THE PRODIGY- THE DAY IS MY ENEMY(ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΥ)

   Τα πράγματα στην ζωή, τις πιο πολλές φορές είναι πιο απλά απ’ ότι προσπαθούμε να τα αναλύσουμε και να τα παρουσιάσουμε. Ένα από αυτά τα πράγματα είναι να παρουσιάσεις τον καινούργιο δίσκο των The Prodigy, για αυτούς που δεν γνωρίζουν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα Βρετανικά συγκροτήματα της pop(electronic, ok) κουλτούρας. Όταν λοιπόν έχεις δεύτερες σκέψεις, για το αν θα χορέψεις στο beat του Liam Howlett-mastermind των Βρετανών- τότε τα πράγματα είναι ανησυχητικά.

    Από τα πρώτα single που είχαν κυκλοφορήσει, με εξαίρεση το The Day Is My Enemy υπήρχε ένας προβληματισμός, γιατί παρότι το ύφος δεν αλλάζει δραματικά, η έμπνευση έδειχνε λειψή. Βιαστικά συμπεράσματα δεν έβγαλα και περίμενα το album να πέσει στα χέρια μου και να το ακούσω όλο. Δυστυχώς οι ανησυχίες μου επιβεβαιώθηκαν μιας το highlight του The Day Is My Enemy είναι το ομότιτλο πρώτο τραγούδι, με την φοβερή συμμετοχή της Martina Tpley-Bird, η οποία μου είχε λείψει από το Heligoland  των Massive Attack. Στη συνέχεια έχουμε το Nasty(βρώμικος) που αν δικαιολογούσε κάπως των τίτλο του, ίσως να είχαμε κάτι πιο ενδιαφέρον. Θέλω να σταθώ λίγο στα Ibiza και Medicine ίσως δύο από τα χειρότερα τραγούδια που έχουν γράψει οι The Prodigy.Το πρώτο, πολύ θα ήθελα να μου αρέσει αφού τα χώνει στην νοοτροπία των DJ`s και την λογική των live εμφανίσεων με ένα usb…Όσο για το δεύτερο, όχι δεν δέχομαι να ακούσω από κανένα την δικαιολογία του και καλά ανατολίτικου beat, δυστυχώς μου θυμίζει άλλα πράγματα(πανηγύρια).Εννοείται πως υπάρχουν και καλές στιγμές όπως τα Roadblox και το πιο σκοτεινό instrumental  Beyond The Deathray  και αμέσως μετά ακολουθούν τα Wild Frontier και Invisible Sun. Αλλά αδυνατούν να σηκώσουν μόνες τους ένα μέτριο σύνολο 14 τραγουδιών, ειδικά όταν τα νέα τραγούδια έρχονται σε σύγκριση με το σπουδαίο παρελθόν του συγκροτήματος.

       Tα 6 χρόνια αναμονής από το πολύ καλό Invaders Must Die μοιάζουν ακόμα πιο πολλά με μία μέτρια κυκλοφορία πλέον. Δυσκολεύτηκα πολύ να ολοκληρώσω τη δεύτερη ακρόαση χωρίς να προσπεράσω συγκεκριμένα τραγούδια, αν και είμαι σίγουρος ότι ένα με δύο τραγούδια θα τα ξανά-επισκεφτώ πολλές φορές ακόμα, ειδικά το φετινό καλοκαίρι.

Φροίξος Βικάτος                                                       4/10