του Adams και μόνο αντικρίζεις το Έβερεστ σαν λοφάκι, αλλά και το συγκλονιστικό «Guyana» που ο αρχηγός DeMaio ξεδιπλώνει τις συνθετικές του ικανότητες σε ένα αψεγάδιαστο επικό τραγούδι. Στα συν του δίσκου και της συγκεκριμένης δεκαετίας γενικότερα, η ύπαρξη στο συγκρότημα του κιθαρίστα Ross the Boss, που με το παίξιμο του βοηθούσε και ενέπνεε τον ηγέτη των Manowar.

       Αρχικά να σημειώσω για όσους δεν το κατάλαβαν με τα παραπάνω, ότι στην δεύτερη περίοδο για προσωπική ευκολία στο αφιέρωμα δεν περιλαμβάνω το «Kings of Metal» του 1988. Αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό ας πάμε στην «πολύπαθη»(;) δεκαετία για το metal του 90. Η σκηνή του Seattle και συγκεκριμένα του grunge τα άλλαξε όλα, για σχεδόν 4 χρόνια, μόνο που εδώ μιλάμε για Manowar φίλε μου! Οι οποίοι το 1992 βγάζουν τον πιο HEAVY  δίσκο τους, αψηφώντας ότι το οικοδόμημα του κλασικού heavy τότε κατέρρεε. Εμπνευσμένοι και αυτοί από την Ομήρου Ιλιάδα στο Triumph of Steel μας προσφέρουν το 30λεπτο παρακαλώ(!) έπος (εντάξει κάποια σόλο είναι άχρηστα αλλά χαλάλι) «Achilles, Agony and Ecstasy in Eight Parts». Προσωπική αδυναμία αποτελεί το πομπώδες «Spirit Horse of the Cherokee». Το «Triumph…» εύκολα κερδίζει την μάχη για την καλύτερη τους δουλειά την συγκεκριμένη δεκαετία από το λιγότερο επικό Louder Than Hell του 1996 που άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια συνθετικής απομυθοποίησης.

       Τρίτη και πιο «ζόρικη» για την υστεροφημία του συγκροτήματος περίοδος. Θα ήθελα πάρα πολύ να επιλέξω το Gods of War του 2007 μόνο και μόνο για το συγκλονιστικό «Sleipnir» ένα τραγούδι αν μου επιτρέπετε γνήσια καύλα, που στα 5 και κάτι λεπτά του «ξυπνάει» από τον λήθαργο των τελευταίων δίσκων τους Manowar που όλοι έχουμε λατρέψει! Επειδή όμως το συγκεκριμένο LP έμεινε μόνο σε αυτό το τραγούδι και δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω, πέρα της σωστής «στροφής» στον ήχο τους θα επιλέξω το πιο ισορροπημένο Warriors of the World του 2002. Δίσκος που αγκαλιάστηκε από όλους τους Manowarrios με ένα μικρό πταίσμα για τους μη Αμερικάνους, την παρουσία έκδηλου πατριωτισμού λόγο των γεγονότων της 11^ης Σεπτεμβρίου. Παρόλα αυτά το «Warriors…»  θα λατρεύεται για τις κομματάρες που περιέχει όπως τα «Call to Arms», «Swords in the Wind» και το ομώνυμο. Δυστυχώς οι Manowar δεν είναι από τα συγκροτήματα που ηχογραφούν συχνά τις τελευταίες δεκαετίες με τα κενά ανάμεσα σε κάθε τους δουλειά να είναι μεγάλα, αυτό όμως δεν τους εμπόδισε ποτέ με τα live τους να κάνουν νέους Manowarriors εδώ και 3 δεκαετίες, HAIL!

Φροίξος Βικάτος