Τυχαίο
παράδειγμα που μας καταδεικνύει ένα γεγονός, αν βγεις αυτή τι στιγμή στο δρόμο
και ρωτήσεις 10 άτομα, όταν ακούνε την
λέξη «Πορτογαλία» τι τους έρχεται κατευθείαν στο μυαλό, οι 6 θα σου απαντήσουν Christiano Ronaldo, οι ΑΛΛΕΣ 2 θα απαντήσουν,
« η χώρα δίπλα στην Ισπανία»(καταραμένες μόδες) και οι τελευταίοι 2 θα σου πουν,
Moonspell φυσικά! Κλισέ ή όχι οι 2 τελευταίοι είναι βαμμένοι metalheads και
κατά πάσα πιθανότητα οι γνώσεις τους περί Πορτογαλικής Ιστορίας τελειώνουν
κάπου εκεί. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι Moonspell στον δέκατο αισίως δίσκο τους,
έχουν ένα αναγνωρισμένο status και χρόνια τώρα στην συνείδηση του metalhead είναι
κάτι «εξωτικό» όπως οι «Behemoth»,
«Rotting Christ»
και «Primordial».
Με το με τον
καινούργιο τους, θεματικό δίσκο, Extinct(εξαφάνιση) οι Πορτογάλοι ρισκάρουν με μια μη προβλέψιμη
κίνηση. Ενώ τα τελευταία χρόνια επικρατεί στον χώρο του metal η μόδα του επαναπροσδιορισμού της
μουσικής, σε σχέση με τις «πρώτες», πιο άγριες μέρες των συγκροτημάτων, σε μια
προσπάθεια «αναμασήματος» πετυχημένων συνταγών του παρελθόντος, οι Moonspell κόντρα
σε αυτή τη μόδα που προσφέρει καλλιτεχνική ασφάλεια, αποδομούν τον ήχο τους
προς μια πιο απλή συνθετική κατεύθυνση. Με κίνδυνο να χαρακτηριστούν από τους
μέταλο-πατέρες ακόμα και pop,
οι νέες συνθέσεις, έχουν σαν Ευαγγέλιο την απλότητα του gothic metal. Άτυπα ο δίσκος
φαίνεται να χωρίζεται σε δύο μέρη, το πρώτο μισό και πιο πειραματικό με την
εκτεταμένη χρήση εγχόρδων, με την βοήθεια Τούρκων και Ισραηλιτών μουσικών, κάτι
που δικαιολογεί πολύ τις oriental πινελιές(μέχρι και μπουζούκι ακούμε στο Medusalem). Αν δεν σε ξενερώσουν τα oriental στοιχεία
που προσθέτουν στον ήχο τους οι Moonspell στα «Breathe»,
«Extinct» και «Medusalem» τότε δεν έχεις
παρά να λατρέψεις αυτό το δίσκο με τα αρκετά Paradise Lost στοιχεία
του. Paradise Lost όμως απογυμνωμένους έτσι, εποχής Believe In Nothing, σίγουρα τους ακούς
στην Mackintosh μελωδία στην κιθάρα του «Domina» και στην φωνή του Fernado Riberio στο
κολλητικό-ατό πρώτο single «The Last Of Us».
Όσοι έχουν μέχρι στιγμής τρομάξει με όσα ακούνε και ξενερώσει αφού δεν έχουν
σπάσει το cd πριν το ακούσουν ολόκληρο, το δεύτερο μισό είναι γεμάτο συνθέσεις που
σε επαναφέρουν στην τάξη. Το «Malignia»
είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου με το σκοτεινό του ρεφρέν, με έναν πιο
θυμωμένο Ribeiro να κορυφώνει την ένταση στο Extinct. Ένταση που παρότι ανεβαίνει στο
δεύτερο μισό του δίσκου, είναι η πιο «χαμηλή» που μπορείτε να βρείτε σε δίσκο
των Πορτογάλων. Αυτό βέβαια δεν έχει να καμία σχέση με την ποιότητα του Extinct.
Ο χρόνος και η προσπάθεια που ο ίδιος ο Ribeiro λέει ότι έδωσε για την δημιουργία της νέας δουλειάς των Moonspell, αντικατοπτρίζεται
στα καλοδουλεμένα ρεφρέν, στις στοχευμένες
μελωδίες στις κιθάρες που ώρες-ώρες μόνο με λοβοτομή μπορούν να σου
ξεκαρφωθούν από το μυαλό. Βέβαια υπάρχουν και οι πιο αδύναμες στιγμές που με
τις ακροάσεις θα προσπερνιούνται, αλλά τουλάχιστον τον σκόπελο των oriental πινελιών
στον ήχο τους, τον περάσανε με σχετική ευκολία. Από τα ευκολότερα σε ροή albums για
φέτος με πολλά αξιομνημόνευτα τραγούδια-η λοβοτομή που λέγαμε πιο πάνω-.
Φροίξος Βικάτος
8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου