PARADISE LOST - THE PLAGUE WITHIN

                   Δεύτερη νιότη ή παρατεταμένη έμπνευση; Δεν ξέρω πως θα το ονομάζατε εσείς, αλλά από το 2007 και το In Requiem οι Paradise Lost μπορούν να καυχιούνται, ότι η επιστροφή τους στις μεταλλικές ρίζες των πρώτων ημερών, έχει γίνει πράξη  με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο. Το φετινό The Plague Within συνεχίζει την βουτιά στο παρελθόν του συγκροτήματος, με τέτοια επιτυχία μάλιστα που ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους  δεν θα το πίστευε. Κάποιος που παρακολουθούσε όμως τις κινήσεις των Βρετανών τα τελευταία χρόνια περίμενε την ακόμα πιο «back to the roots» συνθετική στροφή που πράττουν με το καινούργιο τους πόνημα.

               Από την μία το συγκρότημα του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη Greg Mackintosh, οι Vallenfyre, αποτέλεσαν την αφορμή ώστε ο δημιουργός τους να ασχοληθεί ξανά με το παλιομοδίτικο death metal. Και φυσικά η περσινή έκπληξη με την επιλογή του Nick Holmes πίσω από το μικρόφωνο, του επίσης death metal supergroup  Bloodbath. Αυτή η κίνηση πιστεύω «έλυσε» έμμεσα τα χέρια του Mackintosh, που βλέποντας πλέον ότι η φωνή των Paradise Lost το χει ακόμα με τα death growls, του στρώνει στο The Plague Within το ιδανικό μουσικό χαλί ώστε να βγάλει την απαραίτητη «σαπίλα» και ενίοτε μελαγχολία των πρώτων δίσκων. Οι δύο ηγετικές φιγούρες των Lost μεγαλουργούν και συγκινούν με την εμπνευσμένη αυτοαναφορικότητά τους στο δίσκο. Κινούνται κυρίως στα «χωράφια» των δικών τους Gothic και Shades Of God, με μπόλικες πινελιές από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Η διακριτική παρουσία των πλήκτρων και των εγχόρδων είναι παρούσα σε τρεις συνθέσεις και πιο πετυχημένα στο An Eternity Of Lies. Έντονη Σουηδική μελαγχολία στις κιθάρες του εναρκτήριου No Hope In Sight και του τελευταίου Return To The Sun. Κλασικοί Lost εποχής Draconian Times στο Punishment Through Time λίγο πριν την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Φυσικά και αναφέρομαι στο Beneath Broken Earth, doom ονείρωξη με τις lead κιθάρες να «κλαίνε» πάνω στο στιβαρό rhythm section και τον Holmes με το πιο εκφραστικό γρέζι εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες. Σε αντίθεση με τον doom χαρακτήρα του Beneath Broken Earth, οι Lost μπορούν με επιτυχία και ανεβάζουν τις ταχύτητες στο Flesh From Bone, που φλερτάρει έντονα με το death metal. Με λίγα λόγια οι Βρετανοί στην καινούργια τους δουλειά μας παρουσιάζουν  σχεδόν(τα synth απουσιάζουν) όλο το εύρος της πολύχρονης καριέρας τους, με την ροή των συνθέσεων να δίνει επιπλέον πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα κάνοντας ευχάριστη την επανάληψη.

        Συνοψίζοντας, στο The Plague Within έχουμε έναν ακόμα κλασικό δίσκο από τους Paradise Lost, που δεν σκοπεύει να ξεχαστεί και σίγουρα οι παλιότεροι οπαδοί του συγκροτήματος θα εκτιμήσουν και θα αγαπήσουν. Θα τολμήσω να συμπληρώσω ότι είναι η μόνη από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους που εύκολα μπορεί να σταθεί δίπλα σε δίσκους μνημεία του παρελθόντος( Icon, Draconian Times). Οι Βρετανοί σε αναγκάζουν να νοσταλγήσεις μαζί τους και όχι το αντίθετο, συνειδητή και γνήσια η επιστροφή τους, εκπλήσσει  με το πόσο εύκολα οι Paradise Lost «το έχουν» ακόμα.

Φροίξος Βικάτος