FAITH NO MORE - SOL INVICTUS(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

              Δεκαεφτά  ολόκληρα χρόνια από την διάλυση τους και 6 από την στιγμή που έγινε το πρώτο reunion live show τους. Τόσα χρόνια  χρειάστηκαν οι Faith No More για να μας παρουσιάσουν καινούργια μουσική, τόσα επίσης περίμεναν καρτερικά και οι οπαδοί αυτής της θεότρελης μπάντας σε όλο τον κόσμο. Το κενό που άφησαν με την διάλυση τους πίσω στο μακρινό πλέον 1998 οι Αμερικάνοι, δεν μπόρεσε να το καλύψει κανείς. Αν και η μουσική τους «γέννησε» πολλά συγκροτήματα, που προσπάθησαν να μιμηθούν τον απροσδιόριστο ήχο και στυλ τους.  Όταν οι Faith No More μπαστάρδευαν αδιάκοπα τις μουσικές τους επιρροές(άκου το The Real Thing), ο όρος alternative δεν είχε τοποθετηθεί ποτέ μέχρι τότε, δίπλα στη λέξη metal. Οπότε όλοι περιμέναμε την κυκλοφορία του καινούργιου Sol Invictus ως μάνα εξ ουρανού και αναμέναμε νέες καλλιτεχνικές  ακροβασίες όπως είχαν κάνει  στο πολυσυλλεκτικό  King For A Day…Fool For A Lifetime.

       Η αλήθεια είναι ότι η Faith No More με τον καινούργιο τους δίσκο μας επλήσουν γιατί δεν υπάρχει η αναμενόμενη έκπληξη και ο πειραματισμός. Οξύμωρο έτσι δεν είναι; Αλλά οι o Mike Patton και η παρέα του πάντα αυτό ήταν, απρόβλεπτοι! Βέβαια αυτή η στασιμότητα από μέρους τους μάλλον θα στοιχήσει σε καλές κριτικές, για τους υπόλοιπους που γουστάρουν ακόμα το Album Of The Year  πιθανότατα θα λατρέψουν την φυσική του συνέχεια 18 χρόνια μετά το Sol Invictus. Παρότι κλείνω προς την δεύτερη κατηγορία ακροατών περισσότερο πρέπει να επισημάνω ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε άσπρο ούτε μαύρο, αλλά πιο πολύ γκρι όπως και το εξώφυλλο του δίσκου. Την πρώτη ακρόαση διαδέχεται μια «παγωμάρα», γιατί εκτός από το φοβερό Superhero που περιέχει όλους τους λόγους που αγαπάμε τους Αμερικάνους, ο υπόλοιπος δίσκο ακούγεται σαν να χτίζει ένα κρεσέντο, ένα ξέσπασμα που μένει μετέωρο ή δεν έρχεται ποτέ. Στις επόμενες ακροάσεις τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Το εναρκτήριο ομώνυμο του album  ακούγεται ανολοκλήρωτο ενώ ακολουθείτε από το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι του δίσκου το Superhero. Το Sunny  Side Up είναι το πιο εύθυμο τραγούδι και έχει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν που εύκολα θα τραγουδήσετε ενώ το Separation Anxiety είναι έχει το πιο metal ξέσπασμα στο τέλος, αφού έχει «χτιστεί» σε μια αρκετά σκοτεινή μπασογραμμή του Billy Gould. Στα  επόμενα δύο Cone Of Shame(με την western εισαγωγή στην κιθάρα) και  Rise Of The Fall(ίσως το καλύτερο μετά το Superhero) οι Faith No More μας δείχνουν ότι είναι ακόμα μάστορες και ξέρουν να ενορχηστρώνουν έξυπνα τις διαφορετικές επιρροές τους. Το χιούμορ τους παραμένει ακμαίο στο Black Friday, όπως και ο κυνισμός τους στο αρκετά νωχελικό όμως Motherfucker. Το Matador δεν προσθέτει κάτι παραπάνω στην ήδη καλή άποψη που έχουμε για τον Mike Patton ως έναν άκρως δραματικό και θεατρικό performer. Και για κλείσιμο έχουμε το αρκετά νοσταλγικό From The Dead.

        Όπως καλά θα καταλάβατε το Sol Invictus είναι μια καλή περίληψη του τι εστί Faith No More αλλά χωρίς την έκπληξη και το πάθος για πειραματισμό που είχαν τα κλασικά Angel Dust και King For A Day. Η επιλογή είναι πάντα δική σας, για το πώς θα βλέπετε το ποτήρι. Εγώ δεν θα το δω ούτε μισοάδειο ούτε μισογεμάτο, αλλά όπως είναι. Κλείνοντας είναι κάπως ειρωνικό, η αναγνώριση που έχουν οι Faith No More σήμερα να είναι μεγαλύτερη από αυτή που είχαν την δεκαετία του 90 και με τόσα χρόνια αποχής. Τουλάχιστον είναι κάτι που αξίζουν γιατί η επιρροή τους στη μουσική είναι τεράστια. Αν μη τι άλλο το Sol Invictus είναι ένας δίσκος που πρώτα απ’ όλους τον χαίρονται οι δημιουργοί του,  χωρίς να νοιάζονται καθόλου για την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Φροίξος   Βικάτος                                                                            7.5/10