Metal 2015 so far( μέρος α )

             Φτάσαμε αισίως στη μέση άλλης μιας χρονιάς, πλούσιας ποιοτικά στο χώρο του «σκληρού» ήχου, οπότε σκέφτηκα να κάτσω να σας σπάσω τα νεύρα μέσα στο κατακαλόκαιρο και να σας προτείνω μια μίνι μουσική αναδρομή. Τι μας άρεσε βρε αδερφέ περισσότερο μέχρι στιγμή από τις καινούργιες κυκλοφορίες. Ακολουθούν φυσικά τα albums που μου άρεσαν περισσότερο μέχρι στιγμής.

Merilyn Manson – The Pale Emperor

          «Ποιος θα σώσει το rock n’ roll;» Σίγουρα ο Merilyn Manson έβαλε τα δυνατά του με το Pale Emperor, κάνοντας τους μουσικόφιλους να ξαναστρέψουν τα βλέμματά τους  σε αυτόν μετά από πάρα πολλά χρόνια. Σε έναν άρτιο ροκ δίσκο με το γνωστό σκοτεινό στυλ του Manson, που φαίνεται να αφορίζει το industrial παρελθόν του και να καλωσορίζει το νέο περισσότερο blues ύφος του.

Check: Third Day Of A Seven Day Binge, Cupid Carries A Gun, Killing Strangers

Faith No More – Sol Invictus

       Mε ανάμεικτα συναισθήματα το υποδέχτηκα για αρχή, αλλά με τις ακροάσεις να «μεγαλώνει» μέσα μου, το Sol Invictus αποτελεί την δισκογραφική επιστροφή των θεούληδων Faith No More μετά από διάλειμμα 17 χρόνων. Τώρα αν μας κάλυψαν τις απαιτήσεις που είχα με από αυτούς; Το αφήνω στα αυτιά του καθενός…

Check: Superhero, Sunny Side Up, Rise Of The Fall

Napalm Death – Apex Predator-Easy Meat

        Δύσκολα θα ακούσουμε κάτι καλύτερο φέτος σε αυτό το επίπεδο. Οι Βρετανοί Napalm Death «μασάνε» ακόμα σίδερα, στον πιο βίαια διασκεδαστικό δίσκο για φέτος. Κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα πιο πειστικά απ’ όλους τους ανταγωνιστές τους- αν τίθεται θέμα σύγκρισης-.

Check: Dear Slum Landlord, Cesspits, Hierarchies

Periphery – Alpha/Omega

     Προσωπική έκπληξη το φετινό διπλό album των Periphery. Progressive metal/ djent ή όπως θέλετε ονομάστε το, είναι από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές της  χρονιάς. Πλήθος μελωδιών, εναλλαγών αλλά και πιασάρικων hooks σε μια διπλή concept δουλειά που βρίθει ιδεών. Το Alpha ελαφρώς ανώτερο του Omega.

Check: Heavy Heart, Alpha, Omega

Dodheimsgard – A Umbra Omega

           Οχτώ χρόνια μακριά από την παλαβομάρα των Νορβηγών είναι  αρκετά, παρότι το black metal είναι ένα από τα μονίμως εξελισσόμενα παρακλάδια του metal, πάντα θα έχει ανάγκη τους «νονούς» του avant garde. Όλα είναι εδώ, οι μεγάλες συνθέσεις που αποδομούν την έννοια της συνοχής, jazz και blastbeats γίνονται ένα.

Check: The Love Divine, Aphelion Void, Architect Of Darkness

Φροίξος Βικάτος